1
1 Praevaricatus est autem Moab in Israel, postquam mortuus est
Achab.
2 Ceciditque Ochozias per cancellos cenaculi sui, quod habebat
in Samaria, et aegrotavit; misitque nuntios dicens ad eos: “
Ite, consulite Beelzebub deum Accaron, utrum vivere queam de
infirmitate mea hac ”.
3 Angelus autem Domini locutus est ad Eliam Thesbiten: “
Surge, ascende in occursum nuntiorum regis Samariae et dices
ad eos: Numquid non est Deus in Israel, ut eatis ad consulendum
Beelzebub deum Accaron?
4 Quam ob rem haec dicit Dominus: De lectulo, super quem ascendisti,
non descendes, sed morte morieris ”. Et abiit Elias.
5 Reversique sunt nuntii ad Ochoziam, qui dixit eis: “
Quare reversi estis? ”.
6 At illi responderunt ei: “ Vir occurrit nobis et dixit
ad nos: “Ite, revertimini ad regem, qui misit vos, et
dicetis ei: Haec dicit Dominus: Numquid, quia non est Deus in
Israel, mittis, ut consulatur Beelzebub deus Accaron? Idcirco
de lectulo, super quem ascendisti, non descendes, sed morte
morieris” ”.
7 Qui dixit eis: “ Cuius figurae et habitus vir erat,
qui occurrit vobis et locutus est verba haec? ”.
8 At illi dixerunt: “ Vir in veste pilosa et zona pellicea
accinctis renibus ”. Qui ait: “ Elias Thesbites
est ”.
9 Misitque ad eum quinquagenarium principem et quinquaginta,
qui erant sub eo; qui ascendit ad eum sedentique in vertice
montis ait: “ Homo Dei, rex praecepit, ut descendas ”.
10 Respondensque Elias dixit quinquagenario: “ Si homo
Dei sum, descendat ignis e caelo et devoret te et quinquaginta
tuos ”. Descendit itaque ignis e caelo et devoravit eum
et quinquaginta, qui erant cum eo.
11 Rursum misit ad eum principem quinquagenarium alterum et
quinquaginta cum eo; qui locutus est illi: “ Homo Dei,
haec dicit rex: “Festina, descende!” ”.
12 Respondens Elias ait illis: “ Si homo Dei ego sum,
descendat ignis e caelo et devoret te et quinquaginta tuos ”.
Descendit ergo ignis Dei e caelo et devoravit illum et quinquaginta
eius.
13 Iterum misit principem quinquagenarium tertium et quinquaginta,
qui erant cum eo; qui cum venisset, curvavit genua contra Eliam
et precatus est eum et ait: “ Homo Dei, noli despicere
animam meam et animam servorum tuorum, qui mecum sunt.
14 Ecce descendit ignis de caelo et devoravit duos principes
quinquagenarios primos et quinquagenos, qui cum eis erant; sed
nunc obsecro, ut miserearis animae meae ”.
15 Locutus est autem angelus Domini ad Eliam dicens: “
Descende cum eo, ne timeas ”. Surrexit igitur et descendit
cum eo ad regem
16 et locutus est ei: “ Haec dicit Dominus: Quia misisti
nuntios ad consulendum Beelzebub deum Accaron, quasi non esset
Deus in Israel, a quo posses interrogare sermonem, ideo de lectulo,
super quem ascendisti, non descendes, sed morte morieris ”.
17 Mortuus est ergo iuxta sermonem Domini, quem locutus est
Elias. Et regnavit Ioram frater eius pro eo anno secundo Ioram
filii Iosaphat regis Iudae; non enim habebat filium.
18 Reliqua autem gestorum Ochoziae, quae operatus est, nonne
haec scripta sunt in libro annalium regum Israel?
1
1 Dopo la morte di Acab Moab si ribellò a Israele.
2 Acazia cadde dalla finestra del piano superiore in Samaria
e rimase ferito. Allora inviò messaggeri con quest`ordine: "Andate
e interrogate Baal-Zebub, dio di Accaron, per sapere se guarirò
da questa infermità".
3 Ma l`angelo del Signore disse a Elia il Tisbita: "Su, và incontro
ai messaggeri del re di Samaria. Dì loro: Non c`è forse un Dio
in Israele, perché andiate a interrogare Baal-Zebub, dio di
Accaron?
4 Pertanto così dice il Signore: Dal letto, in cui sei salito,
non scenderai, ma certamente morirai". Ed Elia se ne andò.
5 I messaggeri ritornarono dal re, che domandò loro: "Perché
siete tornati?".
6 Gli dissero: "Ci è venuto incontro un uomo, che ci ha detto:
Su, tornate dal re che vi ha inviati e ditegli: Così dice il
Signore: Non c`è forse un Dio in Israele, perché tu mandi a
interrogare Baal-Zebub, dio di Accaron? Pertanto, dal letto,
in cui sei salito, non scenderai, ma certamente morirai".
7 Domandò loro: "Com`era l`uomo che vi è venuto incontro e vi
ha detto simili parole?".
8 Risposero: "Era un uomo peloso; una cintura di cuoio gli cingeva
i fianchi". Egli disse: "Quello è Elia il Tisbita!".
9 Allora gli mandò un comandante con i suoi cinquanta uomini.
Questi andò da lui, che era seduto sulla cima del monte, e gli
disse: "Uomo di Dio, il re ti ordina di scendere!".
10 Elia rispose al comandante dei cinquanta uomini: "Se sono
uomo di Dio, scenda il fuoco dal cielo e divori te e i tuoi
cinquanta". Scese un fuoco dal cielo e divorò quello con i suoi
cinquanta.
11 Il re mandò da lui ancora un altro comandante con i suoi
cinquanta uomini. Questi andò da lui e gli disse: "Uomo di Dio,
il re ti ordina di scendere subito".
12 Elia rispose: "Se sono uomo di Dio, scenda un fuoco dal cielo
e divori te e i tuoi cinquanta". Scese un fuoco dal cielo e
divorò quello con i suoi cinquanta.
13 Il re mandò ancora un terzo comandante con i suoi cinquanta
uomini. Questo terzo comandante di una cinquantina andò, si
inginocchiò davanti ad Elia e supplicò: "Uomo di Dio, valgano
qualche cosa ai tuoi occhi la mia vita e la vita di questi tuoi
cinquanta servi.
14 Ecco è sceso il fuoco dal cielo e ha divorato i due altri
comandanti con i loro cinquanta uomini. Ora la mia vita valga
qualche cosa ai tuoi occhi".
15 L`angelo del Signore disse a Elia: "Scendi con lui e non
aver paura di lui". Si alzò e scese con lui dal re
16 e gli disse: "Così dice il Signore: Poiché hai mandato messaggeri
a consultare Baal-Zebub, dio di Accaron, come se in Israele
ci fosse, fuori di me, un Dio da interrogare, per questo, dal
letto, su cui sei salito, non scenderai, ma certamente morirai".
17 Difatti morì, secondo la predizione fatta dal Signore per
mezzo di Elia e al suo posto divenne re suo fratello Ioram,
nell`anno secondo di Ioram figlio di Giòsafat, re di Giuda,
perché egli non aveva figli.
18 Le altre gesta di Acazia, le sue azioni, sono descritte nel
libro delle Cronache dei re di Israele.
2
1 Factum est autem cum levare vellet Dominus Eliam per turbi
nem in caelum, ibant Elias et Eliseus de Galgalis;
2 dixitque Elias ad Eliseum: “ Sede hic, quia Dominus
misit me usque Bethel ”. Cui ait Eliseus: “ Vivit
Dominus, et vivit anima tua, quia non derelinquam te ”.
Cumque descendissent Bethel,
3 egressi sunt filii prophetarum, qui erant in Bethel, ad Eliseum
et dixerunt ei: “Numquid nosti quia hodie Dominus tollat
dominum tuum desuper capite tuo? ”. Qui respondit: “
Et ego novi, silete ”.
4 Dixit autem ei Elias: “ Elisee, sede hic, quia Dominus
misit me in Iericho ”. Et ille ait: “ Vivit Dominus,
et vivit anima tua, quia non derelinquam te ”. Cumque
venissent Ierichum,
5 accesserunt filii prophetarum, qui erant in Iericho, ad Eliseum
et dixerunt ei: “ Numquid nosti quia hodie Dominus tollet
dominum tuum desuper capite tuo? ”. Et ait: “ Et
ego novi, silete ”.
6 Dixit autem ei Elias: “ Sede hic, quia Dominus misit
me ad Iordanem ”. Qui ait: “ Vivit Dominus, et vivit
anima tua, quia non derelinquam te ”. Ierunt igitur ambo
pariter,
7 et quinquaginta viri de filiis prophetarum secuti sunt, qui
et steterunt e contra longe. Illi autem ambo stabant super Iordanem.
8 Tulitque Elias pallium suum et involvit illud et percussit
aquas, quae divisae sunt in utramque partem, et transierunt
ambo per siccum.
9 Cumque transissent, Elias dixit ad Eliseum: “ Postula,
quod vis, ut faciam tibi, antequam tollar a te ”. Dixitque
Eliseus: “ Obsecro, ut fiant duae partes spiritus tui
in me ”.
10 Qui respondit: “ Rem difficilem postulasti. Attamen
si videris me, quando tollor a te, erit tibi, quod petisti;
si autem non videris, non erit ”.
11 Cumque pergerent et incedentes sermocinarentur, ecce currus
igneus et equi ignei diviserunt utrumque; et ascendit Elias
per turbinem in caelum.
12 Eliseus autem videbat et clamabat: “ Pater mi, pater
mi, currus Israel et auriga eius! ”. Et non vidit eum
amplius; apprehenditque vestimenta sua et scidit illa in duas
partes.
13 Et levavit pallium Eliae, quod ceciderat ei, reversusque
stetit super ripam Iordanis.
14 Et pallio Eliae, quod ceciderat ei, percussit aquas et dixit:
“ Ubi est Deus Eliae etiam nunc? ”. Percussitque
aquas, et divisae sunt huc atque illuc, et transiit Eliseus.
