1 1 Haec sunt nomina filiorum
Is rael, qui ingressi sunt Aegyp tum cum Iacob; singuli cum
domibus suis introierunt:
2 Ruben, Simeon, Levi, Iuda,
3 Issachar, Zabulon et Beniamin,
4 Dan et Nephthali, Gad et Aser.
5 Erant igitur omnes animae eorum, qui egressi sunt de femore
Iacob, septuaginta; Ioseph autem in Aegypto erat.
6 Quo mortuo et universis fratribus eius omnique cognatione
illa,
7 filii Israel creverunt et pullulantes multiplicati sunt ac
roborati nimis impleverunt terram.
8 Surrexit interea rex novus super Aegyptum, qui ignorabat Ioseph;
9 et ait ad populum suum: “ Ecce, populus filiorum Israel
multus et fortior nobis est;
10 venite, prudenter agamus cum eo, ne forte multiplicetur et,
si ingruerit contra nos bellum, addatur inimicis nostris, expugnatisque
nobis, egrediatur de terra ”.
11 Praeposuit itaque eis magistros operum, ut affligerent eos
oneribus; aedificaveruntque urbes promptuarias pharaoni, Phithom
et Ramesses.
12 Quantoque opprimebant eos, tanto magis multiplicabantur et
crescebant.
13 Formidaveruntque filios Israel Aegyptii et in servitutem
redegerunt eos
14 atque ad amaritudinem perducebant vitam eorum operibus duris
luti et lateris omnique famulatu, quo in terrae operibus premebantur.
15 Dixit autem rex Aegypti obstetricibus Hebraeorum, quarum
una vocabatur Sephra, altera Phua,
16 praecipiens eis: “ Quando obstetricabitis Hebraeas,
et partus tempus advenerit, si masculus fuerit, interficite
eum; si femina, reservate ”.
17 Timuerunt autem obstetrices Deum et non fecerunt iuxta praeceptum
regis Aegypti, sed conservabant mares.
18 Quibus ad se accersitis rex ait: “ Quidnam est hoc,
quod facere voluistis, ut pueros servaretis? ”.
19 Quae responderunt: “ Non sunt Hebraeae sicut Aegyptiae
mulieres; ipsae enim robustae sunt et, priusquam veniamus ad
eas, pariunt ”.
20 Bene ergo fecit Deus obstetricibus, et crevit populus confortatusque
est nimis;
21 et, quia timuerunt obstetrices Deum, aedificavit illis domos.
22 Praecepit ergo pharao omni populo suo dicens: “ Quidquid
masculini sexus natum fuerit, in flumen proicite; quidquid feminei,
reservate ”
1
1 Questi sono i nomi dei figli d`Israele entrati in Egitto con
Giacobbe e arrivati ognuno con la sua famiglia:
2 Ruben, Simeone, Levi e Giuda,
3 Issacar, Zàbulon e Beniamino,
4 Dan e Neftali, Gad e Aser.
5 Tutte le persone nate da Giacobbe erano settanta, Giuseppe
si trovava già in Egitto.
6 Giuseppe poi morì e così tutti i suoi fratelli e tutta quella
generazione.
7 I figli d`Israele prolificarono e crebbero, divennero numerosi
e molto potenti e il paese ne fu ripieno.
8 Allora sorse sull`Egitto un nuovo re, che non aveva conosciuto
Giuseppe.
9 E disse al suo popolo: "Ecco che il popolo dei figli d`Israele
è più numeroso e più forte di noi.
10 Prendiamo provvedimenti nei suoi riguardi per impedire che
aumenti, altrimenti, in caso di guerra, si unirà ai nostri avversari,
combatterà contro di noi e poi partirà dal paese".
11 Allora vennero imposti loro dei sovrintendenti ai lavori
forzati per opprimerli con i loro gravami, e così costruirono
per il faraone le città-deposito, cioè Pitom e Ramses.
12 Ma quanto più opprimevano il popolo, tanto più si moltiplicava
e cresceva oltre misura; si cominciò a sentire come un incubo
la presenza dei figli d`Israele.
13 Per questo gli Egiziani fecero lavorare i figli d`Israele
trattandoli duramente.
14 Resero loro amara la vita costringendoli a fabbricare mattoni
di argilla e con ogni sorta di lavoro nei campi: e a tutti questi
lavori li obbligarono con durezza.
15 Poi il re d`Egitto disse alle levatrici degli Ebrei, delle
quali una si chiamava Sifra e l`altra Pua:
16 Quando assistete al parto delle donne ebree, osservate quando
il neonato è ancora tra le due sponde del sedile per il parto:
se è un maschio, lo farete morire; se è una femmina, potrà vivere".
17 Ma le levatrici temettero Dio: non fecero come aveva loro
ordinato il re d`Egitto e lasciarono vivere i bambini.
18 Il re d`Egitto chiamò le levatrici e disse loro: "Perché
avete fatto questo e avete lasciato vivere i bambini?".
19 Le levatrici risposero al faraone: "Le donne ebree non sono
come le egiziane: sono piene di vitalità: prima che arrivi presso
di loro la levatrice, hanno già partorito!".
20 Dio beneficò le levatrici. Il popolo aumentò e divenne molto
forte.
21 E poiché le levatrici avevano temuto Dio, egli diede loro
una numerosa famiglia.
22 Allora il faraone diede quest`ordine a tutto il suo popolo:
"Ogni figlio maschio che nascerà agli Ebrei, lo getterete nel
Nilo, ma lascerete vivere ogni figlia".
2 1 Egressus est vir de
domo Levi et accepit uxorem stirpis suae;
2 quae concepit et peperit filium et videns eum elegantem abscondit
tribus mensibus.
3 Cumque iam celare non posset, sumpsit fiscellam scirpeam et
linivit eam bitumine ac pice; posuitque intus infantulum et
exposuit eum in carecto ripae fluminis,
4 stante procul sorore eius et considerante eventum rei.
5 Ecce autem descendebat filia pharaonis, ut lavaretur in flumine,
et puellae eius gradiebantur per crepidinem alvei. Quae cum
vidisset fiscellam in papyrione, misit unam e famulabus suis;
et allatam
6 aperiens cernensque in ea parvulum vagientem, miserta eius
ait: “ De infantibus Hebraeorum est hic ”.
7 Cui soror pueri: “ Vis, inquit, ut vadam et vocem tibi
mulierem Hebraeam, quae nutrire possit tibi infantulum? ”.
8 Respondit: “ Vade ”. Perrexit puella et vocavit
matrem infantis.
9 Ad quam locuta filia pharaonis: “ Accipe, ait, puerum
istum et nutri mihi; ego dabo tibi mercedem tuam ”. Suscepit
mulier et nutrivit puerum adultumque tradidit filiae pharaonis.
10 Quem illa adoptavit in locum filii vocavitque nomen eius
Moysen dicens: “ Quia de aqua tuli eum ”.
11 In diebus illis, postquam creverat, Moyses egressus est ad
fratres suos; viditque afflictionem eorum et virum Aegyptium
percutientem quendam de Hebraeis fratribus suis.
12 Cumque circumspexisset huc atque illuc et nullum adesse vidisset,
percussum Aegyptium abscondit sabulo.
13 Et egressus die altero conspexit duos Hebraeos rixantes dixitque
ei, qui faciebat iniuriam: “ Quare percutis proximum tuum?
”.
14 Qui respondit: “ Quis te constituit principem et iudicem
super nos? Num occidere me tu vis, sicut occidisti Aegyptium?
”. Timuit Moyses et ait: “ Quomodo palam factum
est verbum istud? ”.
15 Audivitque pharao sermonem hunc et quaerebat occidere Moysen.
Qui fugiens de conspectu eius moratus est in terra Madian; venit
ergo in terram Madian et sedit iuxta puteum.
16 Erant autem sacerdoti Madian septem filiae, quae venerunt
ad hauriendam aquam; et impletis canalibus adaquare cupiebant
greges patris sui.
17 Supervenere pastores et eiecerunt eas: surrexitque Moyses
et, defensis puellis, adaquavit oves earum.
18 Quae cum revertissent ad Raguel patrem suum, dixit ad eas:
“ Cur velocius venistis solito? ”.
19 Responderunt: “ Vir Aegyptius liberavit nos de manu
pastorum; insuper et hausit aquam nobis potumque dedit ovibus
”.
20 At ille: “ Ubi est? ”, inquit. “ Quare
dimisistis hominem? Vocate eum, ut comedat panem ”.
21 Consensit ergo Moyses habitare cum eo accepitque Sephoram
filiam eius uxorem.
22 Quae peperit ei filium, quem vocavit Gersam dicens: “
Advena sum in terra aliena ”.
23 Post multum vero temporis mortuus est rex Aegypti; et ingemiscentes
filii Israel propter opera vociferati sunt, ascenditque clamor
eorum ad Deum ab operibus.
24 Et audivit gemitum eorum ac recordatus est foederis, quod
pepigit cum Abraham, Isaac et Iacob;
25 et respexit Dominus filios Israel et apparuit eis.
2
1 Un uomo della famiglia di Levi andò a prendere in moglie
una figlia di Levi.
2 La donna concepì e partorì un figlio; vide che era bello
e lo tenne nascosto per tre mesi.
3 Ma non potendo tenerlo nascosto più oltre, prese un cestello
di papiro, lo spalmò di bitume e di pece, vi mise dentro il
bambino e lo depose fra i giunchi sulla riva del Nilo.
4 La sorella del bambino si pose ad osservare da lontano che
cosa gli sarebbe accaduto.
5 Ora la figlia del faraone scese al Nilo per fare il bagno,
mentre le sue ancelle passeggiavano lungo la sponda del Nilo.
Essa vide il cestello fra i giunchi e mandò la sua schiava
a prenderlo.
6 L`aprì e vide il bambino: ecco, era un fanciullino che piangeva.
Ne ebbe compassione e disse: "E` un bambino degli Ebrei".
7 La sorella del bambino disse allora alla figlia del faraone:
"Devo andarti a chiamare una nutrice tra le donne ebree, perché
allatti per te il bambino?".
8 Và", le disse la figlia del faraone. La fanciulla andò a
chiamare la madre del bambino.
9 La figlia del faraone le disse: "Porta con te questo bambino
e allattalo per me; io ti darò un salario". La donna prese
il bambino e lo allattò.
10 Quando il bambino fu cresciuto, lo condusse alla figlia
del faraone. Egli divenne un figlio per lei ed ella lo chiamò
Mosè , dicendo: "Io l`ho salvato dalle acque!".
