9
1 Iudith autem procidit in faciem suam et imposuit cinerem super
caput suum et scidit tunicam suam et denudavit, quod induerat,
cilicium; et, in ipso quod oblatum erat in Ierusalem in domum
Dei incensum vespere illo, clamavit Iudith voce magna ad Dominum
et dixit:
2 “ Domine, Deus patris mei Simeon, cui dedisti in manu
gladium in ultionem alienigenarum, qui solverunt cingulum virginis
in coinquinationem et denudaverunt femur in confusionem et coinquinaverunt
matricem in improperium. Dixisti enim: “Non sic erit!”;
et fecerunt.
3 Pro quibus dedisti principes eorum in occisionem et torum
eorum, qui erubuit seductione eorum, seductum in sanguinem;
et percussisti servos super potentes et potentes super thronos
eorum.
4 Et dedisti mulieres eorum in praedam et filias in captivitatem
et omnia spolia in divisionem filiorum a te delectorum, qui
zelaverunt zelum tuum et abominaverunt coinquinationem sanguinis
sui et invocaverunt te in adiutorium. Deus, Deus meus, exaudi
me viduam.
5 Tu enim fecisti priora illorum et illa et, quae postea et
quae nunc et quae futura sunt, cogitasti; et facta sunt, quae
cogitasti.
6 Et astiterunt, quae voluisti, et dixerunt: “Ecce adsumus”.
Omnes enim viae tuae paratae, et creatura tua in praescientia.
7 Ecce enim Assyrii repleti sunt in virtute sua et exaltati
sunt in equo et ascensore, gloriati sunt in brachio peditum,
speraverunt in clipeis et lancea et arcu et fundibula et nescierunt
quoniam tu es Dominus, qui conteris bella;
8 Dominus nomen est tibi. Tu allide illorum vires, aeterne Deus,
comminue illorum plenitudinem in virtute tua et deduc fortitudinem
eorum in ira tua. Voluerunt enim polluere sancta tua, coinquinare
tabernaculum requiei nominis maiestatis tuae et deicere ferro
cornu altaris tui.
9 Respice in superbiam eorum, dimitte iram tuam in capita eorum;
da in manu mea viduae, quam cogitavi, virtutem,
10 et percute servum ex labiis seductionis meae super principem
et principem super servum eius; quassa elationem in manu viduae.
11 Non enim in multitudine virtus tua, nec potentia tua neque
datum tuum in fortibus, sed humilium es Deus et minorum adiutorium,
infirmorum susceptor, abiectorum protector, desperatorum salvator.
12 Etiam, etiam, Deus patris mei et Deus hereditatis Israel,
dominator caelorum et terrae, creator aquarum, rex totius creaturae
tuae, exaudi deprecationem meam
13 et da verbum meum et suasionem in vulnus et livorem eorum,
qui adversum testamentum tuum et domum tuam sanctam et verticem
Sion et domum retentionis filiorum tuorum cogitaverunt dura.
14 Et fac super omnem gentem tuam et omnem tribum scientiam,
ut sciant quoniam tu Deus es universae potestatis et virtutis,
et non est alius defensor generis Israel praeter te ”.
9
1 Allora Giuditta cadde con la faccia a terra e sparse cenere
sul capo e mise allo scoperto il sacco di cui sotto era rivestita
e, nell`ora in cui veniva offerto nel tempio di Dio in Gerusalemme
l`incenso della sera, Giuditta supplicò a gran voce il Signore:
2 "Signore, Dio del padre mio Simeone, tu hai messo nella
sua mano la spada della vendetta contro gli stranieri, contro
coloro che avevano sciolto a ignominia la cintura d`una vergine,
ne avevano denudato i fianchi a vergogna e ne avevano contaminato
il grembo a infamia. Tu avevi detto: non si deve fare tal
cosa! ma essi l`hanno fatta.
3 Per questo hai consegnato alla morte i loro capi e al sangue
quel loro giaciglio, macchiato del loro inganno, ripagato
con l`inganno; hai abbattuto i servi con i loro capi e i capi
sui loro troni.
4 Hai destinato le loro mogli alla preda, le loro figlie alla
schiavitù, tutte le loro spoglie alla divisione tra i tuoi
figli diletti, perché costoro, accesi del tuo zelo, erano
rimasti inorriditi della profanazione del loro sangue e a
te avevano gridato chiamandoti in aiuto. Dio, Dio mio, ascolta
anche me che sono vedova.
5 Tu hai preordinato ciò che precedette quei fatti e i fatti
stessi e ciò che seguì. Tu hai disposto le cose presenti e
le future e quello che tu hai pensato si è compiuto.
6 Le cose da te deliberate si sono presentate e hanno detto:
Ecco ci siamo; perché tutte le tue vie sono preparate e i
tuoi giudizi sono preordinati.
7 Or ecco gli Assiri hanno aumentato la moltitudine dei loro
eserciti, vanno in superbia per i loro cavalli e i cavalieri,
si vantano della forza dei loro fanti, poggiano la loro speranza
sugli scudi e sulle lance, sugli archi e sulle fionde e ignorano
che tu sei il Signore che disperdi le guerre;
8 Signore è il tuo nome. Abbatti la loro forza con la tua
potenza e rovescia la loro violenza con la tua ira: fanno
conto di profanare il tuo santuario, di contaminare la Dimora
ove riposa il tuo nome e la tua gloria, di abbattere con il
ferro il corno del tuo altare.
9 Guarda la loro superbia, fà scendere la tua ira sulle loro
teste; infondi a questa vedova la forza di fare quello che
ho deciso.
10 Con l`inganno delle mie labbra abbatti il servo con il
suo padrone e il padrone con il suo ministro; spezza la loro
alterigia per mezzo di una donna.
11 Perché la tua forza non sta nel numero, né sugli armati
si regge il tuo regno: tu sei invece il Dio degli umili, sei
il soccorritore dei derelitti, il rifugio dei deboli, il protettore
degli sfiduciati, il salvatore dei disperati.
12 Sì, sì, Dio del padre mio e di Israele tua eredità, Signore
del cielo e della terra, creatore delle acque, re di tutte
le tue creature, ascolta la mia preghiera;
13 fà che la mia parola e l`inganno diventino piaga e flagello
di costoro, che fanno progetti crudeli contro la tua alleanza
e il tuo tempio consacrato, contro il monte elevato di Sion
e la sede dei tuoi figli. 14 Dá a tutto il tuo popolo e ad
ogni tribù la prova che sei tu il Signore, il Dio d`ogni potere
e d`ogni forza e non c`è altri fuori di te, che possa proteggere
la stirpe d`Israele".
10
1 Et factum est, ut cessavit cla mans ad Deum Israel et con
summavit omnia verba ista,
2 surrexit de prostratione sua et vocavit abram suam et descendit
in domum suam, in qua commorabatur in diebus sabbatorum et in
diebus festis suis.
3 Et abstulit cilicium, quod induerat, et exuit se vestimenta
viduitatis suae et lavit corpus suum aqua et unxit se unguento
spisso et pectinavit capillos capitis sui et imposuit mitram
super caput suum et induit se vestimenta iucunditatis suae,
quibus vestiebatur in diebus vitae viri sui Manasses.
4 Et accepit soleas in pedes suos et imposuit periscelides et
dextralia et anulos et inaures et omnem ornatum suum et composuit
se nimis in seductionem oculorum virorum, quicumque viderent
eam.
5 Et porrexit abrae suae ascopam vini et vas olei et peram implevit
alphitis et massa fici et panibus et caseo et plicavit omnia
vasa sua et imposuit ei.
6 Et abierunt ad portam civitatis Betuliae et invenerunt adstantem
ad eam Oziam et seniores civitatis Chabrin et Charmin.
7 Qui cum vidissent eam, et erat mutata facies eius, et vestem
mutatam, mirati sunt valde et dixerunt ei:
8 “ Deus patrum nostrorum det te in gratiam et consummet
cogitationes tuas in gloriam filiorum Israel et in exaltationem
Ierusalem ”.
