Ego sum Qui sum.
Liber Danielis
8
9 10 11
12 13 14 |
|
Libro di Daniele
8
9 10 11
12 13 14 |
08
1 Anno tertio regni Balthasar regis visio apparuit mihi, ego
Daniel, post id quod mihi apparuerat in principio.
2 Vidi in visione, et factum est, dum viderem, eram in Susis
castro, quod est in Elam provincia; vidi autem in visione
esse me super rivum Ulai.
3 Et levavi oculos meos et vidi: et ecce aries unus stabat
ante rivum habens cornua et cornua excelsa et unum excelsius
altero, et excelsius crescebat in postero.
4 Vidi arietem cornibus ventilantem contra occidentem et contra
aquilonem et contra meridiem, et omnes bestiae non poterant
resistere ei neque liberari de manu eius; fecitque secundum
voluntatem suam et magnificatus est.
5 Et ego intellegebam: ecce autem hircus caprarum veniebat
ab occidente super faciem totius terrae et non tangebat terram;
porro hircus habebat cornu insigne inter oculos suos.
6 Et venit usque ad arietem illum cornutum, quem videram stantem
ante rivum, et cucurrit ad eum in impetu fortitudinis suae.
7 Vidi eum appropinquantem prope arietem, et efferatus est
in eum et percussit arietem et comminuit duo cornua eius,
et non poterat aries resistere ei; cumque eum misisset in
terram, conculcavit, et nemo quibat liberare arietem de manu
eius.
8 Hircus autem caprarum magnus factus est nimis; cumque crevisset,
fractum est cornu magnum, et orta sunt quattuor cornua loco
illius per quattuor ventos caeli.
9 De uno autem ex eis egressum est cornu unum modicum et factum
est grande contra meridiem et contra orientem et contra fortitudinem
10 et magnificatum est usque ad fortitudinem caeli et deiecit
de fortitudine et de stellis et conculcavit eas;
11 et usque ad principem fortitudinis magnificatum est et
ab eo tulit iuge sacrificium et deiecit locum sanctificationis
eius.
12 Militia autem data est contra iuge sacrificium propter
peccata, et prostrata est veritas in terra; cornu autem fecit
et prosperatum est.
13 Et audivi unum de sanctis loquentem, et dixit unus sanctus
alteri, nescio cui, loquenti: “ Usquequo visio et iuge
sacrificium et peccatum desolationis, quae facta est, et sanctuarium
et fortitudo conculcabitur? ”.
14 Et dixit ei: “ Usque ad vesperam et mane, dies duo
milia trecenti; et mundabitur sanctuarium ”.
15 Factum est autem cum viderem ego Daniel visionem et quaererem
intellegentiam, ecce stetit in conspectu meo quasi species
viri;
16 et audivi vocem viri inter Ulai, et clamavit et ait: “
Gabriel, fac intellegere istum visionem ”.
17 Et venit et stetit iuxta, ubi ego stabam; cumque venisset,
pavens corrui in faciem meam, et ait ad me: “Intellege,
fili hominis, quoniam in tempore finis complebitur visio ”.
18 Cumque loqueretur ad me, collapsus sum pronus in terram,
et tetigit me et statuit me in gradu meo
19 dixitque: “ Ecce ego ostendam tibi, quae futura sint
in novissimo maledictionis, quoniam in tempore erit finis.
20 Aries, quem vidisti habere cornua, reges Medorum est atque
Persarum;
21 porro hircus caprarum rex Graecorum est, et cornu grande,
quod erat inter oculos eius, ipse est rex primus.
22 Quod autem, fracto illo, surrexerunt quattuor pro eo, quattuor
regna de gente eius consurgent sed non in fortitudine eius.
23 Et post regnum eorum, cum creverint iniquitate, consurget
rex impudens facie et intellegens propositiones;
24 et roborabitur fortitudo eius sed non in viribus suis,
et supra quam credi potest universa vastabit et prosperabitur
et faciet et interficiet robustos et populum sanctorum,
25 et secundum sapientiam suam prosperabitur dolus in manu
eius, et in corde suo magnificabitur et in tranquillitate
occidet plurimos et contra principem principum consurget et
sine manu conteretur.
26 Et visio vespere et mane, quae dicta est, vera est; tu
ergo signa visionem, quia post dies multos erit ”.
27 Et ego Daniel langui et aegrotavi per dies; cumque surrexissem,
faciebam opera regis et stupebam ad visionem, et non erat
qui intellegeret. |
08
1 Il terzo anno del regno del re Baldassàr, io Daniele ebbi
un`altra visione dopo quella che mi era apparsa prima.
2 Quand`ebbi questa visione, mi trovavo nella cittadella di
Susa, che è nella provincia dell`Elam, e mi sembrava, in visione,
di essere presso il fiume Ulai.
3 Alzai gli occhi e guardai; ecco un montone, in piedi, stava
di fronte al fiume. Aveva due corna alte, ma un corno era
più alto dell`altro, sebbene fosse spuntato dopo.
4 Io vidi che quel montone cozzava verso l`occidente, il settentrione
e il mezzogiorno e nessuna bestia gli poteva resistere, né
alcuno era in grado di liberare dal suo potere: faceva quel
che gli pareva e divenne grande.
5 Io stavo attento ed ecco un capro venire da occidente, sulla
terra, senza toccarne il suolo: aveva fra gli occhi un grosso
corno.
6 Si avvicinò al montone dalle due corna, che avevo visto
in piedi di fronte al fiume, e gli si scagliò contro con tutta
la forza.
7 Dopo averlo assalito, lo vidi imbizzarrirsi e cozzare contro
di lui e spezzargli le due corna, senza che il montone avesse
la forza di resistergli; poi lo gettò a terra e lo calpestò
e nessuno liberava il montone dal suo potere.
8 Il capro divenne molto potente; ma quando fu diventato grande,
quel suo gran corno si spezzò e al posto di quello sorsero
altre quattro corna, verso i quattro venti del cielo.
9 Da uno di quelli uscì un piccolo corno, che crebbe molto
verso il mezzogiorno, l`oriente e verso la Palestina:
10 s`innalzò fin contro la milizia celeste e gettò a terra
una parte di quella schiera e delle stelle e le calpestò.
11 S`innalzò fino al capo della milizia e gli tolse il sacrificio
quotidiano e fu profanata la santa dimora.
12 In luogo del sacrificio quotidiano fu posto il peccato
e fu gettata a terra la verità; ciò esso fece e vi riuscì.
13 Udii un santo parlare e un altro santo dire a quello che
parlava: "Fino a quando durerà questa visione: il sacrificio
quotidiano abolito, la desolazione dell`iniquità, il santuario
e la milizia calpestati?".
14 Gli rispose: "Fino a duemilatrecento sere e mattine: poi
il santuario sarà rivendicato".
15 Mentre io, Daniele, consideravo la visione e cercavo di
comprenderla, ecco davanti a me uno in piedi, dall`aspetto
d`uomo;
16 intesi la voce di un uomo, in mezzo all`Ulai, che gridava
e diceva: "Gabriele, spiega a lui la visione".
17 Egli venne dove io ero e quando giunse, io ebbi paura e
caddi con la faccia a terra. Egli mi disse: "Figlio dell`uomo,
comprendi bene, questa visione riguarda il tempo della fine".
18 Mentre egli parlava con me, caddi svenuto con la faccia
a terra; ma egli mi toccò e mi fece alzare.
19 Egli disse: "Ecco io ti rivelo ciò che avverrà al termine
dell`ira, perché la visione riguarda il tempo della fine.
20 Il montone con due corna, che tu hai visto, significa il
re di Media e di Persia;
21 il capro è il re della Grecia; il gran corno, che era in
mezzo ai suoi occhi, è il primo re.
22 Che quello sia stato spezzato e quattro ne siano sorti
al posto di uno, significa che quattro regni sorgeranno dalla
medesima nazione, ma non con la medesima potenza di lui.
23 Alla fine del loro regno, quando l`empietà avrà raggiunto
il colmo, sorgerà un re audace, sfacciato e intrigante.
24 La sua potenza si rafforzerà, ma non per potenza propria;
causerà inaudite rovine, avrà successo nelle imprese, distruggerà
i potenti e il popolo dei santi.
25 Per la sua astuzia, la frode prospererà nelle sue mani,
si insuperbirà in cuor suo e con inganno farà perire molti:
insorgerà contro il principe dei prìncipi, ma verrà spezzato
senza intervento di mano d`uomo.
26 La visione di sere e mattine, che è stata spiegata, è vera.
Ora tu tieni segreta la visione, perché riguarda cose che
avverranno fra molti giorni".
27 Io, Daniele, rimasi sfinito e mi sentii male per vari giorni:
poi mi alzai e sbrigai gli affari del re: ma ero stupefatto
della visione perché non la potevo comprendere. |
09
1 In anno primo Darii filii Asueri de semine Medorum, qui
impe ravit super regnum Chaldaeorum,
2 anno uno regni eius, ego Daniel intellexi in libris numerum
annorum, de quo factus est sermo Domini ad Ieremiam prophetam,
ut complerentur desolationes Ierusalem, septuaginta anni;
3 et posui faciem meam ad Dominum Deum meum, ut quaererem
rogationem et deprecationem in ieiuniis, sacco et cinere.