15 Videntes autem filii prophetarum, qui erant in Iericho de
contra, dixerunt: “ Requievit spiritus Eliae super Eliseum
”. Et venientes in occursum eius adoraverunt eum proni
in terram
16 dixeruntque illi: “ Ecce cum servis tuis sunt quinquaginta
viri fortes, qui possunt ire et quaerere dominum tuum, ne forte
tulerit eum spiritus Domini et proiecerit in uno montium aut
in una vallium ”. Qui ait: “ Nolite mittere! ”.
17 Coegeruntque eum, donec acquiesceret et diceret: “
Mittite ”. Et miserunt quinquaginta viros. Qui cum quaesissent
tribus diebus, non invenerunt
18 et reversi sunt ad eum. At ille habitabat in Iericho dixitque
eis: “ Numquid non dixi vobis: Nolite ire?”.
19 Dixerunt quoque viri civitatis ad Eliseum: “ Ecce habitatio
civitatis huius optima est, sicut tu ipse, domine, perspicis;
sed aquae pessimae sunt, et terra faciens abortium ”.
20 At ille ait: “Afferte mihi vas novum et mittite in
illud sal ”. Qui cum attulissent,
21 egressus ad fontem aquarum misit in eum sal et ait: “
Haec dicit Dominus: Sanavi aquas has, et non erit ultra in eis
mors neque abortium ”.
22 Sanatae sunt ergo aquae usque ad diem hanc iuxta verbum Elisei,
quod locutus est.
23 Ascendit autem inde Bethel. Cumque ascenderet per viam, pueri
parvi egressi sunt de civitate et illudebant ei dicentes: “Ascende,
calve; ascende, calve! ”.
24 Qui cum respexisset, vidit eos et maledixit eis in nomine
Domini; egressique sunt duo ursi de saltu et laceraverunt ex
eis quadraginta duos pueros.
25 Abiit autem inde in montem Carmeli et inde reversus est Samariam.
2
1 Poi, volendo Dio rapire in cielo in un turbine Elia, questi
partì da Gàlgala con Eliseo.
2 Elia disse a Eliseo: "Rimani qui, perché il Signore mi manda
fino a Betel". Eliseo rispose: "Per la vita del Signore e per
la tua stessa vita, non ti lascerò". Scesero fino a Betel.
3 I figli dei profeti che erano a Betel andarono incontro a
Eliseo e gli dissero: "Non sai tu che oggi il Signore ti toglierà
il tuo padrone?". Ed egli rispose: "Lo so anch`io, ma non lo
dite".
4 Elia gli disse: "Eliseo, rimani qui, perché il Signore mi
manda a Gerico". Quegli rispose: "Per la vita del Signore e
per la tua stessa vita, non ti lascerò". Andarono a Gerico.
5 I figli dei profeti che erano in Gerico si avvicinarono a
Eliseo e gli dissero: "Non sai tu che oggi il Signore ti toglierà
il tuo padrone?". Rispose: "Lo so anch`io, ma non lo dite".
6 Elia gli disse: "Rimani qui, perché il Signore mi manda al
Giordano". Quegli rispose: "Per la vita del Signore e per la
tua stessa vita, non ti lascerò". E tutti e due si incamminarono.
7 Cinquanta uomini, tra i figli dei profeti, li seguirono e
si fermarono a distanza; loro due si fermarono sul Giordano.
8 Elia prese il mantello, l`avvolse e percosse con esso le acque,
che si divisero di qua e di là; i due passarono sull`asciutto.
9 Mentre passavano, Elia disse a Eliseo: "Domanda che cosa io
debba fare per te prima che sia rapito lontano da te". Eliseo
rispose: "Due terzi del tuo spirito diventino miei".
10 Quegli soggiunse: "Sei stato esigente nel domandare. Tuttavia,
se mi vedrai quando sarò rapito lontano da te, ciò ti sarà concesso;
in caso contrario non ti sarà concesso".
11 Mentre camminavano conversando, ecco un carro di fuoco e
cavalli di fuoco si interposero fra loro due. Elia salì nel
turbine verso il cielo.
12 Eliseo guardava e gridava: "Padre mio, padre mio, cocchio
d`Israele e suo cocchiere". E non lo vide più. Allora afferrò
le proprie vesti e le lacerò in due pezzi.
13 Quindi raccolse il mantello, che era caduto a Elia, e tornò
indietro, fermandosi sulla riva del Giordano.
14 Prese il mantello, che era caduto a Elia, e colpì con esso
le acque, dicendo: "Dove è il Signore, Dio di Elia?". Quando
ebbe percosso le acque, queste si separarono di qua e di là;
così Eliseo passò dall`altra parte.
15 Vistolo da una certa distanza, i figli dei profeti di Gerico
dissero: "Lo spirito di Elia si è posato su Eliseo". Gli andarono
incontro e si prostrarono a terra davanti a lui.
16 Gli dissero: "Ecco, fra i tuoi servi ci sono cinquanta uomini
di valore; vadano a cercare il tuo padrone nel caso che lo spirito
del Signore l`avesse preso e gettato su qualche monte o in qualche
valle". Egli disse: "Non mandateli!".
17 Ma essi insistettero tanto che egli confuso disse: "Mandateli!".
Mandarono cinquanta uomini che cercarono per tre giorni, ma
non lo trovarono.
18 Tornarono da Eliseo, che stava in Gerico. Egli disse loro:
"Non vi avevo forse detto: Non andate?".
19 Gli abitanti della città dissero a Eliseo: "Ecco è bello
soggiornare in questa città, come tu stesso puoi constatare,
signore, ma l`acqua è cattiva e la terra è sterile".
20 Ed egli disse: "Prendetemi una pentola nuova e mettetevi
del sale". Gliela portarono.
21 Eliseo si recò alla sorgente dell`acqua e vi versò il sale,
pronunziando queste parole: "Dice il Signore: Rendo sane queste
acque; da esse non si diffonderanno più morte e sterilità".
22 Le acque rimasero sane fino ad oggi, secondo la parola pronunziata
da Eliseo.
23 Di lì Eliseo andò a Betel. Mentre egli camminava per strada,
uscirono dalla città alcuni ragazzetti che si burlarono di lui
dicendo: "Vieni su, pelato; vieni su, calvo!".
24 Egli si voltò, li guardò e li maledisse nel nome del Signore.
Allora uscirono dalla foresta due orse, che sbranarono quarantadue
di quei fanciulli.
25 Di là egli andò al monte Carmelo e quindi tornò a Samaria.
3
1 Ioram vero filius Achab regnavit super Israel in Samaria anno
decimo octavo Iosaphat regis Iudae regnavitque duodecim annis.
2 Et fecit malum coram Domino, sed non sicut pater suus et mater;
tulit enim lapidem Baal, quem fecerat pater eius.
3 Verumtamen in peccatis Ieroboam filii Nabat, qui peccare fecit
Israel, adhaesit nec recessit ab eis.
4 Porro Mesa rex Moab nutriebat pecora multa et solvebat regi
Israel centum milia agnorum et lanam centum milium arietum.
5 Cumque mortuus fuisset Achab, praevaricatus est foedus, quod
habebat cum rege Israel.
6 Egressus est igitur rex Ioram in die illa de Samaria et recensuit
universum Israel;
7 profectusque misit ad Iosaphat regem Iudae dicens: “
Rex Moab recessit a me. Vis venire mecum contra Moab ad proelium?
”. Qui respondit: “ Ascendam. Qui meus est tuus
est, populus meus populus tuus, equi mei equi tui ”.
8 Dixitque: “ Per quam viam ascendemus? ”. At ille
respondit: “ Per desertum Idumaeae ”.
9 Perrexerunt igitur rex Israel et rex Iudae et rex Edom et
circuierunt per viam septem dierum; nec erat aqua exercitui
et iumentis, quae sequebantur eos.
10 Dixitque rex Israel: “ Heu! Congregavit nos Dominus
tres reges, ut traderet in manu Moab ”.
11 Et ait Iosaphat: “ Estne hic propheta Domini, ut interrogemus
Dominum per eum? ”. Et respondit unus de servis regis
Israel: “ Est hic Eliseus filius Saphat, qui fundebat
aquam super manus Eliae ”.
12 Et ait Iosaphat: “ Est apud eum sermo Domini ”.
Descenditque ad eum rex Israel et Iosaphat et rex Edom.
13 Dixit autem Eliseus ad regem Israel: “ Quid mihi et
tibi est? Vade ad prophetas patris tui et ad prophetas matris
tuae ”. Et ait illi rex Israel: “Non, congregavit
enim Dominus tres reges hos, ut traderet eos in manu Moab? ”.
14 Dixit autem Eliseus: “ Vivit Dominus exercituum, in
cuius conspectu sto, quod si non vultum Iosaphat regis Iudae
revererer, ne attendissem quidem te nec respexissem;
15 nunc autem adducite mihi psaltem ”. Cumque caneret
psaltes, facta est super eum manus Domini,
16 et ait: “ Haec dicit Dominus: Facite in torrente hoc
fossas et fossas.
17 Haec enim dicit Dominus: Non videbitis ventum neque pluviam,
et torrens replebitur aquis; et bibetis vos et pecora et iumenta
vestra.
18 Parumque hoc est in conspectu Domini; insuper tradet etiam
Moab in manu vestra,
19 et percutietis omnem civitatem munitam et omnem urbem electam
et universum lignum fructiferum succidetis cunctosque fontes
aquarum obturabitis et omnem agrum egregium operietis lapidibus
”.
20 Factum est igitur mane, quando sacrificium offerri solet,
et ecce aquae veniebant per viam Edom. Et repleta est terra
aquis.
21 Universi autem Moabitae audientes quod ascendissent reges,
ut pugnarent adversum eos, convocaverunt omnes, qui accingi
poterant balteo et desuper, et steterunt in terminis.
22 Primoque mane surgentes et, orto iam sole super aquis, viderunt
Moabitae e contra aquas rubras quasi sanguinem
23 dixeruntque: “Sanguis est gladii! Pugnaverunt reges
contra se et caesi sunt mutuo. Nunc perge ad praedam, Moab!
”.
24 Perrexeruntque in castra Israel. Porro consurgens Israel
percussit Moab, at illi fugerunt coram eis. Venerunt igitur
subsequentes et percutientes Moab.