9 Et procidens in faciem adoravit Deum et dixit ad eos: “
Praecipite aperiri portam civitatis, et exeam in consummationen
verborum, quae locuti estis mecum ”. Et constituerunt
iuvenibus aperiri ei, sicut locuti sunt;
10 et fecerunt sic. Et exiit Iudith, ipsa et ancilla eius cum
ea; et speculabantur eam viri civitatis, quoadusque descendit
montem, usquedum transiit convallem, et iam non videbant eam.
11 Et ibant in convallem in directum, et obviavit ei prima custodia
Assyriorum.
12 Et comprehenderunt eam et interrogaverunt eam: “ Quorum
es et unde venis et quo vadis? ”. Dixitque eis: “
Filia sum ego Hebraeorum et recedo a facie ipsorum, quoniam
incipiunt tradi vobis in devorationem.
13 Et ego venio ad faciem Holofernis principis militiae virtutis
vestrae, ut renuntiem ei verba veritatis et ostendam ante faciem
ipsius viam, per quam vadat et dominetur universae montanae,
et non discumveniat ex viris eius caro una, nec spiritus vitae
”.
14 Et, ut audierunt viri verba eius et inspexerunt faciem eius
— et erat in conspectu eorum mirabilis specie valde —
dixerunt ad eam:
15 “ Salvasti animam tuam in bonum festinans descendere
ad faciem domini nostri. Et nunc accede ad tabernaculum eius;
et ex nostris praemittent te, quousque tradant te in manibus
eius.
16 Si autem steteris in conspectu eius, noli timere corde tuo,
sed renuntia illi secundum verba tua, et bene tibi faciet ”.
17 Et elegerunt ex seipsis viros centum et adiunxerunt ei et
abrae eius et perduxerunt eas ad tabernaculum Holofernis.
18 Et factus est concursus in omnibus castris; innotuit enim
in tabernaculis adventus eius. Et venerunt et circumdederunt
eam stantem extra tabernaculum Holofernis, quoadusque nuntiaverunt
ei de ea.
19 Et mirabantur ad speciem eius et percipiebant verba eius,
quia erant bona valde, et laudabant filios Israel propter eam.
Et dixit unusquisque ad proximum suum: “ Quis contemnet
populum hunc, qui habet in se mulieres tales? Quoniam non est
bonum derelinquere virum unum ex eis, qui relicti possint decipere
totam terram ”.
20 Et exierunt omnes cubicularii Holofernis et omnes famuli
eius et induxerunt eam in tabernaculum eius.
21 Et erat Holofernes requiescens in lectu suo in conopeo, quod
erat ex purpura et auro et smaragdo et lapidibus pretiosissimis
contextum.
22 Et nuntiaverunt ei de ea. Qui cum audisset, exiit in proscaenium;
et lampades argenteae praecedentes eum multae valde. Et induxerunt
eam ad eum.
23 Cum autem venit contra faciem eius Iudith et famulorum eius,
laudaverunt omnes speciem faciei eius; procidensque in faciem
adoravit eum, et suscitaverunt eam servi eius.
10
1 Quando Giuditta ebbe cessato di supplicare il Dio di Israele
ed ebbe terminato di pronunziare tutte queste parole,
2 si alzò dalla prostrazione, chiamò la sua ancella particolare
e scese nella casa, dove usava passare i giorni dei sabati e
le sue feste.
3 Qui si tolse il sacco di cui era rivestita, depose le vesti
di vedova, poi lavò con acqua il corpo e lo unse con profumo
denso; spartì i capelli del capo e vi impose il diadema. Poi
si mise gli abiti da festa, che aveva usati quando era vivo
suo marito Manàsse.
4 Si mise i sandali ai piedi, cinse le collane e infilò i braccialetti,
gli anelli e gli orecchini e ogni altro ornamento che aveva
e si rese molto affascinante agli sguardi di qualunque uomo
che l`avesse vista.
5 Poi affidò alla sua ancella un otre di vino, un`ampolla di
olio; riempì anche una bisaccia di farina tostata, di fichi
secchi e di pani puri e, fatto un involto di tutti questi recipienti,
glielo mise sulle spalle.
6 Allora uscirono verso la porta della città di Betulia e trovarono
pronti sul luogo Ozia e gli anziani della città, Cabri e Carmi.
7 Costoro, quando la videro trasformata nell`aspetto e con gli
abiti mutati, restarono molto ammirati della sua bellezza e
le dissero: "
8 Il Dio dei padri nostri ti conceda di trovar favore e di portare
a termine quello che hai stabilito di fare, a vanto degli Israeliti
e ad esaltazione di Gerusalemme".
9 Essa si chinò ad adorare Dio e rispose loro: "Fatemi aprire
la porta della città e io uscirò per dar compimento alle parole
augurali che mi avete rivolto". Quelli diedero ordine ai giovani
di guardia di aprirle come aveva chiesto.
10 Così fecero e Giuditta uscì: essa sola e l`ancella che aveva
con sé. Dalla città gli uomini la seguirono con gli sguardi
mentre scendeva il monte, finché attraversò la vallata e non
poterono più scorgerla.
11 Esse andavano avanti diritte per la valle, quando si fecero
loro incontro le sentinelle assire.
12 La presero e la interrogarono: "Di qual popolo sei, donde
vieni e dove vai?". Essa rispose: "Sono figlia degli Ebrei e
fuggo da loro, perché stanno per essere consegnati in vostra
balìa.
13 Io quindi vengo alla presenza di Oloferne, comandante supremo
dei vostri eserciti, per rivolgergli parole di verità e mettergli
sotto gli occhi la strada per cui potrà passare e impadronirsi
di tutti questi monti senza che perisca uno solo dei suoi uomini".
14 Quegli uomini, quando sentirono queste parole e considerarono
l`aspetto di lei, che appariva loro come un miracolo di bellezza,
le dissero:
15 "Hai messo in salvo la tua vita, scendendo in fretta e venendo
alla presenza del nostro signore. Vieni dunque alla tenda di
lui; alcuni di noi ti accompagneranno, finché non ti abbiano
affidato alle sue mani.
16 Quando poi sarai alla sua presenza, non tremare dentro di
te, ma riferisci a lui quanto ci hai detto ed egli ti tratterà
bene".
17 Scelsero pertanto cento uomini tra di loro, i quali si affiancarono
a lei e alla sua ancella e le condussero alla tenda di Oloferne.
18 In tutto il campo ci fu un grande accorrere, essendosi sparsa
la voce della sua venuta tra gli attendamenti. La circondarono
in massa mentre era fuori della tenda di Oloferne, in attesa
che gliela annunziassero.
19 Erano ammirati della bellezza di lei e ammirati degli Israeliti
a causa di lei e si dicevano l`un l`altro: "Chi disprezzerà
un popolo che possiede tali donne? Sarà bene non lasciarne sopravvivere
alcun uomo, perché, liberi, potrebbero far perdere la testa
a tutto il mondo".
20 Venne fuori la guardia del corpo di Oloferne e tutti gli
inservienti e la introdussero nella tenda.
21 Oloferne era adagiato sul suo divano sotto un baldacchino,
che era di porpora ricamata d`oro, di smeraldo e di pietre preziose.
22 Gli annunziarono la presenza di lei ed egli uscì nel recinto
d`ingresso, preceduto da fiaccole d`argento.
23 Quando Giuditta avanzò alla presenza di lui e dei suoi ministri,
stupirono tutti per la bellezza del suo aspetto. Essa si prostrò
con la faccia a terra per riverirlo, ma i servi la fecero rialzare.
11
1 Dixitque ad eam Holofernes: “ Aequo animo esto, mulier,
et noli pavere corde tuo, quoniam ego non nocui viro cuicumque
placuit servire Nabuchodonosor regi totius terrae.