11 In quei giorni, Mosè , cresciuto in età, si recò dai suoi
fratelli e notò i lavori pesanti da cui erano oppressi. Vide
un Egiziano che colpiva un Ebreo, uno dei suoi fratelli.
12 Voltatosi attorno e visto che non c`era nessuno, colpì
a morte l`Egiziano e lo seppellì nella sabbia.
13 Il giorno dopo, uscì di nuovo e, vedendo due Ebrei che
stavano rissando, disse a quello che aveva torto: "Perché
percuoti il tuo fratello?".
14 Quegli rispose: "Chi ti ha costituito capo e giudice su
di noi? Pensi forse di uccidermi, come hai ucciso l`Egiziano?".
Allora Mosè ebbe paura e pensò: "Certamente la cosa si è risaputa".
15 Poi il faraone sentì parlare di questo fatto e cercò di
mettere a morte Mosè . Allora Mosè si allontanò dal faraone
e si stabilì nel paese di Madian e sedette presso un pozzo.
16 Ora il sacerdote di Madian aveva sette figlie. Esse vennero
ad attingere acqua per riempire gli abbeveratoi e far bere
il gregge del padre.
17 Ma arrivarono alcuni pastori e le scacciarono. Allora Mosè
si levò a difenderle e fece bere il loro bestiame.
18 Tornate dal loro padre Reuel, questi disse loro: "Perché
oggi avete fatto ritorno così in fretta?".
19 Risposero: "Un Egiziano ci ha liberate dalle mani dei pastori;
è stato lui che ha attinto per noi e ha dato da bere al gregge".
20 Quegli disse alle figlie: "Dov`è ? Perché avete lasciato
là quell`uomo? Chiamatelo a mangiare il nostro cibo!".
21 Così Mosè accettò di abitare con quell`uomo, che gli diede
in moglie la propria figlia Zippora.
22 Ella gli partorì un figlio ed egli lo chiamò Gherson, perché
diceva: "Sono un emigrato in terra straniera!".
23 Nel lungo corso di quegli anni, il re d`Egitto morì. Gli
Israeliti gemettero per la loro schiavitù, alzarono grida
di lamento e il loro grido dalla schiavitù salì a Dio.
24 Allora Dio ascoltò il loro lamento, si ricordò della sua
alleanza con Abramo e Giacobbe.
25 Dio guardò la condizione degli Israeliti e se ne prese
pensiero.
3 1 Moyses autem pascebat
oves Iethro soceri sui sacerdotis Ma dian; cumque minasset gregem
ultra desertum, venit ad montem Dei Horeb.
2 Apparuitque ei angelus Domini in flamma ignis de medio rubi;
et videbat quod rubus arderet et non combureretur.
3 Dixit ergo Moyses: “ Vadam et videbo visionem hanc magnam,
quare non comburatur rubus ”.
4 Cernens autem Dominus quod pergeret ad videndum, vocavit eum
Deus de medio rubi et ait: “ Moyses, Moyses ”. Qui
respondit: “ Adsum ”.
5 At ille: “ Ne appropies, inquit, huc; solve calceamentum
de pedibus tuis; locus enim, in quo stas, terra sancta est ”.
6 Et ait: “ Ego sum Deus patris tui, Deus Abraham, Deus
Isaac et Deus Iacob ”. Abscondit Moyses faciem suam; non
enim audebat aspicere contra Deum.
7 Cui ait Dominus: “ Vidi afflictionem populi mei in Aegypto
et clamorem eius audivi propter duritiam exactorum eorum.
8 Et sciens dolorem eius descendi, ut liberem eum de manibus
Aegyptiorum et educam de terra illa in terram bonam et spatiosam,
in terram, quae fluit lacte et melle, ad loca Chananaei et Hetthaei
et Amorraei et Pherezaei et Hevaei et Iebusaei.
9 Clamor ergo filiorum Israel venit ad me, vidique afflictionem
eorum, qua ab Aegyptiis opprimuntur;
10 sed veni, mittam te ad pharaonem, ut educas populum meum,
filios Israel, de Aegypto ”.
11 Dixitque Moyses ad Deum: “ Quis sum ego, ut vadam ad
pharaonem et educam filios Israel de Aegypto? ”.
12 Qui dixit ei: “ Ego ero tecum; et hoc habebis signum
quod miserim te: cum eduxeris populum de Aegypto, servietis
Deo super montem istum ”.
13 Ait Moyses ad Deum: “ Ecce, ego vadam ad filios Israel
et dicam eis: Deus patrum vestrorum misit me ad vos. Si dixerint
mihi: "Quod est nomen eius?" quid dicam eis? ”.
14 Dixit Deus ad Moysen: “ Ego sum qui sum ”. Ait:
“ Sic dices filiis Israel: Qui sum misit me ad vos ”.
15 Dixitque iterum Deus ad Moysen: “ Haec dices filiis
Israel: Dominus, Deus patrum vestrorum, Deus Abraham, Deus Isaac
et Deus lacob, misit me ad vos; hoc nomen mihi est in aeternum,
et hoc memoriale meum in generationem et generationem.
16 Vade et congrega seniores Israel et dices ad eos: Dominus,
Deus patrum vestrorum, apparuit mihi, Deus Abraham, Deus Isaac
et Deus Iacob, dicens: Visitans visitavi vos et vidi omnia,
quae acciderunt vobis in Aegypto;
17 et dixi: Educam vos de afflictione Aegypti in terram Chananaei
et Hetthaei et Amorraei et Pherezaei et Hevaei et Iebusaei,
ad terram fluentem lacte et melle.
18 Et audient vocem tuam; ingredierisque tu et seniores Israel
ad regem Aegypti, et dicetis ad eum: Dominus, Deus Hebraeorum,
occurrit nobis; et nunc eamus viam trium dierum in solitudinem,
ut immolemus Domino Deo nostro.
19 Sed ego scio quod non dimittet vos rex Aegypti, ut eatis,
nisi per manum validam.
20 Extendam enim manum meam et percutiam Aegyptum in cunctis
mirabilibus meis, quae facturus sum in medio eius; post haec
dimittet vos.
21 Daboque gratiam populo huic coram Aegyptiis, et, cum egrediemini,
non exibitis vacui.
22 Sed postulabit mulier a vicina sua et ab hospita sua vasa
argentea et aurea ac vestes; ponetisque eas super filios et
filias vestras et spoliabitis Aegyptum ”.
3
1 Ora Mosè stava pascolando il gregge di Ietro, suo suocero,
sacerdote di Madian, e condusse il bestiame oltre il deserto
e arrivò al monte di Dio, l`Oreb.
2 L`angelo del Signore gli apparve in una fiamma di fuoco in
mezzo a un roveto. Egli guardò ed ecco: il roveto ardeva nel
fuoco, ma quel roveto non si consumava.
3 Mosè pensò: "Voglio avvicinarmi a vedere questo grande spettacolo:
perché il roveto non brucia?".
4 Il Signore vide che si era avvicinato per vedere e Dio lo
chiamò dal roveto e disse: "Mosè , Mosè !". Rispose: "Eccomi!".
5 Riprese: "Non avvicinarti! Togliti i sandali dai piedi, perché
il luogo sul quale tu stai è una terra santa!".
6 E disse: "Io sono il Dio di tuo padre, il Dio di Abramo, il
Dio di Isacco, il Dio di Giacobbe". Mosè allora si velò il viso,
perché aveva paura di guardare verso Dio.
7 Il Signore disse: "Ho osservato la miseria del mio popolo
in Egitto e ho udito il suo grido a causa dei suoi sorveglianti;
conosco infatti le sue sofferenze.
8 Sono sceso per liberarlo dalla mano dell`Egitto e per farlo
uscire da questo paese verso un paese bello e spazioso, verso
un paese dove scorre latte e miele, verso il luogo dove si trovano
il Cananeo, l`Hittita, l`Amorreo, il Perizzita, l`Eveo, il Gebuseo.
9 Ora dunque il grido degli Israeliti è arrivato fino a me e
io stesso ho visto l`oppressione con cui gli Egiziani li tormentano.
10 Ora và! Io ti mando dal faraone. Fà uscire dall`Egitto il
mio popolo, gli Israeliti!".
11 Mosè disse a Dio: "Chi sono io per andare dal faraone e per
far uscire dall`Egitto gli Israeliti?".
12 Rispose: "Io sarò con te. Eccoti il segno che io ti ho mandato:
quando tu avrai fatto uscire il popolo dall`Egitto, servirete
Dio su questo monte".
13 Mosè disse a Dio: "Ecco io arrivo dagli Israeliti e dico
loro: Il Dio dei vostri padri mi ha mandato a voi. Ma mi diranno:
Come si chiama? E io che cosa risponderò loro?".
14 Dio disse a Mosè : "Io sono colui che sono!". Poi disse:
"Dirai agli Israeliti: Io-Sono mi ha mandato a voi".
15 Dio aggiunse a Mosè : "Dirai agli Israeliti: Il Signore,
il Dio dei vostri padri, il Dio di Abramo, il Dio di Isacco,
il Dio di Giacobbe mi ha mandato a voi. Questo è il mio nome
per sempre; questo è il titolo con cui sarò ricordato di generazione
in generazione.
16 Và! Riunisci gli anziani d`Israele e dì loro: Il Signore,
Dio dei vostri padri, mi è apparso, il Dio di Abramo, di Isacco,
di Giacobbe, dicendo: Sono venuto a vedere voi e ciò che vien
fatto a voi in Egitto.
17 E ho detto: Vi farò uscire dalla umiliazione dell`Egitto
verso il paese del Cananeo, dell`Hittita, dell`Amorreo, del
Perizzita, dell`Eveo e del Gebuseo, verso un paese dove scorre
latte e miele.
18 Essi ascolteranno la tua voce e tu e gli anziani d`Israele
andrete dal re di Egitto e gli riferirete: Il Signore, Dio degli
Ebrei, si è presentato a noi. Ci sia permesso di andare nel
deserto a tre giorni di cammino, per fare un sacrificio al Signore,
nostro Dio.
19 Io so che il re d`Egitto non vi permetterà di partire, se
non con l`intervento di una mano forte.
20 Stenderò dunque la mano e colpirò l`Egitto con tutti i prodigi
che opererò in mezzo ad esso, dopo egli vi lascerà andare.
21 Farò sì che questo popolo trovi grazia agli occhi degli Egiziani:
quando partirete, non ve ne andrete a mani vuote.
22 Ogni donna domanderà alla sua vicina e all`inquilina della
sua casa oggetti di argento e oggetti d`oro e vesti; ne caricherete
i vostri figli e le vostre figlie e spoglierete l`Egitto".
4 1 Respondens Moyses ait: “ Quid autem,
si non credent mihi ne que audient vocem meam, sed dicent: "Non
apparuit tibi Dominus?" ”.