25 Et civitates destruxerunt et omnem agrum optimum mittentes
singuli lapides repleverunt; et universos fontes aquarum obturaverunt
et omnia ligna fructifera succiderunt, ita ut muri tantum Cirhareseth
remanerent; et circumdederunt civitatem fundibularii et aggressi
sunt.
26 Quod cum vidisset rex Moab, praevaluisse scilicet hostes,
tulit secum septingentos viros educentes gladium, ut irrumperet
ad regem Edom; et non potuerunt.
27 Arripiensque filium suum primogenitum, qui regnaturus erat
pro eo, obtulit holocaustum super murum. Et facta est indignatio
magna super Israel; statimque recesserunt ab eo et reversi sunt
in terram suam
3
1 Ioram figlio di Acab divenne re d`Israele in Samaria l`anno
diciotto di Giòsafat, re di Giuda. Ioram regnò dodici anni.
2 Fece ciò che è male agli occhi del Signore, ma non come suo
padre e sua madre. Egli allontanò la stele di Baal, eretta dal
padre.
3 Ma restò legato, senza allontanarsene, al peccato che Geroboamo,
figlio di Nebat, aveva fatto commettere a Israele.
4 Mesa re di Moab era un allevatore di pecore. Egli inviava
al re di Israele centomila agnelli e la lana di centomila arieti.
5 Ma alla morte di Acab, Mesa si ribellò al re di Israele.
6 Allora il re Ioram uscì da Samaria e passò in rassegna tutto
Israele.
7 Si mosse e mandò a dire a Giòsafat re di Giuda: "Il re di
Moab si è ribellato contro di me; vuoi partecipare con me alla
guerra contro Moab?". Quegli rispose: "Ci verrò; conta su di
me come su di te, sul mio popolo come sul tuo, sui miei cavalli
come sui tuoi".
8 "Per quale strada muoveremo?", domandò Giòsafat. L`altro rispose:
"Per la strada del deserto di Edom".
9 Allora si misero in marcia il re di Israele, il re di Giuda
e il re di Edom. Girarono per sette giorni. Non c`era acqua
per l`esercito né per le bestie che lo seguivano.
10 Il re di Israele disse: "Ah, il Signore ha chiamato questi
tre re per metterli nelle mani di Moab".
11 Giòsafat disse: "Non c`è qui un profeta del Signore, per
mezzo del quale possiamo consultare il Signore?". Rispose uno
dei ministri del re di Israele: "C`è qui Eliseo, figlio di Safat,
che versava l`acqua sulle mani di Elia".
12 Giòsafat disse: "La parola del Signore è in lui". Scesero
da costui il re di Israele, Giòsafat e il re di Edom.
13 Eliseo disse al re di Israele: "Che c`è fra me e te? Và dai
profeti di tuo padre e dai profeti di tua madre!". Il re di
Israele gli disse: "No, perché il Signore ha chiCamato noi tre
re per metterci nelle mani di Moab".
14 Eliseo disse: "Per la vita del Signore degli eserciti, alla
cui presenza io sto, se non fosse per il rispetto che provo
verso Giòsafat re di Giuda, a te non avrei neppure badato, né
ti avrei guardato.
15 Ora cercatemi un suonatore di cetra". Mentre il suonatore
arpeggiava, cantando, la mano del Signore fu sopra Eliseo.
16 Egli annunziò: "Dice il Signore: Scavate molte fosse in questa
valle,
17 perché dice il Signore: Voi non sentirete il vento né vedrete
la pioggia, eppure questa valle si riempirà d`acqua; berrete
voi, la vostra truppa e le vostre bestie da soma.
18 Ciò è poca cosa agli occhi del Signore; egli metterà anche
Moab nelle vostre mani.
19 Voi distruggerete tutte le fortezze e tutte le città più
importanti; abbatterete ogni albero e ostruirete tutte le sorgenti
d`acqua; rovinerete ogni campo fertile riempiendolo di pietre".
20 Al mattino, nell`ora dell`offerta, ecco scorrere l`acqua
dalla direzione di Edom; la zona ne fu inondata.
21 Tutti i Moabiti, saputo che erano venuti i re per fare loro
guerra, arruolarono tutti gli uomini in età di maneggiare le
armi e si schierarono sulla frontiera.
22 Alzatisi presto al mattino, quando il sole splendeva sulle
acque, i Moabiti videro da lontano le acque rosse come sangue.
23 Esclamarono: "Questo è sangue! I re si sono azzuffati e l`uno
ha ucciso l`altro. Ebbene, Moab, alla preda!".
24 Andarono dunque nell`accampamento di Israele. Ma gli Israeliti
si alzarono e sconfissero i Moabiti, che fuggirono davanti a
loro. I vincitori si inoltrarono nel paese, incalzando e uccidendo
i Moabiti.
25 Ne demolirono le città; su tutti i campi fertili ognuno gettò
una pietra e li riempirono; otturarono tutte le sorgenti d`acqua
e tagliarono tutti gli alberi utili. Rimase soltanto Kir Careset;
i frombolieri l`aggirarono e l`assalirono.
26 Il re di Moab, visto che la guerra era insostenibile per
lui, prese con sé settecento uomini che maneggiavano la spada
per aprirsi un passaggio verso il re di Edom, ma non ci riuscì.
27 Allora prese il figlio primogenito, che doveva regnare al
suo posto, e l`offrì in olocausto sulle mura. Si scatenò una
grande ira contro gli Israeliti, che si allontanarono da lui
e tornarono nella loro regione.
4
1 Mulier autem quaedam de uxoribus filiorum prophetarum clamabat
ad Eliseum dicens: “ Servus tuus vir meus mortuus est,
et tu nosti quia servus tuus fuit timens Dominum; et ecce creditor
venit, ut tollat duos filios meos ad serviendum sibi ”.
2 Cui dixit Eliseus: “ Quid vis, ut faciam tibi? Dic mihi:
Quid habes in domo tua? ”. At illa respondit: “
Non habeo ancilla tua quidquam in domo mea, nisi vasculum olei
”.
3 Cui ait: “ Vade, pete mutuo ab omnibus vicinis tuis
vasa vacua non pauca;
4 et ingredere et claude ostium, cum intrinsecus fueris tu et
filii tui, et mitte inde in omnia vasa haec et, cum plena fuerint,
tolles ”.
5 Ivit itaque mulier et clausit ostium super se et super filios
suos; illi offerebant vasa, et illa infundebat.
6 Cumque plena fuissent vasa, dixit ad filium suum: “
Affer mihi adhuc vas ”. Et ille respondit: “ Non
habeo ”. Stetitque oleum.
7 Venit autem illa et indicavit homini Dei. Et ille: “
Vade, inquit, vende oleum et redde creditori tuo; tu autem et
filii tui vivite de reliquo ”.
8 Facta est autem quaedam dies, et transibat Eliseus per Sunam.
Erat autem ibi mulier magna, quae tenuit eum, ut comederet panem.
Quotiescumque inde transibat, divertebat ad eam, ut comederet
panem.
9 Quae dixit ad virum suum: “ Animadverto quod vir Dei
sanctus est iste, qui transit per nos frequenter.
10 Faciamus ergo cenaculum muratum parvum et ponamus ei in eo
lectulum et mensam et sellam et candelabrum, ut, cum venerit
ad nos, maneat ibi ”.
11 Facta est ergo dies quaedam, et veniens divertit in cenaculum
et requievit ibi.
12 Dixitque ad Giezi puerum suum: “ Voca Sunamitin istam
”. Qui cum vocasset eam, et illa stetisset coram eo,
13 dixit ad puerum: “ Loquere ad eam: Ecce sedule in omnibus
ministrasti nobis; quid vis, ut faciam tibi? Numquid habes negotium
et vis, ut loquar regi sive principi militiae? ”. Quae
respondit: “ In medio populi mei habito ”.
14 Et ait: “ Quid ergo vult, ut faciam ei? ”. Dixitque
Giezi: “Ne quaeras; filium enim non habet, et vir eius
senex est ”.
15 Praecepit itaque, ut vocaret eam; quae cum vocata fuisset
et stetisset ad ostium,
16 dixit ad eam: “ In tempore isto, in anno altero, amplexaberis
filium ”. At illa respondit: “ Noli, quaeso, domine
mi, vir Dei, noli mentiri ancillae tuae ”.
17 Et concepit mulier et peperit filium in tempore isto anni
alterius, quo dixerat Eliseus.
18 Crevit autem puer et, cum esset quaedam dies, et egressus
isset ad patrem suum, ad messores,
19 ait patri suo: “ Caput meum, caput meum! ”. At
ille dixit servo: “ Tolle et duc eum ad matrem
suam”.
20 Qui cum tulisset et adduxisset eum ad matrem suam, posuit
eum illa super genua sua usque ad meridiem, et mortuus est.
21 Ascendit autem et collocavit eum super lectulum hominis Dei
et clausit ostium; et egressa
22 vocavit virum suum et ait: “Mitte mecum, obsecro, unum
de pueris et asinam, ut excurram usque ad hominem Dei et revertar
”.
23 Qui ait illi: “ Quam ob causam vadis ad eum hodie?
Non sunt calendae neque sabbatum ”. Quae respondit: “
Vale ”.
24 Stravitque asinam et praecepit puero: “ Mina et propera,
ne mihi moram facias in eundo, nisi praecepero tibi ”.
25 Profecta est igitur et venit ad virum Dei in montem Carmeli.
Cumque vidisset eam vir Dei de contra, ait ad Giezi puerum suum:
“ Ecce Sunamitis illa.
26 Vade cito in occursum eius et dic ei: Rectene agitur circa
te et circa virum tuum et circa filium tuum? ”. Quae respondit:
“ Recte ”.
27 Cumque venisset ad virum Dei in monte, apprehendit pedes
eius; et accessit Giezi, ut amoveret eam, et ait homo Dei: “
Dimitte illam; anima enim eius in amaritudine est, et Dominus
celavit me et non indicavit mihi ”.
28 Quae dixit illi: “ Numquid petivi filium a domino meo?
Numquid non dixi tibi: Ne illudas me? ”.
29 Et ille ait ad Giezi: “ Accinge lumbos tuos et tolle
baculum meum in manu tua et vade. Si occurrerit tibi homo, non
salutes eum et, si salutaverit te quispiam, non respondeas illi.
Et pones baculum meum super faciem pueri ”.