2 Et nunc plebs tua, quae habitat montanam, nisi sprevissent
me, non elevassem lanceam meam super ipsos, sed sibi ipsi fecerunt
haec.
3 Et nunc dic mihi: Qua ex causa recessisti ab eis et venisti
ad nos? Venisti enim ad salutem. Aequo animo esto, in hac nocte
vives et deinceps.
4 Non enim est qui tibi noceat, sed bene tibi faciam, sicut
fit servis domini mei ”.
5 Et dixit ad eum Iudith: “ Sume verba ancillae tuae,
et loquatur ancilla tua ante faciem tuam et non nuntiabo mendacium
domino meo in hac nocte.
6 Et, si secutus fueris verba ancillae tuae, consummabis omnia
in manibus tuis, quae faciet Deus tecum, et non excidet dominus
meus de adinventionibus suis quoadusque vivit.
7 Vivit enim Nabuchodonosor rex totius terrae, et vivit virtus
eius, qui misit te in correctionem omnium animarum, quoniam
non solum homines per te servient ei, sed et bestiae agri et
iumenta et volatilia caeli et per virtutem tuam vivent in Nabuchodonosor
et omni domo eius.
8 Audivimus enim sapientiam tuam et adinventiones animi tui,
et nuntiatum est universae terrae quoniam tu solus bonus in
universo regno et potens in prudentia et admirabilis in militia
belli.
9 Et nunc, domine meus, verbum, quod locutus est Achior in consilio
tuo, audivimus verba eius quoniam susceperunt viri in Betulia,
et nuntiavit eis omnia, quae locutus est apud te.
10 Propter quod, dominator domine, non transeas verbum eius,
sed conde illud in corde tuo, quia est verum. Non enim ultio
cadit in genus nostrum, neque dominatur gladius super eos, nisi
peccent in Deum suum.
11 Et nunc, ne fiat dominus meus frustratus et sine actu, cadet
mors super faciem eorum, et comprehendet eos peccatum magnum,
in quo exacerbaverint Dominum suum; mox ut fecerint illud, erunt
tibi in consummationem.
12 Postquam enim defecerunt eis escae, et vacuefactae sunt ab
eis aquae, voluerunt inicere manus iumentis suis et omnia, quae
praecepit eis Deus legibus suis, ne manducarent, cogitaverunt
consummare.
13 Et primitias frumenti et decimas vini et olei, quae conservaverunt
sanctificantes sacerdotibus, qui praesunt in Ierusalem ante
faciem Dei nostri, iudicaverunt consumere, quae nec manibus
licet tangere neminem ex populo.
14 Et miserunt in Ierusalem — quia et, qui ibi inhabitant,
fecerunt omnia haec — eos, qui transtulerint eis illationem
a senioribus.
15 Et erit ut, cum nuntiatum fuerit, et fecerint, dentur tibi
in perditionem in illa die.
16 Unde ego ancilla tua, cum cognovissem haec omnia, refugi
a facie eorum, et misit me Deus facere tecum rem, in qua mirabitur
tota terra, quicumque audierint ea.
17 Quoniam ancilla tua Deum colit et servit nocte ac die Deo
caeli. Et nunc manebo penes te, domine meus, et exiet ancilla
tua per noctem ad vallem et orabo ad Deum, et indicabit mihi
quando fecerint peccata eorum.
18 Et veniens indicabo illud tibi, et exies in omni virtute
tua, et non erit, qui resistat tibi ex eis.
19 Et adducam te per mediam Iudaeam, usque veniam contra Ierusalem
et ponam sedem tuam in medio eius, et adduces eos sicut oves,
quibus non est pastor. Et non muttiet canis lingua sua contra
te, quoniam haec dicta sunt mihi secundum praescientiam meam
et renuntiata sunt mihi, et missa sum nuntiare tibi ”.
20 Et placuerunt verba eius coram Holoferne et coram omnibus
famulis eius, et mirati sunt in specie et in sapientia eius
et dixerunt:
21 “ Non est talis mulier a summo usque ad summum terrae
in specie faciei et sensu verborum”.
22 Et dixit Holofernes ad eam: “ Bene fecit Deus, qui
misit te ante filios plebis tuae, ut fiat in manibus nostris
virtus, in eis autem, qui spreverunt dominum meum perditio.
23 Et nunc tu es speciosa in aspectu et bona in verbis tuis.
Quoniam, si feceris secundum quod locuta es, Deus tuus erit
Deus meus, et tu in domo Nabuchodonosor regis sedebis et eris
nominata per omnem terram ”.
11
1 Allora Oloferne le rivolse la parola: "Stá tranquilla, o donna,
il tuo cuore non abbia timore, perché io non ho mai fatto male
ad alcun uomo che abbia accettato di servire Nabucodònosor,
re di tutta la terra.
2 Quanto al tuo popolo che abita su questi monti, se non mi
avessero disprezzato, non avrei alzato la lancia contro di loro;
essi stessi si sono procurati tutto questo.
3 Ma ora dimmi per qual motivo sei fuggita da loro e sei venuta
da noi. Certamente sei venuta per trovar salvezza. Fatti animo:
resterai viva questa notte e in seguito.
4 Nessuno ti può fare un torto, ma ti useranno ogni riguardo,
come si fa con i servi del mio signore, il re Nabucodònosor".
Giuditta promette la vittoria ad Oloferne
5 Giuditta gli rispose: "Degnati di accogliere le parole della
tua serva e possa la tua schiava parlare alla tua presenza.
Io non dirò il falso al mio signore in questa notte.
6 Certo, se vorrai seguire le parole della tua serva, Dio agirà
magnificamente con te e il mio signore non fallirà nei suoi
progetti.
7 Perché, per la vita di Nabucodònosor, re di tutta la terra,
e per la potenza di lui che ti ha inviato a riordinare ogni
essere vivente, non gli uomini soltanto per mezzo tuo lo servono,
ma anche le bestie selvatiche e gli armenti e gli uccelli del
cielo vivranno in grazia della tua forza per l`onore di Nabucodònosor
e di tutta la sua casa.
8 Abbiamo già conosciuto per fama la tua saggezza e le abili
astuzie del tuo genio ed è risaputo in tutta la terra che tu
sei il migliore in tutto il regno, esperto nelle conoscenze
e meraviglioso nelle imprese militari.
9 Quanto al discorso tenuto da Achior nella tua riunione, noi
ne abbiamo udito il contenuto, perché gli uomini di Betulia
l`hanno risparmiato ed egli ha rivelato loro quanto aveva detto
davanti a te.
10 Perciò, signore sovrano, non trascurare le sue parole, ma
imprimile bene nella tua memoria perché sono vere: realmente
il nostro popolo non sarà punito e non prevarrà la spada contro
di lui, se non avrà peccato contro il suo Dio.
11 Ora perché il mio signore non resti deluso e a mani vuote,
sappia che si avventerà la morte contro di loro, perché li stringe
il peccato per il quale provocheranno l`ira del loro Dio appena
compiranno un gesto inconsulto.
12 Siccome sono venuti a mancare loro i viveri e tutta l`acqua
è stata consumata, han deciso di mettere le mani sul loro bestiame
e deliberato di consumare quanto Dio con leggi ha vietato loro
di mangiare.
13 Hanno perfino decretato di dar fondo alle primizie del frumento
e alle decime del vino e dell`olio che conservavano come diritto
sacro dei sacerdoti che stanno in Gerusalemme e fanno servizio
alla presenza del nostro Dio, tutte cose che a nessuno del popolo
era permesso neppure di toccare con la mano.
14 Perciò hanno mandato messaggeri a Gerusalemme, dove anche
i cittadini hanno fatto altrettanto, perché riportino loro il
permesso da parte del consiglio degli anziani.
15 Ma, quando riceveranno la risposta e la eseguiranno, in quel
giorno preciso saranno messi in tuo potere per l`estrema rovina.
