Ego sum Qui sum.
Actus Apostolorum
1
2 3 4
5 6 7
|
|
Atti degli apostoli
1
2 3 4
5 6 7
|
1
1 Primum quidem sermonem
feci de omnibus, o Theophile, quae coepit Iesus facere
et docere,
2 usque in diem, qua, cum praecepisset apostolis per
Spiritum Sanctum, quos elegit, assumptus est;
3 quibus et praebuit seipsum vivum post passionem suam
in multis argumentis, per dies quadraginta apparens
eis et loquens ea, quae sunt de regno Dei.
4 Et convescens praecepit eis ab Hierosolymis ne discederent,
sed exspectarent promissionem Patris: “ Quam audistis
a me,
5 quia Ioannes quidem baptizavit aqua, vos autem baptizabimini
in Spiritu Sancto non post multos hos dies ”.
6 Igitur qui convenerant, interrogabant eum dicentes:
“ Domine, si in tempore hoc restitues regnum Israeli?
”.
7 Dixit autem eis: “ Non est vestrum nosse tempora
vel momenta, quae Pater posuit in sua potestate,
8 sed accipietis virtutem, superveniente Sancto Spiritu
in vos, et eritis mihi testes et in Ierusalem et in
omni Iudaea et Samaria et usque ad ultimum terrae ”.
9 Et cum haec dixisset, videntibus illis, elevatus est,
et nubes suscepit eum ab oculis eorum.
10 Cumque intuerentur in caelum, eunte illo, ecce duo
viri astiterunt iuxta illos in vestibus albis,
11 qui et dixerunt: “ Viri Galilaei, quid statis
aspicientes in caelum? Hic Iesus, qui assumptus est
a vobis in caelum, sic veniet quemadmodum vidistis eum
euntem in caelum ”.
12 Tunc reversi sunt in Ierusalem a monte, qui vocatur
Oliveti, qui est iuxta Ierusalem sabbati habens iter.
13 Et cum introissent, in cenaculum ascenderunt, ubi
manebant et Petrus et Ioannes et Iacobus et Andreas,
Philippus et Thomas, Bartholomaeus et Matthaeus, Iacobus
Alphaei et Simon Zelotes et Iudas Iacobi.
14 Hi omnes erant perseverantes unanimiter in oratione
cum mulieribus et Maria matre Iesu et fratribus eius.
15 Et in diebus illis exsurgens Petrus in medio fratrum
dixit — erat autem turba hominum simul fere centum
viginti C:
16 “Viri fratres, oportebat impleri Scripturam,
quam praedixit Spiritus Sanctus per os David de Iuda,
qui fuit dux eorum, qui comprehenderunt Iesum,
17 quia connumeratus erat in nobis et sortitus est sortem
ministerii huius.
18 Hic quidem possedit agrum de mercede iniquitatis;
et pronus factus crepuit medius, et diffusa sunt omnia
viscera eius.
19 Et notum factum est omnibus habitantibus Ierusalem,
ita ut appellaretur ager ille lingua eorum Aceldamach,
hoc est ager Sanguinis.
20 Scriptum est enim in libro Psalmorum: “Fiat
commoratío eius deserta, et non sit qui inhabitet in
ea” et: “Episcopatum eius accipiat alius”.
21 Oportet ergo ex his viris, qui nobiscum congregati
erant in omni tempore, quo intravit et exivit inter
nos Dominus Iesus,
22 incipiens a baptismate Ioannis usque in diem, qua
assumptus est a nobis, testem resurrectionis eius nobiscum
fieri unum ex istis ”.
23 Et statuerunt duos, Ioseph, qui vocabatur Barsabbas,
qui cognominatus est Iustus, et Matthiam.
24 Et orantes dixerunt: “ Tu, Domine, qui corda
nosti omnium, ostende quem elegeris ex his duobus unum
25 accipere locum ministerii huius et apostolatus, de
quo praevaricatus est Iudas, ut abiret in locum suum
”.
26 Et dederunt sortes eis, et cecidit sors super Matthiam,
et annumeratus est cum undecim apostolis.
|
1
1 Nel mio primo libro ho già trattato,
o Teòfilo, di tutto quello che Gesù fece e
insegnò dal principio
2 fino al giorno in cui, dopo aver dato istruzioni agli
apostoli che si era scelti nello Spirito Santo, egli fu
assunto in cielo.
3 Egli si mostrò ad essi vivo, dopo la sua passione,
con molte prove, apparendo loro per quaranta giorni e parlando
del regno di Dio.
4 Mentre si trovava a tavola con essi, ordinò loro
di non allontanarsi da Gerusalemme, ma di attendere che
si adempisse la promessa del Padre "quella, disse,
che voi avete udito da me:
5 Giovanni ha battezzato con acqua, voi invece sarete battezzati
in Spirito Santo, fra non molti giorni".
6 Così venutisi a trovare insieme gli domandarono:
"Signore, è questo il tempo in cui ricostituirai
il regno di Israele?".
7 Ma egli rispose: "Non spetta a voi conoscere i tempi
e i momenti che il Padre ha riservato alla sua scelta,
8 ma avrete forza dallo Spirito Santo che scenderà
su di voi e mi sarete testimoni a Gerusalemme, in tutta
la Giudea e la Samaria e fino agli estremi confini della
terra".
9 Detto questo, fu elevato in alto sotto i loro occhi e
una nube lo sottrasse al loro sguardo.
10 E poiché essi stavano fissando il cielo mentre
egli se n`andava, ecco due uomini in bianche vesti si presentarono
a loro e dissero:
11 "Uomini di Galilea, perché state a guardare
il cielo? Questo Gesù, che è stato di tra
voi assunto fino al cielo, tornerà un giorno allo
stesso modo in cui l`avete visto andare in cielo".
12 Allora ritornarono a Gerusalemme dal monte detto degli
Ulivi, che è vicino a Gerusalemme quanto il cammino
permesso in un sabato.
13 Entrati in città salirono al piano superiore dove
abitavano. C`erano Pietro e Giovanni, Giacomo e Andrea,
Filippo e Tommaso, Bartolomeo e Matteo, Giacomo di Alfeo
e Simone lo Zelòta e Giuda di Giacomo.
14 Tutti questi erano assidui e concordi nella preghiera,
insieme con alcune donne e con Maria, la madre di Gesù
e con i fratelli di lui.
15 In quei giorni Pietro si alzò in mezzo ai fratelli
(il numero delle persone radunate era circa centoventi)
e disse:
16 "Fratelli, era necessario che si adempisse ciò
che nella Scrittura fu predetto dallo Spirito Santo per
bocca di Davide riguardo a Giuda, che fece da guida a quelli
che arrestarono Gesù.
17 gli era stato del nostro numero e aveva avuto in sorte
lo stesso nostro ministero.
18 Giuda comprò un pezzo di terra con i proventi
del suo delitto e poi precipitando in avanti si squarciò
in mezzo e si sparsero fuori tutte le sue viscere.
19 La cosa è divenuta così nota a tutti gli
abitanti di Gerusalemme, che quel terreno è stato
chiamato nella loro lingua Akeldamà, cioè
Campo di sangue. 20 Infatti sta scritto nel libro dei Salmi:
La sua dimora diventi deserta, e nessuno vi abiti, e
il suo incarico lo prenda un altro.
21 Bisogna dunque che tra coloro che ci furono compagni
per tutto il tempo in cui il Signore Gesù ha vissuto
in mezzo a noi,
22 incominciando dal battesimo di Giovanni fino al giorno
in cui è stato di tra noi assunto in cielo, uno divenga,
insieme a noi, testimone della sua risurrezione".
23 Ne furono proposti due, Giuseppe detto Barsabba, che
era soprannominato Giusto, e Mattia.
24 Allora essi pregarono dicendo: "Tu, Signore, che
conosci il cuore di tutti, mostraci quale di questi due
hai designato
25 a prendere il posto in questo ministero e apostolato
che Giuda ha abbandonato per andarsene al posto da lui scelto.
26 Gettarono quindi le sorti su di loro e la sorte cadde
su Mattia, che fu associato agli undici apostoli. |
2
1 Et cum compleretur dies Pen tecostes,
erant omnes pariter in eodem loco.
2 Et factus est repente de caelo sonus tamquam advenientis
spiritus vehementis et replevit totam domum, ubi erant sedentes.
3 Et apparuerunt illis dispertitae linguae tamquam ignis,
seditque supra singulos eorum;
4 et repleti sunt omnes Spiritu Sancto et coeperunt loqui
aliis linguis, prout Spiritus dabat eloqui illis.
5 Erant autem in Ierusalem habitantes Iudaei, viri religiosi
ex omni natione, quae sub caelo est;
6 facta autem hac voce, convenit multitudo et confusa est,
quoniam audiebat unusquisque lingua sua illos loquentes.
7 Stupebant autem et mirabantur dicentes: “ Nonne
ecce omnes isti, qui loquuntur, Galilaei sunt?