30 Porro mater pueri ait: “ Vivit Dominus, et vivit anima
tua, non dimittam te ”. Surrexit ergo et secutus est eam.
31 Giezi autem praecesserat eos et posuerat baculum super faciem
pueri, et non erat vox neque sensus reversusque est in occursum
eius et nuntiavit ei dicens: “ Non evigilavit puer ”.
32 Ingressus est ergo Eliseus domum, et ecce puer mortuus iacebat
in lectulo eius;
33 ingressusque clausit ostium super se et puerum et oravit
ad Dominum.
34 Et ascendit et incubuit super puerum posuitque os suum super
os eius et oculos suos super oculos eius et manus suas super
manus eius et incurvavit se super eum, et calefacta est caro
pueri.
35 At ille reversus deambulavit in domo semel huc et illuc et
ascendit et incubuit super eum, et sternutavit puer septies
aperuitque oculos.
36 Et ille vocavit Giezi et dixit ei: “ Voca Sunamitin
hanc ”. Quae vocata ingressa est ad eum. Qui ait: “
Tolle filium tuum ”.
37 Venit illa et corruit ad pedes eius et adoravit super terram;
tulitque filium suum et egressa est.
38 Et Eliseus reversus est in Galgala. Erat autem fames in terra,
et filii prophetarum habitabant coram eo. Dixitque puero suo:
“ Pone ollam grandem et coque pulmentum filiis prophetarum
”.
39 Et egressus est unus in agrum, ut colligeret herbas agrestes;
invenitque quasi vitem silvestrem et collegit ex ea colocynthidas
agri. Et implevit pallium suum et reversus concidit in ollam
pulmenti; nesciebat enim quid esset.
40 Infuderunt ergo sociis, ut comederent. Cumque gustassent
de coctione, exclamaverunt dicentes: “ Mors in olla, vir
Dei! ”. Et non potuerunt comedere.
41 At ille: “ Afferte, inquit, farinam ”. Cumque
tulissent, misit in ollam et ait: “ Infunde turbae, et
comedat ”. Et non fuit amplius quidquam amaritudinis in
olla.
42 Vir autem quidam venit de Baalsalisa deferens viro Dei panes
primitiarum, viginti panes hordeaceos et frumentum novum in
pera sua. At ille dixit: “ Da populo, ut comedat ”.
43 Responditque ei minister eius: “ Quantum est hoc, ut
apponam coram centum viris? ”. Rursum ille dixit: “
Da populo, ut comedat. Haec enim dicit Dominus: “Comedent,
et supererit” ”.
44 Posuit itaque coram eis, qui comederunt, et superfuit iuxta
verbum Domini.
4
1 Una donna, moglie di uno dei profeti, gridò a Eliseo: "Mio
marito, tuo servo, è morto; tu sai che il tuo servo temeva
il Signore. Ora è venuto il suo creditore per prendersi come
schiavi i due miei figli".
2 Eliseo le disse: "Che posso fare io per te? Dimmi che cosa
hai in casa". Quella rispose: "In casa la tua serva non ha
altro che un orcio di olio".
3 Le disse: "Su, chiedi in prestito vasi da tutti i tuoi vicini,
il maggior numero possibile di vasi vuoti.
4 Poi entra in casa e chiudi la porta dietro a te e ai tuoi
figli; versa olio in tutti quei vasi; i pieni mettili da parte".
5 Si allontanò da lui e chiuse la porta dietro a sé e ai suoi
figli; questi porgevano ed essa versava.
6 Quando i vasi furono pieni, disse a un figlio: "Porgimi
ancora un vaso". Le rispose: "Non ce ne sono più". L`olio
cessò.
7 Essa andò a riferire la cosa all`uomo di Dio, che le disse:
"Và, vendi l`olio e accontenta i tuoi creditori; tu e i tuoi
figli vivete con quanto ne resterà".
8 Un giorno Eliseo passava per Sunem, ove c`era una donna
facoltosa, che l`invitò con insistenza a tavola. In seguito,
tutte le volte che passava, si fermava a mangiare da lei.
9 Essa disse al marito: "Io so che è un uomo di Dio, un santo,
colui che passa sempre da noi.
10 Prepariamogli una piccola camera al piano di sopra, in
muratura, mettiamoci un letto, un tavolo, una sedia e una
lampada, sì che, venendo da noi, vi si possa ritirare".
11 Recatosi egli un giorno là, si ritirò nella camera e si
coricò.
12 Egli disse a Giezi suo servo: "Chiama questa Sunammita".
La chiamò ed essa si presentò a lui.
13 Eliseo disse al suo servo: "Dille tu: Ecco hai avuto per
noi tutta questa premura; che cosa possiamo fare per te? C`è
forse bisogno di intervenire in tuo favore presso il re oppure
presso il capo dell`esercito?". Essa rispose: "Io sto in mezzo
al mio popolo".
14 Eliseo replicò: "Che cosa si può fare per lei?". Giezi
disse: "Purtroppo essa non ha figli e suo marito è vecchio".
15 Eliseo disse: "Chiamala!". La chiamò; essa si fermò sulla
porta.
16 Allora disse: "L`anno prossimo, in questa stessa stagione,
tu terrai in braccio un figlio". Essa rispose: "No, mio signore,
uomo di Dio, non mentire con la tua serva".
17 Ora la donna rimase incinta e partorì un figlio, proprio
alla data indicata da Eliseo.
18 Il bambino crebbe e un giorno uscì per andare dal padre
fra i mietitori.
19 Egli disse al padre: "La mia testa, la mia testa!". Il
padre ordinò a un servo: "Portalo dalla mamma".
20 Questi lo prese e lo portò da sua madre. Il bambino stette
sulle ginocchia di costei fino a mezzogiorno, poi morì.
21 Essa salì a stenderlo sul letto dell`uomo di Dio; chiuse
la porta e uscì.
22 Chiamò il marito e gli disse: "Su, mandami uno dei servi
e un`asina; voglio correre dall`uomo di Dio; tornerò subito".
23 Quegli domandò: "Perché vuoi andare oggi? Non è il novilunio
né sabato". Ma essa rispose: "Addio".
24 Fece sellare l`asina e disse al proprio servo: "Conducimi,
cammina, non fermarmi durante il tragitto, a meno che non
te l`ordini io".
25 Si incamminò; giunse dall`uomo di Dio sul monte Carmelo.
Quando l`uomo di Dio la vide da lontano, disse a Giezi suo
servo: "Ecco la Sunammita!
26 Su, corrile incontro e domandale: Stai bene? Tuo marito
sta bene? E tuo figlio sta bene?". Quella rispose: "Bene!".
27 Giunta presso l`uomo di Dio sul monte, gli afferrò le ginocchia.
Giezi si avvicinò per tirarla indietro, ma l`uomo di Dio disse:
"Lasciala stare, perché la sua anima è amareggiata e il Signore
me ne ha nascosto il motivo; non me l`ha rivelato".
28 Essa disse: "Avevo forse domandato io un figlio al mio
signore? Non ti dissi forse: Non mi ingannare?".
29 Eliseo disse a Giezi: "Cingi i tuoi fianchi, prendi il
mio bastone e parti. Se incontrerai qualcuno, non salutarlo;
se qualcuno ti saluta, non rispondergli. Metterai il mio bastone
sulla faccia del ragazzo".
30 La madre del ragazzo disse: "Per
la vita del Signore e per la tua vita, non ti lascerò". Allora
quegli si alzò e la seguì.
31 Giezi li aveva preceduti; aveva posto il bastone sulla
faccia del ragazzo, ma non c`era stato un gemito né altro
segno di vita. Egli tornò verso Eliseo e gli riferì: "Il ragazzo
non si è svegliato".
32 Eliseo entrò in casa. Il ragazzo era morto, steso sul letto.
33 Egli entrò, chiuse la porta dietro a loro due e pregò il
Signore.
34 Quindi salì, si distese sul ragazzo; pose la bocca sulla
bocca di lui, gli occhi sugli occhi di lui, le mani nelle
mani di lui e si curvò su di lui. Il corpo del bambino riprese
calore.
35 Quindi si alzò e girò qua e là per la casa; tornò a curvarsi
su di lui; il ragazzo starnutì sette volte, poi aprì gli occhi.
36 Eliseo chiamò Giezi e gli disse: "Chiama questa Sunammita!".
La chiamò e, quando essa gli giunse vicino, le disse: "Prendi
tuo figlio!".
37 Quella entrò, cadde ai piedi di lui, gli si prostrò davanti,
prese il figlio e uscì.
38 Eliseo tornò in Gàlgala. Nella regione imperversava la
carestia. Mentre i figli dei profeti stavano seduti davanti
a lui, egli disse al suo servo: "Metti la pentola grande e
cuoci una minestra per i figli dei profeti".
39 Uno di essi andò in campagna per cogliere erbe selvatiche
e trovò una specie di vite selvatica: da essa colse zucche
agresti e se ne riempì il mantello. Ritornò e gettò i frutti
a pezzi nella pentola della minestra, non sapendo cosa fossero.
40 Si versò da mangiare agli uomini, che appena assaggiata
la minestra gridarono: "Nella pentola c`è la morte, uomo di
Dio!". Non ne potevano mangiare.
41 Allora Eliseo ordinò: "Portatemi della farina". Versatala
nella pentola, disse: "Danne da mangiare alla gente". Non
c`era più nulla di cattivo nella pentola.
42 Da Baal-Salisa venne un individuo, che offrì primizie all`uomo
di Dio, venti pani d`orzo e farro che aveva nella bisaccia.
Eliseo disse: "Dallo da mangiare alla gente".
43 Ma colui che serviva disse: "Come posso mettere questo
davanti a cento persone?". Quegli replicò: "Dallo da mangiare
alla gente. Poiché così dice il Signore: Ne mangeranno e ne
avanzerà anche".
44 Lo pose davanti a quelli, che mangiarono, e ne avanzò,
secondo la parola del Signore.
5
1 Naaman princeps militiae regis Syriae erat vir magnus apud
dominum suum et honoratus; per illum enim dedit Dominus salutem
Syriae. Erat autem vir fortis leprosus.
2 Porro de Syria egressa fuerat turma et captivam duxerat de
terra Israel puellam parvulam, quae erat in obsequio uxoris
Naaman.