16 Per questo, io tua serva, conscia di tutte queste cose, sono
fuggita da loro e Dio mi ha indirizzata a compiere con te un`impresa
che farà stupire la terra ovunque ne giungerà la fama.
17 La tua serva è religiosa e serve notte e giorno al Dio del
cielo. Ora io intendo restare con te, mio signore, ma uscirà
la tua serva di notte nella valle; io pregherò il mio Dio ed
egli mi rivelerà quando essi avranno commesso i loro peccati.
18 Allora verrò a riferirti e tu uscirai con tutto l`esercito
e nessuno di loro potrà opporti resistenza.
19 Io ti guiderò attraverso la Giudea, finché giungerò davanti
a Gerusalemme e vi porrò in mezzo il tuo trono. Tu li potrai
condurre via come pecore senza pastore e nemmeno un cane abbaierà
davanti a te. Queste cose mi sono state dette prima, io ne ho
avuto la rivelazione e l`incarico di annunziarle a te".
20 Le parole di lei piacquero a Oloferne e ai suoi servi, i
quali tutti ammirarono la sua sapienza e dissero:
21 "Da un capo all`altro della terra non esiste donna simile,
per la bellezza dell`aspetto e il senno della parola".
22 E Oloferne le disse: "Bene ha fatto Dio a mandarti avanti
al tuo popolo, perché resti nelle vostre mani la forza e coloro
che hanno disprezzato il mio signore vadano in rovina.
23 Tu sei bella d`aspetto e saggia nelle parole; se farai come
hai detto, il tuo Dio sarà mio Dio e tu siederai nel palazzo
del re Nabucodònosor e sarai famosa in tutto il mondo.
12
1 Et iussit introduci eam, ubi reponebatur argentum ipsius.
Et praecepit sterni ei et dare ei ex obsoniis suis et ex vino
suo bibere.
2 Et dixit Iudith: “ Non manducabo ex eis, ne fiat mihi
offensio, sed ex eis, quae allata sunt, praebebitur mihi ”.
3 Et dixit ad eam Holofernes: “ Si autem defecerint, quae
tecum sunt, unde afferemus et dabimus tibi similia eis? Non
enim est homo nobiscum ex genere tuo, qui habeat similia ”.
4 Dixitque ad eum Iudith: “ Vivit anima tua, domine mi,
quoniam non impendet ancilla tua, quae sunt mecum, quousque
faciat Dominus in manu mea, quae voluit ”.
5 Et induxerunt eam servi Holofernis in tabernaculum, et dormivit
usque in mediam noctem. Surrexitque ante vigiliam matutinam
6 et misit ad Holofernen dicens: “ Praecipiat nunc dominus
meus permitti ancillam suam exire ad orationem ”.
7 Et praecepit Holofernes custodibus suis, ne prohiberent eam.
Et permansit in castris triduum. Et exiebat per noctem in vallem
Betuliae et baptizabat se in fontem aquae.
8 Et, ut ascendebat, orabat Dominum, Deum Israel, ut dirigeret
viam eius in exaltationem po puli sui.
9 Et introiens munda manebat in tabernaculo, usque dum afferretur
esca eius in vesperum.
10 Et factum est, in quarta die fecit Holofernes cenam famulis
suis solis et neminem eorum, qui erant super officia, vocavit
ad convivium.
11 Et dixit Bagoae spadoni, qui erat praepositus super omnia
ipsius: “ Vadens suade mulieri Hebraeae, quae est apud
te, ut veniat ad nos et manducet et bibat nobiscum.
12 Ecce enim turpe est in conspectu nostro, ut mulierem talem
dimittamus non fabulantes ei, quoniam, si non eam attraxerimus,
deridebit nos ”.
13 Et exiit Bagoas a facie Holofernis et introivit ad eam et
dixit ei: “ Non pigeat puellam bonam hanc introeuntem
ad dominum meum glorificari ante faciem eius et bibere nobiscum
vinum in iucunditatem et fieri in hodierno die honorificam sicut
unam filiarum magnatorum Assyriae, quae assistunt in domo Nabuchodonosor
”.
14 Dixitque ad eum Iudith: “ Et quae sum ego, ut contradicam
domino meo? Quoniam omne, quod erit optimum in oculis eius,
festinans faciam, et erit hoc mihi gaudium usque ad diem mortis
meae ”.
15 Et surgens exornavit se vestimento suo et omni muliebri ornatu,
et praecessit ancilla eius et stravit ei contra Holofernen in
terra stragula, quae acceperat a Bagoa in cotidianum usum, ut
manducaret discumbens super ea.
16 Et introiens Iudith discubuit. Et obstupuit cor Holofernis
in eam, et commota est anima eius, et erat concupiscens valde,
ut concumberet cum ea; quaerebatque tempus seducendi eam ex
die, quo viderat illam.
17 Et dixit ad eam Holofernes: “ Bibe et esto nobiscum
in iucunditatem ”.
18 Et dixit Iudith: “ Bibam, domine, quia magnificata
est vita mea in me hodie prae omnibus diebus nativitatis meae
”.
19 Et accipiens manducavit et bibit coram illo ea, quae praeparaverat
ipsi ancilla sua.
20 Et iucundatus est Holofernes de ea et bibit multum vinum,
quantum numquam bibit in uno die, ex quo natus est.
12
1 Ordinò poi che la conducessero dove aveva disposto le sue
argenterie e prescrisse pure che le preparassero la tavola con
i cibi approntati per lui e le dessero da bere il suo vino.
2 Ma disse Giuditta: "Io non toccherò questi cibi, perché non
ne venga qualche contaminazione, ma mi saranno serviti quelli
che ho portato con me".
3 Oloferne le fece osservare: "Quando verrà a mancare quello
che hai con te, dove andremo a rifornirci di cibi uguali per
darteli? In mezzo a noi non c`è nessuno della tua gente".
4 Ma Giuditta rispose: "Per la tua vita, mio signore, ti assicuro
che io, tua serva, non finirò le riserve che ho con me, prima
che il Signore abbia compiuto per mano mia quello che ha stabilito".
5 Così i servi di Oloferne la condussero alla tenda ed essa
riposò fino a mezzanotte; poi si alzò all`ora della veglia del
mattino.
6 Essa fece dire ad Oloferne: "Comandi il mio signore che lascino
uscire la tua serva per la preghiera".
7 Oloferne comandò alla guardia del corpo di non impedirla.
Rimase così al campo tre giorni: usciva di notte nella valle
sotto Betulia e si lavava nella zona dell`accampamento alla
sorgente d`acqua.
8 Risalita dal lavacro, pregava il Signore Dio di Israele di
dirigere la sua impresa volta a ristabilire i figli del suo
popolo.
9 Rientrando purificata, rimaneva nella sua tenda, finché, verso
sera, non le si apprestava il cibo.
10 Ed ecco, al quarto giorno, Oloferne fece preparare un rinfresco
riservato ai suoi servi, senza invitare a mensa alcuno dei suoi
ufficiali,
11 e disse a Bagoa, il funzionario incaricato di tutte le sue
cose: "Và e invita quella donna ebrea che è presso di te a venire
con noi, per mangiare e bere assieme a noi,
12 poiché è cosa disonorevole alla nostra reputazione se lasceremo
andare una donna simile senza godere della sua compagnia; se
non sapremo conquistarla, si farà beffe di noi".
13 Bagoa, uscito dalla presenza di Oloferne, andò da lei e disse:
"Non abbia difficoltà questa bella ragazza a venire presso il
mio signore, per essere onorata alla sua presenza e bere con
noi il vino in giocondità e divenire oggi come una delle donne
assire, che stanno nel palazzo di Nabucodònosor".
14 Giuditta rispose a lui: "E chi sono io per osare contraddire
il mio signore? Quanto sarà gradito ai suoi occhi, mi affretterò
a compierlo e sarà per me motivo di gioia fino al giorno della
mia morte".