2 Dixit ergo ad eum: “ Quid est quod tenes in manu tua?
”. Respondit: “ Virga ”.
3 Dixitque Dominus: “ Proice eam in terram! ”. Proiecit,
et versa est in serpentem, ita ut fugeret Moyses.
4 Dixitque Dominus: “ Extende manum tuam et apprehende
caudam eius! ”. Extendit et tenuit, versaque est in virgam.
5 “ Ut credant, inquit, quod apparuerit tibi Dominus,
Deus patrum suorum, Deus Abraham, Deus Isaac et Deus Iacob ”.
6 Dixitque Dominus rursum: “ Mitte manum tuam in sinum
tuum! ”. Quam cum misisset in sinum, protulit leprosam
instar nivis.
7 “ Retrahe, ait, manum tuam in sinum tuum! ”. Retraxit
et protulit iterum, et erat similis carni reliquae.
8 “ Si non crediderint, inquit, tibi, neque audierint
sermonem signi prioris, credent verbo signi sequentis.
9 Quod si nec duobus quidem his signis crediderint neque audierint
vocem tuam, sume aquam fluminis et effunde eam super aridam,
et, quidquid hauseris de fluvio, vertetur in sanguinem ”.
10 Ait Moyses: “ Obsecro, Domine, non sum eloquens ab
heri et nudiustertius et ex quo locutus es ad servum tuum, nam
impeditioris et tardioris linguae sum ”.
11 Dixit Dominus ad eum: “ Quis fecit os hominis? Aut
quis fabricatus est mutum vel surdum vel videntem vel caecum?
Nonne ego?
12 Perge igitur, et ego ero in ore tuo; doceboque te quid loquaris
”.
13 At ille: “ Obsecro, inquit, Domine, mitte quem missurus
es ”.
14 Iratus Dominus in Moysen ait: “ Aaron, frater tuus
Levites, scio quod eloquens sit; ecce ipse egreditur in occursum
tuum vidensque te laetabitur corde.
15 Loquere ad eum et pone verba mea in ore eius; et ego ero
in ore tuo et in ore illius et ostendam vobis quid agere debeatis.
16 Ipse loquetur pro te ad populum et erit os tuum; tu autem
eris ei ut Deus.
17 Virgam quoque hanc sume in manu tua, in qua facturus es signa
”.
18 Abiit Moyses et reversus est ad Iethro socerum suum dixitque
ei: “ Vadam, quaeso, et revertar ad fratres meos in Aegyptum,
ut videam, si adhuc vivant ”. Cui ait Iethro: “
Vade in pace ”.
19 Dixit ergo Dominus ad Moysen in Madian: “ Vade, revertere
in Aegyptum; mortui sunt enim omnes, qui quaerebant animam tuam
”.
20 Tulit Moyses uxorem suam et filios suos et imposuit eos super
asinum; reversusque est in Aegyptum portans virgam Dei in manu
sua.
21 Dixitque ei Dominus revertenti in Aegyptum: “ Vide,
ut omnia ostenta, quae posui in manu tua, facias coram pharaone;
ego indurabo cor eius, et non dimittet populum.
22 Dicesque ad eum: Haec dicit Dominus: Filius meus primogenitus
Israel.
23 Dico tibi: Dimitte filium meum, ut serviat mihi; si autem
non vis dimittere eum, ecce ego interficiam filium tuum primogenitum
”.
24 Cumque esset in itinere, in deversorio, occurrit ei Dominus
et volebat occidere eum.
25 Tulit ilico Sephora acutissimam petram et circumcidit praeputium
filii sui; tetigitque pedes eius et ait: “ Sponsus sanguinum
tu mihi es ”.
26 Et dimisit eum, postquam dixerat: “ Sponsus sanguinum
”, ob circumcisionem.
27 Dixit autem Dominus ad Aaron: “ Vade in occursum Moysi
in desertum ”. Qui perrexit obviam ei in montem Dei et
osculatus est eum.
28 Narravitque Moyses Aaron omnia verba Domini, quibus miserat
eum, et signa, quae mandaverat.
29 Veneruntque simul et congregaverunt cunctos seniores filiorum
Israel.
30 Locutusque est Aaron omnia verba, quae dixerat Dominus ad
Moysen, et fecit signa coram populo.
31 Et credidit populus, audieruntque quod visitasset Dominus
filios Israel et quod respexisset afflictionem eorum; et proni
adoraverunt.
4
1 Mosè rispose: "Ecco, non mi crederanno, non ascolteranno la
mia voce, ma diranno: Non ti è apparso il Signore!".
2 Il Signore gli disse: "Che hai in mano?". Rispose: "Un bastone".
3 Riprese: "Gettalo a terra!". Lo gettò a terra e il bastone
diventò un serpente, davanti al quale Mosè si mise a fuggire.
4 Il Signore disse a Mosè : "Stendi la mano e prendilo per la
coda!". Stese la mano, lo prese e diventò di nuovo un bastone
nella sua mano.
5 Questo perché credano che ti è apparso il Signore, il Dio
dei loro padri, il Dio di Abramo, il Dio di Isacco, il Dio di
Giacobbe".
6 Il Signore gli disse ancora: "Introduci la mano nel seno!".
Egli si mise in seno la mano e poi la ritirò: ecco la sua mano
era diventata lebbrosa, bianca come la neve.
7 Egli disse: "Rimetti la mano nel seno!". Rimise in seno la
mano e la tirò fuori: ecco era tornata come il resto della sua
carne.
8 Dunque se non ti credono e non ascoltano la voce del primo
segno, crederanno alla voce del secondo!
9 Se non credono neppure a questi due segni e non ascolteranno
la tua voce, allora prenderai acqua del Nilo e la verserai sulla
terra asciutta: l`acqua che avrai presa dal Nilo diventerà sangue
sulla terra asciutta".
10 Mosè disse al Signore: "Mio Signore, io non sono un buon
parlatore; non lo sono mai stato prima e neppure da quando tu
hai cominciato a parlare al tuo servo, ma sono impacciato di
bocca e di lingua".
11 Il Signore gli disse: "Chi ha dato una bocca all`uomo o chi
lo rende muto o sordo, veggente o cieco? Non sono forse io,
il Signore?
12 Ora và! Io sarò con la tua bocca e ti insegnerò quello che
dovrai dire".
13 Mosè disse: "Perdonami, Signore mio, manda chi vuoi mandare!".
14 Allora la collera del Signore si accese contro Mosè e gli
disse: "Non vi è forse il tuo fratello Aronne, il levita? Io
so che lui sa parlar bene. Anzi sta venendoti incontro. Ti vedrà
e gioirà in cuor suo.
15 Tu gli parlerai e metterai sulla sua bocca le parole da dire
e io sarò con te e con lui mentre parlate e vi suggerirò quello
che dovrete fare.
16 Parlerà lui al popolo per te: allora egli sarà per te come
bocca e tu farai per lui le veci di Dio.
17 Terrai in mano questo bastone, con il quale tu compirai i
prodigi".
18 Mosè partì, tornò da Ietro suo suocero e gli disse: "Lascia
che io parta e torni dai miei fratelli che sono in Egitto, per
vedere se sono ancora vivi!". Ietro disse a Mosè : "Và pure
in pace!".
19 Il Signore disse a Mosè in Madian: "Và, torna in Egitto,
perché sono morti quanti insidiavano la tua vita!".
20 Mosè prese la moglie e i figli, li fece salire sull`asino
e tornò nel paese di Egitto. Mosè prese in mano anche il bastone
di Dio.
21 Il Signore disse a Mosè : "Mentre tu parti per tornare in
Egitto, sappi che tu compirai alla presenza del faraone tutti
i prodigi che ti ho messi in mano; ma io indurirò il suo cuore
ed egli non lascerà partire il mio popolo.
22 Allora tu dirai al faraone: Dice il Signore: Israele è il
mio figlio primogenito.
23 Io ti avevo detto: lascia partire il mio figlio perché mi
serva! Ma tu hai rifiutato di lasciarlo partire. Ecco io faccio
morire il tuo figlio primogenito!".
24 Mentre si trovava in viaggio, nel luogo dove pernottava,
il Signore gli venne contro e cercò di farlo morire.
25 Allora Zippora prese una selce tagliente, recise il prepuzio
del figlio e con quello gli toccò i piedi e disse: "Tu sei per
me uno sposo di sangue".
26 Allora si ritirò da lui. Essa aveva detto sposo di sangue
a causa della circoncisione.
27 Il Signore disse ad Aronne: "Và incontro a Mosè nel deserto!".
Andò e lo incontrò al monte di Dio e lo baciò.
28 Mosè riferì ad Aronne tutte le parole con le quali il Signore
lo aveva inviato e tutti i segni con i quali l`aveva accreditato.
29 Mosè e Aronne andarono e adunarono tutti gli anziani degli
Israeliti.
30 Aronne parlò al popolo, riferendo tutte le parole che il
Signore aveva dette a Mosè , e compì i segni davanti agli occhi
del popolo.
31 Allora il popolo credette. Essi intesero che il Signore aveva
visitato gli Israeliti e che aveva visto la loro afflizione;
si inginocchiarono e si prostrarono.
5 1 Post haec ingressi sunt Moyses
et Aaron et dixerunt pharaoni: “ Haec dicit Dominus, Deus
Israel: Dimitte populum meum, ut sacrificet mihi in deserto
”.
2 At ille responclit: “ Quis est Dominus, ut audiam vocem
eius et dimittam Israel? Nescio Dominum et Israel non dimittam
”.
3 Dixeruntque: “ Deus Hebraeorum occurrit nobis; eamus,
quaeso, viam trium dierum in solitudinem et sacrificemus Domino
Deo nostro, ne forte accidat nobis pestis aut gladius ”.
4 Ait ad eos rex Aegypti: “ Quare, Moyses et Aaron, sollicitatis
populum ab operibus suis? Ite ad onera vestra ”.
5 Dixitque pharao: “ Multus nimis iam est populus terrae;
videtis quod turba succreverit; quanto magis si dederitis eis
requiem ab operibus? ”.
6 Praecepit ergo in die illo exactoribus populi et praefectis
eius dicens:
7 “ Nequaquam ultra dabitis paleas populo ad conficiendos
lateres sicut prius, sed ipsi vadant et colligant stipulas.
8 Et mensuram laterum, quam prius faciebant, imponetis super
eos; nec minuetis quidquam. Vacant enim et idcirco vociferantur
dicentes: "Eamus et sacrificemus Deo nostro".
9 Opprimantur operibus et expleant ea, ut non acquiescant verbis
mendacibus ”.