3 Quae ait ad dominam suam: “ Utinam esset dominus meus
ad prophetam, qui est in Samaria! Profecto curaret eum a lepra,
quam habet ”.
4 Ingressus est itaque Naaman ad dominum suum et nuntiavit ei
dicens: “ Sic et sic locuta est puella de terra Israel
”.
5 Dixitque ei rex Syriae: “ Vade, et mittam litteras ad
regem Israel ”. Qui cum profectus esset et tulisset secum
decem talenta argenti et sex milia siclorum auri et decem mutatoria
vestimentorum,
6 detulit litteras ad regem Israel in haec verba: “ Cum
acceperis epistulam hanc, scito quod miserim ad te Naaman servum
meum, ut cures eum a lepra sua ”.
7 Cumque legisset rex Israel litteras, scidit vestimenta sua
et ait: “ Numquid Deus sum, ut occidere possim et vivificare,
quia iste mittit ad me, ut curem hominem a lepra sua? Animadvertite
et videte quod occasiones quaerat adversum me ”.
8 Quod cum audisset Eliseus vir Dei, scidisse videlicet regem
Israel vestimenta sua, misit ad eum dicens: “ Quare scidisti
vestimenta tua? Veniat ad me et sciat esse prophetam in Israel
”.
9 Venit ergo Naaman cum equis et curribus et stetit ad ostium
domus Elisei.
10 Misitque ad eum Eliseus nuntium dicens: “ Vade et lavare
septies in Iordane; et recipiet sanitatem caro tua, atque mundaberis
”.
11 Iratus Naaman recedebat dicens: “ Putabam quod egrederetur
ad me et stans invocaret nomen Domini Dei sui et tangeret manu
sua locum leprae et curaret me.
12 Numquid non meliores sunt Abana et Pharphar, fluvii Damasci,
omnibus aquis Israel, ut laver in eis et munder? ”. Cum
ergo vertisset se et abiret indignans,
13 accesserunt ad eum servi sui et locuti sunt ei: “ Si
rem grandem dixisset tibi propheta, certe faceres; quanto magis
quia nunc dixit tibi: “Lavare et mundaberis!” ”.
14 Descendit et intinxit se in Iordane septies iuxta sermonem
viri Dei, et restituta est caro eius sicut caro pueri parvuli,
et mundatus est.
15 Reversusque ad virum Dei cum universo comitatu suo venit
et stetit coram eo et ait: “ Vere scio quod non sit Deus
in universa terra, nisi tantum in Israel! Obsecro itaque, ut
accipias benedictionem a servo tuo ”.
16 At ille respondit: “ Vivit Dominus, ante quem sto,
non accipiam ”. Cumque vim faceret, penitus non acquievit.
17 Dixitque Naaman: “ Ut vis. Sed, obsecro, concedatur
mihi servo tuo tantum terrae quantum onus duorum burdonum; non
enim faciet ultra servus tuus holocaustum aut victimam diis
alienis, nisi Domino.
18 Hoc autem solum ignoscat Dominus servo tuo, quando ingreditur
dominus meus templum Remmon, ut adoret ibi, et illo innitente
super manum meam, si adoravero in templo Remmon, adorante eo
in eodem loco, ut ignoscat mihi Dominus servo tuo pro hac re
”.
19 Qui dixit ei: “ Vade in pace ”. Abiit ergo ab
eo viam modicam.
20 Dixitque Giezi puer viri Dei: “ Pepercit dominus meus
Naaman Syro isti, ut non acciperet ab eo, quae attulit; vivit
Dominus, curram post eum et accipiam ab eo aliquid ”.
21 Et secutus est Giezi post tergum Naaman. Quem cum vidisset
ille currentem ad se, desiluit de curru in occursum eius et
ait: “ Rectene sunt omnia? ”.
22 Et ille ait: “ Recte. Dominus meus misit me dicens:
“Modo venerunt ad me duo adulescentes de monte Ephraim
ex filiis prophetarum. Da eis talentum argenti et vestes mutatorias
duplices” ”.
23 Dixitque Naaman: “ Melius est, ut accipias duo talenta
”. Et coegit eum ligavitque duo talenta argenti in duobus
saccis et duplicia vestimenta et imposuit duobus pueris suis,
qui et portaverunt coram eo.
24 Cumque venisset ad collem, tulit de manu eorum et reposuit
in domo; dimisitque viros et abierunt.
25 Ipse autem ingressus stetit coram domino suo. Et dixit Eliseus:
“ Unde venis, Giezi? ”. Qui respondit: “ Non
ivit servus tuus quoquam ”.
26 At ille: “ Nonne, ait, cor meum in praesenti erat,
quando reversus est homo de curru suo in occursum tui? Estne
tempus accipere argentum et accipere vestes et oliveta et vineta
et oves et boves et servos et ancillas?
27 Sed et lepra Naaman adhaerebit tibi et semini tuo in sempiternum
”. Et egressus est ab eo leprosus quasi nix.
5
1 Naaman, capo dell`esercito del re di Aram, era un personaggio
autorevole presso il suo signore e stimato, perché per suo mezzo
il Signore aveva concesso la vittoria agli Aramei. Ma questo
uomo prode era lebbroso.
2 Ora bande aramee in una razzia avevano rapito dal paese di
Israele una giovinetta, che era finita al servizio della moglie
di Naaman.
3 Essa disse alla padrona: "Se il mio signore si rivolgesse
al profeta che è in Samaria, certo lo libererebbe dalla lebbra".
4 Naaman andò a riferire al suo signore: "La giovane che proviene
dal paese di Israele ha detto così e così".
5 Il re di Aram gli disse: "Vacci! Io invierò una lettera al
re di Israele". Partì dunque, prendendo con sé dieci talenti
d`argento, seimila sicli d`oro e dieci vestiti.
6 Portò la lettera al re di Israele, nella quale si diceva:
"Ebbene, insieme con questa lettera ho mandato da te Naaman,
mio ministro, perché tu lo curi dalla lebbra".
7 Letta la lettera, il re di Israele si stracciò le vesti dicendo:
"Sono forse Dio per dare la morte o la vita, perché costui mi
mandi un lebbroso da guarire? Sì, ora potete constatare chiaramente
che egli cerca pretesti contro di me".
8 Quando Eliseo, uomo di Dio, seppe che il re si era stracciate
le vesti, mandò a dire al re: "Perché ti sei stracciate le vesti?
Quell`uomo venga da me e saprà che c`è un profeta in Israele".
9 Naaman arrivò con i suoi cavalli e con il suo carro e si fermò
alla porta della casa di Eliseo.
10 Eliseo gli mandò un messaggero per dirgli: "Và, bagnati sette
volte nel Giordano: la tua carne tornerà sana e tu sarai guarito".
11 Naaman si sdegnò e se ne andò protestando: "Ecco, io pensavo:
Certo, verrà fuori, si fermerà, invocherà il nome del Signore
suo Dio, toccando con la mano la parte malata e sparirà la lebbra.
12 Forse l`Abana e il Parpar, fiumi di Damasco, non sono migliori
di tutte le acque di Israele? Non potrei bagnarmi in quelli
per essere guarito?". Si voltò e se ne partì adirato.
13 Gli si avvicinarono i suoi servi e gli dissero: "Se il profeta
ti avesse ingiunto una cosa gravosa, non l`avresti forse eseguita?
Tanto più ora che ti ha detto: bagnati e sarai guarito".
14 Egli, allora, scese e si lavò nel Giordano sette volte, secondo
la parola dell`uomo di Dio, e la sua carne ridivenne come la
carne di un giovinetto; egli era guarito.
15 Tornò con tutto il seguito dall`uomo di Dio; entrò e si presentò
a lui dicendo: "Ebbene, ora so che non c`è Dio su tutta la terra
se non in Israele". Ora accetta un dono dal tuo servo".
16 Quegli disse: "Per la vita del Signore, alla cui presenza
io sto, non lo prenderò". Naaman insisteva perché accettasse,
ma egli rifiutò.
17 Allora Naaman disse: "Se è no, almeno sia permesso al tuo
servo di caricare qui tanta terra quanta ne portano due muli,
perché il tuo servo non intende compiere più un olocausto o
un sacrificio ad altri dei, ma solo al Signore.
18 Tuttavia il Signore perdoni il tuo servo se, quando il mio
signore entra nel tempio di Rimmon per prostrarsi, si appoggia
al mio braccio e se anche io mi prostro nel tempio di Rimmon,
durante la sua adorazione nel tempio di Rimmon; il Signore perdoni
il tuo servo per questa azione".
19 Quegli disse: "Và in pace". Partì da lui e fece un bel tratto
di strada.
20 Giezi, servo dell`uomo di Dio Eliseo, disse fra sé: "Ecco,
il mio signore è stato tanto generoso con questo Naaman arameo
da non prendere quanto egli aveva portato; per la vita del Signore,
gli correrò dietro e prenderò qualche cosa da lui".
21 Giezi inseguì Naaman. Questi, vedendolo correre verso di
sé, scese dal carro per andargli incontro e gli domandò: "Tutto
bene?".
22 Quegli rispose: "Tutto bene. Il mio signore mi ha mandato
a dirti: Ecco, proprio ora, sono giunti da me due giovani dalle
montagne di Efraim, da parte dei figli dei profeti. Dammi per
essi un talento d`argento e due vestiti".
23 Naaman disse: "E` meglio che tu prenda due talenti" e insistette
con lui. Legò due talenti d`argento in due sacchi insieme con
due vestiti e li diede a due dei suoi giovani, che li portarono
davanti a Giezi.
24 Giunto all`Ofel, questi prese dalle loro mani il tutto e
lo depose in casa, quindi rimandò gli uomini, che se ne andarono.
25 Poi egli andò a presentarsi al suo padrone. Eliseo gli domandò:
"Giezi, da dove vieni?". Rispose: "Il tuo servo non è andato
in nessun luogo".
26 Quegli disse: "Non era forse presente il mio spirito quando
quell`uomo si voltò dal suo carro per venirti incontro? Era
forse il tempo di accettare denaro e di accettare abiti, oliveti,
vigne, bestiame minuto e grosso, schiavi e schiave?
27 Ma la lebbra di Naaman si attaccherà a te e alla tua discendenza
per sempre". Egli si allontanò da Eliseo, bianco come la neve
per la lebbra.