4 Et oravi Dominum Deum et confessus sum et dixi:
“ Obsecro, Domine, Deus magne et terribilis, custodiens
pactum et misericordiam diligentibus eum et custodientibus
mandata eius;
5 peccavimus, inique fecimus, impie egimus et recessimus
et declinavimus a mandatis tuis ac iudiciis tuis;
6 non oboedivimus servis tuis prophetis, qui locuti sunt
in nomine tuo regibus nostris, principibus nostris, patribus
nostris omnique populo terrae.
7 Tibi, Domine, iustitia; nobis autem confusio faciei, sicut
est hodie viro Iudae et habitatoribus Ierusalem et omni
Israel, his qui prope sunt et his qui procul in universis
terris, ad quas eiecisti eos propter iniquitates eorum,
in quibus peccaverunt in te.
8 Domine, nobis confusio faciei, regibus nostris, principibus
nostris et patribus nostris, quia peccavimus tibi;
9 Domino autem, Deo nostro, misericordia et propitiatio,
quia recessimus a te.
10 Et non audivimus vocem Domini Dei nostri, ut ambularemus
in lege eius, quam posuit nobis per servos suos prophetas;
11 et omnis Israel praevaricati sunt legem tuam et declinaverunt,
ne audirent vocem tuam, et stillavit super nos maledictio
et detestatio, quae scripta est in libro Moysis servi Dei,
quia peccavimus ei.
12 Et statuit sermones suos, quos locutus est super nos
et super iudices nostros, qui iudicaverunt nos, ut superducerent
in nos magnum malum, quale numquam fuit sub omni caelo,
secundum quod factum est in Ierusalem.
13 Sicut scriptum est in lege Moysis, omne malum hoc venit
super nos, et non rogavimus faciem Domini Dei nostri, ut
reverteremur ab iniquitatibus nostris et cogitaremus veritatem
tuam.
14 Et vigilavit Dominus super malitiam et adduxit eam super
nos, quia iustus Dominus Deus noster in omnibus operibus
suis, quae fecit; non enim audivimus vocem eius.
15 Et nunc, Domine Deus noster, qui eduxisti populum tuum
de terra Aegypti in manu forti et fecisti tibi nomen secundum
diem hanc, peccavimus, iniquitatem fecimus,
16 Domine, in omnem iustitiam tuam; avertatur, obsecro,
ira tua et furor tuus a civitate tua Ierusalem et monte
sancto tuo; propter peccata enim nostra et iniquitates patrum
nostrorum Ierusalem et populus tuus in opprobrium sunt omnibus
per circuitum nostrum.
17 Nunc ergo exaudi, Deus noster, orationem servi tui et
preces eius et ostende faciem tuam super sanctuarium tuum,
quod desertum est, propter temetipsum.
18 Inclina, Deus meus, aurem tuam et audi; aperi oculos
tuos et vide desolationem nostram et civitatem, super quam
invocatum est nomen tuum; neque enim in iustificationibus
nostris prosternimus preces ante faciem tuam sed in miserationibus
tuis multis.
19 Exaudi, Domine! Placare, Domine! Attende et fac! Ne moreris
propter temetipsum, Deus meus, quia nomen tuum invocatum
est super civitatem et super populum tuum ”.
20 Cumque adhuc loquerer et orarem et confiterer peccata
mea et peccata populi mei Israel et prosternerem preces
meas in conspectu Dei mei pro monte sancto Dei mei,
21 adhuc me loquente in oratione, ecce vir Gabriel, quem
videram in visione principio, cito volans tetigit me in
tempore sacrificii vespertini;
22 et docuit me et locutus est mihi dixitque: “Daniel,
nunc egressus sum, ut docerem te, et intellegeres.
23 Ab exordio precum tuarum egressus est sermo; ego autem
veni, ut indicarem, quia vir desideriorum es tu; ergo animadverte
sermonem et intellege visionem.
24 Septuaginta hebdomades decretae sunt
super populum tuum et super urbem sanctam tuam, ut consummetur
praevaricatio, et finem accipiat peccatum, et deleatur iniquitas,
et adducatur iustitia sempiterna, et impleatur visio et
prophetes, et ungatur Sanctus sanctorum.
25 Scito ergo et animadverte: ab exitu sermonis
ut iterum aedificetur Ierusalem usque ad christum ducem,
hebdomades septem. Et hebdomades sexaginta duae erunt; et
rursum aedificabitur platea et muri in angustia temporum.
26 Et post hebdomades sexaginta duas
occidetur christus; et nihil erit ei. Et civitatem et sanctuarium
dissipabit populus ducis venturi,
et finis eius vastitas, et usque ad finem belli
statuta desolatio.
27 Confirmabit autem pactum multis
hebdomade una; et in dimidio hebdomadi deficiet hostia et
sacrificium, et erit super alam abominationis vastator,
et usquedum consummatio et decretum effundantur super vastatorem
”.
|
09
1 Nell`anno primo di Dario figlio di Serse, della progenie
dei Medi, il quale era stato costituito re sopra il regno
dei Caldei,
2 nel primo anno del suo regno, io Daniele tentavo di comprendere
nei libri il numero degli anni di cui il Signore aveva parlato
al profeta Geremia e nei quali si dovevano compiere le desolazioni
di Gerusalemme, cioè settant`anni.
3 Mi rivolsi al Signore Dio per pregarlo e supplicarlo con
il digiuno, veste di sacco e cenere
4 e feci la mia preghiera e la mia confessione al Signore
mio Dio: "Signore Dio, grande e tremendo, che sei fedele all`alleanza
e benevolo verso coloro che ti amano e osservano i tuoi comandamenti,
5 abbiamo peccato e abbiamo operato da malvagi e da empi,
siamo stati ribelli, ci siamo allontanati dai tuoi comandamenti
e dalle tue leggi!
6 Non abbiamo obbedito ai tuoi servi, i profeti, i quali hanno
in tuo nome parlato ai nostri re, ai nostri prìncipi, ai nostri
padri e a tutto il popolo del paese.
7 A te conviene la giustizia, o Signore, a noi la vergogna
sul volto, come avviene ancor oggi per gli uomini di Giuda,
per gli abitanti di Gerusalemme e per tutto Israele, vicini
e lontani, in tutti i paesi dove tu li hai dispersi per i
misfatti che hanno commesso contro di te.
8 Signore, la vergogna sul volto a noi, ai nostri re, ai nostri
prìncipi, ai nostri padri, perché abbiamo peccato contro di
te;
9 al Signore Dio nostro la misericordia e il perdono, perché
ci siamo ribellati contro di lui,
10 non abbiamo ascoltato la voce del Signore Dio nostro, né
seguito quelle leggi che egli ci aveva date per mezzo dei
suoi servi, i profeti.
11 Tutto Israele ha trasgredito la tua legge, s`è allontanato
per non ascoltare la tua voce; così si è riversata su di noi
l`esecrazione scritta nella legge di Mosè, servo di Dio, perché
abbiamo peccato contro di lui.
12 Egli ha messo in atto quelle parole che aveva pronunziate
contro di noi e i nostri governanti, mandando su di noi un
male così grande quale mai, sotto il cielo, era venuto a Gerusalemme.
13 Tutto questo male è venuto su di noi, proprio come sta
scritto nella legge di Mosè. Tuttavia noi non abbiamo supplicato
il Signore Dio nostro, convertendoci dalle nostre iniquità
e seguendo la tua verità.
14 Il Signore ha vegliato sopra questo male, l`ha mandato
su di noi, poiché il Signore Dio nostro è giusto in tutte
le cose che fa, mentre noi non abbiamo ascoltato la sua voce.
15 Signore Dio nostro, che hai fatto uscire il tuo popolo
dall`Egitto con mano forte e ti sei fatto un nome, come è
oggi, noi abbiamo peccato, abbiamo agito da empi.
16 Signore, secondo la tua misericordia, si plachi la tua
ira e il tuo sdegno verso Gerusalemme, tua città, verso il
tuo monte santo, poiché per i nostri peccati e per l`iniquità
dei nostri padri Gerusalemme e il tuo popolo sono oggetto
di vituperio presso quanti ci stanno intorno.
17 Ora ascolta, Dio nostro, la preghiera del tuo servo e le
sue suppliche e per amor tuo, o Signore, fà risplendere il
tuo volto sopra il tuo santuario, che è desolato.
18 Porgi l`orecchio, mio Dio, e ascolta: apri gli occhi e
guarda le nostre desolazioni e la città sulla quale è stato
invocato il tuo nome! Non presentiamo le nostre suppliche
davanti a te, basate sulla nostra giustizia, ma sulla tua
grande misericordia.
19 Signore, ascolta; Signore, perdona; Signore, guarda e agisci
senza indugio, per amore di te stesso, mio Dio, poiché il
tuo nome è stato invocato sulla tua città e sul tuo popolo".
20 Mentre io stavo ancora parlando e pregavo e confessavo
il mio peccato e quello del mio popolo Israele e presentavo
la supplica al Signore Dio mio per il monte santo del mio
Dio,
21 mentre dunque parlavo e pregavo, Gabriele, che io avevo
visto prima in visione, volò veloce verso di me: era l`ora
dell`offerta della sera.
22 Egli mi rivolse questo discorso: "Daniele, sono venuto
per istruirti e farti comprendere.
23 Fin dall`inizio delle tue suppliche è uscita una parola
e io sono venuto per annunziartela, poiché tu sei un uomo
prediletto. Ora stá attento alla parola e comprendi la visione:
24 Settanta settimane sono fissate per il tuo popolo e per
la tua santa città per mettere fine all`empietà, mettere i
sigilli ai peccati, espiare l`iniquità, portare una giustizia
eterna, suggellare visione e profezia e ungere il Santo dei
santi.