10 Igitur egressi exactores populi et praefecti eius dixerunt
ad populum: “ Sic dicit pharao: "Non do vobis paleas.
11 Ite et colligite, sicubi invenire poteritis, nec minuetur
quid quam de opere vestro" ”.
12 Dispersusque est populus per omnem terram Aegypti ad colligendas
paleas.
13 Exactores quoque instabant dicentes: “ Complete opus
vestrum cotidie, ut prius facere solebatis, quando dabantur
vobis paleae ”.
14 Flagellatique sunt praefecti filiorum Israel, quos constituerant
super eos exactores pharaonis dicentes: “ Quare non implestis
mensuram laterum sicut prius, nec heri nec hodie? ”.
15 Veneruntque praefecti filiorum Israel et vociferati sunt
ad pharaonem dicentes: “ Cur ita agis contra servos tuos?
16 Paleae non dantur nobis, et lateres similiter imperantur;
en famuli tui flagellis caedimur, et populus tuus est in culpa
”.
17 Qui ait: “ Vacatis otio et idcirco dicitis: "Eamus
et sacrificemus Domino".
18 Ite ergo et operamini; paleae non dabuntur vobis, et reddetis
consuetum numerum laterum ”.
19 Videbantque se praefecti filiorum Israel in malo, eo quod
diceretur eis: “ Non minuetur quidquam de lateribus per
singulos dies ”;
20 occurreruntque Moysi et Aaron, qui stabant ex adverso egredientibus
a pharaone,
21 et dixerunt ad eos: “ Videat Dominus et iudicet, quoniam
foetere fecistis odorem nostrum coram pharaone et servis eius;
et praebuistis ei gladium, ut occideret nos ”.
22 Reversusque est Moyses ad Dominum et ait: “ Domine,
cur afflixisti populum istum? Quare misisti me?
23 Ex eo enim quo ingressus sum ad pharaonem, ut loquerer in
nomine tuo, afflixit populum tuum; et non liberasti eos ”
5 1 Dopo, Mosè e Aronne vennero
dal Faraone e gli annunziarono: "Dice il Signore, il Dio d`Israele:
Lascia partire il mio popolo perché mi celebri una festa nel
deserto!".
2 Il faraone rispose: "Chi è il Signore, perché io debba ascoltare
la sua voce per lasciar partire Israele? Non conosco il Signore
e neppure lascerò partire Israele!".
3 Ripresero: "Il Dio degli Ebrei si è presentato a noi. Ci sia
dunque concesso di partire per un viaggio di tre giorni nel
deserto e celebrare un sacrificio al Signore, nostro Dio, perché
non ci colpisca di peste o di spada!".
4 Il re di Egitto disse loro: "Perché, Mosè e Aronne, distogliete
il popolo dai suoi lavori? Tornate ai vostri lavori!".
5 Il faraone aggiunse: "Ecco, ora sono numerosi più del popolo
del paese, voi li vorreste far cessare dai lavori forzati!".
6 In quel giorno il faraone diede questi ordini ai sorveglianti
del popolo e ai suoi scribi: "
7 Non darete più la paglia al popolo per fabbricare i mattoni
come facevate prima. Si procureranno da sé la paglia.
8 Però voi dovete esigere il numero di mattoni che facevano
prima, senza ridurlo. Perché sono fannulloni; per questo protestano:
Vogliamo partire, dobbiamo sacrificare al nostro Dio!
9 Pesi dunque il lavoro su questi uomini e vi si trovino impegnati;
non diano retta a parole false!". 10 I sorveglianti del popolo
e gli scribi uscirono e parlarono al popolo: "Ha ordinato il
faraone: Io non vi dò più paglia.
11 Voi stessi andate a procurarvela dove ne troverete, ma non
diminuisca il vostro lavoro".
12 Il popolo si disperse in tutto il paese d`Egitto a raccattare
stoppie da usare come paglia.
13 Ma i sorveglianti li sollecitavano dicendo: "Porterete a
termine il vostro lavoro; ogni giorno il quantitativo giornaliero,
come quando vi era la paglia".
14 Bastonarono gli scribi degli Israeliti, quelli che i sorveglianti
del faraone avevano costituiti loro capi, dicendo: "Perché non
avete portato a termine anche ieri e oggi, come prima, il vostro
numero di mattoni?".
15 Allora gli scribi degli Israeliti vennero dal faraone a reclamare,
dicendo: "Perché tratti così i tuoi servi?
16 Paglia non vien data ai tuoi servi, ma i mattoni - ci si
dice - fateli! Ed ecco i tuoi servi sono bastonati e la colpa
è del tuo popolo!".
17 Rispose: "Fannulloni siete, fannulloni! Per questo dite:
Vogliamo partire, dobbiamo sacrificare al Signore.
18 Ora andate, lavorate! Non vi sarà data paglia, ma voi darete
lo stesso numero di mattoni".
19 Gli scribi degli Israeliti si videro ridotti a mal partito,
quando fu loro detto: "Non diminuirete affatto il numero giornaliero
dei mattoni".
20 Quando, uscendo dalla presenza del faraone, incontrarono
Mosè e Aronne che stavano ad aspettarli,
21 dissero loro: "Il Signore proceda contro di voi e giudichi;
perché ci avete resi odiosi agli occhi del faraone e agli occhi
dei suoi ministri, mettendo loro in mano la spada per ucciderci!".
22 Allora Mosè si rivolse al Signore e disse: "Mio Signore,
perché hai maltrattato questo popolo? Perché dunque mi hai inviato?
23 Da quando sono venuto dal faraone per parlargli in tuo nome,
egli ha fatto del male a questo popolo e tu non hai per nulla
liberato il tuo popolo!".
6 1 Dixitque Dominus ad Moysen:
“ Nunc videbis quae facturus sim pharaoni; per manum enim
fortem dimittet eos et in manu robusta eiciet illos de terra
sua ”.
2 Locutusque est Dominus ad Moysen dicens: “ Ego Dominus,
3 qui apparui Abraham, Isaac et Iacob ut Deus omnipotens; et
nomen meum Dominum non indicavi eis.
4 Pepigique cum eis foedus, ut darem illis terram Chanaan, terram
peregrinationis eorum, in qua fuerunt advenae.
5 Ego audivi gemitum filiorum Israel, quia Aegyptii oppresserunt
eos, et recordatus sum pacti mei.
6 Ideo dic filiis Israel: Ego Dominus, qui educam vos de ergastulo
Aegyptiorum; et eruam de servitute ac redimam in brachio excelso
et iudiciis magnis.
7 Et assumam vos mihi in populum et ero vester Deus; et scietis
quod ego sum Dominus Deus vester, qui eduxerim vos de ergastulo
Aegyptiorum
8 et induxerim in terram, super quam levavi manum meam, ut darem
eam Abraham, Isaac et Iacob; daboque illam vobis possidendam,
ego Dominus ”.
9 Narravit ergo Moyses omnia filiis Israel; qui non acquieverunt
ei propter angustiam spiritus et opus durissimum.
10 Locutusque est Dominus ad Moysen dicens:
11 “ Ingredere et loquere ad pharaonem regem Aegypti,
ut dimittat filios Israel de terra sua ”.
12 Respondit Moyses coram Domino: “ Ecce, filii Israel
non audiunt me, et quomodo audiet me pharao, praesertim cum
incircumcisus sim labiis? ”.
13 Locutusque est Dominus ad Moysen et Aaron et dedit mandatum
ad filios Israel et ad pharaonem regem Aegypti, ut educerent
filios Israel de terra Aegypti.
14 Isti sunt principes domorum per familias suas.
Filii Ruben primogeniti Israelis: Henoch et Phallu, Hesron et
Charmi; hae cognationes Ruben.
15 Filii Simeon: Iamuel et Iamin et Ahod et Iachin et Sohar
er Saul filius Chananitidis; hae progenies Simeon.
16 Et haec nomina filiorum Levi per cognationes suas: Gerson
et Caath et Merari; anni autem vitae Levi fuerunt centum triginta
septem.
17 Filii Gerson: Lobni et Semei per cognationes suas.
18 Filii Caath: Amram et Isaar et Hebron et Oziel; anni quoque
vitae Caath centum triginta tres.
19 Filii Merari: Moholi et Musi; hae cognationes Levi per familias
suas.
20 Accepit autem Amram uxorem Iochabed amitam suam, quae peperit
ei Aaron et Moysen; fueruntque anni vitae Amram centum triginta
septem.
21 Filii quoque Isaar: Core et Napheg et Zechri.
22 Filii quoque Oziel: Misael et Elisaphan et Sethri.
23 Accepit autem Aaron uxorem Elisabeth filiam Aminadab sororem
Naasson, quae peperit ei Nadab et Abiu et Eleazar et Ithamar.
24 Filii quoque Core: Asir et Elcana et Abiasaph; hae sunt cognationes
Coritarum.
25 At vero Eleazar filius Aaron accepit uxorem de filiabus Phutiel,
quae peperit ei Phinees; hi sunt principes familiarum Leviticarum
per cognationes suas.
26 Iste est Aaron et Moyses, quibus praecepit Dominus, ut educerent
filios Israel de terra Aegypti per turmas suas.
27 Hi sunt qui loquuntur ad pharaonem regem Aegypti, ut educant
filios Israel de Aegypto; iste est Moyses et Aaron
28 in die, qua locutus est Dominus ad Moysen in terra Aegypti.
29 Et locutus est Dominus ad Moysen dicens: “ Ego Dominus;
loquere ad pharaonem regem Aegypti omnia, quae ego loquor tibi
”.
30 Et ait Moyses coram Domino: “ En incircumcisus labiis
sum. Quomodo audiet me pharao? ”.
6
1 Il Signore disse a Mosè : "Ora vedrai quello che sto per fare
al faraone con mano potente, li lascerà andare, anzi con mano
potente li caccerà dal suo paese!".
2 Dio parlò a Mosè e gli disse: "Io sono il Signore!
3 Sono apparso ad Abramo, a Isacco, a Giacobbe come Dio onnipotente,
ma con il mio nome di Signore non mi son manifestato a loro.
4 Ho anche stabilito la mia alleanza con loro, per dar loro
il paese di Canaan, quel paese dov`essi soggiornarono come forestieri.
5 Sono ancora io che ho udito il lamento degli Israeliti asserviti
dagli Egiziani e mi sono ricordato della mia alleanza.
6 Per questo dì agli Israeliti: Io sono il Signore! Vi sottrarrò
ai gravami degli Egiziani, vi libererò dalla loro schiavitù
e vi libererò con braccio teso e con grandi castighi.