6
1 Dixerunt autem filii prophetarum ad Eliseum: “ Ecce
locus, in quo habitamus coram te, angustus est nobis.
2 Eamus usque ad Iordanem, et tollant singuli de silva materias
singulas, ut aedificemus nobis ibi locum ad habitandum ”.
Qui dixit: “ Ite ”.
3 Et ait unus ex illis: “ Veni ergo et tu cum servis tuis
”. Respondit: “ Ego veniam ”.
4 Et abiit cum eis. Cumque venissent ad Iordanem, caedebant
ligna.
5 Accidit autem, ut, cum unus materiam succidisset, caderet
ferrum securis in aquam; exclamavitque ille et ait: “
Heu, domine mi! Et hoc ipsum mutuo acceperam! ”.
6 Dixit autem homo Dei: “ Ubi cecidit? ”. At ille
monstravit ei locum. Praecidit ergo lignum et misit illuc, natavitque
ferrum.
7 Et ait: “ Tolle!”. Qui extendit manum et tulit
illud.
8 Rex autem Syriae pugnabat contra Israel; consiliumque iniit
cum servis suis dicens: “ In loco illo et illo ponamus
insidias ”.
9 Misit itaque vir Dei ad regem Israel dicens: “ Cave,
ne transeas in loco illo, quia ibi Syri in insidiis sunt ”.
10 Misit rex Israel ad locum, quem dixerat ei vir Dei et de
quo praemonuerat eum, et observavit se ibi non semel neque bis.
11 Conturbatumque est cor regis Syriae pro hac re et, convocatis
servis suis, ait: “ Quare non indicatis mihi quis proditor
mei sit apud regem Israel? ”.
12 Dixitque unus servorum eius: “ Nequaquam, domine mi
rex. Sed Eliseus propheta, qui est in Israel, indicat regi Israel
omnia verba, quaecumque locutus fueris in conclavi tuo ”.
13 Dixit eis: “ Ite et videte ubi sit, ut mittam et capiam
eum ”. Annuntiaveruntque ei dicentes: “ Ecce in
Dothain ”.
14 Misit ergo illuc equos et currus et robur exercitus; qui
cum venissent nocte, circumdederunt civitatem.
15 Consurgens autem diluculo minister viri Dei egressus est
viditque exercitum in circuitu civitatis et equos et currus
nuntiavitque ei dicens: “ Heu, domine mi, quid faciemus?
”.
16 At ille respondit: “Noli timere; plures enim nobiscum
sunt quam cum illis”.
17 Oravitque Eliseus dicens: “ Domine, aperi oculos huius,
ut videat ”. Et aperuit Dominus oculos pueri, et vidit,
et ecce mons plenus equorum et curruum igneorum in circuitu
Elisei.
18 Hostes vero descenderunt ad eum. Porro Eliseus oravit Dominum
dicens: “ Percute, obsecro, gentem hanc caecitate! ”.
Percussitque eos Dominus, ne viderent iuxta verbum Elisei.
19 Dixit autem ad eos Eliseus: “ Non est haec via, nec
ista est civitas; sequimini me, et ostendam vobis virum, quem
quaeritis ”. Duxit ergo eos in Samariam.
20 Cumque ingressi fuissent in Samaria, dixit Eliseus: “
Domine, aperi oculos istorum, ut videant ”. Aperuitque
Dominus oculos eorum, et viderunt esse se in medio Samariae.
21 Dixitque rex Israel ad Eliseum, cum vidisset eos: “
Numquid percutiam eos, pater mi? ”.
22 At ille ait: “ Non percuties; neque enim, quos cepisti
gladio et arcu tuo, percutis. Pone panem et aquam coram eis,
ut comedant et bibant et vadant ad dominum suum ”.
23 Appositaque est eis ciborum magna praeparatio, et comederunt
et biberunt, et dimisit eos; abieruntque ad dominum suum, et
ultra non venerunt turmae Syriae in terram Israel.
24 Factum est autem post haec, congregavit Benadad rex Syriae
universum exercitum suum et ascendit et obsidebat Samariam.
25 Factaque est fames magna in Samaria et tamdiu obsessa est,
donec venumdaretur caput asini octoginta argenteis et quarta
pars cabi stercoris columbarum quinque argenteis.
26 Cumque rex Israel transiret per murum, mulier exclamavit
ad eum dicens: “ Salva me, domine mi rex! ”.
27 Qui ait: “ Non, salvet te te Dominus. Unde salvare
te possum? De area an de torculari? ”. Dixitque ad eam
rex: “ Quid tibi vis? ”. Quae respondit:
28 “ Mulier ista dixit mihi: “Da filium tuum, ut
comedamus eum hodie, et filium meum comedemus cras”.
29 Coximus ergo filium meum et comedimus. Dixique ei die altera:
Da filium tuum, ut comedamus eum; quae abscondit filium suum
”.
30 Quod cum audisset rex, scidit vestimenta sua. Et transibat
super murum, viditque omnis populus cilicium, quo vestitus erat
ad carnem intrinsecus.
31 Et ait: “ Haec mihi faciat Deus et haec addat, si steterit
caput Elisei filii Saphat super eum hodie ”.
32 Eliseus autem sedebat in domo sua, et senes sedebant cum
eo. Praemisit itaque rex virum. Sed antequam veniret nuntius,
Eliseus dixit ad senes: “ Numquid scitis quod miserit
filius homicidae hic, ut praecidatur caput meum? Videte ergo,
cum venerit nuntius, claudite ostium et non sinatis eum introire;
ecce enim sonitus pedum domini eius post eum est”.
33 Et adhuc illo loquente eis, apparuit rex, qui veniebat ad
eum, et ait: “ Ecce, tantum malum a Domino est; quid amplius
exspectabo a Domino? ”.
6
1 I figli dei profeti dissero a Eliseo: "Ecco, il luogo in cui
ci raduniamo alla tua presenza è troppo stretto per noi.
2 Andiamo fino al Giordano; là prenderemo una trave per ciascuno
e ci costruiremo una residenza". Quegli rispose: "Andate!".
3 Uno disse: "Degnati di venire anche tu con i tuoi servi".
Egli rispose: "Ci verrò".
4 E andò con loro. Giunti al Giordano, tagliarono alcuni alberi.
5 Ora, mentre uno abbatteva un tronco, il ferro dell`ascia gli
cadde in acqua. Egli gridò: "Oh, mio signore! Era stato preso
in prestito!".
6 L`uomo di Dio domandò: "Dove è caduto?". Gli mostrò il posto.
Eliseo, allora, tagliò un legno e lo gettò in quel punto e il
ferro venne a galla.
7 Disse: "Prendilo!". Quegli stese la mano e lo prese.
8 Mentre il re di Aram era in guerra contro Israele, in un consiglio
con i suoi ufficiali disse: "In quel tal posto sarà il mio accampamento".
9 L`uomo di Dio mandò a dire al re di Israele: "Guardati dal
passare per quel punto, perché là stanno scendendo gli Aramei".
10 Il re di Israele mandò a esplorare il punto indicatogli dall`uomo
di Dio. Questi l`avvertiva e il re si metteva in guardia; ciò
accadde non una volta o due soltanto.
11 Molto turbato in cuor suo per questo fatto, il re di Aram
convocò i suoi ufficiali e disse loro: "Non mi potreste indicare
chi dei nostri è per il re di Israele?".
12 Uno degli ufficiali rispose: "No, re mio signore, perché
Eliseo profeta di Israele riferisce al re di Israele quanto
tu dici nella tua camera da letto".
13 Quegli disse: "Andate, informatevi dove sia costui; io manderò
a prenderlo". Gli fu riferito: "Ecco, sta in Dotan".
14 Egli mandò là cavalli, carri e un bel numero di soldati;
vi giunsero di notte e circondarono la città.
15 Il giorno dopo, l`uomo di Dio, alzatosi di buon mattino,
uscì. Ecco, un esercito circondava la città con cavalli e carri.
Il suo servo disse: "Ohimè , mio signore, come faremo?".
16 Quegli rispose: "Non temere, perché i nostri sono più numerosi
dei loro".
17 Eliseo pregò così: "Signore, apri i suoi occhi; egli veda".
Il Signore aprì gli occhi del servo, che vide. Ecco, il monte
era pieno di cavalli e di carri di fuoco intorno a Eliseo.
18 Poiché gli Aramei scendevano verso di lui, Eliseo pregò il
Signore: "Oh, colpisci questa gente di cecità!". E il Signore
li colpì di cecità secondo la parola di Eliseo.
19 Disse loro Eliseo: "Non è questa la strada e non è questa
la città. Seguitemi e io vi condurrò dall`uomo che cercate".
Egli li condusse in Samaria.
20 Quando giunsero in Samaria, Eliseo disse: "Signore, apri
i loro occhi; essi vedano!". Il Signore aprì i loro occhi ed
essi videro. Erano in mezzo a Samaria!
21 Il re di Israele quando li vide, disse a Eliseo: "Li devo
uccidere, padre mio?".
22 Quegli rispose: "Non ucciderli. Forse uccidi uno che hai
fatto prigioniero con la spada e con l`arco? Piuttosto metti
davanti a loro pane e acqua; mangino e bevano, poi se ne vadano
dal loro padrone".
23 Fu imbandito loro un gran banchetto. Dopo che ebbero mangiato
e bevuto, li congedò ed essi se ne andarono dal loro padrone.
Le bande aramee non penetrarono più nel paese di Israele.
24 Dopo tali cose Ben-Adad, re di Aram, radunò tutto il suo
esercito e venne ad assediare Samaria.
25 Ci fu una carestia eccezionale in Samaria, mentre l`assedio
si faceva più duro, tanto che una testa d`asino si vendeva ottanta
sicli d`argento e un quarto di qab di tuberi cinque sicli.
26 Mentre il re di Israele passava sulle mura, una donna gli
gridò contro: "Aiuto, mio signore re!".
27 Rispose: "Non ti aiuta neppure il Signore! Come potrei aiutarti
io? Forse con il prodotto dell`aia o con quello del torchio?".
28 Il re aggiunse: "Che hai?". Quella rispose: "Questa donna
mi ha detto: Dammi tuo figlio; mangiamocelo oggi. Mio figlio
ce lo mangeremo domani.