8 Et quomodo nos audimus unusquisque propria lingua nostra,
in qua nati sumus?
9 Parthi et Medi et Elamitae et qui habitant Mesopotamiam,
Iudaeam quoque et Cappadociam, Pontum et Asiam,
10 Phrygiam quoque et Pamphyliam, Aegyptum et partes Libyae,
quae est circa Cyrenem, et advenae Romani,
11 Iudaei quoque et proselyti, Cretes et Arabes, audimus
loquentes eos nostris linguis magnalia Dei ”.
12 Stupebant autem omnes et haesitabant ad invicem dicentes:
“ Quidnam hoc vult esse? ”;
13 alii autem irridentes dicebant: “ Musto pleni sunt
isti ”.
14 Stans autem Petrus cum Undecim levavit vocem suam et
locutus est eis: “ Viri Iudaei et qui habitatis Ierusalem
universi, hoc vobis notum sit, et auribus percipite verba
mea.
15 Non enim, sicut vos aestimatis, hi ebrii sunt, est enim
hora diei tertia;
16 sed hoc est, quod dictum est per prophetam Ioel:
17 “Et erit: in novissimis diebus, dicit Deus,
effundam de Spiritu meo super omnem carnem,
et prophetabunt filii vestri et filiae vestrae,
et iuvenes vestri visiones videbunt, et seniores vestri
somnia somniabunt;
18 et quidem super servos meos et super ancillas meas in
diebus illis effundam de Spiritu meo,
et prophetabunt.
19 Et dabo prodigia in caelo sursum et signa in terra deorsum,
sanguinem et ignem et vaporem fumi;
20 sol convertetur in tenebras, et luna in sanguinem, antequam
veniat dies Domini
magnus et manifestus.
21 Et erit: omnis quicumque invocaverit nomen Domini, salvus
erit”.
22 Viri Israelitae, audite verba haec: Iesum Nazarenum,
virum approbatum a Deo apud vos virtutibus et prodigiis
et signis, quae fecit per illum Deus in medio vestri, sicut
ipsi scitis,
23 hunc definito consilio et praescientia Dei traditum per
manum iniquorum affigentes interemistis,
24 quem Deus suscitavit, solutis doloribus mortis, iuxta
quod impossibile erat teneri illum ab ea.
25 David enim dicit circa eum:
“Providebam Dominum coram me semper, quoniam a dextris
meis est, ne commovear.
26 Propter hoc laetatum est cor meum,
et exsultavit lingua mea;
insuper et caro mea requiescet in spe.
27 Quoniam non derelinques animam meam in inferno neque
dabis Sanctum tuum videre corruptionem.
28 Notas fecisti mihi vias vitae, replebis me iucunditate
cum facie tua”.
29 Viri fratres, liceat audenter dicere ad vos de patriarcha
David, quoniam et defunctus est et sepultus est, et sepulcrum
eius est apud nos usque in hodiernum diem;
30 propheta igitur cum esset et sciret quia iure iurando
iurasset illi Deus de fructu lumbi eius sedere super sedem
eius,
31 providens locutus est de resurrectione Christi, quia
neque derelictus est in inferno, neque caro eius vidit corruptionem.
32 Hunc Iesum resuscitavit Deus, cuius omnes nos testes
sumus.
33 Dextera igitur Dei exaltatus, et promissione Spiritus
Sancti accepta a Patre, effudit hunc, quem vos videtis et
auditis.
34 Non enim David ascendit in caelos; dicit autem ipse:
“Dixit Dominus Domino meo: Sede a dextris meis,
35 donec ponam inimicos tuos scabellum pedum tuorum”.
36 Certissime ergo sciat omnis domus Israel quia et Dominum
eum et Christum Deus fecit, hunc Iesum, quem vos crucifixistis
”.
37 His auditis, compuncti sunt corde et dixerunt ad Petrum
et reliquos apostolos: “ Quid faciemus, viri fratres?
”.
38 Petrus vero ad illos: “ Paenitentiam, inquit, agite,
et baptizetur unusquisque vestrum in nomine Iesu Christi
in remissionem peccatorum vestrorum, et accipietis donum
Sancti Spiritus;
39 vobis enim est repromissio et filiis vestris et omnibus,
qui longe sunt, quoscumque advocaverit Dominus Deus noster
”.
40 Aliis etiam verbis pluribus testificatus est et exhortabatur
eos dicens: “ Salvamini a generatione ista prava ”.
41 Qui ergo, recepto sermone eius, baptizati sunt; et appositae
sunt in il la die animae circiter tria milia.
42 Erant autem perseverantes in doctrina apostolorum et
communicatione, in fractione panis et orationibus.
43 Fiebat autem omni animae timor; multa quoque prodigia
et signa per apostolos fiebant.
44 Omnes autem, qui crediderant, erant pariter et habebant
omnia communia;
45 et possessiones et substantias vendebant et dividebant
illas omnibus, prout cuique opus erat;
46 cotidie quoque perdurantes unanimiter in templo et frangentes
circa domos panem, sumebant cibum cum exsultatione et simplicitate
cordis,
47 collaudantes Deum et habentes gratiam ad omnem plebem.
Dominus autem augebat, qui salvi fierent cotidie in idipsum |
2
1 Mentre i giorni della Pentecoste stavano
per finire, si trovavano tutti insieme nello stesso luogo.
2 Venne all`improvviso dal cielo un rombo, come di vento
che si abbatte gagliardo, e riempì tutta la casa
dove si trovavano.
3 Apparvero loro lingue come di fuoco che si dividevano
e si posarono su ciascuno di loro;
4 ed essi furono tutti pieni di Spirito Santo e cominciarono
a parlare in altre lingue come lo Spirito dava loro il potere
d`esprimersi.
5 Si trovavano allora in Gerusalemme Giudei osservanti di
ogni nazione che è sotto il cielo.
6 Venuto quel fragore, la folla si radunò e rimase
sbigottita perché ciascuno li sentiva parlare la
propria lingua.
7 Erano stupefatti e fuori di sé per lo stupore dicevano:
"Costoro che parlano non sono forse tutti Galilei?
8 E com`è che li sentiamo ciascuno parlare la nostra
lingua nativa?
9 Siamo Parti, Medi, Elamìti e abitanti della Mesopotamia,
della Giudea, della Cappadòcia, del Ponto e dell`Asia,
10 della Frigia e della Panfilia, dell`Egitto e delle parti
della Libia vicino a Cirène, stranieri di Roma,
11 Ebrei e prosèliti, Cretesi e Arabi e li udiamo
annunziare nelle nostre lingue le grandi opere di Dio".
12 Tutti erano stupiti e perplessi, chiedendosi l`un l`altro:
"Che significa questo?".
13 Altri invece li deridevano e dicevano: "Si sono
ubriacati di mosto".
14 Allora Pietro, levatosi in piedi con gli altri Undici,
parlò a voce alta così: "Uomini di Giudea,
e voi tutti che vi trovate a Gerusalemme, vi sia ben noto
questo e fate attenzione alle mie parole:
15 Questi uomini non sono ubriachi come voi sospettate,
essendo appena le nove del mattino. 16 Accade invece quello
che predisse il profeta Gioele:
17 Negli ultimi giorni, dice il Signore, Io effonderò
il mio Spirito sopra ogni persona;
i vostri figli e le vostre figlie profeteranno,
i vostri giovani avranno visioni e i vostri anziani faranno
dei sogni.
18 E anche sui miei servi e sulle mie serve
in quei giorni effonderò il mio Spirito ed essi
profeteranno.
19 Farò prodigi in alto nel cielo e segni in basso
sulla terra, sangue, fuoco e nuvole di fumo.
20 Il sole si muterà in tenebra e la luna in sangue,
prima che giunga il giorno del Signore,
giorno grande e splendido.
21 Allora chiunque invocherà il nome del Signore
sarà salvato.
22 Uomini d`Israele, ascoltate queste parole: Gesù
di Nazaret - uomo accreditato da Dio presso di voi per mezzo
di miracoli, prodigi e segni, che Dio stesso operò
fra di voi per opera sua, come voi ben sapete -,
23 dopo che, secondo il prestabilito disegno e la prescienza
di Dio, fu consegnato a voi, voi l`avete inchiodato sulla
croce per mano di empi e l`avete ucciso.
24 Ma Dio lo ha risuscitato, sciogliendolo dalle angosce
della morte, perché non era possibile che questa
lo tenesse in suo potere.
25 Dice infatti Davide a suo riguardo: Contemplavo sempre
il Signore innanzi a me;
poiché egli sta alla mia destra, perché io
non vacilli.
26 Per questo si rallegrò il mio cuore ed esultò
la mia lingua;
ed anche la mia carne riposerà nella speranza,
27 perché tu non abbandonerai l`anima mia negli inferi,
né permetterai che il tuo Santo veda la corruzione.