7 Io vi prenderò come mio popolo e diventerò il vostro Dio.
Voi saprete che io sono il Signore, il vostro Dio, che vi sottrarrà
ai gravami degli Egiziani.
8 Vi farò entrare nel paese che ho giurato a mano alzata di
dare ad Abramo, a Isacco e a Giacobbe, e ve lo darò in possesso:
io sono il Signore!".
9 Mosè parlò così agli Israeliti, ma essi non ascoltarono Mosè
, perché erano all`estremo della sopportazione per la dura schiavitù.
10 Il Signore parlò a Mosè :
11 Và e parla al faraone re d`Egitto, perché lasci partire dal
suo paese gli Israeliti!".
12 Mosè disse alla presenza del Signore: "Ecco gli Israeliti
non mi hanno ascoltato: come vorrà ascoltarmi il faraone, mentre
io ho la parola impacciata?".
13 Il Signore parlò a Mosè e ad Aronne e diede loro un incarico
presso gli Israeliti e presso il faraone re d`Egitto, per far
uscire gli Israeliti dal paese d`Egitto.
14 Questi sono i capi delle loro famiglie. Figli di Ruben, primogenito
d`Israele: Enoch, Pallu, Chezron e Carmi; queste sono le famiglie
di Ruben.
15 Figli di Simeone: Iemuel, Iamin, Oad, Iachin, Socar e Saul,
figlio della Cananea; queste sono le famiglie di Simeone.
16 Questi sono i nomi dei figli di Levi secondo le loro generazioni:
Gherson, Keat, Merari. Ora gli anni della vita di Levi furono
centotrentasette.
17 Figli di Gherson: Libni e Simei secondo le loro famiglie.
18 Figli di Keat: Amram, Isear, Ebron e Uzziel. Ora gli anni
della vita di Keat furono centotrentatre.
19 Figli di Merari: Macli e Musi; queste sono le famiglie di
Levi secondo le loro generazioni.
20 Amram prese in moglie Iochebed, sua zia, la quale gli partorì
Aronne e Mosè . Ora gli anni della vita di Amram furono centotrentasette.
21 Figli di Isear: Core, Nefeg e Zicri.
22 Figli di Uzziel: Misael, Elsafan, Sitri.
23 Aronne prese in moglie Elisabetta, figlia di Amminadab, sorella
di Nacason, dalla quale ebbe i figli Nadab, Abiu, Eleazaro e
Itamar.
24 Figli di Core: Assir, Elkana e Abiasaf; queste sono le famiglie
dei Coreiti.
25 Eleazaro, figlio di Aronne, prese in moglie una figlia di
Putiel, la quale gli partorì Pincas. Questi sono i capi delle
casate dei leviti, ordinati con le loro famiglie.
26 Sono questi quell`Aronne e quel Mosè ai quali il Signore
disse: "Fate uscire dal paese d`Egitto gli Israeliti, secondo
le loro schiere!".
27 Questi dissero al faraone re d`Egitto di lasciar uscire dall`Egitto
gli Israeliti: Sono Mosè e Aronne.
28 Questo avvenne quando il Signore parlò a Mosè nel paese di
Egitto:
29 il Signore disse a Mosè : "Io sono il Signore! Riferisci
al faraone, re d`Egitto, quanto io ti dico".
30 Mosè disse alla presenza del Signore: "Ecco ho la parola
impacciata e come il faraone vorrà ascoltarmi?".
7
1 Dixitque Dominus ad Moysen: “ Ecce constitui te deum
pha raonis, et Aaron frater tuus erit propheta tuus.
2 Tu loqueris omnia, quae mando tibi; et ille loquetur ad pharaonem,
ut dimittat filios Israel de terra sua.
3 Sed ego indurabo cor eius et multiplicabo signa et ostenta
mea in terra Aegypti.
4 Et non audiet vos; immittamque manum meam super Aegyptum et
educam exercitum et populum meum, filios Israel, de terra Aegypti
per iudicia maxima.
5 Et scient Aegyptii quia ego sum Dominus, qui extenderim manum
meam super Aegyptum et eduxerim filios Israel de medio eorum
”.
6 Fecit itaque Moyses et Aaron, sicut praeceperat Dominus; ita
egerunt.
7 Erat autem Moyses octoginta annorum, et Aaron octoginta trium,
quando locuti sunt ad pharaonem.
8 Dixitque Dominus ad Moysen et Aaron:
9 “ Cum dixerit vobis pharao: "Ostendite signum", dices
ad Aaron: Tolle virgam tuam et proice eam coram pharaone, ac
vertetur in colubrum ”.
10 Ingressi itaque Moyses et Aaron ad pharaonem fecerunt, sicut
praeceperat Dominus; proiecitque Aaron virgam coram pharaone
et servis eius, quae versa est in colubrum.
11 Vocavit autem pharao sapientes et maleficos, et fecerunt
etiam ipsi magi Aegypti per incantationes suas similiter.
12 Proieceruntque singuli virgas suas, quae versae sunt in colubros;
sed devoravit virga Aaron virgas eorum.
13 Induratumque est cor pharaonis, et non audivit eos, sicut
dixerat Dominus.
14 Dixit autem Dominus ad Moysen: “ Ingravatum est cor
pharaonis: non vult dimittere populum.
15 Vade ad eum mane. Ecce egredietur ad aquas; et stabis in
occursum eius super ripam fluminis. Et virgam, quae conversa
est in serpentem, tolles in manu tua
16 dicesque ad eum: Dominus, Deus Hebraeorum, misit me ad te
dicens: Dimitte populum meum, ut sacrificet mihi in deserto;
et usque ad praesens audire noluisti.
17 Haec igitur dicit Dominus: In hoc scies quod sim Dominus:
ecce percutiam virga, quae in manu mea est, aquam fluminis;
et vertetur in sanguinem.
18 Pisces quoque, qui sunt in fluvio, morientur, et computrescent
aquae, et taedebit Aegyptios bibere aquam fluminis ”.
19 Dixit quoque Dominus ad Moysen: “ Dic ad Aaron: Tolle
virgam tuam et extende manum tuam super aquas Aegypti, super
fluvios eorum et rivos ac paludes et omnes lacus aquarum, ut
vertantur in sanguinem; et sit cruor in omni terra Aegypti,
tam in ligneis vasis quam in saxeis ”.
20 Feceruntque ita Moyses et Aaron, sicut praeceperat Dominus.
Et elevans virgam percussit aquam fluminis coram pharaone et
servis eius; quae versa est in sanguinem.
21 Et pisces, qui erant in flumine, mortui sunt, computruitque
fluvius, et non poterant Aegyptii bibere aquam fluminis; et
fuit sanguis in tota terra Aegypti.
22 Feceruntque similiter malefici Aegyptiorum incantationibus
suis; et induratum est cor pharaonis, nec audivit eos, sicut
dixerat Dominus.
23 Avertitque se et ingressus est domum suam nec ad hoc apposuit
cor suum.
24 Foderunt autem omnes Aegyptii per circuitum fluminis aquam,
ut biberent; non enim poterant bibere de aqua fluminis.
25 Impletique sunt septem dies, postquam percussit Dominus fluvium.
26 Dixit quoque Dominus ad Moysen: “ Ingredere ad pharaonem
et dices ad eum: Haec dicit Dominus: Dimitte populum meum, ut
sacrificet mihi.
27 Sin autem nolueris dimittere, ecce ego percutiam omnes terminos
tuos ranis.
28 Et ebulliet fluvius ranas, quae ascendent et ingredientur
domum tuam et cubiculum lectuli tui et super stratum tuum et
in domos servorum tuorum et in populum tuum et in furnos tuos
et in pistrina tua;
29 et ad te et ad populum tuum et ad omnes servos tuos intrabunt
ranae ”.
7
1 Il Signore disse a Mosè : "Vedi, io ti ho posto a far le veci
di Dio per il faraone: Aronne, tuo fratello, sarà il tuo profeta.
2 Tu gli dirai quanto io ti ordinerò: Aronne, tuo fratello,
parlerà al faraone perché lasci partire gli Israeliti dal suo
paese.
3 Ma io indurirò il cuore del faraone e moltiplicherò i miei
segni e i miei prodigi nel paese d`Egitto.
4 Il faraone non vi ascolterà e io porrò la mano contro l`Egitto
e farò così uscire dal paese d`Egitto le mie schiere, il mio
popolo degli Israeliti, con l`intervento di grandi castighi.
5 Allora gli Egiziani sapranno che io sono il Signore, quando
stenderò la mano contro l`Egitto e farò uscire di mezzo a loro
gli Israeliti!".
6 Mosè e Aronne eseguirono quanto il Signore aveva loro comandato;
operarono esattamente così.
7 Mosè aveva ottant`anni e Aronne ottantatre, quando parlarono
al faraone.
8 Il Signore disse a Mosè e ad Aronne:
9 Quando il faraone vi chiederà: Fate un prodigio a vostro sostegno!
tu dirai ad Aronne: Prendi il bastone e gettalo davanti al faraone
e diventerà un serpente!".
10 Mosè e Aronne vennero dunque dal faraone ed eseguirono quanto
il Signore aveva loro comandato: Aronne gettò il bastone davanti
al faraone e davanti ai suoi servi ed esso divenne un serpente.
11 Allora il faraone convocò i sapienti e gli incantatori, e
anche i maghi dell`Egitto, con le loro magie, operarono la stessa
cosa.
12 Gettarono ciascuno il suo bastone e i bastoni divennero serpenti.
Ma il bastone di Aronne inghiottì i loro bastoni.
13 Però il cuore del faraone si ostinò e non diede loro ascolto,
secondo quanto aveva predetto il Signore. La prima
14 Poi il Signore disse a Mosè : "Il cuore del faraone è irremovibile:
si è rifiutato di lasciar partire il popolo.
15 Và dal faraone al mattino quando uscirà verso le acque. Tu
starai davanti a lui sulla riva del Nilo, tenendo in mano il
bastone che si è cambiato in serpente.
16 Gli riferirai: Il Signore, il Dio degli Ebrei, mi ha inviato
a dirti: Lascia partire il mio popolo, perché possa servirmi
nel deserto; ma tu finora non hai obbedito.
17 Dice il Signore: Da questo fatto saprai che io sono il Signore;
ecco, con il bastone che ho in mano io batto un colpo sulle
acque che sono nel Nilo: esse si muteranno in sangue.
18 I pesci che sono nel Nilo moriranno e il Nilo ne diventerà
fetido, così che gli Egiziani non potranno più bere le acque
del Nilo!".