15 Subito si alzò e si adornò delle vesti e d`ogni altro ornamento
muliebre; la sua ancella l`aveva preceduta e aveva steso a terra
per lei davanti ad Oloferne le pellicce che aveva ricevuto da
Bagoa per suo uso quotidiano, per adagiarvisi sopra e prendere
cibo.
16 Giuditta entrò e si adagiò. Il cuore di Oloferne rimase estasiato
e si agitò il suo spirito, aumentando molto nel suo cuore la
passione per lei; già da quando l`aveva vista, cercava l`occasione
di sedurla.
17 Le disse pertanto Oloferne: "Bevi e datti alla gioia con
noi".
18 Giuditta rispose: "Sì, berrò, signore, perché oggi sento
dilatarsi la vita in me, più che tutti i giorni che ho vissuto".
19 Incominciò quindi a mangiare e a bere davanti a lui ciò che
le aveva preparato l`ancella.
20 Oloferne si deliziò della presenza di lei e bevve abbondantemente
tanto vino quanto non ne aveva mai bevuto solo in un giorno
da quando era al mondo.
13
1 Et, ut vesper factus est, festinaverunt servi eius abire,
et Bagoas conclusit tabernaculum a foris et dimisit adstantes
a facie domini sui. Et abierunt omnes in cubilia sua; erant
enim omnes fatigati, quoniam plurimus factus erat potus.
2 Derelicta est autem sola Iudith in tabernaculo, et Holofernes
prociderat in lectum suum; circumfusum enim erat ei vinum.
3 Et dixit Iudith ancillae suae, ut staret extra cubiculum et
observaret exitum eius sicut cotidie; exire enim se dixit ad
orationem suam, et Bagoae locuta est secundum verba haec.
4 Discesseruntque omnes a facie, et nemo relictus est in cubiculo
eius, a minimo usque ad magnum. Et stans Iudith ad caput eius
dixit: “ Domine, Domine, Deus omnium virtutum, respice
in hac hora ad opera manuum mearum, ut exaltetur Ierusalem.
5 Quia nunc est tempus, ut suscipias hereditatem tuam et facias
cogitationem meam in quassationem inimicorum, qui insurrexerunt
super nos ”.
6 Et accedens ad columnam lectus, quae erat ad caput Holofernis,
deposuit pugionem illius ab illa.
7 Et accedens ad lectum comprehendit comam capitis eius et dixit:
“ Deus Israel, confirma me, Domine, Deus Israel, in hoc
die ”.
8 Et percussit in cervicem eius bis in virtute sua et abstulit
caput eius ab eo.
9 Et volutavit corpus eius a toro et abstulit conopeum eius
a columnis; et post pusillum exiit et tradidit abrae suae caput
Holofernis,
10 et misit illud in peram escarum suarum. Et exierunt ambae
simul secundum consuetudinem suam quasi ad orationem. Transeuntesque
castra gyraverunt totam vallem illam et subascenderunt montem
Betuliae et venerunt ad portas eius.
11 Et dixit Iudith a longe eis, qui custodiebant in portis:
“ Aperite, aperite portam! Nobiscum est Deus, Deus noster,
ut faciat adhuc virtutem in Israel et potentiam adversus inimicos
nostros, sicut et hodie fecit ”.
12 Et factum est, ut audierunt viri civitatis vocem eius, festinaverunt
descendere ad portam civitatis suae et convocaverunt seniores
civitatis.
13 Et concurrerunt omnes a minimo usque ad magnum, quoniam mirum
erat eis illam reversam esse. Et aperuerunt portam et receperunt
eas et accendentes ignem ad lumen congyraverunt eam.
14 Quae dixit ad eos voce magna: “ Laudate Dominum nostrum,
laudate, quia non abstulit misericordiam suam a domo Israel,
sed conteruit inimicos nostros per manum meam in hac nocte ”.
15 Et proferens caput de pera sua ostendit et dixit eis: “
Ecce caput Holofernis principis militiae virtutis Assyriorum,
et ecce conopeum, in quo recumbebat in ebrietate sua. Et percussit
eum Dominus in manu feminae.
16 Et vivit Dominus, qui custodivit me in via mea, qua profecta
sum, quoniam seduxit eum facies mea in perditionem eius, et
non fecit peccatum mecum in coinquinationem et confusionem ”.
17 Et obstupuit omnis populus valde et inclinantes se adoraverunt
Deum et dixerunt unanimes: “ Benedictus es, Deus noster,
qui ad nihilum redegisti inimicos populi tui in hodierna die
”.
18 Et dixit ad eam Ozias: “ Benedicta tu es, filia, a
Deo excelso prae omnibus mulieribus, quae sunt super terram.
Et benedictus Dominus Deus noster, qui creavit caelum et terram,
qui direxit te in vulnus capitis principis inimicorum nostrorum.
19 Quoniam non discedet laus tua a corde hominum memorantium
virtutis Dei usque in sempiternum.
20 Et faciat tibi ea Deus in exaltationem aeternam, ut visitet
te in bonis, pro eo quod non pepercisti animae tuae propter
humilitatem generis nostri, sed prosilisti in ruinam nostram
in directum ambulans in conspectu Dei nostri ”. Et dixit
omnis populus: “ Fiat, fiat! ”.
13
1 Quando si fece buio, i suoi servi si affrettarono a ritirarsi.
Bagoa chiuse dal di fuori la tenda e allontanò le guardie
dalla vista del suo signore e ognuno andò al proprio giaciglio;
in realtà erano tutti fiaccati, perché il bere era stato eccessivo.
2 Rimase solo Giuditta nella tenda e Oloferne buttato sul
divano, ubriaco fradicio.
3 Allora Giuditta ordinò all`ancella di stare fuori della
sua tenda e di aspettare che uscisse, come aveva fatto ogni
giorno; aveva detto infatti che sarebbe uscita per la sua
preghiera e anche con Bagoa aveva parlato in questo senso. 4 Si erano allontanati tutti dalla
loro presenza e nessuno, piccolo o grande, era rimasto nella
parte più interna della tenda; Giuditta, fermatasi presso
il divano di lui, disse in cuor suo: "Signore, Dio d`ogni
potenza, guarda propizio in quest`ora all`opera delle mie
mani per l`esaltazione di Gerusalemme.
5 E` venuto il momento di pensare alla tua eredità e di far
riuscire il mio piano per la rovina dei nemici che sono insorti
contro di noi".
6 Avvicinatasi alla colonna del letto che era dalla parte
del capo di Oloferne, ne staccò la scimitarra di lui;
7 poi, accostatasi al letto, afferrò la testa di lui per la
chioma e disse: "Dammi forza, Signore Dio d`Israele, in questo
momento".
8 E con tutta la forza di cui era capace lo colpì due volte
al collo e gli staccò la testa.
9 Indi ne fece rotolare il corpo giù dal giaciglio e strappò
via le cortine dai sostegni. Poco dopo uscì e consegnò la
testa di Oloferne alla sua ancella,
10 la quale la mise nella bisaccia dei viveri e uscirono tutt`e
due, secondo il loro uso, per la preghiera; attraversarono
il campo, fecero un giro nella valle, poi salirono sul monte
verso Betulia e giunsero alle porte della città. Giuditta
mostra la testa di Oloferne
11 Giuditta gridò di lontano al corpo di guardia delle porte:
"Aprite, aprite subito la porta: è con noi Dio, il nostro
Dio, per esercitare ancora la sua forza in Israele e la sua
potenza contro i nemici, come ha dimostrato oggi".
12 Non appena gli uomini della sua città sentirono la sua
voce, corsero giù in fretta alla porta della città e chiamarono
gli anziani.
13 Corsero tutti, piccoli e grandi, perché non s`aspettavano
il suo arrivo; aprirono dunque la porta, le accolsero dentro
e, acceso il fuoco per far chiaro, si fecero loro attorno.