28 Mi hai fatto conoscere le vie della vita,
mi colmerai di gioia con la tua presenza.
29 Fratelli, mi sia lecito dirvi francamente, riguardo al
patriarca Davide, che egli morì e fu sepolto e la
sua tomba è ancora oggi fra noi.
30 Poiché però era profeta e sapeva che Dio
gli aveva giurato solennemente di far sedere sul suo trono
un suo discendente,
31 previde la risurrezione di Cristo e ne parlò:
questi non fu abbandonato negli inferi,
né la sua carne vide corruzione.
32 Questo Gesù Dio l`ha risuscitato e noi tutti ne
siamo testimoni.
33 Innalzato pertanto alla destra di Dio e dopo aver ricevuto
dal Padre lo Spirito Santo che egli aveva promesso, lo ha
effuso, come voi stessi potete vedere e udire.
34 Davide infatti non salì al cielo; tuttavia egli
dice: Disse il Signore al mio Signore: siedi alla mia destra,
35 finché io ponga i tuoi nemici
come sgabello ai tuoi piedi.
36 Sappia dunque con certezza tutta la casa di Israele che
Dio ha costituito Signore e Cristo quel Gesù che
voi avete crocifisso!".
37 All`udir tutto questo si sentirono trafiggere il cuore
e dissero a Pietro e agli altri apostoli: "Che cosa
dobbiamo fare, fratelli?".
38 E Pietro disse: "Pentitevi e ciascuno di voi si
faccia battezzare nel nome di Gesù Cristo, per la
remissione dei vostri peccati; dopo riceverete il dono dello
Spirito Santo.
39 Per voi infatti è la promessa e per i vostri figli
e per tutti quelli che sono lontani, quanti ne chiamerà
il Signore Dio nostro". 4
0 Con molte altre parole li scongiurava e li esortava: "Salvatevi
da questa generazione perversa".
41 Allora quelli che accolsero la sua parola furono battezzati
e quel giorno si unirono a loro circa tremila persone.
42 Erano assidui nell`ascoltare l`insegnamento degli apostoli
e nell`unione fraterna, nella frazione del pane e nelle
preghiere.
43 Un senso di timore era in tutti e prodigi e segni avvenivano
per opera degli apostoli.
44 Tutti coloro che erano diventati credenti stavano insieme
e tenevano ogni cosa in comune;
45 chi aveva proprietà e sostanze le vendeva e ne
faceva parte a tutti, secondo il bisogno di ciascuno.
46 Ogni giorno tutti insieme frequentavano il tempio e spezzavano
il pane a casa prendendo i pasti con letizia e semplicità
di cuore,
47 lodando Dio e godendo la stima di tutto il popolo. 48
Intanto il Signore ogni giorno aggiungeva alla comunità
quelli che erano salvati. |
3
1 Petrus autem et Ioannes
ascen debant in templum ad horam orationis nonam.
2 Et quidam vir, qui erat claudus ex utero matris suae,
baiulabatur; quem ponebant cotidie ad portam templi, quae
dicitur Speciosa, ut peteret eleemosynam ab introeuntibus
in templum;
3 is cum vidisset Petrum et Ioannem incipientes introire
in templum, rogabat, ut eleemosynam acciperet.
4 Intuens autem in eum Petrus cum Ioanne dixit: “
Respice in nos ”.
5 At ille intendebat in eos, sperans se aliquid accepturum
ab eis.
6 Petrus autem dixit: “ Argentum et aurum non est
mihi; quod autem habeo, hoc tibi do: In nomine Iesu Christi
Nazareni surge et ambula! ”.
7 Et apprehensa ei manu dextera, allevavit eum; et protinus
consolidatae sunt bases eius et tali,
8 et exsiliens stetit et ambulabat; et intravit cum illis
in templum, ambulans et exsiliens et laudans Deum.
9 Et vidit omnis populus eum ambulantem et laudantem Deum;
10 cognoscebant autem illum quoniam ipse erat, qui ad eleemosynam
sedebat ad Speciosam portam templi, et impleti sunt stupore
et exstasi in eo, quod contigerat illi.
11 Cum teneret autem Petrum et Ioannem, concurrit omnis
populus ad eos ad porticum, qui appellatur Salomonis, stupentes.
12 Videns autem Petrus respondit ad populum: “ Viri
Israelitae, quid miramini in hoc aut nos quid intuemini,
quasi nostra virtute aut pietate fecerimus hunc ambulare?
13 Deus Abraham et Deus Isaac et Deus Iacob, Deus patrum
nostrorum, glorificavit puerum suum Iesum, quem vos quidem
tradidistis et negastis ante faciem Pilati, iudicante illo
dimitti;
14 vos autem Sanctum et Iustum negastis et petistis virum
homicidam donari vobis,
15 ducem vero vitae interfecistis, quem Deus suscitavit
a mortuis, cuius nos testes sumus.
16 Et in fide nominis eius hunc, quem videtis et nostis,
confirmavit nomen eius; et fides, quae per eum est, dedit
huic integritatem istam in conspectu omnium vestrum.
17 Et nunc, fratres, scio quia per ignorantiam fecistis,
sicut et principes vestri;
18 Deus autem, quae praenuntiavit per os omnium Prophetarum
pati Christum suum, implevit sic.
19 Paenitemini igitur et convertimini, ut deleantur vestra
peccata,
20 ut veniant tempora refrigerii a conspectu Domini, et
mittat eum, qui praedestinatus est vobis Christus, Iesum,
21 quem oportet caelum quidem suscipere usque in tempora
restitutionis omnium, quae locutus est Deus per os sanctorum
a saeculo suorum prophetarum.
22 Moyses quidem dixit: “Prophetam vobis suscitabit
Dominus Deus vester de fratribus vestris tamquam me; ipsum
audietis iuxta omnia, quaecumque locutus fuerit vobis.
23 Erit autem: omnis anima, quae non audierit prophetam
illum, exterminabitur de plebe”.
24 Et omnes prophetae a Samuel et deinceps quotquot locuti
sunt, etiam annuntiaverunt dies istos.
25 Vos estis filii prophetarum et testamenti, quod disposuit
Deus ad patres vestros dicens ad Abraham: “Et in semine
tuo benedicentur omnes familiae terrae”.
26 Vobis primum Deus suscitans Puerum suum, misit eum benedicentem
vobis in avertendo unumquemque a nequitiis vestris ”. |
3
1 Un giorno Pietro e Giovanni salivano
al tempio per la preghiera verso le tre del pomeriggio.
2 Qui di solito veniva portato un uomo, storpio fin dalla
nascita e lo ponevano ogni giorno presso la porta del tempio
detta "Bella" a chiedere l`elemosina a coloro
che entravano nel tempio.
3 Questi, vedendo Pietro e Giovanni che stavano per entrare
nel tempio, domandò loro l`elemosina.
4 Allora Pietro fissò lo sguardo su di lui insieme
a Giovanni e disse: "Guarda verso di noi".
5 Ed egli si volse verso di loro, aspettandosi di ricevere
qualche cosa.
6 Ma Pietro gli disse: "Non possiedo né argento
né oro, ma quello che ho te lo do: nel nome di Gesù
Cristo, il Nazareno, cammina!".
7 E, presolo per la mano destra, lo sollevò. Di colpo
i suoi piedi e le caviglie si rinvigorirono
8 e balzato in piedi camminava; ed entrò con loro
nel tempio camminando, saltando e lodando Dio.
9 Tutto il popolo lo vide camminare e lodare Dio 10 e riconoscevano
che era quello che sedeva a chiedere l`elemosina alla porta
Bella del tempio ed erano meravigliati e stupiti per quello
che gli era accaduto.
11 Mentr`egli si teneva accanto a Pietro e Giovanni, tutto
il popolo fuor di sé per lo stupore accorse verso
di loro al portico detto di Salomone.
12 Vedendo ciò, Pietro disse al popolo: "Uomini
d`Israele, perché vi meravigliate di questo e continuate
a fissarci come se per nostro potere e nostra pietà
avessimo fatto camminare quest`uomo?
13 Il Dio di Abramo, di Isacco e di Giacobbe, il Dio dei
nostri padri ha glorificato il suo servo Gesù, che
voi avete consegnato e rinnegato di fronte a Pilato, mentre
egli aveva deciso di liberarlo;
14 voi invece avete rinnegato il Santo e il Giusto, avete
chiesto che vi fosse graziato un assassino
15 e avete ucciso l`autore della vita. Ma Dio l`ha risuscitato
dai morti e di questo noi siamo testimoni.
16 Proprio per la fede riposta in lui il nome di Gesù
ha dato vigore a quest`uomo che voi vedete e conoscete;
la fede in lui ha dato a quest`uomo la perfetta guarigione
alla presenza di tutti voi.
17 Ora, fratelli, io so che voi avete agito per ignoranza,
così come i vostri capi;
18 Dio però ha adempiuto così ciò che
aveva annunziato per bocca di tutti i profeti, che cioè
il suo Cristo sarebbe morto.