25 Sappi e intendi bene, da quando uscì la parola sul ritorno
e la ricostruzione di Gerusalemme fino a un principe consacrato,
vi saranno sette settimane. Durante sessantadue settimane
saranno restaurati, riedificati piazze e fossati, e ciò in
tempi angosciosi.
26 Dopo sessantadue settimane, un consacrato sarà soppresso
senza colpa in lui; il popolo di un principe che verrà distruggerà
la città e il santuario; la sua fine sarà un`inondazione e,
fino alla fine, guerra e desolazioni decretate.
27 Egli stringerà una forte alleanza con molti per una settimana
e, nello spazio di metà settimana, farà cessare il sacrificio
e l`offerta; sull`ala del tempio porrà l`abominio della desolazione
e ciò sarà sino alla fine, fino al termine segnato sul devastatore".
|
10
1 Anno tertio Cyri regis Per sarum verbum revelatum est Danieli
cognomento Baltassar, et verum verbum et acies magna; intellexitque
sermonem, intellegentia enim fuit ei in visione.
2 In diebus illis ego Daniel lugebam tribus hebdomadis dierum,
3 panem desiderabilem non comedi, et caro et vinum non introierunt
in os meum, sed neque unguento unctus sum, donec complerentur
tres hebdomades dierum.
4 Die autem vicesima et quarta mensis primi eram iuxta fluvium
magnum, qui est Tigris,
5 et levavi oculos meos et vidi: et ecce vir unus vestitus
lineis, et renes eius accincti auro obryzo;
6 et corpus eius quasi chrysolithus, et facies eius velut
species fulgoris, et oculi eius ut lampas ardens, et brachia
eius et, quae deorsum sunt usque ad pedes, quasi species aeris
candentis, et vox sermonum eius ut vox multitudinis.
7 Vidi autem ego Daniel solus visionem; porro viri, qui erant
mecum, visionem non viderunt, sed terror nimius irruit super
eos, et fugerunt in absconditum.
8 Ego autem relictus solus vidi visionem grandem hanc, et
non remansit in me fortitudo, sed et species mea immutata
est in me usque ad dissipationem, nec habui quidquam virium.
9 Et audivi vocem sermonum eius; et audiens vocem sermonum
eius iacebam consternatus super faciem meam, et vultus meus
haerebat terrae.
10 Et ecce manus tetigit me et erexit me super genua mea et
super palmas manuum mearum,
11 et dixit ad me: “ Daniel, vir desideriorum, intellege
verba, quae ego loquor ad te, et sta in gradu tuo; nunc enim
sum missus ad te ”. Cumque dixisset mihi sermonem istum,
steti tremens.
12 Et ait ad me: “ Noli metuere, Daniel, quia ex die
primo, quo posuisti cor tuum ad intellegendum et ad humiliandum
te in conspectu Dei tui, exaudita sunt verba tua; et ego veni
propter sermones tuos.
13 Princeps autem regni Persarum restitit mihi viginti et
uno diebus; et ecce Michael, unus de principibus primis, venit
in adiutorium meum; et ego remansi ibi iuxta regem Persarum.
14 Veni autem, ut docerem te, quae ventura sunt populo tuo
in novissimis diebus, quoniam adhuc visio in dies ”.
15 Cumque loqueretur mihi huiuscemodi verbis, deieci vultum
meum ad terram et tacui.
16 Et ecce quasi similitudo filiorum hominis tetigit labia
mea; et aperiens os meum locutus sum et dixi ad eum, qui stabat
contra me: “ Domine mi, in visione angustiae venerunt
super me, et nihil in me remansit virium.
17 Et quomodo poterit servus domini mei loqui cum hoc domino
meo? Nihil enim in me remansit virium, et halitus meus non
remansit in me ”.
18 Rursum ergo tetigit me quasi visio hominis et confortavit
me
19 et dixit: “Noli timere, vir desideriorum; pax tibi,
confortare et esto robustus ”. Cumque loqueretur mecum,
convalui et dixi: “ Loquere, domine mi, quia confortasti
me ”.
20 Et ait: “ Numquid scis, quare venerim ad te? Et nunc
revertar, ut proelier adversum principem Persarum. Et ego
egrediar, et ecce princeps Graecorum veniens.
21 Verumtamen annuntiabo tibi, quod expressum est in scriptura
veritatis; et nemo est adiutor meus adversus hos, nisi Michael
princeps vester. |
10
1 L`anno terzo di Ciro re dei Persiani, fu rivelata una parola
a Daniele, chiamato Baltassar . Vera è la parola e la lotta
è grande. Egli comprese la parola e gli fu dato d`intendere
la visione.
2 In quel tempo io, Daniele, feci penitenza per tre settimane,
3 non mangiai cibo prelibato, non mi entrò in bocca né carne
né vino e non mi unsi d`unguento finché non furono compiute
tre settimane.
4 Il giorno ventiquattro del primo mese, mentre stavo sulla
sponda del gran fiume, cioè il Tigri,
5 alzai gli occhi e guardai ed ecco un uomo vestito di lino,
con ai fianchi una cintura d`oro di Ufàz;
6 il suo corpo somigliava a topazio, la sua faccia aveva l`aspetto
della folgore, i suoi occhi erano come fiamme di fuoco, le
sue braccia e le gambe somigliavano a bronzo lucente e il
suono delle sue parole pareva il clamore di una moltitudine.
7 Soltanto io, Daniele, vidi la visione, mentre gli uomini
che erano con me non la videro, ma un gran terrore si impadronì
di loro e fuggirono a nascondersi.
8 Io rimasi solo a contemplare quella grande visione, mentre
mi sentivo senza forze; il mio colorito si fece smorto e mi
vennero meno le forze.
9 Udii il suono delle sue parole, ma, appena udito il suono
delle sue parole, caddi stordito con la faccia a terra.
10 Ed ecco, una mano mi toccò e tutto tremante mi fece alzare
sulle ginocchia, appoggiato sulla palma delle mani.
11 Poi egli mi disse: "Daniele, uomo prediletto, intendi le
parole che io ti rivolgo, alzati in piedi, poiché ora sono
stato mandato a te". Quando mi ebbe detto questo, io mi alzai
in piedi tutto tremante.
12 Egli mi disse: "Non temere, Daniele, poiché fin dal primo
giorno in cui ti sei sforzato di intendere, umiliandoti davanti
a Dio, le tue parole sono state ascoltate e io sono venuto
per le tue parole.
13 Ma il principe del regno di Persia mi si è opposto per
ventun giorni: però Michele, uno dei primi prìncipi, mi è
venuto in aiuto e io l`ho lasciato là presso il principe del
re di Persia;
14 ora sono venuto per farti intendere ciò che avverrà al
tuo popolo alla fine dei giorni, poiché c`è ancora una visione
per quei giorni".
15 Mentre egli parlava con me in questa maniera, chinai la
faccia a terra e ammutolii.
16 Ed ecco uno con sembianze di uomo mi toccò le labbra: io
aprii la bocca e parlai e dissi a colui che era in piedi davanti
a me: "Signor mio, nella visione i miei dolori sono tornati
su di me e ho perduto tutte le energie.
17 Come potrebbe questo servo del mio signore parlare con
il mio signore, dal momento che non è rimasto in me alcun
vigore e mi manca anche il respiro?".
18 Allora di nuovo quella figura d`uomo mi toccò, mi rese
le forze
19 e mi disse: "Non temere, uomo prediletto, pace a te, riprendi
forza, rinfrancati". Mentre egli parlava con me, io mi sentii
ritornare le forze e dissi: "Parli il mio signore perché tu
mi hai ridato forza".
20 Allora mi disse: "Sai tu perché io sono venuto da te? Ora
tornerò di nuovo a lottare con il principe di Persia, poi
uscirò ed ecco verrà il principe di Grecia.
21 Io ti dichiarerò ciò che è scritto nel libro della verità.
Nessuno mi aiuta in questo se non Michele, il vostro principe,
e io, nell`anno primo di Dario, mi tenni presso di lui per
dargli rinforzo e sostegno. |
11
1 Ego autem ab anno primo Darii Medi astabam ei, ut confortaretur
et roboraretur.
2 Et nunc veritatem annuntiabo tibi: Ecce adhuc tres reges
stabunt pro Perside, et quartus ditabitur opibus nimis super
omnes et, cum invaluerit divitiis suis, concitabit omnia adversum
regnum Graeciae.
3 Surget vero rex fortis et dominabitur dominatione multa
et faciet, quod placuerit ei;
4 et cum steterit, conteretur regnum eius et dividetur in
quattuor ventos caeli, sed non in posteros eius neque secundum
potentiam illius, qua dominatus est; lacerabitur enim regnum
eius etiam ad alios, exceptis his.
5 Et confortabitur rex austri, et unus de principibus eius
praevalebit super eum et dominabitur dominatione super dominationem
eius.
6 Et post finem annorum foederabuntur; filiaque regis austri
veniet ad regem aquilonis facere amicitiam. Et non obtinebit
fortitudinem brachii, nec stabit brachium eius; et tradetur
ipsa, et qui adduxerunt eam, et adulescens eius, et qui confortabat
eam in temporibus.
7 Et stabit de germine radicum eius plantatio loco eius et
veniet ad exercitum et ingredietur oppidum regis aquilonis;
et faciet adversus eos et confortabitur.