14 Giuditta disse loro a gran voce: "Lodate Dio, lodatelo;
lodate Dio, perché non ha distolto la sua misericordia dalla
casa d`Israele, ma ha colpito i nostri nemici in questa notte
per mano mia".
15 Estrasse allora la testa dalla bisaccia e la mise in mostra
dicendo loro: "Ecco la testa di Oloferne, comandante supremo
dell`esercito assiro; ecco le cortine sotto le quali giaceva
ubriaco; Dio l`ha colpito per mano di donna.
16 Viva dunque il Signore, che mi ha protetto nella mia impresa,
perché costui si è lasciato ingannare dal mio volto a sua
rovina, ma non ha potuto compiere alcun male con me a mia
contaminazione e vergogna". Lodi a Dio e a Giuditta
17 Tutto il popolo era oltremodo fuori di sé e tutti si chinarono
ad adorare Dio, esclamando in coro: "Benedetto sei tu, nostro
Dio, che hai annientato in questo giorno i nemici del tuo
popolo".
18 Ozia a sua volta le disse: "Benedetta sei tu, figlia, davanti
al Dio altissimo più di tutte le donne che vivono sulla terra
e benedetto il Signore Dio che ha creato il cielo e la terra
e ti ha guidato a troncare la testa del capo dei nostri nemici.
19 Davvero il coraggio che hai avuto non cadrà dal cuore degli
uomini, che ricorderanno sempre la potenza di Dio.
20 Dio faccia riuscire questa impresa a tua perenne esaltazione,
ricolmandoti di beni, in riconoscimento della prontezza con
cui hai esposto la vita di fronte all`umiliazione della nostra
stirpe, e hai sollevato il nostro abbattimento, comportandoti
rettamente davanti al nostro Dio". E tutto il popolo esclamò:
"Amen! Amen!".
14
1 Et dixit Iudith ad illos: “ Audite me, fratres, et acci
pientes caput hoc suspendite illud super propugnaculum muri
nostri.
2 Et, cum aurora illuxerit, et exierit sol super terram, accipite
unusquisque vasa bellica vestra et exietis omnis vir potens
extra civitatem et dabitis initium adversus eos tamquam descendentes
in campum ad primam custodiam filiorum Assyriae; et non descendetis.
3 Et accipientes illi arma sua ibunt in castra sua et suscitabunt
duces virtutis Assyriae concurrentque ad tabernaculum Holofernis
et non invenient illum, et incidet in illos timor, et fugient
a facie vestra.
4 Et subsecuti vos et omnes, qui incolunt omnem finem Israel,
prosternite illos in viis illorum.
5 Ante autem quam faciatis ista, vocate mihi Achior Ammoniten,
ut videns recognoscat eum, qui vituperavit domum Israel et ipsum
quasi in mortem misit ad nos ”.
6 Et vocaverunt Achior de domo Oziae, qui, ut venit et vidit
caput Holofernis in manu viri unius in ecclesia populi, cecidit
in faciem, et resolutus est spiritus ipsius.
7 Ut autem resuscitaverunt eum, procidit ad pedes Iudith et
adoravit faciem ipsius et dixit: “ Benedicta tu in omni
tabernaculo Iudae et in omni gente, quicumque audientes nomen
tuum turbabuntur.
8 Et nunc annuntia mihi, quaecumque fecisti in diebus istis
”. Et rettulit illi Iudith in medio populi omnia, quaecumque
fecerat, ex qua die exivit usque in diem, qua loquebatur illis.
9 Ut autem desiit loqui, exsultavit omnis populus voce magna
et dedit vocem iucunditatis in civitate sua.
10 Videns autem Achior omnia, quaecumque fecit Deus Israel,
credidit Deo valde et circumcidit carnem praeputii sui, et appositus
est ad do mum Israel usque in diem hanc.
11 Postquam autem aurora orta est, suspenderunt caput Holofernis
super murum; et accepit omnis vir arma sua, et exierunt secundum
cohortes ad ascensiones montis.
12 Filii autem Assyriae, ut viderunt illos, miserunt ad praepositos
suos, et illi venerunt ad duces et ad tribunos et ad omnes principes
suos.
13 Et venerunt ad tabernaculum Holofernis et dixerunt Bagoae,
qui erat super omnia eius: “ Suscita dominum nostrum,
quoniam ausi sunt Iudaei descendere ad nos in bellum, ut pereant
usque ad finem ”.
14 Introivitque Bagoas et pulsavit cortinam; suspicabatur enim
illum cum Iudith dormire.
15 Cum autem nemo responderet, aperiens cortinam intravit in
cubiculum et invenit illum in scabello proiectum, mortuum, nudum,
et caput illius sublatum ab eo.
16 Et exclamavit voce magna cum fletu et gemitu et clamore magno
et scidit vestimenta sua.
17 Et intravit in tabernaculum, ubi Iudith fuerat hospitata,
et non invenit eam. Et exsilivit ad populum et clamavit:
18 “Inique gesserunt servi! Fecit confusionem una mulier
Hebraeorum in domum regis Nabuchodonosor, quoniam ecce Holofernes
in terra, et caput ipsius non est in illo! ”.
19 Ut autem audierunt verba haec, principes virtutis Assyriae
sciderunt tunicas suas, et conturbata est anima eorum valde,
et factus est clamor et ululatus magnus in medio castrorum.
14
1 Giuditta rispose loro: "Ascoltatemi bene, fratelli: prendete
questa testa e appendetela sugli spalti delle vostre mura.
2 Attendete poi che sia apparsa la luce del mattino e sia sorto
il sole sulla terra: allora, ognuno prenda l`armatura da guerra
e ogni uomo valido esca dalla città. Quindi, date inizio all`azione
contro di loro come se voleste scendere al piano contro le prime
difese degli Assiri, ma in realtà non scenderete.
3 Quelli prenderanno le loro armi e correranno entro il loro
accampamento a svegliare i capi dell`esercito assiro. Poi si
raduneranno insieme davanti alla tenda di Oloferne, ma non lo
troveranno e così si lasceranno prendere dal terrore e fuggiranno
davanti a voi.
4 Allora inseguiteli voi e quanti abitano l`intero territorio
d`Israele e abbatteteli nella loro fuga.
5 Ma, prima di far questo, chiamatemi Achior l`Ammonita, perché
venga a vedere e riconoscere colui che ha disprezzato la casa
d`Israele e che l`ha inviato qui tra noi come per votarlo alla
morte".
6 Chiamarono subito Achior dalla casa di Ozia ed egli appena
giunse e vide la testa di Oloferne in mano ad un uomo in mezzo
al popolo radunato, cadde a terra e rimase senza fiato.
7 Quando l`ebbero sollevato, si gettò ai piedi di Giuditta pieno
di riverenza per la sua persona e disse: "Benedetta sei tu in
tutto l`accampamento di Giuda e in mezzo a tutti i popoli: quanti
udranno il tuo nome si sentiranno scossi.
8 Ma ora raccontami quanto hai fatto in questi giorni". Giuditta
gli narrò in mezzo al popolo quanto aveva compiuto dal giorno
in cui era partita fino al momento in cui parlava.
9 Quando finì di parlare, il popolo scoppiò in alte grida di
giubilo e riempì la città di voci festose.
10 Allora Achior, vedendo quanto aveva fatto il Dio di Israele,
credette fermamente in Dio, si fece circoncidere e fu aggregato
definitivamente alla casa d`Israele.
11 Quando spuntò il mattino, appesero la testa di Oloferne alle
mura; poi ogni uomo prese le sue armi e scesero lungo i sentieri
del monte divisi in manipoli.
12 Appena li videro, gli Assiri mandarono in cerca dei loro
capi e questi corsero dagli strateghi, dai chiliarchi e da tutti
i loro ufficiali.