19 Pentitevi dunque e cambiate vita, perché siano
cancellati i vostri peccati
20 e così possano giungere i tempi della consolazione
da parte del Signore ed egli mandi quello che vi aveva destinato
come Messia, cioè Gesù.
21 Egli dev`esser accolto in cielo fino ai tempi della restaurazione
di tutte le cose, come ha detto Dio fin dall`antichità,
per bocca dei suoi santi profeti.
22 Mosè infatti disse: Il Signore vostro Dio vi farà
sorgere un profeta come me in mezzo ai vostri fratelli;
voi lo ascolterete in tutto quello che egli vi dirà.
23 E chiunque non ascolterà quel profeta, sarà
estirpato di mezzo al popolo.
24 Tutti i profeti, a cominciare da Samuele e da quanti
parlarono in seguito, annunziarono questi giorni.
25 Voi siete i figli dei profeti e dell`alleanza che Dio
stabilì con i vostri padri, quando disse ad Abramo:
Nella tua discendenza saranno benedette tutte le famiglie
della terra.
26 Dio, dopo aver risuscitato il suo servo, l`ha mandato
prima di tutto a voi per portarvi la benedizione e perché
ciascuno si converta dalle sue iniquità". |
4
1 Loquentibus autem illis
ad populum, supervenerunt eis sa cerdotes et magistratus
templi et sadducaei,
2 dolentes quod docerent populum et annuntiarent in Iesu
resurrectionem ex mortuis;
3 et iniecerunt in eos manus et posuerunt in custodiam in
crastinum; erat enim iam vespera.
4 Multi autem eorum, qui audierant verbum, crediderunt;
et factus est numerus virorum quinque milia.
5 Factum est autem in crastinum, ut congregarentur principes
eorum et seniores et scribae in Ierusalem,
6 et Annas princeps sacerdotum et Caiphas et Ioannes et
Alexander et quotquot erant de genere sacerdotali,
7 et statuentes eos in medio interrogabant: “ In qua
virtute aut in quo nomine fecistis hoc vos? ”.
8 Tunc Petrus repletus Spiritu Sancto dixit ad eos: “
Principes populi et seniores,
9 si nos hodie diiudicamur in benefacto hominis infirmi,
in quo iste salvus factus est,
10 notum sit omnibus vobis et omni plebi Israel quia in
nomine Iesu Christi Nazareni, quem vos crucifixistis, quem
Deus suscitavit a mortuis, in hoc iste astat coram vobis
sanus.
11 Hic est lapis, qui reprobatus est a vobis aedificatoribus,
qui factus est in caput anguli.
12 Et non est in alio aliquo salus, nec enim nomen aliud
est sub caelo datum in hominibus, in quo oportet nos salvos
fieri ”.
13 Videntes autem Petri fiduciam et Ioannis, et comperto
quod homines essent sine litteris et idiotae, admirabantur
et cognoscebant eos quoniam cum Iesu fuerant;
14 hominem quoque videntes stantem cum eis, qui curatus
fuerat, nihil poterant contradicere.
15 Iubentes autem eos foras extra concilium secedere, conferebant
ad invicem
16 dicentes: “ Quid faciemus hominibus istis? Quoniam
quidem notum signum factum est per eos omnibus habitantibus
in Ierusalem manifestum, et non possumus negare;
17 sed ne amplius divulgetur in populum, comminemur eis,
ne ultra loquantur in nomine hoc ulli hominum ”.
18 Et vocantes eos denuntiaverunt, ne omnino loquerentur
neque docerent in nomine Iesu.
19 Petrus vero et Ioannes respondentes dixerunt ad eos:
“ Si iustum est in conspectu Dei vos potius audire
quam Deum, iudicate;
20 non enim possumus nos, quae vidimus et audivimus, non
loqui ”.
21 At illi ultra comminantes dimiserunt eos, nequaquam invenientes,
quomodo punirent eos, propter populum, quia omnes glorificabant
Deum in eo, quod acciderat;
22 annorum enim erat amplius quadraginta homo, in quo factum
erat signum istud sanitatis.
23 Dimissi autem venerunt ad suos et annuntiaverunt quanta
ad eos principes sacerdotum et seniores dixissent.
24 Qui cum audissent, unanimiter levaverunt vocem ad Deum
et dixerunt: “ Domine, tu, qui fecisti caelum et terram
et mare et omnia, quae in eis sunt,
25 qui Spiritu Sancto per os patris nostri David pueri tui
dixisti: “Quare fremuerunt gentes,
et populi meditati sunt inania?
26 Astiterunt reges terrae, et principes convenerunt in
unum adversus Dominum et adversus Christum eius”.
27 Convenerunt enim vere in civitate ista adversus sanctum
puerum tuum Iesum, quem unxisti, Herodes et Pontius Pilatus
cum gentibus et populis Israel
28 facere, quaecumque manus tua et consilium praedestinavit
fieri.
29 Et nunc, Domine, respice in minas eorum et da servis
tuis cum omni fiducia loqui verbum tuum,
30 in eo quod manum tuam extendas ad sanitatem et signa
et prodigia facienda per nomen sancti pueri tui Iesu ”.
31 Et cum orassent, motus est locus, in quo erant congregati,
et repleti sunt omnes Sancto Spiritu et loquebantur verbum
Dei cum fiducia.
32 Multitudinis autem credentium erat cor et anima una,
nec quisquam eorum, quae possidebant, aliquid suum esse
dicebat, sed erant illis omnia communia.
33 Et virtute magna reddebant apostoli testimonium resurrectionis
Domini Iesu, et gratia magna erat super omnibus illis.
34 Neque enim quisquam egens erat inter illos; quotquot
enim possessores agrorum aut domorum erant, vendentes afferebant
pretia eorum, quae vendebant,
35 et ponebant ante pedes apostolorum; dividebatur autem
singulis, prout cuique opus erat.
36 Ioseph autem, qui cognominatus est Barnabas ab apostolis
quod est interpretatum "filius Consolationis"
levites, Cyprius genere,
37 cum haberet agrum, vendidit et attulit pecuniam et posuit
ante pedes apostolorum. |
4
1 Stavano ancora parlando al popolo, quando
sopraggiunsero i sacerdoti, il capitano del tempio e i sadducei,
2 irritati per il fatto che essi insegnavano al popolo e
annunziavano in Gesù la risurrezione dai morti.
3 Li arrestarono e li portarono in prigione fino al giorno
dopo, dato che era ormai sera.
4 Molti però di quelli che avevano ascoltato il discorso
credettero e il numero degli uomini raggiunse circa i cinquemila.
5 Il giorno dopo si radunarono in Gerusalemme i capi, gli
anziani e gli scribi,
6 il sommo sacerdote Anna, Caifa, Giovanni, Alessandro e
quanti appartenevano a famiglie di sommi sacerdoti.
7 Fattili comparire davanti a loro, li interrogavano: "Con
quale potere o in nome di chi avete fatto questo?".
8 Allora Pietro, pieno di Spirito Santo, disse loro: "Capi
del popolo e anziani,
9 visto che oggi veniamo interrogati sul beneficio recato
ad un uomo infermo e in qual modo egli abbia ottenuto la
salute,
10 la cosa sia nota a tutti voi e a tutto il popolo d`Israele:
nel nome di Gesù Cristo il Nazareno, che voi avete
crocifisso e che Dio ha risuscitato dai morti, costui vi
sta innanzi sano e salvo.
11 Questo Gesù èla pietra che, scartata da
voi, costruttori, è diventata testata d`angolo.
12 In nessun altro c`è salvezza; non vi è
infatti altro nome dato agli uomini sotto il cielo nel quale
sia stabilito che possiamo essere salvati".
13 Vedendo la franchezza di Pietro e di Giovanni e considerando
che erano senza istruzione e popolani, rimanevano stupefatti
riconoscendoli per coloro che erano stati con Gesù;
14 quando poi videro in piedi vicino a loro l`uomo che era
stato guarito, non sapevano che cosa rispondere.
15 Li fecero uscire dal sinedrio e si misero a consultarsi
fra loro dicendo:
16 "Che dobbiamo fare a questi uomini? Un miracolo
evidente è avvenuto per opera loro; esso è
diventato talmente noto a tutti gli abitanti di Gerusalemme
che non possiamo negarlo.
17 Ma perché la cosa non si divulghi di più
tra il popolo, diffidiamoli dal parlare più ad alcuno
in nome di lui".
18 E, richiamatili, ordinarono loro di non parlare assolutamente
né di insegnare nel nome di Gesù.
19 Ma Pietro e Giovanni replicarono: "Se sia giusto
innanzi a Dio obbedire a voi più che a lui, giudicatelo
voi stessi;
20 noi non possiamo tacere quello che abbiamo visto e ascoltato".