8 Insuper et deos eorum cum sculptilibus eorum et vasis pretiosis
argenti et auri captivos ducet in Aegyptum: ipse per aliquot
annos praevalebit adversus regem aquilonis.
9 Et intrabit in regnum regis austri et revertetur ad terram
suam.
10 Filii autem eius provocabuntur et congregabunt multitudinem
exercituum plurimorum; et veniet properans et inundans et
revertetur et concitabitur et congredietur usque ad oppidum
eius.
11 Et provocabitur rex austri et egredietur et pugnabit adversus
eum, adversus regem aquilonis; et praeparabit multitudinem
nimiam, et dabitur multitudo in manu eius.
12 Et tolletur multitudo, et exaltabitur cor eius, et deiciet
multa milia, sed non praevalebit.
13 Revertetur enim rex aquilonis et praeparabit multitudinem
maiorem quam prius; et in fine temporum annorumque veniet
properans cum exercitu magno et opibus nimis.
14 Et in temporibus illis multi consurgent adversus regem
austri, filii quoque praevaricatorum populi tui extollentur,
ut impleant visionem, et corruent.
15 Et veniet rex aquilonis et comportabit aggerem et capiet
urbem munitissimam; et brachia austri non sustinebunt, et
populo electorum eius non erit fortitudo ad resistendum.
16 Et faciet veniens super eum iuxta placitum suum, et non
erit qui stet contra faciem eius; et stabit in terra inclita,
et consumptio in manu eius.
17 Et ponet faciem suam, ut veniat ad tenendum universum regnum
eius, et recta faciet cum eo et filiam feminarum dabit ei,
ut evertat illud; et non stabit nec illius erit.
18 Et convertet faciem suam ad insulas et capiet multas, et
cessare faciet princeps opprobrium eius, et opprobrium eius
convertetur in eum.
19 Et convertet faciem suam ad oppida terrae suae et impinget
et corruet, et non invenietur.
20 Et stabit in loco eius, qui mittat exactorem in decus regni;
et in paucis diebus conteretur, non in furore nec in proelio.
21 Et stabit in loco eius despectus, et non tribuetur ei honor
regius; et veniet clam et obtinebit regnum in fraudulentia.
22 Et brachia pugnantis expugnabuntur a facie eius et conterentur;
insuper et dux foederis.
23 Et post amicitias, cum eo faciet dolum et ascendet et superabit
in modico populo.
24 In prosperitate uberes urbes ingredietur et faciet, quae
non fecerunt patres eius et patres patrum eius: rapinas et
praedam et divitias eorum dissipabit et contra oppida cogitationes
inibit, et hoc usque ad tempus.
25 Et concitabitur fortitudo eius et cor eius adversum regem
austri in exercitu magno; et rex austri provocabitur ad bellum
multis auxiliis et fortibus nimis, et non stabit, quia inibunt
adversus eum consilia.
26 Et comedentes panem cum eo conterent illum; exercitusque
eius opprimetur, et cadent interfecti plurimi.
27 Duorum quoque regum cor erit, ut malefaciant et ad mensam
unam mendacium loquentur et non proficient, quia adhuc finis
in aliud tempus.
28 Et revertetur in terram suam cum opibus multis, et cor
eius adversum testamentum sanctum; et faciet et revertetur
in terram suam.
29 Statuto tempore revertetur et veniet ad austrum, et non
erit priori simile novissimum.
30 Et venient super eum trieres, Romani; et percutietur et
revertetur et indignabitur contra testamentum sanctum et faciet
reverteturque et cogitabit adversum eos, qui dereliquerunt
testamentum sanctum.
31 Et brachia ex eo stabunt et polluent sanctuarium fortitudinis
et auferent iuge sacrificium et dabunt abominationem vastatoris.
32 Et impios in testamentum errare faciet fraudulenter; populus
autem scientium Deum suum obtinebit et faciet.
33 Et docti in populo docebunt plurimos; et ruent in gladio
et in flamma et in captivitate et in rapina per dies.
34 Cumque corruerint, sublevabuntur auxilio parvulo, et applicabuntur
eis plurimi fraudulenter.
35 Et de eruditis ruent, ut aliqui eorum conflentur et purgentur
et dealbentur usque ad tempus praefinitum, quia adhuc aliud
tempus erit.
36 Et faciet iuxta voluntatem suam rex et elevabitur et magnificabitur
adversus omnem deum et adversus Deum deorum loquetur magnifica
et prosperabitur, donec compleatur iracundia; perpetrata quippe
est definitio.
37 Et deos patrum suorum non reputabit neque concupiscentiam
feminarum nec quemquam deorum curabit, quia super universa
magnificabit se;
38 deum autem oppidorum in loco suo venerabitur et deum, quem
ignoraverunt patres eius, colet auro et argento et lapide
pretioso rebusque pretiosis
39 et faciet adversus oppida munita cum deo alieno; qui cognoverit
eum, multiplicabit gloriam eius et dabit eis potestatem in
multis et terram dividet pretio.
40 Et in tempore praefinito proeliabitur adversus eum rex
austri, et quasi tempestas veniet contra illum rex aquilonis
in curribus et in equitibus et in classe magna, et ingredietur
terras et conteret et pertransiet.
41 Et introibit in terram gloriosam, et multae corruent; hae
autem solae salvabuntur de manu eius: Edom et Moab et principium
filiorum Ammon.
42 Et mittet manum suam in terras, et terra Aegypti non effugiet;
43 et dominabitur thesaurorum auri et argenti et in omnibus
pretiosis Aegypti, et Libyes et Aethiopes in vestigia eius
transibunt.
44 Et fama turbabit eum ab oriente et ab aquilone; et veniet
in ira magna, ut conterat et interficiat plurimos,
45 et figet tabernacula palatii sui inter maria super montem
sanctum decoris; et veniet usque ad summitatem eius, et nemo
auxiliabitur ei. |
11
1 Ed io dal primo anno di Dario Medo lo assistevo per dargli
forza e vigore.
2 Ed ora io ti manifesterò la verità. Ecco, vi saranno ancora
tre re in Persia: poi il quarto acquisterà ricchezze superiori
a tutti gli altri e dopo essersi reso potente con le ricchezze,
muoverà con tutti i suoi contro il regno di Grecia.
3 Sorgerà quindi un re potente e valoroso, il quale dominerà
sopra un grande impero e farà ciò che vuole;
4 ma appena si sarà affermato, il suo regno verrà smembrato
e diviso ai quattro venti del cielo, ma non fra i suoi discendenti
né con la stessa forza che egli possedeva; il suo regno sarà
infatti smembrato e dato ad altri anziché ai suoi discendenti.
5 Il re del mezzogiorno diverrà potente e uno dei suoi capitani
sarà più forte di lui e il suo impero sarà grande.
6 Dopo qualche anno faranno alleanza e la figlia del re del
mezzogiorno verrà al re del settentrione per fare la pace,
ma non potrà mantenere la forza del suo braccio e non resisterà
né lei né la sua discendenza e sarà condannata a morte insieme
con i suoi seguaci, il figlio e il marito.
7 In quel tempo, da un germoglio delle sue radici sorgerà
uno, al posto di costui, e verrà con un esercito e avanzerà
contro le fortezze del re del settentrione, le assalirà e
se ne impadronirà.
8 Condurrà in Egitto i loro dei con le loro immagini e i loro
preziosi oggetti d`oro e d`argento, come preda di guerra,
poi per qualche anno si asterrà dal contendere con il re del
settentrione.
9 Questi muoverà contro il re del mezzogiorno, ma se ne ritornerà
nel suo paese.
10 Poi suo figlio si preparerà alla guerra, raccogliendo una
moltitudine di grandi eserciti, con i quali avanzerà come
una inondazione: attraverserà il paese per attaccare di nuovo
battaglia e giungere sino alla sua fortezza.
11 Il re del mezzogiorno, inasprito, uscirà per combattere
con il re del settentrione, che si muoverà con un grande esercito,
ma questo cadrà in potere del re del mezzogiorno,
12 il quale dopo aver disfatto quell`esercito si gonfierà
d`orgoglio, ma pur avendo abbattuto decine di migliaia, non
per questo sarà più forte.
13 Il re del settentrione di nuovo metterà insieme un grande
esercito, più grande di quello di prima, e dopo qualche anno
avanzerà con un grande esercito e con grande apparato.
14 In quel tempo molti si alzeranno contro il re del mezzogiorno
e uomini violenti del tuo popolo insorgeranno per adempiere
la visione, ma cadranno.
15 Il re del settentrione verrà, costruirà terrapieni e occuperà
una città ben fortificata. Le forze del mezzogiorno, con truppe
scelte, non potranno resistere, mancherà loro la forza per
opporre resistenza.
16 L`invasore farà ciò che vuole e nessuno gli si potrà opporre;
si stabilirà in quella magnifica terra e la distruzione sarà
nelle sue mani.
17 Quindi si proporrà di occupare tutto il regno del re del
mezzogiorno, stipulerà un`alleanza con lui e gli darà sua
figlia per rovinarlo, ma ciò non riuscirà e non raggiungerà
il suo scopo.
18 Poi volgerà le mire alle isole e ne prenderà molte, ma
un comandante straniero farà cessare la sua arroganza, facendola
ricadere sopra di lui.
19 Si volgerà poi verso le fortezze del proprio paese, ma
inciamperà, cadrà, scomparirà.