13 Poi si radunarono davanti alla tenda di Oloferne e dissero
al suo attendente: "Sveglia il nostro signore, perché quegli
schiavi hanno osato scendere per darci battaglia, a loro estrema
rovina".
14 Bagoa entrò e bussò alle cortine della tenda, poiché pensava
che egli dormisse con Giuditta.
15 Ma siccome nessuno rispondeva, aprì ed entrò nella parte
più interna della tenda e lo trovò cadavere, steso a terra vicino
all`ingresso, con la testa tagliata via dal tronco.
16 Allora diede in alte grida di dolore e di lamento, urlando
con tutte le forze e stracciandosi le vesti.
17 Poi si precipitò nella tenda dove era alloggiata Giuditta
e non ve la trovò. Allora corse fuori davanti al popolo e gridò:
18 "Gli schiavi ci hanno traditi! Una sola donna ebrea ha gettato
la vergogna sulla casa del re Nabucodònosor! Oloferne eccolo
a terra e la testa non è più sul suo busto".
19 I comandanti dell`esercito assiro, appena udirono questo
annunzio, si stracciarono i mantelli e rimasero terribilmente
sconvolti nel loro animo; risuonarono entro l`accampamento altissime
le loro grida e gli urli di dolore.
15
1 Ut autem audierunt hi, qui in tabernaculis erant, obstu puerunt
super quod factum erat.
2 Et incidit in illos timor et tremor, et non erat homo, qui
maneret contra faciem proximi sui adhuc, sed effusi simul fugiebant
in omnem viam campi et montanae.
3 Et, qui castra collocaverant in montana circa Betuliam, in
fugam conversi sunt. Et tunc filii Israel, omnis vir bellator
eorum, diffusi sunt in illos.
4 Et misit Ozias Betomesthaim et Bemen et Chobam et Cholam in
omnem finem Israel, qui renuntiarent de his rebus, quae consummata
erant, et ut omnes in hostes effunderentur in interfectionem
eorum.
5 Ut autem audierunt filii Israel, omnes simul irruerunt in
illos et concidebant illos usque Chobam. Similiter autem et,
qui in Ierusalem erant, advenerunt ex omni montana; renuntiata
enim sunt illis, quae facta sunt in castris inimicorum illorum.
Et qui in Galaad et qui in Galilaea erant, persecuti sunt illos
et percusserunt eos plaga magna, donec transirent Damascum et
terminos eorum.
6 Reliqui autem, qui inhabitabant Betuliam, irruerunt in castra
Assyriae et exspoliaverunt eos et locupletati sunt valde.
7 Filii autem Israel regressi a caede dominati sunt reliquiis;
et vici et villae in montana et in campestri multa spolia possederunt;
multitudo enim magna erat.
8 Et venit Ioachim sacerdos magnus et seniores filiorum Israel,
qui inhabitabant Ierusalem, ut viderent bona, quae fecit Dominus
Israel, et ut viderent Iudith et loquerentur cum illa in pace.
9 Et, ut exiit ad illos Iudith, benedixerunt simul eam omnes
et dixerunt ad illam: “ Tu exaltatio Ierusalem, tu gloria
magna Israel, tu laus magna generis nostri.
10 Fecisti omnia haec in manu tua, fecisti bona cum Israel,
et complacuit in illis Deus. Benedicta esto tu, mulier, apud
Deum omnipotentem in aeternum tempus ”. Et dixit omnis
populus: “ Fiat, fiat! ”.
11 Et exspoliavit populus castra per dies triginta, et dederunt
Iudith tabernaculum Holofernis et omne argentum et lectus et
vasa et omnem apparatum illius. Et accipiens illa imposuit in
mulas et iunxit currus suos et congessit illa in ipsis.
12 Et concurrit omnis mulier Israel, ut videret eam, et benedixerunt
eam et fecerunt ei chorum de se. Et accepit thyrsos in manibus
suis et dedit mulieribus, quae secum erant.
13 Et coronatae sunt oliva, ipsa et quae cum illa erant. Et
antecessit omni populo in chorea dux omnium mulierum, et sequebatur
omnis vir Israel armatus, cum coronis et hymnis in ore ipsorum.
14 Et exordiebatur Iudith confessionem hanc in omni Israel,
et acclamabat omnis populus laudationem hanc Domini.
15
1 Tutti gli altri che erano nelle tende, appena seppero dell`accaduto,
restarono allibiti
2 e furono presi dal panico e nessuno volle più restare vicino
al compagno, ma tutti si sparsero in fuga in ogni senso nella
pianura e su per i monti.
3 Anche quelli accampati sulle montagne intorno a Betulia si
diedero alla fuga. A questo punto gli Israeliti, cioè quanti
tra di loro erano atti alle armi, si buttarono su di essi.
4 Ozia mandò subito a Betomastaim, a Bebai, a Cobai, a Cola
e in tutti i territori d`Israele messaggeri ad annunziare l`accaduto
e a invitare tutti a gettarsi sui nemici e annientarli.
5 Appena gli Israeliti udirono ciò, tutti compatti piombarono
su di loro e li fecero a pezzi arrivando fino a Coba. Scesero
in campo anche quelli di Gerusalemme e di tutta la zona montuosa,
perché anche a loro avevano riferito i casi successi nell`accampamento
dei loro nemici. Quelli che abitavano in Gàlaad e nella Galilea
li colpirono terribilmente aggirandoli, arrivando fino a Damasco
e al suo territorio.
6 I cittadini rimasti in Betulia si gettarono sul campo degli
Assiri, si impadronirono delle loro spoglie e ne trassero ingente
ricchezza.
7 Gli Israeliti tornati dalla strage si impadronirono del resto
e le borgate e i villaggi del monte e del piano vennero in possesso
di grande bottino, poiché ve n`era in grandissima quantità.
8 Allora il sommo sacerdote Ioakìm, e il consiglio degli anziani
degli Israeliti, che abitavano in Gerusalemme, vennero a vedere
i benefici che il Signore aveva operato per Israele e inoltre
per vedere Giuditta e porgerle il loro omaggio.
9 Appena furono entrati in casa sua, tutti insieme le rivolsero
parole di benedizione ed esclamarono al suo indirizzo: "Tu sei
la gloria di Gerusalemme, tu magnifico vanto d`Israele, tu splendido
onore della nostra gente.
10 Tutto questo hai compiuto con la tua mano, egregie cose hai
operato per Israele, di esse Dio si è compiaciuto. Sii sempre
benedetta dall`onnipotente Signore". Tutto il popolo soggiunse:
"Amen!".
11 Tutto il popolo continuò per trenta giorni a saccheggiare
l`accampamento. A Giuditta diedero la tenda di Oloferne, tutte
le argenterie, i divani, i vasi e tutti gli arredi: essa prese
tutto in consegna e cominciò a caricarlo sulla sua mula, poi
aggiogò i suoi carri e vi accumulò sopra la roba.
12 Intanto si radunarono tutte le donne d`Israele per vederla
e la colmavano di elogi e composero tra loro una danza in suo
onore. Essa prese in mano dei tirsi e li distribuì alle donne
che erano con lei.
13 Insieme con esse si incoronò di fronde di ulivo: precedette
tutto il popolo, guidando la danza di tutte le donne, mentre
ogni Israelita seguiva in armi portando corone; risuonavano
inni sulle loro labbra.
14 Allora Giuditta intonò questo canto di riconoscenza in mezzo
a tutto Israele e tutto il popolo accompagnava a gran voce questa
lode.
16
1 Dixitque Iudith: “ Incipite Deo meo in tym panis,
cantate Domino meo in cymbalis, modulamini illi psalmum novum,
exaltate et invocate nomen ipsius.
2 Tu es Deus conterens bella, qui ponis castra in medio populi
tui, ut eripias me de manu persequentium me.
3 Venit Assur a montibus, a borra,
venit in milibus virtutum suarum, quorum multitudo obturavit
torrentes, et equitatus ipsorum texit colles.