29 Abbiamo cotto mio figlio e ce lo siamo mangiato. Il giorno
dopo io le ho detto: Dammi tuo figlio; mangiamocelo, ma essa
ha nascosto suo figlio".
30 Quando udì ciò, il re si stracciò le vesti. Mentre
egli passava sulle mura, lo vide il popolo; ecco, aveva un sacco
di sotto, sulla carne.
31 Egli disse: "Dio mi faccia questo e anche di peggio, se oggi
la testa di Eliseo, figlio di Safat, resterà sulle sue spalle".
32 Eliseo stava seduto in casa; con lui sedevano gli anziani.
Il re si fece precedere da un uomo. Prima che arrivasse il messaggero,
quegli disse agli anziani: "Avete visto? Quel figlio di assassino
ordina che mi si tolga la vita. Fate attenzione quindi quando
arriva il messaggero, chiudete la porta e non lasciatelo entrare;
infatti dietro si sente il rumore dei piedi del suo padrone".
33 Stava ancora parlando con loro, quando il re scese da lui
e gli disse: "Tu vedi quanto male ci viene dal Signore; che
aspetterò più io dal Signore?".
7
1 Dixit autem Eliseus: “ Audite verbum Domini. Haec dicit
Dominus: In tempore hoc cras modius similae uno statere erit,
et duo modii hordei statere uno in porta Samariae ”.
2 Respondens dux, super cuius manum rex incumbebat, homini Dei
ait: “ Si Dominus fecerit etiam cataractas in caelo, numquid
poterit esse, quod loqueris? ”. Qui ait: “ Videbis
oculis tuis et inde non comedes ”.
3 Quattuor ergo viri erant leprosi iuxta introitum portae; qui
dixerunt ad invicem: “ Quid hic esse volumus, donec moriamur?
4 Sive ingredi voluerimus civitatem, fame moriemur; sive manserimus
hic, moriendum nobis est. Venite igitur, et transfugiamus ad
castra Syriae. Si pepercerint nobis, vivemus; si autem occidere
voluerint, nihilominus moriemur ”.
5 Surrexerunt igitur vesperi, ut venirent ad castra Syriae.
Cumque venissent ad principium castrorum Syriae, nullum ibidem
reppererunt.
6 Siquidem Dominus sonitum audiri fecerat in castris Syriae
curruum et equorum et exercitus plurimi; dixeruntque ad invicem:
“ Ecce mercede conduxit adversum nos rex Israel reges
Hetthaeorum et Aegyptiorum, ut venirent contra nos ”.
7 Surrexerunt ergo et fugerunt in tenebris et dereliquerunt
tentoria sua et equos et asinos, castra, sicut erant; fugeruntque
animas tantum suas salvare cupientes.
8 Igitur cum venissent leprosi illi ad principium castrorum,
ingressi sunt unum tabernaculum et comederunt et biberunt; tuleruntque
inde argentum et aurum et vestes et abierunt et absconderunt.
Et rursum reversi sunt ad aliud tabernaculum, et inde similiter
auferentes absconderunt.
9 Dixeruntque ad invicem: “ Non recte facimus; haec enim
dies boni nuntii est, et nos tacemus. Si noluerimus nuntiare
usque mane, sceleris arguemur; venite, eamus et nuntiemus in
aula regis ”.
10 Cumque venissent, vocaverunt portarios civitatis et narraverunt
eis dicentes: “ Ivimus ad castra Syriae et nullum ibidem
repperimus hominum nisi equos et asinos alligatos et tentoria,
sicut erant ”.
11 Clamaverunt ergo portarii et nuntiaverunt in palatio regis
intrinsecus.
12 Qui surrexit nocte et ait ad servos suos: “ Dico vobis
quid fecerint nobis Syri. Sciunt quia fame laboramus, et idcirco
egressi sunt de castris et latitant in agris dicentes: “Cum
egressi fuerint de civitate, capiemus eos viventes, et tunc
civitatem ingredi poterimus” ”.
13 Respondit autem unus servorum eius: “ Tollamus quinque
equos, qui remanserunt in urbe; fiant sicut universa multitudo
Israel, quae consumpta est; mittamus ergo et videamus ”.
14 Adduxerunt ergo duos currus cum equis, misitque rex post
exercitum Syrorum dicens: “ Ite et videte ”.
15 Qui abierunt post eos usque ad Iordanem; ecce autem omnis
via plena erat vestibus et vasis, quae proiecerant Syri, cum
turbarentur. Reversique nuntii indicaverunt regi.
16 Et egressus populus diripuit castra Syriae; factusque est
modius similae statere uno, et duo modii hordei statere uno
iuxta verbum Domini.
17 Porro rex ducem illum, in cuius manu incumbebat, constituit
ad portam; quem conculcavit turba in introitu, et mortuus est
iuxta quod locutus fuerat vir Dei, quando descenderat rex ad
eum.
18 Factumque est secundum sermonem viri Dei, quem dixerat regi,
quando ait: “ Duo modii hordei statere uno erunt, et modius
similae statere uno hoc eodem tempore cras in porta Samariae
”;
19 quando responderat dux ille viro Dei et dixerat: “
Etiamsi Dominus fecerit cataractas in caelo, numquid fieri poterit,
quod loqueris? ”, et dixerat ei: “ Videbis oculis
tuis et inde non comedes ”.
20 Evenit ergo ei, sicut praedictum erat, et conculcavit eum
populus in porta, et mortuus est.
7
1 Ma Eliseo disse: "Ascolta la parola del Signore: Dice il Signore:
A quest`ora, domani, alla porta di Samaria una sea di farina
costerà un siclo e anche due sea di orzo costeranno un siclo".
2 Ma lo scudiero, al cui braccio il re si appoggiava, rispose
all`uomo di Dio: "Già, il Signore apre le finestre in cielo!
Avverrà mai una cosa simile?". Quegli disse: "Ecco, tu lo vedrai
con gli occhi, ma non ne mangerai".
3 Ora c`erano quattro lebbrosi davanti alla porta. Essi dicevano
fra di loro: "Perché stiamo seduti qui ad attendere la morte?
4 Se risolviamo di andare in città, in città c`è la fame e vi
moriremo. Se stiamo qui, moriremo ugualmente. Ora, su, andiamo
all`accampamento degli Aramei; se ci lasceranno in vita, vivremo;
se ci uccideranno, moriremo".
5 Si alzarono al crepuscolo per andare all`accampamento degli
Aramei e giunsero fino al limite del loro campo. Ebbene, là
non c`era nessuno.
6 Il Signore aveva fatto udire nell`accampamento degli Aramei
rumore di carri, scalpitio di cavalli e chiasso di un grande
esercito. Essi si erano detti l`un l`altro: "Ecco, il re di
Israele ha assoldato contro di noi i re degli Hittiti e i re
dell`Egitto per assalirci".
7 Alzatisi all`imbrunire, erano fuggiti, lasciando le loro tende,
i loro cavalli e i loro asini e il campo come si trovava; erano
fuggiti per mettersi in salvo.
8 Quei lebbrosi, giunti al limite del campo, entrarono in una
tenda e, dopo aver mangiato e bevuto, portarono via argento,
oro e vesti, che andarono a nascondere. Ritornati, entrarono
in un`altra tenda; portarono via tutto e andarono a nasconderlo.
9 Si dissero: "Non è giusto quello che facciamo; oggi è giorno
di buone notizie, mentre noi ce ne stiamo zitti. Se attendiamo
fino all`alba di domani, potrebbe sopraggiungerci un castigo.
Andiamo ora, entriamo in città e annunziamolo alla reggia".
10 Vi andarono; chiamarono le guardie della città e riferirono
loro: "Siamo andati nel campo degli Aramei; ecco, non c`era
nessuno né si sentiva voce umana. C`erano cavalli e asini legati
e le tende intatte".
11 Le guardie allora gridarono e la notizia fu portata dentro
la reggia.
12 Il re si alzò di notte e disse ai suoi ufficiali: "Vi dirò
quello che hanno fatto con noi gli Aramei. Sapendo che siamo
affamati, hanno abbandonato il campo per nascondersi in campagna,
dicendo: Appena usciranno dalla città, li prenderemo vivi e
poi entreremo in città".
13 Uno dei suoi ufficiali rispose: "Si prendano i cinque cavalli
che sono rimasti in questa città, caso mai capiterà loro come
alla moltitudine di Israele, e mandiamo a vedere".
14 Presero allora due carri con i cavalli; il re li mandò a
seguire l`esercito degli Aramei, dicendo: "Andate e vedete".
15 Li seguirono fino al Giordano; ecco tutta la strada era piena
di abiti e di oggetti che gli Aramei avevano gettato via nella
fretta. I messaggeri tornarono e riferirono al re.
16 Allora uscirono tutti e saccheggiarono il campo degli Aramei.
Una sea di farina si vendette per un siclo, così pure due sea
di orzo si vendettero per un siclo, secondo la parola del Signore.
17 Il re aveva messo a guardia della porta lo scudiero, al cui
braccio egli si appoggiava. Calpestato dalla folla presso la
porta, quegli morì come aveva predetto l`uomo di Dio quando
parlò al re che era sceso da lui.
18 Difatti, dopo che l`uomo di Dio aveva detto al re: "A quest`ora,
domani, alla porta di Samaria due sea di orzo costeranno un
siclo e anche una sea di farina costerà un siclo",
19 lo scudiero aveva risposto all`uomo di Dio: "Già, Dio apre
le finestre in cielo! Avverrà mai una cosa simile?". E quegli
aveva detto: "Ecco, tu lo vedrai con gli occhi, ma non ne mangerai".
20 A lui capitò proprio questo: lo calpestò la folla alla porta
ed egli morì.
8
1 Eliseus autem locutus est ad mulierem, cuius vivere fecerat
fi lium, dicens: “ Surge, vade tu et domus tua et peregrinare
ubicumque reppereris; vocavit enim Dominus famem, et veniet
super terram septem annis ”.
2 Quae surrexit et fecit iuxta verbum hominis Dei et vadens
cum domo sua peregrinata est in terra Philisthim septem annis.
3 Cumque finiti essent anni septem, reversa est mulier de terra
Philisthim; et egressa est, ut interpellaret regem pro domo
sua et agris suis.