20 Sorgerà quindi al suo posto uno che manderà esattori nella
terra perla del suo regno, ma in pochi giorni sarà stroncato,
non nel furore di una rivolta né in battaglia. Persecuzione
di Antioco IV Epifane
21 Gli succederà poi un uomo abbietto, privo di dignità regale:
verrà di nascosto e occuperà il regno con la frode.
22 Le forze armate saranno annientate davanti a lui e sarà
stroncato anche il capo dell`alleanza.
23 Non appena sarà stata stipulata un`alleanza con lui, egli
agirà con la frode, crescerà e si consoliderà con poca gente.
24 Entrerà di nascosto nei luoghi più fertili della provincia
e farà cose che né i suoi padri né i padri dei suoi padri
osarono fare; distribuirà alla sua gente preda, spoglie e
ricchezze e ordirà progetti contro le fortezze, ma ciò fino
ad un certo tempo.
25 La sua potenza e il suo ardire lo spingeranno contro il
re del mezzogiorno con un grande esercito e il re del mezzogiorno
verrà a battaglia con un grande e potente esercito, ma non
potrà resistere, perché si ordiranno congiure contro di lui:
26 i suoi stessi commensali saranno causa della sua rovina;
il suo esercito sarà travolto e molti cadranno uccisi.
27 I due re non penseranno che a farsi del male a vicenda
e seduti alla stessa tavola parleranno con finzione, ma senza
riuscire nei reciproci intenti, perché li attenderà la fine,
al tempo stabilito.
28 Egli ritornerà nel suo paese con grandi ricchezze e con
in cuore l`avversione alla santa alleanza: agirà secondo i
suoi piani e poi ritornerà nel suo paese.
29 Al tempo determinato verrà di nuovo contro il paese del
mezzogiorno, ma quest`ultima impresa non riuscirà come la
prima.
30 Verranno contro lui navi dei Kittìm ed egli si sentirà
scoraggiato e tornerà indietro. Si volgerà infuriato e agirà
contro la santa alleanza, e nel suo ritorno se la intenderà
con coloro che avranno abbandonato la santa alleanza.
31 Forze da lui armate si muoveranno a profanare il santuario
della cittadella, aboliranno il sacrificio quotidiano e vi
metteranno l`abominio della desolazione.
32 Con lusinghe egli sedurrà coloro che avranno apostatato
dall`alleanza, ma quanti riconoscono il proprio Dio si fortificheranno
e agiranno.
33 I più saggi tra il popolo ammaestreranno molti, ma cadranno
di spada, saranno dati alle fiamme, condotti in schiavitù
e saccheggiati per molti giorni.
34 Mentre così cadranno, riceveranno un pò di aiuto: molti
però si uniranno a loro ma senza sincerità.
35 Alcuni saggi cadranno perché fra di loro ve ne siano di
quelli purificati, lavati, resi candidi fino al tempo della
fine, che dovrà venire al tempo stabilito.
36 Il re dunque farà ciò che vuole, s`innalzerà, si magnificherà
sopra ogni dio e proferirà cose inaudite contro il Dio degli
dei e avrà successo finché non sarà colma l`ira; poiché ciò
che è stato determinato si compirà.
37 Egli non si curerà neppure delle divinità dei suoi padri
né del dio amato dalle donne, né di altro dio, poiché egli
si esalterà sopra tutti.
38 Onorerà invece il dio delle fortezze: onorerà, con oro
e argento, con gemme e con cose preziose, un dio che i suoi
padri non hanno mai conosciuto.
39 Nel nome di quel dio straniero attaccherà le fortezze e
colmerà di onori coloro che lo riconosceranno: darà loro il
potere su molti e distribuirà loro terre in ricompensa.
40 Al tempo della fine il re del mezzogiorno si scontrerà
con lui e il re del settentrione gli piomberà addosso, come
turbine, con carri, con cavalieri e molte navi; entrerà nel
suo territorio invadendolo.
41 Entrerà anche in quella magnifica terra e molti paesi soccomberanno.
Questi però scamperanno dalla sua mano: Edom, Moab e gran
parte degli Ammoniti.
42 Metterà così la mano su molti paesi; neppure l`Egitto scamperà.
43 S`impadronirà di tesori d`oro e d`argento e di tutte le
cose preziose d`Egitto: i Libi e gli Etiopi saranno al suo
seguito.
44 Ma notizie dall`oriente e dal settentrione lo turberanno:
egli partirà con grande ira per distruggere e disperdere molti.
45 Pianterà le tende del suo palazzo fra il mare e il bel
monte santo: poi giungerà alla fine e nessuno verrà in suo
aiuto. |
12
1 In tempore autem illo con surget Michael, princeps magnus,
qui stat pro filiis populi tui, et erit tempus angustiae,
quale non fuit ab eo, quo gentes esse coeperunt, usque ad
tempus illud. Et in tempore illo salvabitur populus tuus,
omnis, qui inventus fuerit scriptus in libro.
2 Et multi de his, qui dormiunt in terra pulveris, evigilabunt:
alii in vitam aeternam, et alii in opprobrium sempiternum.
3 Qui autem docti fuerint, fulgebunt quasi splendor firmamenti;
et, qui ad iustitiam erudierint multos, quasi stellae in perpetuas
aeternitates.
4 Tu autem, Daniel, claude sermones et signa librum usque
ad tempus finis; pertransibunt plurimi, et multiplex erit
scientia ”.
5 Et vidi ego Daniel: et ecce duo alii stabant, unus hinc
super ripam fluminis, et alius inde ex altera ripa fluminis.
6 Et dixit viro, qui indutus erat lineis, qui stabat super
aquas fluminis: “ Usquequo finis horum mirabilium? ”.
7 Et audivi virum, qui indutus erat lineis, qui stabat super
aquas fluminis, cum levasset dexteram et sinistram suam in
caelum et iurasset per Viventem in aeternum: “ Quia
in tempus, tempora et dimidium temporis; et cum completa fuerit
dispersio manus populi sancti, complebuntur universa haec
”.
8 Et ego audivi et non intellexi et dixi: “ Domine mi,
quid erit finis horum? ”.
9 Et ait: “ Vade, Daniel, quia clausi sunt signatique
sermones usque ad tempus praefinitum.
10 Purificabuntur et dealbabuntur et probabuntur multi, et
impie agent impii, neque intellegent omnes impii; porro docti
intellegent.
11 Et a tempore, cum ablatum fuerit iuge sacrificium, et posita
fuerit abominatio vastatoris, dies mille ducenti nonaginta.
12 Beatus, qui exspectat et pervenit usque ad dies mille trecentos
triginta quinque.
13 Tu autem vade ad finem et requiesce; et stabis in sorte
tua in fine dierum ”.
|
12
1 Or in quel tempo sorgerà Michele, il gran principe, che
vigila sui figli del tuo popolo. Vi sarà un tempo di angoscia,
come non c`era mai stato dal sorgere delle nazioni fino a
quel tempo; in quel tempo sarà salvato il tuo popolo, chiunque
si troverà scritto nel libro.
2 Molti di quelli che dormono nella polvere della terra si
risveglieranno: gli uni alla vita eterna e gli altri alla
vergogna e per l`infamia eterna.
3 I saggi risplenderanno come lo splendore del firmamento;
coloro che avranno indotto molti alla giustizia risplenderanno
come le stelle per sempre.
4 Ora tu, Daniele, chiudi queste parole e sigilla questo libro,
fino al tempo della fine: allora molti lo scorreranno e la
loro conoscenza sarà accresciuta".
5 Io, Daniele, stavo guardando ed ecco altri due che stavano
in piedi, uno di qua sulla sponda del fiume, l`altro di là
sull`altra sponda.
6 Uno disse all`uomo vestito di lino, che era sulle acque
del fiume: "Quando si compiranno queste cose meravigliose?".
7 Udii l`uomo vestito di lino, che era sulle acque del fiume,
il quale, alzate la destra e la sinistra al cielo, giurò per
colui che vive in eterno che tutte queste cose si sarebbero
compiute fra un tempo, tempi e la metà di un tempo, quando
sarebbe finito colui che dissipa le forze del popolo santo.
8 Io udii bene, ma non compresi, e dissi: "Mio Signore, quale
sarà la fine di queste cose?".
9 Egli mi rispose: "Và, Daniele, queste parole sono nascoste
e sigillate fino al tempo della fine.
10 Molti saranno purificati, resi candidi, integri, ma gli
empi agiranno empiamente: nessuno degli empi intenderà queste
cose, ma i saggi le intenderanno.
11 Ora, dal tempo in cui sarà abolito il sacrificio quotidiano
e sarà eretto l`abominio della desolazione, ci saranno milleduecentonovanta
giorni.
12 Beato chi aspetterà con pazienza e giungerà a milletrecentotrentacinque
giorni.
13 Tu, và pure alla tua fine e riposa: ti alzerai per la tua
sorte alla fine dei giorni". |
13
1 Et erat vir habitans in Ba bylone, et nomen eius Ioa chim;
2 et accepit uxorem nomine Susannam, filiam Helciae, pulchram
nimis et timentem Dominum;
3 parentes enim illius, cum essent iusti, erudierunt filiam
suam secundum legem Moysis.
4 Erat autem Ioachim dives valde, et erat ei pomerium vicinum
domui suae; et ad ipsum confluebant Iudaei, eo quod esset
honorabilior omnium.
5 Et constituti sunt de populo duo senes iudices in anno illo,
de quibus locutus est Dominus quia egressa est iniquitas de
Babylone a senibus iudicibus, qui videbantur regere populum.