21 Quelli allora, dopo averli ulteriormente minacciati,
non trovando motivi per punirli, li rilasciarono a causa
del popolo, perché tutti glorificavano Dio per l`accaduto.
22 L`uomo infatti sul quale era avvenuto il miracolo della
guarigione aveva più di quarant`anni.
23 Appena rimessi in libertà, andarono dai loro fratelli
e riferirono quanto avevano detto i sommi sacerdoti e gli
anziani.
24 All`udire ciò, tutti insieme levarono la loro
voce a Dio dicendo: "Signore, tu che hai creato il
cielo, la terra, il mare e tutto ciò che è
in essi,
25 tu che per mezzo dello Spirito Santo dicesti per bocca
del nostro padre, il tuo servo Davide: Perché si
agitarono le genti e i popoli tramarono cose vane?
26 Si sollevarono i re della terra e i principi si radunarono
insieme, contro il Signore e contro il suo Cristo;
27 davvero in questa città si radunarono insieme
contro il tuo santo servo Gesù, che hai unto come
Cristo, Erode e Ponzio Pilato con le genti e i popoli d`Israele,
28 per compiere ciò che la tua mano e la tua volontà
avevano preordinato che avvenisse.
29 Ed ora, Signore, volgi lo sguardo alle loro minacce e
concedi ai tuoi servi di annunziare con tutta franchezza
la tua parola.
30 Stendi la mano perché si compiano guarigioni,
miracoli e prodigi nel nome del tuo santo servo Gesù".
31 Quand`ebbero terminato la preghiera, il luogo in cui
erano radunati tremò e tutti furono pieni di Spirito
Santo e annunziavano la parola di Dio con franchezza.
32 La moltitudine di coloro che eran venuti alla fede aveva
un cuore solo e un`anima sola e nessuno diceva sua proprietà
quello che gli apparteneva, ma ogni cosa era fra loro comune.
33 Con grande forza gli apostoli rendevano testimonianza
della risurrezione del Signore Gesù e tutti essi
godevano di grande stima.
34 Nessuno infatti tra loro era bisognoso, perché
quanti possedevano campi o case li vendevano, portavano
l`importo di ciò che era stato venduto
35 e lo deponevano ai piedi degli apostoli; e poi veniva
distribuito a ciascuno secondo il bisogno.
36 Così Giuseppe, soprannominato dagli apostoli Barnaba,
che significa "figlio dell`esortazione", un levita
originario di Cipro,
37 che era padrone di un campo, lo vendette e ne consegnò
l`importo deponendolo ai piedi degli apostoli. |
5
1 Vir autem quidam nomine
Ananias cum Sapphira uxore sua vendidit agrum
2 et subtraxit de pretio, conscia quoque uxore, et afferens
partem quandam ad pedes apostolorum posuit.
3 Dixit autem Petrus: “ Anania, cur implevit Satanas
cor tuum mentiri te Spiritui Sancto et subtrahere de pretio
agri?
4 Nonne manens tibi manebat et venumdatum in tua erat potestate?
Quare posuisti in corde tuo hanc rem? Non es mentitus hominibus
sed Deo! ”.
5 Audiens autem Ananias haec verba cecidit et exspiravit;
et factus est timor magnus in omnes audientes.
6 Surgentes autem iuvenes involverunt eum et efferentes
sepelierunt.
7 Factum est autem quasi horarum trium spatium, et uxor
ipsius nesciens, quod factum fuerat, introivit.
8 Respondit autem ei Petrus: “ Dic mihi, si tanti
agrum vendidistis? ”. At illa dixit: “ Etiam,
tanti ”.
9 Petrus autem ad eam: “ Quid est quod convenit vobis
tentare Spiritum Domini? Ecce pedes eorum, qui sepelierunt
virum tuum, ad ostium, et efferent te ”.
10 Confestim cecidit ante pedes eius et exspiravit; intrantes
autem iuvenes invenerunt illam mortuam et efferentes sepelierunt
ad virum suum.
11 Et factus est timor magnus super universam ecclesiam
et in omnes, qui audierunt haec.
12 Per manus autem apostolorum fiebant signa et prodigia
multa in plebe; et erant unanimiter omnes in porticu Salomonis.
13 Ceterorum autem nemo audebat coniungere se illis, sed
magnificabat eos populus;
14 magis autem addebantur credentes Domino multitudines
virorum ac mulierum,
15 ita ut et in plateas efferrent infirmos et ponerent in
lectulis et grabatis, ut, veniente Petro, saltem umbra illius
obumbraret quemquam eorum.
16 Concurrebat autem et multitudo vicinarum civitatum Ierusalem,
afferentes aegros et vexatos ab spiritibus immundis, qui
curabantur omnes.
17 Exsurgens autem princeps sacerdotum et omnes, qui cum
illo erant, quae est haeresis sadducaeorum, repleti sunt
zelo
18 et iniecerunt manus in apostolos et posuerunt illos in
custodia publica.
19 Angelus autem Domini per noctem aperuit ianuas carceris
et educens eos dixit:
20 “ Ite et stantes loquimini in templo plebi omnia
verba vitae huius ”.
21 Qui cum audissent, intraverunt diluculo in templum et
docebant. Adveniens autem princeps sacerdotum et, qui cum
eo erant, convocaverunt concilium et omnes seniores filiorum
Israel et miserunt in carcerem, ut adducerentur illi.
22 Cum venissent autem ministri, non invenerunt illos in
carcere; reversi autem nuntiaverunt
23 dicentes: “ Carcerem invenimus clausum cum omni
diligentia et custodes stantes ad ianuas; aperientes autem
intus neminem invenimus! ”.
24 Ut audierunt autem hos sermones, magistratus templi et
principes sacerdotum ambigebant de illis quidnam fieret
illud.
25 Adveniens autem quidam nuntiavit eis: “ Ecce viri,
quos posuistis in carcere, sunt in templo stantes et docentes
populum ”.
26 Tunc abiens magistratus cum ministris adducebat illos,
non per vim; timebant enim populum, ne lapidarentur.
27 Et cum adduxissent illos, statuerunt in concilio. Et
interrogavit eos princeps sacerdotum
28 dicens: “ Nonne praecipiendo praecepimus vobis,
ne doceretis in nomine isto? Et ecce replevistis Ierusalem
doctrina vestra et vultis inducere super nos sanguinem hominis
istius ”.
29 Respondens autem Petrus et apostoli dixerunt: “
Oboedire oportet Deo magis quam hominibus.
30 Deus patrum nostrorum suscitavit Iesum, quem vos interemistis
suspendentes in ligno;
31 hunc Deus Ducem et Salvatorem exaltavit dextera sua ad
dandam paenitentiam Israel et remissionem peccatorum.
32 Et nos sumus testes horum verborum, et Spiritus Sanctus,
quem dedit Deus oboedientibus sibi ”.
33 Haec cum audissent, dissecabantur et volebant interficere
illos.
34 Surgens autem quidam in concilio pharisaeus nomine Gamaliel,
legis doctor honorabilis universae plebi, iussit foras ad
breve homines fieri
35 dixitque ad illos: “ Viri Israelitae, attendite
vobis super hominibus istis quid acturi sitis.
36 Ante hos enim dies exstitit Theudas dicens esse se aliquem,
cui consensit virorum numerus circiter quadringentorum;
qui occisus est, et omnes, quicumque credebant ei, dissipati
sunt et redacti sunt ad nihilum.
37 Post hunc exstitit Iudas Galilaeus in diebus census et
avertit populum post se; et ipse periit, et omnes, quotquot
consentiebant ei, dispersi sunt.
38 Et nunc dico vobis: Discedite ab hominibus istis et sinite
illos. Quoniam si est ex hominibus consilium hoc aut opus
hoc, dissolvetur;
39 si vero ex Deo est, non poteritis dissolvere eos, ne
forte et adversus Deum pugnantes inveniamini! ”.
40Consenserunt autem illi et convocantes apostolos,
caesis denuntiaverunt, ne loquerentur in nomine Iesu, et
dimiserunt eos.
41 Et illi quidem ibant gaudentes a conspectu concilii,
quoniam digni habiti sunt pro nomine contumeliam pati;
42 et omni die in templo et circa domos non cessabant docentes
et evangelizantes Christum, Iesum. |
5
1 Un uomo di nome Anania con la moglie
Saffira vendette un suo podere
2 e, tenuta per sé una parte dell`importo d`accordo
con la moglie, consegnò l`altra parte deponendola
ai piedi degli apostoli.
3 Ma Pietro gli disse: "Anania, perché mai satana
si è così impossessato del tuo cuore che tu
hai mentito allo Spirito Santo e ti sei trattenuto parte
del prezzo del terreno?
4 Prima di venderlo, non era forse tua proprietà
e, anche venduto, il ricavato non era sempre a tua disposizione?
Perché hai pensato in cuor tuo a quest`azione? Tu
non hai mentito agli uomini, ma a Dio".