19 Il Signore disse a Mosè : "Comanda ad Aronne: Prendi il tuo
bastone e stendi la mano sulle acque degli Egiziani, sui loro
fiumi, canali, stagni, e su tutte le loro raccolte di acqua;
diventino sangue, e ci sia sangue in tutto il paese d`Egitto,
perfino nei recipienti di legno e di pietra!".
20 Mosè e Aronne eseguirono quanto aveva ordinato il Signore:
Aronne alzò il bastone e percosse le acque che erano nel Nilo
sotto gli occhi del faraone e dei suoi servi. Tutte le acque
che erano nel Nilo si mutarono in sangue.
21 I pesci che erano nel Nilo morirono e il Nilo ne divenne
fetido, così che gli Egiziani non poterono più berne le acque.
Vi fu sangue in tutto il paese d`Egitto.
22 Ma i maghi dell`Egitto, con le loro magie, operarono la stessa
cosa. Il cuore del faraone si ostinò e non diede loro ascolto,
secondo quanto aveva predetto il Signore.
23 Il faraone voltò le spalle e rientrò nella sua casa e non
tenne conto neppure di questo fatto.
24 Tutti gli Egiziani scavarono allora nei dintorni del Nilo
per attingervi acqua da bere, perché non potevano bere le acque
del Nilo.
25 Sette giorni trascorsero dopo che il Signore aveva colpito
il Nilo.
26 Poi il Signore disse a Mosè : "Và a riferire al faraone:
Dice il Signore: Lascia andare il mio popolo perché mi possa
servire!
27 Se tu rifiuti di lasciarlo andare, ecco, io colpirò tutto
il tuo territorio con le rane:
28 il Nilo comincerà a pullulare di rane; esse usciranno, ti
entreranno in casa, nella camera dove dormi e sul tuo letto,
nella casa dei tuoi ministri e tra il tuo popolo, nei tuoi forni
e nelle tue madie.
29 Contro di te e contro tutti i tuoi ministri usciranno le
rane".
8 1 Dixitque Dominus ad Moysen:
“ Dic ad Aaron: Extende ma num tuam cum baculo tuo super
fluvios, super rivos ac paludes et educ ranas super terram Aegypti
”.
2 Et extendit Aaron manum super aquas Aegypti, et ascenderunt
ranae operueruntque terram Aegypti.
3 Fecerunt autem et malefici per incantationes suas similiter
eduxeruntque ranas super terram Aegypti.
4 Vocavit autem pharao Moysen et Aaron et dixit: “ Orate
Dominum, ut auferat ranas a me et a populo meo, et dimittam
populum, ut sacrificet Domino ”.
5 Dixitque Moyses ad pharaonem: “ Constitue mihi, quando
deprecer pro te et pro servis et pro populo tuo, ut abigantur
ranae a te et a domo tua et tantum in flumine remaneant ”.
6 Qui respondit: “ Cras ”. At ille: “ Iuxta
verbum, inquit, tuum faciam, ut scias quoniam non est sicut
Dominus Deus noster.
7 Et recedent ranae a te et a domo tua et a servis tuis et a
populo tuo; tantum in flumine remanebunt”.
8 Egressique sunt Moyses et Aaron a pharaone; et clamavit Moyses
ad Dominum pro sponsione ranarum, quam condixerat pharaoni.
9 Fecitque Dominus iuxta verbum Moysi, et mortuae sunt ranae
de domibus et de villis et de agris;
10 congregaveruntque eas in immensos aggeres, et computruit
terra.
11 Videns autem pharao quod data esset requies, ingravavit cor
suum et non audivit eos, sicut dixerat Dominus.
12 Dixitque Dominus ad Moysen: “ Loquere ad Aaron: Extende
virgam tuam et percute pulverem terrae, et sint scinifes in
universa terra Aegypti ”.
13 Feceruntque ita; et extendit Aaron manum virgam tenens percussitque
pulverem terrae. Et facti sunt scinifes in hominibus et in iumentis;
omnis pulvis terrae versus est in scinifes per totam terram
Aegypti.
14 Feceruntque similiter malefici incantationibus suis, ut educerent
scinifes; et non potuerunt. Erantque scinifes tam in hominibus
quam in iumentis;
15 et dixerunt malefici ad pharaonem: “ Digitus Dei est
hic ”. Induratumque est cor pharaonis et non audivit eos,
sicut praeceperat Dominus.
16 Dixit quoque Dominus ad Moysen: “ Consurge diluculo
et sta coram pharaone. Egredietur enim ad aquas, et dices ad
eum: Haec dicit Dominus: Dimitte populum meum, ut sacrificet
mihi.
17 Quod si non dimiseris eum, ecce ego immittam in te et in
servos tuos et in populum tuum et in domos tuas omne genus muscarum;
et implebuntur domus Aegyptiorum muscis et etiam humus, in qua
fuerint.
18 Et segregabo in die illa terram Gessen, in qua populus meus
est, ut non sint ibi muscae, et scias quoniam ego Dominus in
medio terrae;
19 ponamque divi sionem inter populum meum et populum tuum;
cras erit signum istud ”.
20 Fecitque Dominus ita; et venit musca gravissima in domos
pharaonis et servorum eius et in omnem terram Aegypti, corruptaque
est terra ab huiuscemodi muscis.
21 Vocavitque pharao Moysen et Aaron et ait eis: “ Ite,
sacrificate Deo vestro in terra ”.
22 Et ait Moyses: “ Non potest ita fieri: abominationes
enim Aegyptiorum immolabimus Domino Deo nostro; quod si mactaverimus
ea, quae colunt Aegyptii, coram eis, lapidibus nos obruent.
23 Viam trium dierum pergemus in solitudinem et sacrificabimus
Domino Deo nostro, sicut praecepit nobis ”.
24 Dixitque pharao: “ Ego dimittam vos, ut sacrificetis
Domino Deo vestro in deserto, verumtamen longius ne abeatis;
rogate pro me ”.
25 Et ait Moyses: “ Egressus a te, orabo Dominum, et recedet
musca a pharaone et a servis suis et a populo eius cras; verumtamen
noli ultra fallere, ut non dimittas populum sacrificare Domino
”.
26 Egressusque Moyses a pharaone oravit Dominum;
27 qui fecit iuxta verbum illius et abstulit muscas a pharaone
et a servis suis et a populo eius; non superfuit ne una quidem.
28 Et ingravatum est cor pharaonis, ita ut ne hac quidem vice
dimitteret populum.
8
1 Il Signore disse a Mosè : "Comanda ad Aronne: Stendi la mano
con il tuo bastone sui fiumi, sui canali e sugli stagni e fà
uscire le rane sul paese d`Egitto!".
2 Aronne stese la mano sulle acque d`Egitto e le rane uscirono
e coprirono il paese d`Egitto.
3 Ma i maghi, con le loro magie, operarono la stessa cosa e
fecero uscire le rane sul paese d`Egitto.
4 Il faraone fece chiamare Mosè e Aronne e disse: "Pregate il
Signore, perché allontani le rane da me e dal mio popolo; io
lascerò andare il popolo, perché possa sacrificare al Signore!".
5 Mosè disse al faraone: "Fammi l`onore di comandarmi per quando
io devo pregare in favore tuo e dei tuoi ministri e del tuo
popolo, per liberare dalle rane te e le tue case, in modo che
ne rimangano soltanto nel Nilo".
6 Rispose: "Per domani". Riprese: "Secondo la tua parola! Perché
tu sappia che non esiste nessuno pari al Signore, nostro Dio,
7 le rane si ritireranno da te e dalle tue case, dai tuoi servitori
e dal tuo popolo: ne rimarranno soltanto nel Nilo".
8 Mosè e Aronne si allontanarono dal faraone e Mosè supplicò
il Signore riguardo alle rane, che aveva mandate contro il faraone.
9 Il Signore operò secondo la parola di Mosè e le rane morirono
nelle case, nei cortili e nei campi.
10 Le raccolsero in tanti mucchi e il paese ne fu ammorbato.
11 Ma il faraone vide ch`era intervenuto il sollievo, si ostinò
e non diede loro ascolto, secondo quanto aveva predetto il Signore.
12 Quindi il Signore disse a Mosè : "Comanda ad Aronne: Stendi
il tuo bastone, percuoti la polvere della terra: essa si muterà
in zanzare in tutto il paese d`Egitto".
13 Così fecero: Aronne stese la mano con il suo bastone, colpì
la polvere della terra e infierirono le zanzare sugli uomini
e sulle bestie; tutta la polvere del paese si era mutata in
zanzare in tutto l`Egitto.
14 I maghi fecero la stessa cosa con le loro magie, per produrre
zanzare, ma non riuscirono e le zanzare infierivano sugli uomini
e sulle bestie.
15 Allora i maghi dissero al faraone: "E` il dito di Dio!".
Ma il cuore del faraone si ostinò e non diede ascolto, secondo
quanto aveva predetto il Signore.
16 Poi il Signore disse a Mosè : "Alzati di buon mattino e presentati
al faraone quando andrà alle acque; gli riferirai: Dice il Signore:
Lascia partire il mio popolo, perché mi possa servire!
17 Se tu non lasci partire il mio popolo, ecco manderò su di
te, sui tuoi ministri, sul tuo popolo e sulle tue case i mosconi:
le case degli Egiziani saranno piene di mosconi e anche il suolo
sul quale essi si trovano.
18 Ma in quel giorno io eccettuerò il paese di Gosen, dove dimora
il mio popolo, in modo che là non vi siano mosconi, perché tu
sappia che io, il Signore, sono in mezzo al paese!
19 Così farò distinzione tra il mio popolo e il tuo popolo.
Domani avverrà questo segno".
20 Così fece il Signore: una massa imponente di mosconi entrò
nella casa del faraone, nella casa dei suoi ministri e in tutto
il paese d`Egitto; la regione era devastata a causa dei mosconi.
21 Il faraone fece chiamare Mosè e Aronne e disse: "Andate a
sacrificare al vostro Dio nel paese!".
22 Ma rispose Mosè : "Non è opportuno far così perché quello
che noi sacrifichiamo al Signore, nostro Dio, è abominio per
gli Egiziani. Se noi facciamo un sacrificio abominevole agli
Egiziani sotto i loro occhi, forse non ci lapideranno?
23 Andremo nel deserto, a tre giorni di cammino, e sacrificheremo
al Signore, nostro Dio, secondo quanto egli ci ordinerà!".
24 Allora il faraone replicò: "Vi lascerò partire e potrete
sacrificare al Signore nel deserto. Ma non andate troppo lontano
e pregate per me".
25 Rispose Mosè : "Ecco, uscirò dalla tua presenza e pregherò
il Signore; domani i mosconi si ritireranno dal faraone, dai
suoi ministri e dal suo popolo. Però il faraone cessi di burlarsi
di noi, non lasciando partire il popolo, perché possa sacrificare
al Signore!".