6 Isti frequentabant domum Ioachim, et veniebant ad eos omnes,
qui habebant iudicia.
7 Cum autem populus revertisset per meridiem, ingrediebatur
Susanna et deambulabat in pomerio viri sui.
8 Et videbant eam duo senes cotidie ingredientem et deambulantem
et facti sunt in concupiscentia eius
9 et everterunt sensum suum et declinaverunt oculos suos,
ut non viderent caelum neque recordarentur iudiciorum iustorum.
10 Erant ergo ambo vulnerati amore eius nec indicaverunt sibi
vicissim dolorem suum;
11 erubescebant enim indicare concupiscentiam suam, volentes
concumbere cum ea.
12 Et observabant cotidie sollicitius videre eam. Dixitque
alter ad alterum:
13 “ Eamus domum, quia prandi hora est ”. Et egressi
recesserunt a se.
14 Cumque revertissent, venerunt in unum et, sciscitantes
ab invicem causam, confessi sunt concupiscentiam suam; et
tunc in commune statuerunt tempus, quando eam possent invenire
solam.
15 Factum est autem, cum observarent diem aptum, ingressa
est aliquando sicut heri et nudiustertius cum duabus solis
puellis voluitque lavari in pomerio, aestus quippe erat.
16 Et non erat ibi quisquam, praeter duos senes absconditos
et contemplantes eam.
17 Dixit ergo puellis: “ Afferte mihi oleum et smegmata
et ostia pomerii claudite, ut laver ”.
18 Et fecerunt, sicut praeceperat; clauseruntque ostia pomerii
et egressae sunt per posticium, ut afferrent, quae iusserat;
nesciebantque senes intus esse absconditos.
19 Cum autem egressae essent puellae, surrexerunt duo senes
et accurrerunt ad eam et dixerunt:
20 “ Ecce ostia pomerii clausa sunt, et nemo nos videt,
et in concupiscentia tui sumus; quam ob rem assentire nobis
et commiscere nobiscum.
21 Quod si nolueris, dicemus testimonium contra te, quod fuerit
tecum iuvenis et ob hanc causam emiseris puellas a te ”.
22 Ingemuit Susanna et ait: “ Angustiae sunt mihi undique:
si enim hoc egero, mors mihi est; si autem non egero, non
effugiam manus vestras;
23 sed melius mihi est absque opere incidere in manus vestras
quam peccare in conspectu Domini”.
24 Et exclamavit voce magna Susanna; exclamaverunt autem et
senes adversus eam,
25 et, cum cucurrisset unus, aperuit ostia pomerii.
26 Cum ergo audissent clamorem in pomerio famuli domus, irruerunt
per posticam, ut viderent quidnam esset ei.
27 Postquam autem senes locuti sunt sermones suos, erubuerunt
servi vehementer, quia numquam dictus fuerat sermo huiuscemodi
de Susanna. Et factum est die crastina,
28 cum venisset populus ad virum eius Ioachim, venerunt et
duo presbyteri pleni iniqua cogitatione adversum Susannam,
ut interficerent eam;
29 et dixerunt coram populo: “ Mittite ad Susannam,
filiam Helciae, quae est uxor Ioachim ”; et miserunt.
30 Et venit cum parentibus et filiis et universis cognatis
suis.
31 Porro Susanna erat delicata nimis et pulchra specie.
32 At iniqui illi iusserunt, ut discooperiretur, erat enim
cooperta, ut satiarentur decore eius.
33 Flebant igitur sui et omnes, qui videbant eam.
34 Consurgentes autem duo presbyteri in medio populi, posuerunt
manus super caput eius;
35 quae flens suspexit ad caelum: erat enim cor eius fiduciam
habens in Domino.
36 Et dixerunt presbyteri: “ Cum deambularemus in pomerio
soli, ingressa est haec cum duabus puellis et clausit ostia
pomerii et dimisit puellas;
37 venitque ad eam adulescens, qui erat absconditus, et concubuit
cum ea.
38 Porro nos cum essemus in angulo pomerii, videntes iniquitatem
cucurrimus ad eos et vidimus eos commisceri.
39 Et illum quidem non quivimus comprehendere, quia fortior
nobis erat et, apertis ostiis, exilivit.
40 Hanc autem cum apprehendissemus, interrogavimus, quisnam
esset adulescens, et noluit indicare nobis. Huius rei testes
sumus ”.
41 Credidit eis multitudo quasi senibus populi et iudicibus,
et condemnaverunt eam ad mortem.
42 Exclamavit autem voce magna Susanna et dixit: “ Deus
aeterne, qui absconditorum es cognitor, qui nosti omnia antequam
fiant,
43 tu scis quoniam falsum contra me tulerunt testimonium;
et ecce morior, cum nihil horum fecerim, quae isti malitiose
composuerunt adversum me ”.
44 Exaudivit autem Dominus vocem eius.
45 Cumque duceretur ad mortem, suscitavit Deus spiritum sanctum
pueri iunioris, cuius nomen Daniel;
46 et exclamavit voce magna: “ Innocens ego sum a sanguine
huius ”.
47 Et conversus omnis populus ad eum dixit: “ Quis est
iste sermo, quem tu locutus es? ”.
48 Qui cum staret in medio eorum, ait: “ Sic fatui,
filii Israel? Non iudicantes neque, quod verum est, cognoscentes,
condemnastis filiam Israel!
49 Revertimini ad iudicium, quia falsum testimonium locuti
sunt adversum eam ”.
50 Reversus est ergo omnis populus cum festinatione, et dixerunt
ei senes: “ Veni et sede in medio nostrum et indica
nobis, quia tibi dedit Deus honorem senectutis ”.
51 Et dixit ad eos Daniel: “ Separate illos ab invicem
procul, et diiudicabo eos ”.
52 Cum ergo divisi essent alter ab altero, vocavit unum de
eis et dixit ad eum: “ Inveterate dierum malorum, nunc
venerunt peccata tua, quae operabaris prius,
53 iudicans iudicia iniusta, innocentes opprimens et dimittens
noxios, dicente Domino: “Innocentem et iustum non interficies”.
54 Nunc ergo, si vidisti eam, dic sub qua arbore videris eos
loquentes sibi ”. Qui ait: “ Sub schino ”.
55 Dixit autem Daniel: “ Recte mentitus es in caput
tuum; ecce enim angelus Dei, accepta sententia a Deo, scindet
te medium ”.
56 Et amoto eo, iussit adduci alium et dixit ei: “ Semen
Chanaan et non Iudae, species decepit te, et concupiscentia
subvertit cor tuum.
57 Sic faciebatis filiabus Israel, et illae timentes loquebantur
vobis, sed non filia Iudae sustinuit iniquitatem vestram.
58 Nunc ergo dic mihi sub qua arbore comprehenderis eos colloquentes
sibi ”.
Qui ait: “ Sub prino ”.
59 Dixit autem ei Daniel: “ Recte mentitus es et tu
in caput tuum; manet enim angelus Dei, gladium habens, ut
secet te medium et interficiat vos ”.
60 Exclamavit itaque omnis coetus voce magna et benedixerunt
Deo, qui salvat sperantes in se.
61 Et consurrexerunt adversum duos presbyteros, convicerat
enim eos Daniel ex ore suo falsum dixisse testimonium, feceruntque
eis, sicut male egerant adversum proximum,
62 ut facerent secundum legem Moysis; et interfecerunt eos,
et salvatus est sanguis innoxius in die illa.
63 Helcias autem et uxor eius laudaverunt Deum pro filia sua
Susanna, cum Ioachim marito eius et cognatis omnibus, quia
non esset inventa in ea res turpis.
64 Daniel autem factus est magnus in conspectu populi a die
illa et deinceps. |
13
1 Abitava in Babilonia un uomo chiamato Ioakim,
2 il quale aveva sposato una donna chiamata Susanna, figlia
di Chelkìa, di rara bellezza e timorata di Dio.
3 I suoi genitori, che erano giusti, avevano educato la figlia
secondo la legge di Mosè.
4 Ioakim era molto ricco e possedeva un giardino vicino a
casa ed essendo stimato più di ogni altro i Giudei andavano
da lui.
5 In quell`anno erano stati eletti giudici del popolo due
anziani: erano di quelli di cui il Signore ha detto: "L`iniquità
è uscita da Babilonia per opera di anziani e di giudici, che
solo in apparenza sono guide del popolo".
6 Questi frequentavano la casa di Ioakim e tutti quelli che
avevano qualche lite da risolvere si recavano da loro.
7 Quando il popolo, verso il mezzogiorno, se ne andava, Susanna
era solita recarsi a passeggiare nel giardino del marito.
8 I due anziani che ogni giorno la vedevano andare a passeggiare,
furono presi da un`ardente passione per lei:
9 persero il lume della ragione, distolsero gli occhi per
non vedere il Cielo e non ricordare i giusti giudizi.
10 Eran colpiti tutt`e due dalla passione per lei,
11 ma l`uno nascondeva all`altro la sua pena, perché si vergognavano
di rivelare la brama che avevano di unirsi a lei.
12 Ogni giorno con maggior desiderio cercavano di vederla.
Un giorno uno disse all`altro:
13 "Andiamo pure a casa: è l`ora di desinare" e usciti se
ne andarono.
14 Ma ritornati indietro, si ritrovarono di nuovo insieme
e, domandandosi a vicenda il motivo, confessarono la propria
passione. Allora studiarono il momento opportuno di poterla
sorprendere sola.