5 All`udire queste parole, Anania cadde a terra e spirò.
E un timore grande prese tutti quelli che ascoltavano.
6 Si alzarono allora i più giovani e, avvoltolo in
un lenzuolo, lo portarono fuori e lo seppellirono.
7 Avvenne poi che, circa tre ore più tardi, entrò
anche sua moglie, ignara dell`accaduto.
8 Pietro le chiese: "Dimmi: avete venduto il campo
a tal prezzo?". Ed essa: "Sì, a tanto".
9 Allora Pietro le disse: "Perché vi siete accordati
per tentare lo Spirito del Signore? Ecco qui alla porta
i passi di coloro che hanno seppellito tuo marito e porteranno
via anche te".
10 D`improvviso cadde ai piedi di Pietro e spirò.
Quando i giovani entrarono, la trovarono morta e, portatala
fuori, la seppellirono accanto a suo marito.
11 E un grande timore si diffuse in tutta la Chiesa e in
quanti venivano a sapere queste cose.
12 Molti miracoli e prodigi avvenivano fra il popolo per
opera degli apostoli. Tutti erano soliti stare insieme nel
portico di Salomone;
13 egli altri, nessuno osava associarsi a loro, ma il popolo
li esaltava.
14 Intanto andava aumentando il numero degli uomini e delle
donne che credevano nel Signore
15 fino al punto che portavano gli ammalati nelle piazze,
ponendoli su lettucci e giacigli, perché, quando
Pietro passava, anche solo la sua ombra coprisse qualcuno
di loro.
16 Anche la folla delle città vicine a Gerusalemme
accorreva, portando malati e persone tormentate da spiriti
immondi e tutti venivano guariti.
17 Si alzò allora il sommo sacerdote con quelli della
sua parte, cioè la setta dei sadducei; pieni di livore,
18 fatti arrestare gli apostoli li fecero gettare nella
prigione pubblica.
19 Ma durante la notte un angelo del Signore aprì
le porte della prigione, li condusse fuori e disse:
20 "Andate, e mettetevi a predicare al popolo nel tempio
tutte queste parole di vita".
21 Udito questo, entrarono nel tempio sul far del giorno
e si misero a insegnare. Quando arrivò il sommo sacerdote
con quelli della sua parte, convocarono il sinedrio e tutti
gli anziani dei figli d`Israele; mandarono quindi a prelevare
gli apostoli nella prigione.
22 Ma gli incaricati, giunti sul posto, non li trovarono
nella prigione e tornarono a riferire:
23 "Abbiamo trovato il carcere scrupolosamente sbarrato
e le guardie ai loro posti davanti alla porta, ma, dopo
aver aperto, non abbiamo trovato dentro nessuno".
24 Udite queste parole, il capitano del tempio e i sommi
sacerdoti si domandavano perplessi che cosa mai significasse
tutto questo,
25 quando arrivò un tale ad annunziare: "Ecco,
gli uomini che avete messo in prigione si trovano nel tempio
a insegnare al popolo".
26 Allora il capitano uscì con le sue guardie e li
condusse via, ma senza violenza, per timore di esser presi
a sassate dal popolo.
27 Li condussero e li presentarono nel sinedrio; il sommo
sacerdote cominciò a interrogarli dicendo: 28 "Vi
avevamo espressamente ordinato di non insegnare più
nel nome di costui, ed ecco voi avete riempito Gerusalemme
della vostra dottrina e volete far ricadere su di noi il
sangue di quell`uomo".
29 Rispose allora Pietro insieme agli apostoli: "Bisogna
obbedire a Dio piuttosto che agli uomini. 30 Il Dio dei
nostri padri ha risuscitato Gesù, che voi avevate
ucciso appendendolo alla croce.
31 Dio lo ha innalzato con la sua destra facendolo capo
e salvatore, per dare a Israele la grazia della conversione
e il perdono dei peccati.
32 E di questi fatti siamo testimoni noi e lo Spirito Santo,
che Dio ha dato a coloro che si sottomettono a lui".
33 All`udire queste cose essi si irritarono e volevano metterli
a morte.
34 Si alzò allora nel sinedrio un fariseo, di nome
Gamaliele, dottore della legge, stimato presso tutto il
popolo. Dato ordine di far uscire per un momento gli accusati,
35 disse: "Uomini di Israele, badate bene a ciò
che state per fare contro questi uomini. 36 Qualche tempo
fa venne Tèuda, dicendo di essere qualcuno, e a lui
si aggregarono circa quattrocento uomini. Ma fu ucciso,
e quanti s`erano lasciati persuadere da lui si dispersero
e finirono nel nulla.
37 Dopo di lui sorse Giuda il Galileo, al tempo del censimento,
e indusse molta gente a seguirlo, ma anch`egli perì
e quanti s`erano lasciati persuadere da lui furono dispersi.
38 Per quanto riguarda il caso presente, ecco ciò
che vi dico: Non occupatevi di questi uomini e lasciateli
andare. Se infatti questa dottrina o questa attività
è di origine umana, verrà distrutta;
39 ma se essa viene da Dio, non riuscirete a sconfiggerli;
non vi accada di trovarvi a combattere contro Dio!".
40 Seguirono il suo parere e, richiamati gli apostoli, li
fecero fustigare e ordinarono loro di non continuare a parlare
nel nome di Gesù; quindi li rimisero in libertà.
41 Ma essi se ne andarono dal sinedrio lieti di essere stati
oltraggiati per amore del nome di Gesù.
42 E ogni giorno, nel tempio e a casa, non cessavano di
insegnare e di portare il lieto annunzio che Gesù
è il Cristo. |
6
1 In diebus autem illis,
crescente numero discipulorum, factus est murmur Graecorum
adversus Hebraeos, eo quod neglegerentur in ministerio cotidiano
viduae eorum.
2 Convocantes autem Duodecim multitudinem discipulorum,
dixerunt: “ Non est aequum nos derelinquentes verbum
Dei ministrare mensis;
3 considerate vero, fratres, viros ex vobis boni testimonii
septem plenos Spiritu et sapientia, quos constituemus super
hoc opus;
4 nos vero orationi et ministerio verbi instantes erimus
”.
5 Et placuit sermo coram omni multitudine; et elegerunt
Stephanum, virum plenum fide et Spiritu Sancto, et Philippum
et Prochorum et Nicanorem et Timonem et Parmenam et Nicolaum
proselytum Antiochenum,
6 quos statuerunt ante conspectum apostolorum, et orantes
imposuerunt eis manus.
7 Et verbum Dei crescebat, et multiplicabatur numerus discipulorum
in Ierusalem valde; multa etiam turba sacerdotum oboediebat
fidei.
8 Stephanus autem plenus gratia et virtute faciebat prodigia
et signa magna in populo.
9 Surrexerunt autem quidam de synagoga, quae appellatur
Libertinorum et Cyrenensium et Alexandrinorum et eorum,
qui erant a Cilicia et Asia, disputantes cum Stephano;
10 et non poterant resistere sapientiae et Spiritui, quo
loquebatur.
11 Tunc submiserunt viros, qui dicerent: “ Audivimus
eum dicentem verba blasphema in Moysen et Deum ”;
12 et commoverunt plebem et seniores et scribas, et concurrentes
rapuerunt eum et adduxerunt in concilium
13 et statuerunt testes falsos dicentes: “ Homo iste
non cessat loqui verba adversus locum sanctum et Legem;
14 audivimus enim eum dicentem quoniam Iesus Nazarenus hic
destruet locum istum et mutabit consuetudines, quas tradidit
nobis Moyses ”.
15 Et intuentes eum omnes, qui sedebant in concilio, viderunt
faciem eius tamquam faciem angeli. |
6
1 In quei giorni, mentre aumentava il
numero dei discepoli, sorse un malcontento fra gli ellenisti
verso gli Ebrei, perché venivano trascurate le loro
vedove nella distribuzione quotidiana.
2 Allora i Dodici convocarono il gruppo dei discepoli e
dissero: "Non è giusto che noi trascuriamo la
parola di Dio per il servizio delle mense.
3 Cercate dunque, fratelli, tra di voi sette uomini di buona
reputazione, pieni di Spirito e di saggezza, ai quali affideremo
quest`incarico.
4 Noi, invece, ci dedicheremo alla preghiera e al ministero
della parola".
5 Piacque questa proposta a tutto il gruppo ed elessero
Stefano, uomo pieno di fede e di Spirito Santo, Filippo,
Pròcoro, Nicànore, Timòne, Parmenàs
e Nicola, un proselito di Antiochia.
6 Li presentarono quindi agli apostoli i quali, dopo aver
pregato, imposero loro le mani.
7 Intanto la parola di Dio si diffondeva, e si moltiplicava
grandemente il numero dei discepoli a Gerusalemme; anche
un gran numero di sacerdoti aderiva alla fede.
8 Stefano intanto, pieno di grazia e di potenza, faceva
grandi prodigi e miracoli tra il popolo.