26 Mosè si allontanò dal faraone e pregò il Signore.
27 Il Signore agì secondo la parola di Mosè e allontanò i mosconi
dal faraone, dai suoi ministri e dal suo popolo: non ne restò
neppure uno.
28 Ma il faraone si ostinò anche questa volta e non lasciò partire
il popolo.
9 1 Dixit autem Dominus ad Moysen:
“ Ingredere ad pharaonem et loquere ad eum: Haec dicit
Dominus, Deus Hebraeorum: Dimitte populum meum, ut sacrificet
mihi.
2 Quod si adhuc renuis et retines eos,
3 ecce manus Domini erit super possessionem tuam in agris, super
equos et asinos et camelos et boves et oves, pestis valde gravis;
4 et distinguet Dominus inter possessiones Israel et possessiones
Aegyptiorum, ut nihil omnino pereat ex his, quae pertinent ad
filios Israel.
5 Constituitque Dominus tempus dicens: Cras faciet Dominus verbum
istud in terra ”.
6 Fecit ergo Dominus verbum hoc altera die, mortuaque sunt omnia
animantia Aegyptiorum; de animalibus vero filiorum Israel nihil
omnino periit.
7 Et misit pharao ad videndum; nec erat quidquam mortuum de
his, quae possidebat Israel. Ingravatumque est cor pharaonis,
et non dimisit populum.
8 Et dixit Dominus ad Moysen et Aaron: “ Tollite plenas
manus cineris de camino, et spargat illum Moyses in caelum coram
pharaone;
9 sitque pulvis super omnem terram Aegypti; erunt enim in hominibus
et iumentis ulcera et vesicae turgentes in universa terra Aegypti
”.
10 Tuleruntque cinerem de camino et steterunt coram pharaone,
et sparsit illum Moyses in caelum; factaque sunt ulcera vesicarum
turgentium in hominibus et iumentis.
11 Nec poterant malefici stare coram Moyse propter ulcera, quae
in illis erant et in omni terra Aegypti.
12 Induravitque Dominus cor pharaonis, et non audivit eos, sicut
locutus est Dominus ad Moysen.
13 Dixitque Dominus ad Moysen: “ Mane consurge et sta
coram pharaone et dices ad eum: Haec dicit Dominus, Deus Hebraeorum:
Dimitte populum meum, ut sacrificet mihi;
14 quia in hac vice mittam omnes plagas meas super cor tuum
et super servos tuos et super populum tuum, ut scias quod non
sit similis mei in omni terra.
15 Nunc enim extendens manum si percussissem te et populum tuum
peste, perisses de terra.
16 Idcirco autem servavi te, ut ostendam in te fortitudinem
meam, et narretur nomen meum in omni terra.
17 Adhuc retines populum meum et non vis dimittere eum?
18 En pluam cras, hac ipsa hora, grandinem multam nimis, qualis
non fuit in Aegypto a die, qua fundata est, usque in praesens
tempus.
19 Mitte ergo iam nunc et congrega iumenta tua et omnia, quae
habes in agro; homines enim et iumenta universa, quae inventa
fuerint foris nec congregata de agris, cadet super ea grando,
et morientur ”.
20 Qui timuit verbum Domini de servis pharaonis, fecit confugere
servos suos et iumenta in domos;
21 qui autem neglexit sermonem Domini, dimisit servos suos et
iumenta in agris.
22 Et dixit Dominus ad Moysen: “ Extende manum tuam in
caelum, ut fiat grando in universa terra Aegypti super homines
et super iumenta et super omnem herbam agri in terra Aegypti
”.
23 Extenditque Moyses virgam in caelum, et Dominus dedit tonitrua
et grandinem ac discurrentia fulgura super terram; pluitque
Dominus grandinem super terram Aegypti.
24 Et grando et ignis immixta pariter ferebantur; tantaeque
fuit magnitudinis, quanta ante numquam apparuit in universa
terra Aegypti, ex quo gens illa condita est.
25 Et percussit grando in omni terra Aegypti cuncta, quae fuerunt
in agris, ab homine usque ad iumentum; cunctamque herbam agri
percussit grando et omne lignum regionis confregit.
26 Tantum in terra Gessen, ubi erant filii Israel, grando non
cecidit.
27 Misitque pharao et vocavit Moysen et Aaron dicens ad eos:
“ Nunc peccavi; Dominus iustus, ego et populus meus rei.
28 Orate Dominum, ut desinant tonitrua Dei et grando, et dimittam
vos, et nequaquam hic ultra manebitis ”.
29 Ait Moyses: “ Cum egressus fuero de urbe, extendam
palmas meas ad Dominum; et cessabunt tonitrua, et grando non
erit, ut scias quia Domini est terra.
30 Novi autem quod et tu et servi tui necdum timeatis Dominum
Deum ”.
31 Linum ergo et hordeum laesum est, eo quod hordeum iam spicas
et linum iam folliculos germinaret;
32 triticum autem et far non sunt laesa, quia serotina erant.
33 Egressusque Moyses a pharaone ex urbe tetendit manus ad Dominum;
et cessaverunt tonitrua et grando, nec ultra effundebatur pluvia
super terram.
34 Videns autem pharao quod cessasset pluvia et grando et tonitrua,
auxit peccatum;
35 et ingravatum est cor eius et servorum illius et induratum
nimis; nec dimisit filios Israel, sicut dixerat Dominus per
manum Moysi.
9 1 Allora il Signore si rivolse a Mosè : "Và
a riferire al faraone: Dice il Signore, il Dio degli Ebrei:
Lascia partire il mio popolo, perché mi possa servire!
2 Se tu rifiuti di lasciarlo partire e lo trattieni ancora,
3 ecco la mano del Signore viene sopra il tuo bestiame che è
nella campagna, sopra i cavalli, gli asini, i cammelli, sopra
gli armenti e le greggi, con una peste assai grave!
4 Ma il Signore farà distinzione tra il bestiame di Israele
e quello degli Egiziani, così che niente muoia di quanto appartiene
agli Israeliti".
5 Il Signore fissò la data, dicendo: "Domani il Signore compirà
questa cosa nel paese!".
6 Appunto il giorno dopo, il Signore compì questa cosa: morì
tutto il bestiame degli Egiziani, ma del bestiame degli Israeliti
non morì neppure un capo.
7 Il faraone mandò a vedere ed ecco neppur un capo era morto
del bestiame d`Israele. Ma il cuore del faraone rimase ostinato
e non lasciò partire il popolo.
8 Il Signore disse a Mosè e ad Aronne: "Procuratevi una manciata
di fuliggine di fornace: Mosè la getterà in aria sotto gli occhi
del faraone.
9 Essa diventerà un pulviscolo diffuso su tutto il paese d`Egitto
e produrrà, sugli uomini e sulle bestie, un`ulcera con pustole,
in tutto il paese d`Egitto".
10 Presero dunque fuliggine di fornace, si posero alla presenza
del faraone, Mosè la gettò in aria ed essa produsse ulcere pustolose,
con eruzioni su uomini e bestie.
11 I maghi non poterono stare alla presenza di Mosè a causa
delle ulcere che li avevano colpiti come tutti gli Egiziani.
12 Ma il Signore rese ostinato il cuore del faraone, il quale
non diede loro ascolto, come il Signore aveva predetto a Mosè
.
13 Poi il Signore disse a Mosè : "Alzati di buon mattino, presentati
al faraone e annunziagli: Dice il Signore, il Dio degli Ebrei:
Lascia partire il mio popolo, perché mi possa servire!
14 Perché questa volta io mando tutti i miei flagelli contro
di te, contro i tuoi ministri e contro il tuo popolo, perché
tu sappia che nessuno è come me su tutta la terra.
15 Se fin da principio io avessi steso la mano per colpire te
e il tuo popolo con la peste, tu saresti ormai cancellato dalla
terra;
16 invece ti ho lasciato vivere, per dimostrarti la mia potenza
e per manifestare il mio nome in tutta la terra.
17 Ancora ti opponi al mio popolo e non lo lasci partire!
18 Ecco, io faccio cadere domani a questa stessa ora una grandine
violentissima come non c`era mai stata in Egitto dal giorno
della sua fondazione fino ad oggi.
19 Manda dunque fin d`ora a mettere al riparo il tuo bestiame
e quanto hai in campagna. Su tutti gli uomini e su tuttigli
animali che si trovano in campagna e che non saranno ricondotti
in casa, scenderà la grandine ed essi moriranno".
20 Chi tra i ministri del faraone temeva il Signore fece ricoverare
nella casa i suoi schiavi e il suo bestiame;
21 chi invece non diede retta alla parola del Signore lasciò
schiavi e bestiame in campagna.
22 Il Signore disse a Mosè : "Stendi la mano verso il cielo:
vi sia grandine in tutto il paese di Egitto, sugli uomini, sulle
bestie e su tutte le erbe dei campi nel paese di Egitto!".
23 Mosè stese il bastone verso il cielo e il Signore mandò tuoni
e grandine; un fuoco guizzò sul paese e il Signore fece piovere
grandine su tutto il paese d`Egitto.
24 Ci furono grandine e folgori in mezzo alla grandine: grandinata
così violenta non vi era mai stata in tutto il paese d`Egitto,
dal tempo in cui era diventato nazione!
25 La grandine colpì, in tutto il paese d`Egitto, quanto era
nella campagna: uomini e bestie; la grandine colpì anche tutta
l`erba della campagna e schiantò tutti gli alberi della campagna.
26 Soltanto nel paese di Gosen, dove stavano gli Israeliti,
non vi fu grandine.
27 Allora il faraone mandò a chiamare Mosè e Aronne e disse
loro: "Questa volta ho peccato: il Signore ha ragione; io e
il mio popolo siamo colpevoli.
28 Pregate il Signore: basta con i tuoni e la grandine! Vi lascerò
partire e non resterete qui più oltre".
29 Mosè gli rispose: "Quando sarò uscito dalla città, stenderò
le mani verso il Signore: i tuoni cesseranno e non vi sarà più
grandine, perché tu sappia che la terra è del Signore.
30 Ma quanto a te e ai tuoi ministri, io so che ancora non temerete
il Signore Dio".
31 Ora il lino e l`orzo erano stati colpiti, perché l`orzo era
in spiga e il lino in fiore;
32 ma il grano e la spelta non erano stati colpiti, perché tardivi.
33 Mosè si allontanò dal faraone e dalla città; stese allora
le mani verso il Signore: i tuoni e la grandine cessarono e
la pioggia non si rovesciò più sulla terra.