15 Mentre aspettavano l`occasione favorevole, Susanna entrò,
come al solito, con due sole ancelle, nel giardino per fare
il bagno, poiché faceva caldo.
16 Non c`era nessun altro al di fuori dei due anziani nascosti
a spiarla.
17 Susanna disse alle ancelle: "Portatemi l`unguento e i profumi,
poi chiudete la porta, perché voglio fare il bagno".
18 Esse fecero come aveva ordinato: chiusero le porte del
giardino ed entrarono in casa dalla porta laterale per portare
ciò che Susanna chiedeva, senza accorgersi degli anziani poiché
si erano nascosti.
19 Appena partite le ancelle, i due anziani uscirono dal nascondiglio,
corsero da lei e le dissero:
20 "Ecco, le porte del giardino sono chiuse, nessuno ci vede
e noi bruciamo di passione per te; acconsenti e datti a noi.
21 In caso contrario ti accuseremo; diremo che un giovane
era con te e perciò hai fatto uscire le ancelle".
22 Susanna, piangendo, esclamò: "Sono alle strette da ogni
parte. Se cedo, è la morte per me; se rifiuto, non potrò scampare
dalle vostre mani.
23 Meglio però per me cadere innocente nelle vostre mani che
peccare davanti al Signore!".
24 Susanna gridò a gran voce. Anche i due anziani gridarono
contro di lei
25 e uno di loro corse alle porte del giardino e le aprì.
26 I servi di casa, all`udire tale rumore in giardino, si
precipitarono dalla porta laterale per vedere che cosa stava
accadendo.
27 Quando gli anziani ebbero fatto il loro racconto, i servi
si sentirono molto confusi, perché mai era stata detta una
simile cosa di Susanna.
28 Il giorno dopo, tutto il popolo si adunò nella casa di
Ioakim, suo marito, e andarono là anche i due anziani pieni
di perverse intenzioni per condannare a morte Susanna.
29 Rivolti al popolo dissero: "Si faccia venire Susanna figlia
di Chelkìa, moglie di Ioakim". Mandarono a chiamarla
30 ed essa venne con i genitori, i figli e tutti i suoi parenti.
31 Susanna era assai delicata d`aspetto e molto bella di forme;
32 aveva il velo e quei perversi ordinarono che le fosse tolto
per godere almeno così della sua bellezza.
33 Tutti i suoi familiari e amici piangevano.
34 I due anziani si alzarono in mezzo al popolo e posero le
mani sulla sua testa.
35 Essa piangendo alzò gli occhi al cielo, con il cuore pieno
di fiducia nel Signore.
36 Gli anziani dissero: "Mentre noi stavamo passeggiando soli
nel giardino, è venuta con due ancelle, ha chiuse le porte
del giardino e poi ha licenziato le ancelle.
37 Quindi è entrato da lei un giovane che era nascosto, e
si è unito a lei.
38 Noi che eravamo in un angolo del giardino, vedendo una
tale nefandezza, ci siamo precipitati su di loro e li abbiamo
sorpresi insieme.
39 Non abbiamo potuto prendere il giovane perché, più forte
di noi, ha aperto la porta ed è fuggito.
40 Abbiamo preso lei e le abbiamo domandato chi era quel giovane,
ma lei non ce l`ha voluto dire. Di questo noi siamo testimoni".
41 La moltitudine prestò loro fede, poiché erano anziani e
giudici del popolo e la condannò a morte.
42 Allora Susanna ad alta voce esclamò: "Dio eterno, che conosci
i segreti, che conosci le cose prima che accadano,
43 tu lo sai che hanno deposto il falso contro di me! Io muoio
innocente di quanto essi iniquamente hanno tramato contro
di me".
44 E il Signore ascoltò la sua voce.
45 Mentre Susanna era condotta a morte, il Signore suscitò
il santo spirito di un giovanetto, chiamato Daniele,
46 il quale si mise a gridare: "Io sono innocente del sangue
di lei!".
47 Tutti si voltarono verso di lui dicendo: "Che vuoi dire
con le tue parole?".
48 Allora Daniele, stando in mezzo a loro, disse: "Siete così
stolti, Israeliti? Avete condannato a morte una figlia d`Israele
senza indagare la verità!
49 Tornate al tribunale, perché costoro hanno deposto il falso
contro di lei".
50 Il popolo tornò subito indietro e gli anziani dissero a
Daniele: "Vieni, siedi in mezzo a noi e facci da maestro,
poiché Dio ti ha dato il dono dell`anzianità".
51 Daniele esclamò: "Separateli bene l`uno dall`altro e io
li giudicherò".
52 Separati che furono, Daniele disse al primo: "O invecchiato
nel male! Ecco, i tuoi peccati commessi in passato vengono
alla luce,
53 quando davi sentenze ingiuste opprimendo gli innocenti
e assolvendo i malvagi, mentre il Signore ha detto: Non ucciderai
il giusto e l`innocente.
54 Ora dunque, se tu hai visto costei, dì: sotto quale albero
tu li hai visti stare insieme?". Rispose: "Sotto un lentisco".
55 Disse Daniele: "In verità, la tua menzogna ricadrà sulla
tua testa. Già l`angelo di Dio ha ricevuto da Dio la sentenza
e ti spaccherà in due".
56 Allontanato questo, fece venire l`altro e gli disse: "Razza
di Canaan e non di Giuda, la bellezza ti ha sedotto, la passione
ti ha pervertito il cuore!
57 Così facevate con le donne d`Israele ed esse per paura
si univano a voi. Ma una figlia di Giuda non ha potuto sopportare
la vostra iniquità.
58 Dimmi dunque, sotto quale albero li hai trovati insieme?".
Rispose: "Sotto un leccio".
59 Disse Daniele: "In verità anche la tua menzogna ti ricadrà
sulla testa. Ecco l`angelo di Dio ti aspetta con la spada
in mano per spaccarti in due e così farti morire".
60 Allora tutta l`assemblea diede in grida di gioia e benedisse
Dio che salva coloro che sperano in lui.
61 Poi insorgendo contro i due anziani, ai quali Daniele aveva
fatto confessare con la loro bocca di aver deposto il falso,
fece loro subire la medesima pena alla quale volevano assoggettare
il prossimo
62 e applicando la legge di Mosè li fece morire. In quel giorno
fu salvato il sangue innocente.
63 Chelkìa e sua moglie resero grazie a Dio per la figlia
Susanna insieme con il marito Ioakim e tutti i suoi parenti,
per non aver trovato in lei nulla di men che onesto.
64 Da quel giorno in poi Daniele divenne grande di fronte
al popolo. |
14
1 Et rex Astyages appositus est ad patres suos, et suscepit
Cyrus Perses regnum eius.
2 Erat autem Daniel conviva regis et honoratus super omnes
amicos eius.
3 Erat quoque idolum nomine Bel apud Babylonios, ct impendebantur
in eo per dies singulos similae artabae duodecim et oves quadraginta
vinique metretae sex.
4 Rex quoque colebat eum et ibat per singulos dies adorare
eum; porro Daniel adorabat Deum suum. Dixitque ei rex: “
Quare non adoras Bel? ”.
5 Qui respondens ait ei: “ Quia non colo idola manufacta
sed viventem Deum, qui creavit caelum et terram et habet potestatem
omnis carnis ”.
6 Et dixit ad eum rex: “Non tibi videtur esse Bel vivens
deus? An non vides, quanta comedat et bibat cotidie? ”.
7 Et ait Daniel arridens: “ Ne erres, rex; iste enim
intrinsecus luteus est et forinsecus aereus, neque comedit
neque bibit aliquando ”.
8 Et iratus rex vocavit sacerdotes eius et ait eis: “
Nisi dixeritis mihi, quis est qui comedat impensas has, moriemini;
si autem ostenderitis quoniam Bel comedat haec, morietur Daniel,
quia blasphemavit in Bel ”.
9 Et dixit Daniel regi: “ Fiat iuxta verbum tuum ”.
Erant autem sacerdotes Bel septuaginta, exceptis uxoribus
et parvulis et filiis.
10 Et venit rex cum Daniele in templum Belis.
11 Et dixerunt sacerdotes Belis: “ Ecce nos egredimur
foras; et tu, rex, affer escas et vinum miscens pone et claude
ostium et signa anulo tuo; et, cum ingressus fueris mane,
nisi inveneris omnia comesta a Bel, morte moriemur, vel Daniel,
qui mentitus est adversum nos ”.
12 Contemnebant autem, quia fecerant sub mensa absconditum
introitum et per illum ingrediebantur semper et devorabant
ea.
13 Factum est igitur, postquam egressi sunt illi, et rex posuit
cibos ante Bel;
14 Et praecepit Daniel pueris suis, et attulerunt cinerem
et cribraverunt per totum templum coram rege solo et egressi
clauserunt ostium et signantes anulo regis abierunt.
15 Sacerdotes autem ingressi sunt nocte iuxta consuetudinem
suam et uxores et filii eorum et comederunt omnia et biberunt.
16 Surrexit autem rex primo diluculo, et Daniel cum eo;
17 et ait rex: “ Salvane sunt signa, Daniel? ”.
Qui respondit: “ Salva, rex ”.
18 Statimque cum aperuisset ostium, intuitus rex mensam, exclamavit
voce magna: “ Magnus es, Bel, et non est apud te dolus
quisquam ”.