9 Sorsero allora alcuni della sinagoga detta dei "liberti"
comprendente anche i Cirenei, gli Alessandrini e altri della
Cilicia e dell`Asia, a disputare con Stefano,
10 ma non riuscivano a resistere alla sapienza ispirata
con cui egli parlava.
11 Perciò sobillarono alcuni che dissero: "Lo
abbiamo udito pronunziare espressioni blasfeme contro Mosè
e contro Dio".
12 E così sollevarono il popolo, gli anziani e gli
scribi; gli piombarono addosso, lo catturarono e lo trascinarono
davanti al sinedrio.
13 Presentarono quindi dei falsi testimoni, che dissero:
"Costui non cessa di proferire parole contro questo
luogo sacro e contro la legge.
14 Lo abbiamo udito dichiarare che Gesù il Nazareno
distruggerà questo luogo e sovvertirà i costumi
tramandatici da Mosè".
15 E tutti quelli che sedevano nel sinedrio, fissando gli
occhi su di lui, videro il suo volto come quello di un angelo. |
7
1 Dixit autem princeps
sacerdo tum: “ Si haec ita se habent? ”.
2 Qui ait: “ Viri fratres et patres, audite. Deus
gloriae apparuit patri nostro Abraham, cum esset in Mesopotamia,
priusquam moraretur in Charran,
3 et dixit ad illum: “Exi de terra tua et de cognatione
tua et veni in terram, quam tibi monstravero”.
4 Tunc egressus de terra Chaldaeorum habitavit in Charran.
Et inde, postquam mortuus est pater eius, transtulit illum
in terram istam, in qua nunc vos habitatis;
5 et non dedit illi hereditatem in ea nec passum pedis
et repromisit dare illi eam in possessionem et semini
eius post ipsum, cum non haberet filium.
6 Locutus est autem sic Deus: “Erit semen eius accola
in terra aliena, et servituti eos subicient et male tractabunt
annis quadringentis;
7 et gentem, cui servierint, iudicabo ego, dixit Deus;
et post haec exibunt et deservient mihi in loco isto”.
8 Et dedit illi testamentum circumcisionis; et sic genuit
Isaac et circumcidit eum die octava, et Isaac Iacob, et
Iacob duodecim patriarchas.
9 Et patriarchae aemulantes Ioseph vendiderunt in Aegyptum;
et erat Deus cum eo
10 et eripuit eum ex omnibus tribulationibus eius et dedit
ei gratiam et sapientiam in conspectu pharaonis regis
Aegypti; et constituit eum praepositum super Aegyptum
et super omnem domum suam.
11 Venit autem fames in universam Aegyptum et Chanaan
et tribulatio magna, et non inveniebant cibos patres nostri.
12 Cum audisset autem Iacob esse frumentum in Aegypto,
misit patres nostros primum;
13 et in secundo cognitus est Ioseph a fratribus suis,
et manifestatum est pharaoni genus Ioseph.
14 Mittens autem Ioseph accersivit Iacob patrem suum et
omnem cognationem in animabus septuaginta quinque;
15 et descendit Iacob in Aegyptum. Et defunctus est ipse
et patres nostri;
16 et translati sunt in Sichem et positi sunt in sepulcro,
quod emit Abraham pretio argenti a filiis Hemmor in Sichem.
17 Cum appropinquaret autem tempus repromissionis, quam
confessus erat Deus Abrahae, crevit populus et multiplicatus
est in Aegypto,
18 quoadusque surrexit rex alius super Aegypto, qui non
sciebat Ioseph.
19 Hic circumveniens genus nostrum, afflixit patres, ut
exponerent infantes suos, ne vivi servarentur.
20 Eodem tempore natus est Moyses et erat formosus coram
Deo; qui nutritus est tribus mensibus in domo patris.
21 Exposito autem illo, sustulit eum filia pharaonis et
enutrivit eum sibi in filium;
22 et eruditus est Moyses in omni sapientia Aegyptiorum;
et erat potens in verbis et in operibus suis.
23 Cum autem impleretur ei quadraginta annorum tempus,
ascendit in cor eius, ut visitaret fratres suos filios
Israel.
24 Et cum vidisset quendam iniuriam patientem, vindicavit
et fecit ultionem ei, qui opprimebatur, percusso Aegyptio.
25 Existimabat autem intellegere fratres, quoniam Deus
per manum ipsius daret salutem illis; at illi non intellexerunt.
26 Atque sequenti die apparuit illis litigantibus et reconciliabat
eos in pacem dicens: “Viri, fratres estis; ut quid
nocetis alterutrum?”.
27 Qui autem iniuriam faciebat proximo, reppulit eum dicens:
“Quis te constituit principem et iudicem super nos?
28 Numquid interficere me tu vis, quemadmodum interfecisti
heri Aegyptium?”.
29 Fugit autem Moyses propter verbum istud; et factus
est advena in terra Madian, ubi generavit filios duos.
30 Et expletis annis quadraginta, apparuit illi in deserto
montis Sinai angelus in ignis flamma rubi.
31 Moyses autem videns admirabatur visum; accedente autem
illo, ut consideraret, facta est vox Domini:
32 “Ego Deus patrum tuorum, Deus Abraham et Isaac
et Iacob”. Tremefactus autem Moyses non audebat
considerare.
33 Dixit autem illi Dominus: “Solve calceamentum
pedum tuorum; locus enim, in quo stas, terra sancta est.
34 Videns vidi afflictionem populi mei, qui est in Aegypto,
et gemitum eorum audivi et descendi liberare eos; et nunc
veni, mittam te in Aegyptum”.
35 Hunc Moysen, quem negaverunt dicentes: “Quis
te constituit principem et iudicem?”, hunc Deus
et principem et redemptorem misit cum manu angeli, qui
apparuit illi in rubo.
36 Hic eduxit illos faciens prodigia et signa in terra
Aegypti et in Rubro mari et in deserto annis quadraginta.
37 Hic est Moyses, qui dixit filiis Israel: “Prophetam
vobis suscitabit Deus de fratribus vestris tamquam me”.
38 Hic est qui fuit in ecclesia in solitudine cum angelo,
qui loquebatur ei in monte Sinai, et cum patribus nostris;
qui accepit verba viva dare nobis;
39 cui noluerunt oboedire patres nostri, sed reppulerunt
et aversi sunt in cordibus suis in Aegyptum
40 dicentes ad Aaron: “Fac nobis deos, qui praecedant
nos; Moyses enim hic, qui eduxit nos de terra Aegypti,
nescimus quid factum sit ei”.
41 Et vitulum fecerunt in illis diebus et obtulerunt hostiam
simulacro et laetabantur in operibus manuum suarum.
42 Convertit autem Deus et tradidit eos servire militiae
caeli, sicut scriptum est in libro Prophetarum: “Numquid
victimas et hostias obtulistis mihi annis quadraginta
in deserto, domus Israel?
43 Et suscepistis tabernaculum Moloch
et sidus dei vestri Rhaephan,
figuras, quas fecistis ad adorandum eas.
Et transferam vos trans Babylonem”.
44 Tabernaculum testimonii erat patribus nostris in deserto,
sicut disposuit, qui loquebatur ad Moysen, ut faceret
illud secundum formam, quam viderat;
45 quod et induxerunt suscipientes patres nostri cum Iesu
in possessionem gentium, quas expulit Deus a facie patrum
nostrorum, usque in diebus David,
46 qui invenit gratiam ante Deum et petiit, ut inveniret
tabernaculum domui Iacob.
47 Salomon autem aedificavit illi domum.
48 Sed non Altissimus in manufactis habitat, sicut propheta
dicit:
49 “Caelum mihi thronus est, terra autem scabellum
pedum meorum. Quam domum aedificabitis mihi, dicit Dominus,
aut quis locus requietionis meae?
50 Nonne manus mea fecit haec omnia?”.
51 Duri cervice et incircumcisi cordibus et auribus, vos
semper Spiritui Sancto resistitis; sicut patres vestri,
et vos.
52 Quem prophetarum non sunt persecuti patres vestri?
Et occiderunt eos, qui praenuntiabant de adventu Iusti,
cuius vos nunc proditores et homicidae fuistis,
53 qui accepistis legem in dispositionibus angelorum et
non custodistis ”.
54 Audientes autem haec, dissecabantur cordibus suis et
stridebant dentibus in eum.
55 Cum autem esset plenus Spiritu Sancto, intendens in
caelum vidit gloriam Dei et Iesum stantem a dextris Dei
56 et ait: “ Ecce video caelos apertos et Filium
hominis a dextris stantem Dei ”.
57 Exclamantes autem voce magna continuerunt aures suas
et impetum fecerunt unanimiter in eum
58 et eicientes extra civitatem lapidabant. Et testes
deposuerunt vestimenta sua secus pedes adulescentis, qui
vocabatur Saulus.
59 Et lapidabant Stephanum invocantem et dicentem: “
Domine Iesu, suscipe spiritum meum ”.