4 Rex autem loquebatur cum Giezi puero viri Dei dicens: “
Narra mihi omnia magnalia, quae fecit Eliseus ”.
5 Cumque ille narraret regi quomodo mortuum suscitasset, apparuit
mulier, cuius vivificaverat filium, clamans ad regem pro domo
sua et pro agris suis. Dixitque Giezi: “ Domine mi rex,
haec est mulier, et hic filius eius, quem suscitavit
Eliseus ”.
6 Et interrogavit rex mulierem, quae narravit ei. Deditque ei
rex eunuchum unum dicens: “ Restitue ei omnia, quae sua
sunt, et universos reditus agrorum a die, qua reliquit terram
usque ad praesens ”.
7 Venit quoque Eliseus Damascum, et Benadad rex Syriae aegrotabat.
Nuntiaveruntque ei dicentes: “ Venit vir Dei huc ”.
8 Et ait rex ad Hazael: “ Tolle tecum munera et vade in
occursum viri Dei et consule Dominum per eum dicens: Si evadere
potero de infirmitate mea hac? ”.
9 Ivit igitur Hazael in occursum eius habens secum munera et
omnia bona Damasci, onera quadraginta camelorum. Cumque stetisset
coram eo, ait: “ Filius tuus Benadad rex Syriae misit
me ad te dicens: “Si sanari potero de infirmitate mea
hac?” ”.
10 Dixitque ei Eliseus: “ Vade, dic ei: Sanaberis. Porro
ostendit mihi Dominus quia morte morietur ”.
11 Stetitque facies eius, et conturbatus est usque ad suffusionem
vultus flevitque vir Dei.
12 Cui Hazael ait: “ Quare dominus meus flet? ”.
At ille respondit: “ Quia scio, quae facturus sis filiis
Israel mala: civitates eorum munitas igne succendes et iuvenes
eorum interficies gladio et parvulos eorum elides et praegnantes
discindes ”.
13 Dixitque Hazael: “ Quid enim sum servus tuus canis,
ut faciam rem istam magnam? ”. Et ait Eliseus: “
Ostendit mihi Dominus te regem Syriae fore ”.
14 Qui cum recessisset ab Eliseo, venit ad dominum suum. Qui
ait ei: “ Quid tibi dixit Eliseus? ”. At ille respondit:
“ Dixit mihi: Recipies sanitatem”.
15 Cumque venisset dies altera, tulit stragulum et intinxit
aqua et expandit super faciem eius, et mortuus est; regnavitque
Hazael pro eo.
16 Anno quinto Ioram filii Achab regis Israel — Iosaphat
autem erat rex Iudae — regnavit Ioram filius Iosaphat
regis Iudae.
17 Triginta duorum erat annorum, cum regnare coepisset, et octo
annis regnavit in Ierusalem.
18 Ambulavitque in viis regum Israel, sicut ambulaverat domus
Achab; filia enim Achab erat uxor eius. Et fecit, quod malum
est coram Domino.
19 Noluit autem Dominus disperdere Iudam propter David servum
suum, sicut promiserat ei, ut daret illi lucernam et filiis
eius cunctis diebus.
20 In diebus eius recessit Edom, ne esset sub Iuda, et constituit
sibi regem.
21 Venitque Ioram Seira et omnis currus cum eo; et surrexit
nocte percussitque Idumaeos, qui eum circumdederant, et principes
curruum; et populus fugit in tabernacula sua.
22 Recessit ergo Edom, ne esset sub Iuda, usque ad diem hanc.
Tunc recessit et Lobna in tempore illo.
23 Reliqua autem gestorum Ioram et universa, quae fecit, nonne
haec scripta sunt in libro annalium regum Iudae?
24 Et dormivit Ioram cum patribus suis sepultusque est cum eis
in civitate David; et regnavit Ochozias filius eius pro eo.
25 Anno duodecimo Ioram filii Achab regis Israel regnavit Ochozias
filius Ioram regis Iudae.
26 Viginti duorum annorum erat Ochozias, cum regnare coepisset,
et uno anno regnavit in Ierusalem. Nomen matris eius Athalia
filia Amri regis Israel.
27 Et ambulavit in viis domus Achab et fecit, quod malum est
coram Domino, sicut domus Achab; gener enim domus Achab fuit.
28 Abiit quoque cum Ioram filio Achab ad proeliandum contra
Hazael regem Syriae in Ramoth Galaad; et vulneraverunt Syri
Ioram.
29 Qui reversus est, ut curaretur in Iezrahel de vulneribus,
quibus vulneraverant eum Syri in Rama proeliantem contra Hazael
regem Syriae. Porro Ochozias filius Ioram rex Iudae descendit
invisere Ioram filium Achab in Iezrahel, quia aegrotabat.
8
1 Eliseo aveva detto alla donna a cui aveva risuscitato il figlio:
"Alzati e vattene con la tua famiglia; dimora fuori del tuo
paese, dovunque troverai da star bene, perché il Signore ha
chiCamato la carestia, che verrà sul paese per sette anni".
2 La donna si era alzata e aveva fatto come aveva detto l`uomo
di Dio. Se ne era andata con la sua famiglia nel paese dei Filistei,
per sette anni.
3 Al termine dei sette anni, la donna tornò dal paese dei Filistei
e andò dal re a reclamare la sua casa e il suo campo.
4 Il re stava parlando con Giezi, servo dell`uomo di Dio, e
diceva: "Narrami tutte le meraviglie compiute da Eliseo".
5 Costui stava narrando al re come aveva risuscitato il morto,
quand`ecco si presenta al re la donna a cui aveva risuscitato
il figlio, per riavere la sua casa e il suo campo. Giezi disse:
"Re, mio signore, questa è la donna e questo è il figlio risuscitato
da Eliseo".
6 Il re interrogò la donna, che gli narrò il fatto. Il re l`affidò
a un funzionario dicendo: "Restituiscile quanto le appartiene
e la rendita intera del campo, dal giorno del suo abbandono
del paese fino ad ora".
7 Eliseo andò a Damasco. A Ben-Adad, re di Aram, che era ammalato,
fu riferito: "L`uomo di Dio è venuto fin qui".
8 Il re disse a Cazael: "Prendi un dono e và incontro all`uomo
di Dio e per suo mezzo interroga il Signore, per sapere se guarirò
o no da questa malattia".
9 Cazael gli andò incontro prendendo con sé, in regalo, tutte
le cose più squisite di Damasco, con cui caricò quaranta cammelli.
Arrivato, si fermò davanti a lui e gli disse: "Tuo figlio, Ben-Adad,
re di Aram, mi ha mandato da te con la domanda: Guarirò o no
da questa malattia?".
10 Eliseo gli disse: "Và a dirgli: Tu guarirai; ma il Signore
mi ha mostrato che egli certamente morirà".
11 Poi, con sguardo fisso, si irrigidì a lungo; alla fine l`uomo
di Dio si mise a piangere.
12 Cazael disse: "Signor mio, perché piangi?". Quegli rispose:
"Perché so quanto male farai agli Israeliti: brucerai le loro
fortezze, ucciderai di spada i loro giovani, sfracellerai i
loro bambini, sventrerai le loro donne incinte".
13 Cazael disse: "Ma che sono io tuo servo? Un cane potrebbe
attuare questa grande predizione?". Eliseo rispose: "Il Signore
mi ha mostrato che tu diventerai re di Aram".
14 Quegli si separò da Eliseo e ritornò dal suo padrone, che
gli domandò: "Che ti ha detto Eliseo?". Rispose: "Mi ha detto:
Certo guarirai".
15 Il giorno dopo costui prese una coperta, l`immerse nell`acqua
e poi la stese sulla faccia del re che morì. Al suo posto divenne
re Cazael.
16 Nell`anno quinto di Ioram figlio di Acab, re di Israele,
divenne re Ioram figlio di Giòsafat re di Giuda.
17 Quando divenne re aveva trentadue anni; regnò otto anni in
Gerusalemme.
18 Camminò per la strada dei re di Israele, come aveva fatto
la famiglia di Acab, perché sua moglie era figlia di Acab. Fece
ciò che è male agli occhi del Signore.
19 Il Signore, però, non volle distruggere Giuda a causa di
Davide suo servo, secondo la promessa fattagli di lasciargli
sempre una lampada per lui e per i suoi figli.
20 Durante il suo regno Edom si ribellò al potere di Giuda e
si elesse un re.
21 Allora Ioram passò a Zeira con tutti i suoi carri. Egli si
mosse di notte e sconfisse gli Idumei che l`avevano accerchiato,
insieme con gli ufficiali dei carri; così il popolo fuggì nelle
tende.
22 Edom, ribellatosi al potere di Giuda, ancora oggi è indipendente.
In quel tempo anche Libna si ribellò.
23 Le altre gesta di Ioram, tutte le sue azioni, sono descritte
nel libro delle Cronache dei re di Giuda.
24 Ioram si addormentò con i suoi padri e fu sepolto con essi
nella città di Davide, e al suo posto divenne re suo figlio
Acazia.
25 Nell`anno decimosecondo di Ioram figlio di Acab, re di Israele,
divenne re Acazia figlio di Ioram, re di Giuda.
26 Quando divenne re, Acazia aveva ventidue anni; regnò un anno
in Gerusalemme. Sua madre si chiamava Atalia, figlia di Omri
re di Israele.
27 Imitò la condotta della casa di Acab; fece ciò che è male
agli occhi del Signore, come aveva fatto la casa di Acab, perché
era imparentato con la casa di Acab.
28 Egli con Ioram figlio di Acab andò in guerra contro Cazael
re di Aram, in Ramot di Gàlaad; ma gli Aramei ferirono Ioram.
29 Allora il re Ioram andò a curarsi in Izrè el per le ferite
ricevute dagli Aramei in Ramot, mentre combatteva contro Cazael
re di Aram. Acazia figlio di Ioram, re di Giuda, scese a visitare
Ioram figlio di Acab in Izreel, perché costui era malato.
Realizzato
da Luca, Catia, Mariuccia e Antonio.
Ottimizzato per Internet Explorer e Mozilla Firefox, risoluzione consigliata
800*600 - 1024*768 pixel.
Tutti i diritti riservati.