19 Et risit Daniel et tenuit regem, ne ingrederetur intro,
et dixit: “ Ecce pavimentum; animadverte, cuius vestigia
sunt haec ”.
20 Et dixit rex: “ Video vestigia virorum et mulierum
et infantium ”. Et iratus est rex.
21 Tunc apprehendit sacerdotes et uxores et filios eorum,
et ostenderunt ei abscondita ostiola, per quae ingrediebantur
et consumebant, quae erant super mensam.
22 Occidit ergo illos rex et tradidit Bel in potestate Danieli,
qui subvertit eum et templum eius.
23 Et erat draco magnus, et colebant eum Babylonii.
24 Et dixit rex Danieli: “ Non potes dicere quia iste
non sit deus vivens; adora ergo eum ”.
25 Dixitque Daniel: “ Dominum Deum meum adoro, quia
ipse est Deus vivens.
26 Tu autem, rex, da mihi potestatem, et interficiam draconem
absque gladio et fuste ”. Et ait rex: “ Do tibi
”.
27 Tulit ergo Daniel picem et adipem et pilos et coxit pariter;
fecitque massas et dedit in os draconis et, cum comedisset,
diruptus est draco. Et dixit: “ Ecce quae colebatis
”.
28 Cum audissent Babylonii, indignati sunt vehementer et congregati
adversum regem dixerunt: “Iudaeus factus est rex; Bel
destruxit, draconem interfecit et sacerdotes occidit ”.
29 Et dixerunt, cum venissent ad regem: “ Trade nobis
Danielem; alioquin interficiemus te et domum tuam ”.
30 Vidit ergo rex quod irruerent in eum vehementer et, necessitate
compulsus, tradidit eis Danielem.
31 Qui miserunt eum in lacum leonum, et erat ibi diebus sex.
32 Porro in lacu erant septem leones, et dabantur eis cotidie
duo corpora et duae oves; et tunc non data sunt eis, ut devorarent
Danielem.
33 Erat autem Abacuc propheta in Iudaea et ipse coxerat pulmentum
et intriverat panes in alveolo et ibat in campum, ut ferret
messoribus.
34 Dixitque angelus Domini ad Abacuc: “ Fer prandium,
quod habes, in Babylonem Danieli, qui est in lacu leonum ”.
35 Et dixit Abacuc: “ Domine, Babylonem non vidi et
lacum nescio ”.
36 Et apprehendit eum angelus Domini in vertice eius et portavit
eum capillo capitis sui posuitque eum in Babylone supra lacum
in impetu spiritus sui.
37 Et clamavit Abacuc dicens: “ Daniel, Daniel, tolle
prandium, quod misit tibi Deus ”.
38 Et ait Daniel: “Recordatus es enim mei, Deus, et
non dereliquisti diligentes te ”.
39 Surgensque Daniel comedit. Porro angelus Dei restituit
Abacuc confestim in loco suo.
40 Venit ergo rex die septima, ut lugeret Danielem; et venit
ad lacum et introspexit, et ecce Daniel sedens.
41 Et exclamavit rex voce magna dicens: “Magnus es,
Domine, Deus Danielis, et non est alius praeter te ”.
42 Porro illos, qui perditionis eius causa fuerant, intromisit
in lacum; et devorati sunt in momento coram eo. |
14
1 Il re Astiage si riunì ai suoi padri e gli succedette nel
regno Ciro il Persiano.
2 Ora Daniele viveva accanto al re, ed era il più onorato
di tutti gli amici del re.
3 I Babilonesi avevano un idolo chiamato Bel, al quale offrivano
ogni giorno dodici sacchi di fior di farina, quaranta pecore
e sei barili di vino.
4 Anche il re venerava questo idolo e andava ogni giorno ad
adorarlo. Daniele però adorava il suo Dio e perciò il re gli
disse: "Perché non adori Bel?".
5 Daniele rispose: "Io non adoro idoli fatti da mani d`uomo,
ma soltanto il Dio vivo che ha fatto il cielo e la terra e
che è signore di ogni essere vivente".
6 "Non credi tu - aggiunse il re - che Bel sia un dio vivo?
Non vedi quanto beve e mangia ogni giorno?".
7 Rispose Daniele ridendo: "Non t`ingannare, o re: quell`idolo
di dentro è d`argilla e di fuori è di bronzo e non ha mai
mangiato né bevuto".
8 Il re s`indignò e convocati i sacerdoti di Bel, disse loro:
"Se voi non mi dite chi è che mangia tutto questo cibo, morirete;
se invece mi proverete che è Bel che lo mangia, morirà Daniele,
perché ha insultato Bel".
9 Daniele disse al re: "Sia fatto come tu hai detto". I sacerdoti
di Bel erano settanta, senza contare le mogli e i figli.
10 Il re si recò insieme con Daniele al tempio di Bel
11 e i sacerdoti di Bel gli dissero: "Ecco, noi usciamo di
qui e tu, re, disponi le vivande e mesci il vino temperato;
poi chiudi la porta e sigillala con il tuo anello. Se domani
mattina, venendo, tu riscontrerai che tutto non è stato mangiato
da Bel, moriremo noi, altrimenti morirà Daniele che ci ha
calunniati".
12 Essi però non se ne preoccuparono perché avevano praticato
un passaggio segreto sotto la tavola per il quale passavano
abitualmente e consumavano tutto.
13 Dopo che essi se ne furono andati, il re fece porre i cibi
davanti a Bel:
14 Daniele ordinò ai servi del re di portare un pò di cenere
e la sparsero su tutto il pavimento del tempio alla presenza
soltanto del re; poi uscirono, chiusero la porta, la sigillarono
con l`anello del re e se ne andarono.
15 I sacerdoti vennero di notte, secondo il loro consueto,
con le mogli, i figli, e mangiarono e bevvero tutto.
16 Di buon mattino il re si alzò, come anche Daniele.
17 Il re domandò: "Sono intatti i sigilli, Daniele?". "Intatti,
re" rispose.
18 Aperta la porta, il re guardò la tavola ed esclamò: "Tu
sei grande, Bel, e nessun inganno è in te!".
19 Daniele sorrise e, trattenendo il re perché non entrasse,
disse: "Guarda il pavimento ed esamina di chi sono quelle
orme".
20 Il re disse: "Vedo orme d`uomini, di donne e di ragazzi!".
21 Acceso d`ira, fece arrestare i sacerdoti con le mogli e
i figli; gli furono mostrate le porte segrete per le quali
entravano a consumare quanto si trovava sulla tavola.
22 Quindi il re li fece mettere a morte, consegnò Bel in potere
di Daniele che lo distrusse insieme con il tempio.
23 Vi era un gran drago e i Babilonesi lo veneravano.
24 Il re disse a Daniele: "Non potrai dire che questo non
è un dio vivente; adoralo, dunque".
25 Daniele rispose: "Io adoro il Signore mio Dio, perché egli
è il Dio vivente;
26 se tu me lo permetti, o re, io, senza spada e senza bastone,
ucciderò il drago". Soggiunse il re: "Te lo permetto".
27 Daniele prese allora pece, grasso e peli e li fece cuocere
insieme, poi ne preparò focacce e le gettò in bocca al drago
che le inghiottì e scoppiò; quindi soggiunse: "Ecco che cosa
adoravate!".
28 Quando i Babilonesi lo seppero, ne furono molto indignati
e insorsero contro il re, dicendo: "Il re è diventato Giudeo:
ha distrutto Bel, ha ucciso il drago, ha messo a morte i sacerdoti".
29 Andarono da lui dicendo: "Consegnaci Daniele, altrimenti
uccidiamo te e la tua famiglia!".
30 Quando il re vide che lo assalivano con violenza, costretto
dalla necessità consegnò loro Daniele.
31 Ed essi lo gettarono nella fossa dei leoni, dove rimase
sei giorni.
32 Nella fossa vi erano sette leoni, ai quali venivano dati
ogni giorno due cadaveri e due pecore: ma quella volta non
fu dato loro niente perché divorassero Daniele.
33 Si trovava allora in Giudea il profeta Abacuc il quale
aveva fatto una minestra e spezzettato il pane in un recipiente
e andava a portarlo nel campo ai mietitori.
34 L`angelo del Signore gli disse: "Porta questo cibo a Daniele
in Babilonia nella fossa dei leoni".
35 Ma Abacuc rispose: "Signore, Babilonia non l`ho mai vista
e la fossa non la conosco".
36 Allora l`angelo del Signore lo prese per i capelli e con
la velocità del vento lo trasportò in Babilonia e lo posò
sull`orlo della fossa dei leoni.
37 Gridò Abacuc: "Daniele, Daniele, prendi il cibo che Dio
ti ha mandato".
38 Daniele esclamò: "Dio, ti sei ricordato di me e non hai
abbandonato coloro che ti amano".
39 Alzatosi, Daniele si mise a mangiare, mentre l`angelo di
Dio riportava subito Abacuc nel luogo di prima.
40 Il settimo giorno il re andò per piangere Daniele e giunto
alla fossa guardò e vide Daniele seduto.
41 Allora esclamò ad alta voce: "Grande tu sei, Signore Dio
di Daniele, e non c`è altro dio all`infuori di te!".
42 Poi fece uscire Daniele dalla fossa e vi fece gettare coloro
che volevano la sua rovina ed essi furono subito divorati
sotto i suoi occhi. |
|
|
8
9 10 11
12 13 14 |
8
9 10 11
12 13 14 |
|
|
|
|
|