4 Et dixit incensurum se fines meos et iuvenes meos occisurum
gladio et mammantes meos daturum ad solum et infantes meos daturum
in partitionem et virgines spoliaturum.
5 Dominus omnipotens sprevit illos et confudit illos in manu
feminae!
6 Non enim cecidit potens eorum a iuvenibus,
nec filii Titanum percusserunt illum, nec alti gigantes superposuerunt
se illi, sed Iudith filia Merari in specie faciei suae dissolvit
illum.
7 Dispoliavit enim se stola viduitatis suae in exaltationem
dolentium in Israel. Unxit faciem suam unguento
8 et colligavit capillos suos in mitra
et accepit stolam lineam in seductionem eius.
9 Sandalum eius rapuit oculum ipsius, et species eius captivam
fecit animam illius, et transiit gladius cervicem eius.
10 Horruerunt Persae audaciam eius, et Medi turbati sunt constantia
ipsius.
11 Tunc ululaverunt humiles mei, et exclamaverunt aegrotantes
et territi sunt, in altum extulerunt vocem suam et conversi
sunt.
12 Filii puellarum compunxerunt illos et tamquam pueros ultroneos
vulnerabant; perierunt a praelio Domini mei.
13 Cantabo Deo meo hymnum novum: Domine, magnus es tu et clarus,
mirabilis in virtute et insuperabilis.
14 Tibi serviat omnis creatura tua, quoniam dixisti, et facta
sunt, misisti spiritum tuum, et aedificata sunt, et non est
qui resistat voci tuae.
15 Montes enim a fundamentis agitabuntur cum aquis, petrae autem
a facie tua tamquam cera liquescent. Illis autem, qui timent
te, propitius adhuc eris.
16 Quoniam pusillum omne sacrum ad odorem suavitatis, et minimus
omnis adeps in holocaustum tibi. Qui autem timet Dominum, magnus
apud eum semper.
17 Vae gentibus assurgentibus generi meo!
Dominus omnipotens vindicabit illos, in die iudicii visitabit
eos, ut det ignem et vermes in carnes eorum, et comburentur,
ut sentiant usque in aeternum ”.
18 Ut autem venerunt in Ierusalem, adoraverunt Deum; et, postquam
mundatus est populus, rettulerunt holocaustum Domino et voluntaria
sua et munera.
19 Et attulit Iudith omnia vasa Holofernis, quaecumque dederat
ei populus, et conopeum, quod sustulerat de cubiculo ipsius,
in consecrationem Domino dedit.
20 Et populus laetabatur in Ierusalem contra faciem sanctorum
per menses tres, et Iudith cum illis mansit.
21 Post illos autem dies rediit unusquisque in hereditatem suam,
et Iudith abiit in Betuliam et demorata est in possessione sua.
Et facta est secundum tempus suum clara in omni terra,
22 et multi concupierunt eam, et non cognovit vir illam omnibus
diebus vitae eius, ex qua die mortuus est Manasses maritus illius
et appositus est ad populum suum.
23 Et procedens magna facta est valde et senuit in domo mariti
sui Manasses annos centum quinque; et dimisit abram suam liberam.
Et mortua est in Betulia, et sepelierunt eam in spelunca.
24 Et planxit eam omnis Israel diebus septem. Divisitque bona
sua, priusquam moreretur, omnibus proximis viri sui Manasses
et proximis ex genere suo.
25 Et non fuit adhuc, qui in timorem mitteret filios Israel
in diebus Iudith et post mortem eius diebus multis.
16
Giuditta disse: "Lodate il mio Dio con i timpani, cantate al
Signore con cembali, elevate a lui l`accordo del salmo e della
lode; esaltate e invocate il suo nome.
2 Poiché il Signore è il Dio che stronca le guerre; egli mi
ha riportata nel suo accampamento in mezzo al suo popolo, mi
ha salvata dalle mani dei miei persecutori.
3 Calò Assur dai monti, giù da settentrione, calò con le torme
dei suoi armati, il suo numero ostruì i torrenti, i suoi cavalli
coprirono i colli.
4 Affermò di bruciare il mio paese, di stroncare i miei giovani
con la spada, di schiacciare al suolo i miei lattanti, di prender
come preda i miei fanciulli, di rapire le mie vergini.
5 Il Signore onnipotente li ha rintuzzati per mano di donna!
6 Poiché non cadde il loro capo contro giovani forti, né figli
di titani lo percossero, né alti giganti l`oppressero, ma Giuditta
figlia di Merari, con la bellezza del suo volto lo fiaccò.
7 Essa depose la veste di vedova per sollievo degli afflitti
in Israele, si unse con aroma il volto,
8 cinse del diadema i capelli, indossò una veste di lino per
sedurlo.
9 I suoi sandali rapirono i suoi occhi la sua bellezza avvinse
il suo cuore e la scimitarra gli troncò il collo.
10 I Persiani rabbrividirono per il suo coraggio, per la sua
forza raccapricciarono i Medi.
11 Allora i miei poveri alzarono il grido di guerra e quelli
si spaventarono; i miei deboli alzarono il grido e quelli furono
sconvolti; gettarono alte grida e quelli volsero in fuga.
12 Come figli di donnicciuole li trafissero, li trapassarono
come disertori, perirono sotto le schiere del mio Signore.
13 Innalzerò al mio Dio un canto nuovo: Signore, grande sei
tu e glorioso, mirabile nella tua potenza e invincibile.
14 Ti sia sottomessa ogni tua creatura: perché tu dicesti e
tutte le cose furon fatte; mandasti il tuo spirito e furono
costruite e nessuno può resistere alla tua voce.
15 I monti sulle loro basi insieme con le acque sussulteranno,
davanti a te le rocce si struggeranno come cera; ma a coloro
che ti temono tu sarai sempre propizio.
16 Poca cosa è per te ogni sacrificio in soave odore, non basta
quanto è pingue per farti un olocausto; ma chi teme il Signore
è sempre grande.
17 Guai alle genti che insorgono contro il mio popolo: il Signore
onnipotente li punirà nel giorno del giudizio, immettendo fuoco
e vermi nelle loro carni, e piangeranno nel tormento per sempre".
18 Quando giunsero a Gerusalemme si prostrarono ad adorare Dio
e, appena il popolo fu purificato, offrirono i loro olocausti
e le offerte spontanee e i doni.
19 Giuditta dedicò tutti gli oggetti di Oloferne, che il popolo
le aveva dati, e anche la cortina che aveva presa direttamente
dal letto di lui, come offerta consacrata a Dio.
20 Il popolo continuò a far festa in Gerusalemme vicino al tempio
per tre mesi e Giuditta rimase con loro.
21 Dopo quei giorni, ognuno tornò nella propria sede ereditaria;
Giuditta tornò a Betulia e dimorò nella sua proprietà e divenne
famosa in tutta la terra durante la sua vita.
22 Molti ne erano anche invaghiti, ma nessun uomo potè avvicinarla
per tutti i giorni della sua vita da quando suo marito Manàsse
morì e fu riunito al suo popolo.
23 Essa andò molto avanti negli anni protraendo la vecchiaia
nella casa del marito fino a centocinque anni: alla sua ancella
preferita aveva concesso la libertà. Morì in Betulia e la seppellirono
nella grotta sepolcrale del marito Manàsse
24 e la casa d`Israele la pianse sette giorni. Prima di morire
aveva diviso i suoi beni tra i parenti più stretti di Manàsse
suo marito e tra i parenti più stretti della sua famiglia.
25 Né vi fu più nessuno che incutesse timore agli Israeliti
finché visse Giuditta e per un lungo periodo dopo la sua morte.
Realizzato
da Luca, Catia, Mariuccia e Antonio.
Ottimizzato per Internet Explorer e Mozilla Firefox, risoluzione consigliata
800*600 - 1024*768 pixel.
Tutti i diritti riservati.