34 Il faraone vide che la pioggia era cessata, come anche la
grandine e i tuoni, e allora continuò a peccare e si ostinò,
insieme con i suoi ministri.
35 Il cuore del faraone si ostinò ed egli non lasciò partire
gli Israeliti, come aveva predetto il Signore per mezzo di Mosè
.
10 1 Et dixit Dominus ad Moy sen: “ Ingredere
ad pharao nem: ego enim induravi cor eius et servorum illius,
ut faciam signa mea haec in medio eorum,
2 et narres in auribus filii tui et nepotum tuorum, quotiens
contriverim Aegyptios et signa mea fecerim in eis; et sciatis
quia ego Dominus ”.
3 Introierunt ergo Moyses et Aaron ad pharaonem et dixerunt
ei: “ Haec dicit Dominus, Deus Hebraeorum: Usquequo non
vis subici mihi? Dimitte populum meum, ut sacrificet mihi.
4 Sin autem resistis et non vis dimittere eum, ecce ego inducam
cras locustam in fines tuos,
5 quae operiat superficiem terrae, ne quidquam eius appareat,
sed comedatur, quod residuum fuerit grandini; corrodet enim
omnia ligna, quae germinant in agris.
6 Et implebunt domos tuas et servorum tuorum et omnium Aegyptiorum,
quantam non viderunt patres tui et avi, ex quo orti sunt super
terram usque in praesentem diem ”. Avertitque se et egressus
est a pharaone.
7 Dixerunt autem servi pharaonis ad eum: “ Usquequo patiemur
hoc scandalum? Dimitte homines, ut sacrificent Domino Deo suo;
nonne vides quod perierit Aegyptus? ”.
8 Revocaveruntque Moysen et Aaron ad pharaonem, qui dixit eis:
“ Ite, sacrificate Domino Deo vestro. Quinam sunt qui
ituri sunt? ”.
9 Ait Moyses: “ Cum parvulis nostris et senioribus pergemus,
cum filiis et filiabus, cum ovibus et armentis; est enim sollemnitas
Domini nobis ”.
10 Et respondit eis: “ Sic Dominus sit vobiscum, quomodo
ego dimittam vos et parvulos vestros. Cui dubium est quod pessime
cogitetis?
11 Non fiet ita, sed ite tantum viri et sacrificate Domino;
hoc enim et ipsi petistis ”. Statimque eiecti sunt de
conspectu pharaonis.
12 Dixit autem Dominus ad Moysen: “ Extende manum tuam
super terram Aegypti, ut veniat locusta et ascendat super eam
et devoret omnem herbam, quidquid residuum fuerit grandini ”.
13 Et extendit Moyses virgam super terram Aegypti, et Dominus
induxit ventum urentem tota die illa et nocte. Et mane facto,
ventus urens levavit locustas;
14 quae ascenderunt super universam terram Aegypti et sederunt
in cunctis finibus Aegyptiorum innumerabiles, quales ante illud
tempus non fuerant nec postea futurae sunt.
15 Operueruntque universam superficiem terrae, et obscurata
est terra. Devoraverunt igitur omnem herbam terrae et, quidquid
pomorum in arboribus fuit, quae grando dimiserat; nihilque omnino
virens relictum est in lignis et in herbis terrae in cuncta
Aegypto.
16 Quam ob rem festinus pharao vocavit Moysen et Aaron et dixit
eis: “ Peccavi in Dominum Deum vestrum et in vos.
17 Sed nunc dimittite peccatum mihi tantum hac vice et rogate
Dominum Deum vestrum, ut auferat a me saltem mortem istam ”.
18 Egressusque Moyses de conspectu pharaonis oravit Dominum,
19 qui flare fecit ventum ab occidente vehementissimum et arreptam
locustam proiecit in mare Rubrum; non remansit ne una quidem
in cunctis finibus Aegypti.
20 Et induravit Dominus cor pharaonis, nec dimisit filios Israel.
21 Dixit autem Dominus ad Moysen: “ Extende manum tuam
in caelum, et sint tenebrae super terram Aegypti tam densae
ut palpari queant ”.
22 Extenditque Moyses manum in caelum, et factae sunt tenebrae
horribiles in universa terra Aegypti tribus diebus.
23 Nemo vidit fratrem suum nec movit se de loco, in quo erat.
Ubicumque autem habitabant filii Israel, lux erat.
24 Vocavitque pharao Moysen et Aaron et dixit eis: “ Ite,
sacrificate Domino; oves tantum vestrae et armenta remaneant,
parvuli vestri eant vobiscum”.
25 Ait Moyses: “ Etiamsi tu hostias et holocausta dares
nobis, quae offeramus Domino Deo nostro,
26 tamen et greges nostri pergent nobiscum; non remanebit ex
eis ungula, quoniam ex ipsis sumemus, quae necessaria sunt in
cultum Domini Dei nostri; praesertim cum ignoremus quid debeat
immolari, donec ad ipsum locum perveniamus ”.
27 Induravit autem Dominus cor pharaonis, et noluit dimittere
eos.
28 Dixitque pharao ad eum: “ Recede a me. Cave, ne ultra
videas faciem meam; quocumque die apparueris mihi, morieris
”.
29 Respondit Moyses: “ Ita fiet, ut locutus es; non videbo
ultra faciem tuam ”.
10
1 Allora il Signore disse a Mosè : "Và dal faraone, perché io
ho reso irremovibile il suo cuore e il cuore dei suoi ministri,
per operare questi miei prodigi in mezzo a loro
2 e perché tu possa raccontare e fissare nella memoria di tuo
figlio e di tuo nipote come io ho trattato gli Egiziani e i
segni che ho compiuti in mezzo a loro e così saprete che io
sono il Signore!".
3 Mosè e Aronne entrarono dal faraone e gli dissero: "Dice il
Signore, il Dio degli Ebrei: Fino a quando rifiuterai di piegarti
davanti a me? Lascia partire il mio popolo, perché mi possa
servire.
4 Se tu rifiuti di lasciar partire il mio popolo, ecco io manderò
da domani le cavallette sul tuo territorio.
5 Esse copriranno il paese, così da non potersi più vedere il
suolo: divoreranno ciò che è rimasto, che vi è stato lasciato
dalla grandine, e divoreranno ogni albero che germoglia nella
vostra campagna. 6 Riempiranno le tue case, le case di tutti
i tuoi ministri e le case di tutti gli Egiziani, cosa che non
videro i tuoi padri, né i padri dei tuoi padri, da quando furono
su questo suolo fino ad oggi!". Poi voltarono le spalle e uscirono
dalla presenza del faraone.
7 I ministri del faraone gli dissero: "Fino a quando costui
resterà tra noi come una trappola? Lascia partire questa gente
perché serva il Signore suo Dio! Non sai ancora che l`Egitto
va in rovina?".
8 Mosè e Aronne furono richiamati presso il faraone, che disse
loro: "Andate, servite il Signore, vostro Dio! Ma chi sono quelli
che devono partire?".
9 Mosè disse: "Andremo con i nostri giovani e i nostri vecchi,
con i figli e le figlie, con il nostro bestiame e le nostre
greggi perché per noi è una festa del Signore".
10 Rispose: "Il Signore sia con voi, come io intendo lasciar
partire voi e i vostri bambini! Ma badate che voi avete di mira
un progetto malvagio.
11 Così non va! Partite voi uomini e servite il Signore, se
davvero voi cercate questo!". Li allontanarono dal faraone.
12 Allora il Signore disse a Mosè : "Stendi la mano sul paese
d`Egitto per mandare le cavallette: assalgano il paese d`Egitto
e mangino ogni erba di quanto la grandine ha risparmiato!".
13 Mosè stese il bastone sul paese di Egitto e il Signore diresse
sul paese un vento d`oriente per tutto quel giorno e tutta la
notte. Quando fu mattina, il vento di oriente aveva portato
le cavallette.
14 Le cavallette assalirono tutto il paese d`Egitto e vennero
a posarsi in tutto il territorio d`Egitto. Fu una cosa molto
grave: tante non ve n`erano mai state prima, né vi furono in
seguito.
15 Esse coprirono tutto il paese, così che il paese ne fu oscurato;
divorarono ogni erba della terra e ogni frutto d`albero che
la grandine aveva risparmiato: nulla di verde rimase sugli alberi
e delle erbe dei campi in tutto il paese di Egitto.
16 Il faraone allora convocò in fretta Mosè e Aronne e disse:
"Ho peccato contro il Signore, vostro Dio, e contro di voi.
17 Ma ora perdonate il mio peccato anche questa volta e pregate
il Signore vostro Dio perché almeno allontani da me questa morte!".
18 Egli si allontanò dal faraone e pregò il Signore.
19 Il Signore cambiò la direzione del vento e lo fece soffiare
dal mare con grande forza: esso portò via le cavallette e le
abbattè nel Mare Rosso; neppure una cavalletta rimase in tutto
il territorio di Egitto.
20 Ma il Signore rese ostinato il cuore del faraone, il quale
non lasciò partire gli Israeliti.
21 Poi il Signore disse a Mosè : "Stendi la mano verso il cielo:
verranno tenebre sul paese di Egitto, tali che si potranno palpare!".
22 Mosè stese la mano verso il cielo: vennero dense tenebre
su tutto il paese d`Egitto, per tre giorni.
23 Non si vedevano più l`un l`altro e per tre giorni nessuno
si potè muovere dal suo posto. Ma per tutti gli Israeliti vi
era luce là dove abitavano.
24 Allora il faraone convocò Mosè e disse: "Partite, servite
il Signore! Solo rimanga il vostro bestiame minuto e grosso!
Anche i vostri bambini potranno partire con voi".
25 Rispose Mosè : "Anche tu metterai a nostra disposizione sacrifici
e olocausti e noi li offriremo al Signore nostro Dio.
26 Anche il nostro bestiame partirà con noi: neppure un`unghia
ne resterà qui. Perché da esso noi dobbiamo prelevare le vittime
per servire il Signore, nostro Dio, e noi non sapremo come servire
il Signore finché non saremo arrivati in quel luogo".
27 Ma il Signore rese ostinato il cuore del faraone, il quale
non volle lasciarli partire.
28 Gli rispose dunque il faraone: "Vattene da me! Guardati dal
ricomparire davanti a me, perché quando tu rivedrai la mia faccia
morirai".
29 Mosè disse: "Hai parlato bene: non vedrò più la tua faccia!".
Realizzato
da Luca, Catia, Mariuccia e Antonio.
Ottimizzato per Internet Explorer e Mozilla Firefox, risoluzione consigliata
800*600 - 1024*768 pixel.
Tutti i diritti riservati.