60 Positis autem genibus clamavit voce magna: “
Domine, ne statuas illis hoc peccatum ”; et cum
hoc dixisset, obdormivit. |
7
1 Gli disse allora il sommo sacerdote:
"Queste cose stanno proprio così?".
2 Ed egli rispose: "Fratelli e padri, ascoltate: il
Dio della gloria apparve al nostro padre Abramo quando era
ancora in Mesopotamia, prima che egli si stabilisse in Carran,
3 e gli disse: Esci dalla tua terra e dalla tua gente e
và nella terra che io ti indicherò.
4 Allora, uscito dalla terra dei Caldei, si stabilì
in Carran; di là, dopo la morte del padre, Dio lo
fece emigrare in questo paese dove voi ora abitate,
5 ma non gli diede alcuna proprietà in esso, neppure
quanto l`orma di un piede, ma gli promise di darlo in possesso
a lui e alla sua discendenza dopo di lui, sebbene non avesse
ancora figli.
6 Poi Dio parlò così: La discendenza di Abramo
sarà pellegrina in terra straniera, tenuta in schiavitù
e oppressione per quattrocento anni.
7 Ma del popolo di cui saranno schiavi io farò giustizia,
disse Dio: dopo potranno uscire e mi adoreranno in questo
luogo.
8 E gli diede l`alleanza della circoncisione. E così
Abramo generò Isacco e lo circoncise l`ottavo giorno
e Isacco generò Giacobbe e Giacobbe i dodici patriarchi.
9 Ma i patriarchi, gelosi di Giuseppe, lo vendettero schiavo
in Egitto. Dio però era con lui
10 e lo liberò da tutte le sue afflizioni e gli diede
grazia e saggezza davanti al faraone re d`Egitto, il quale
lo nominò amministratore dell`Egitto e di tutta la
sua casa
11 Venne una carestia su tutto l`Egitto e in Canaan e una
grande miseria, e i nostri padri non trovavano da mangiare.
12 Avendo udito Giacobbe che in Egitto c`era del grano,
vi inviò i nostri padri una prima volta;
13 la seconda volta Giuseppe si fece riconoscere dai suoi
fratelli e fu nota al faraone la sua origine.
14 Giuseppe allora mandò a chiamare Giacobbe suo
padre e tutta la sua parentela, settantacinque persone in
tutto.
15 E Giacobbe si recò in Egitto, e qui egli morì
come anche i nostri padri;
16 essi furono poi trasportati in Sichem e posti nel sepolcro
che Abramo aveva acquistato e pagato in denaro dai figli
di Emor, a Sichem.
17 Mentre si avvicinava il tempo della promessa fatta da
Dio ad Abramo, il popolo crebbe e si moltiplicò in
Egitto,
18 finché salì al trono d`Egitto un altro
re, che non conosceva Giuseppe.
19 Questi, adoperando l`astuzia contro la nostra gente,
perseguitò i nostri padri fino a costringerli a esporre
i loro figli, perché non sopravvivessero.
20 In quel tempo nacque Mosè e piacque a Dio; egli
fu allevato per tre mesi nella casa paterna, poi,
21 essendo stato esposto, lo raccolse la figlia del faraone
e lo allevò come figlio.
22 Così Mosè venne istruito in tutta la sapienza
degli Egiziani ed era potente nelle parole e nelle opere.
23 Quando stava per compiere i quarant`anni, gli venne l`idea
di far visita ai suoi fratelli, i figli di Israele,
24 e vedendone uno trattato ingiustamente, ne prese le difese
e vendicò l`oppresso, uccidendo l`Egiziano.
25 Egli pensava che i suoi connazionali avrebbero capito
che Dio dava loro salvezza per mezzo suo, ma essi non compresero.
26 Il giorno dopo si presentò in mezzo a loro mentre
stavano litigando e si adoperò per metterli d`accordo,
dicendo: Siete fratelli; perché vi insultate l`un
l`altro?
27 Ma quello che maltrattava il vicino lo respinse, dicendo:
Chi ti ha nominato capo e giudice sopra di noi?
28 Vuoi forse uccidermi, come hai ucciso ieri l`Egiziano?
29 Fuggì via Mosè a queste parole, e andò
ad abitare nella terra di Madian, dove ebbe due figli.
30 Passati quarant`anni, gli apparve nel deserto del monte
Sinai un angelo, in mezzo alla fiamma di un roveto ardente.
31 Mosè rimase stupito di questa visione; e mentre
si avvicinava per veder meglio, si udì la voce del
Signore:
32 Io sono il Dio dei tuoi padri, il Dio di Abramo, di Isacco
e di Giacobbe. Esterrefatto, Mosè non osava guardare.
33 Allora il Signore gli disse: Togliti dai piedi i calzari,
perché il luogo in cui stai è terra santa.
34 Ho visto l`afflizione del mio popolo in Egitto, ho udito
il loro gemito e sono sceso a liberarli; ed ora vieni, che
ti mando in Egitto.
35 Questo Mosè che avevano rinnegato dicendo: Chi
ti ha nominato capo e giudice?, proprio lui Dio aveva mandato
per esser capo e liberatore, parlando per mezzo dell`angelo
che gli era apparso nel roveto.
36 Egli li fece uscire, compiendo miracoli e prodigi nella
terra d`Egitto, nel Mare Rosso, e nel deserto per quarant`anni.
37 Egli è quel Mosè che disse ai figli d`Israele:
Dio vi farà sorgere un profeta tra i vostri fratelli,
al pari di me.
38 Egli è colui che, mentre erano radunati nel deserto,
fu mediatore tra l`angelo che gli parlava sul monte Sinai
e i nostri padri; egli ricevette parole di vita da trasmettere
a noi.
39 Ma i nostri padri non vollero dargli ascolto, lo respinsero
e si volsero in cuor loro verso l`Egitto,
40 dicendo ad Aronne: Fà per noi una divinità
che ci vada innanzi, perché a questo Mosè
che ci condusse fuori dall`Egitto non sappiamo che cosa
sia accaduto.
41 E in quei giorni fabbricarono un vitello e offrirono
sacrifici all`idolo e si rallegrarono per l`opera delle
loro mani.
42 Ma Dio si ritrasse da loro e li abbandonò al culto
dell` esercito del cielo, come è scritto nel libro
dei Profeti:
43 Mi avete forse offerto vittime e sacrifici per quarant`anni
nel deserto, o casa d`Israele?
Avete preso con voi la tenda di Mòloch, e la stella
del dio Refàn, simulacri che vi siete fabbricati
per adorarli!
Perciò vi deporterò al di là di Babilonia.
44 I nostri padri avevano nel deserto la tenda della testimonianza,
come aveva ordinato colui che disse a Mosè di costruirla
secondo il modello che aveva visto.
45 E dopo averla ricevuta, i nostri padri con Giosuè
se la portarono con sé nella conquista dei popoli
che Dio scacciò davanti a loro, fino ai tempi di
Davide.
46 Questi trovò grazia innanzi a Dio e domandò
di poter trovare una dimora per il Dio di Giacobbe;
47 Salomone poi gli edificò una casa.
48 Ma l`Altissimo non abita in costruzioni fatte da mano
d`uomo, come dice il Profeta:
49 Il cielo è il mio trono e la terra sgabello per
i miei piedi. Quale casa potrete edificarmi, dice il Signore,
o quale sarà il luogo del mio riposo?
50 Non forse la mia mano ha creato tutte queste cose?
51 O gente testarda e pagana nel cuore e nelle orecchie,
voi sempre opponete resistenza allo Spirito Santo; come
i vostri padri, così anche voi.
52 Quale dei profeti i vostri padri non hanno perseguitato?
Essi uccisero quelli che preannunciavano la venuta del Giusto,
del quale voi ora siete divenuti traditori e uccisori;
53 voi che avete ricevuto la legge per mano degli angeli
e non l`avete osservata".
54 All`udire queste cose, fremevano in cuor loro e digrignavano
i denti contro di lui.
55 Ma Stefano, pieno di Spirito Santo, fissando gli occhi
al cielo, vide la gloria di Dio e Gesù che stava
alla sua destra
56 e disse:" Ecco, io contemplo i cieli aperti e il
Figlio dell'uomo che sta alla destra di Dio".
57 Proruppero allora in grida altissime turandosi gli orecchi;
poi si scagliarono tutti insieme contro di lui,
58 lo trascinarono fuori della città e si misero
a lapidarlo. E i testimoni deposero il loro mantello ai
piedi di un giovane, chiamato Saulo.
59 E così lapidavano Stefano mentre pregava e diceva:
"Signore Gesù, accogli il mio spirito".
60 Poi piegò le ginocchia e gridò forte: o
Signore, non imputar loro questo peccatoò. Detto
questo, morì. |
|
|
1
2 3 4
5 6 7
|
1
2 3 4
5 6 7
|
|
|
|
|
|