Ego sum Qui sum.
Evangelium secundum Marcum
1
2 3 4 5
6 7 8 |
|
Vangelo secondo Marco
1
2 3 4 5
6 7 8 |
1
1 Initium evangelii Iesu Christi Filii
Dei.
2 Sicut scriptum est in Isaia propheta:
“ Ecce mitto angelum meum ante faciem tuam,
qui praeparabit viam tuam;
3 vox clamantis in deserto:
“Parate viam Domini, rectas facite semitas eius”
”,
4 fuit Ioannes Baptista in deserto praedicans baptismum paenitentiae
in remissionem peccatorum.
5 Et egrediebatur ad illum omnis Iudaeae regio et Hierosolymitae
universi et baptizabantur ab illo in Iordane flumine confitentes
peccata sua.
6 Et erat Ioannes vestitus pilis cameli, et zona pellicea
circa lumbos eius, et locustas et mel silvestre edebat.
7 Et praedicabat dicens: “ Venit fortior me post me,
cuius non sum dignus procumbens solvere corrigiam calceamentorum
eius.
8 Ego baptizavi vos aqua; ille vero baptizabit vos in Spiritu
Sancto ”.
9 Et factum est in diebus illis, venit Iesus a Nazareth Galilaeae
et baptizatus est in Iordane ab Ioanne.
10 Et statim ascendens de aqua vidit apertos caelos et Spiritum
tamquam columbam descendentem in ipsum;
11 et vox facta est de caelis: “ Tu es Filius meus dilectus;
in te complacui ”.
12 Et statim Spiritus expellit eum in desertum.
13 Et erat in deserto quadraginta diebus et tentabatur a Satana;
eratque cum bestiis, et angeli ministrabant illi.
14 Postquam autem traditus est Ioannes, venit Iesus in Galilaeam
praedicans evangelium Dei
15 et dicens: “ Impletum est tempus, et appropinquavit
regnum Dei; paenitemini et credite evangelio ”.
16 Et praeteriens secus mare Galilaeae vidit Simonem et Andream
fratrem Simonis mittentes in mare; erant enim piscatores.
17 Et dixit eis Iesus: “ Venite post me, et faciam vos
fieri piscatores hominum ”.
18 Et protinus, relictis retibus, secuti sunt eum.
19 Et progressus pusillum vidit Iacobum Zebedaei et Ioannem
fratrem eius, et ipsos in navi componentes retia,
20 et statim vocavit illos. Et, relicto patre suo Zebedaeo
in navi cum mercennariis, abierunt post eum.
21 Et ingrediuntur Capharnaum. Et statim sabbatis ingressus
synagogam docebat.
22 Et stupebant super doctrina eius: erat enim docens eos
quasi potestatem habens et non sicut scribae.
23 Et statim erat in synagoga eorum homo in spiritu immundo;
et exclamavit
24 dicens: “ Quid nobis et tibi, Iesu Nazarene? Venisti
perdere nos? Scio qui sis: Sanctus Dei ”.
25 Et comminatus est ei Iesus dicens: “ Obmutesce et
exi de homine! ”.
26 Et discerpens eum spiritus immundus et exclamans voce magna
exivit ab eo.
27 Et mirati sunt omnes, ita ut conquirerent inter se dicentes:
“ Quidnam est hoc? Doctrina nova cum potestate; et spiritibus
immundis imperat, et oboediunt ei ”.
28 Et processit rumor eius statim ubique in omnem regionem
Galilaeae.
29 Et protinus egredientes de synagoga venerunt in domum Simonis
et Andreae cum Iacobo et Ioanne.
30 Socrus autem Simonis decumbebat febricitans; et statim
dicunt ei de illa.
31 Et accedens elevavit eam apprehensa manu; et dimisit eam
febris, et ministrabat eis.
32 Vespere autem facto, cum occidisset sol, afferebant ad
eum omnes male habentes et daemonia habentes;
33 et erat omnis civitas congregata ad ianuam.
34 Et curavit multos, qui vexabantur variis languoribus, et
daemonia multa eiecit et non sinebat loqui daemonia, quoniam
sciebant eum.
35 Et diluculo valde mane surgens egressus est et abiit in
desertum locum ibique orabat.
36 Et persecutus est eum Simon et qui cum illo erant;
37 et cum invenissent eum, dixerunt ei: “ Omnes quaerunt
te! ”.
38 Et ait illis: “ Eamus alibi in proximos vicos, ut
et ibi praedicem: ad hoc enim veni ”.
39 Et venit praedicans in synagogis eorum per omnem Galilaeam
et daemonia eiciens.
40 Et venit ad eum leprosus deprecans eum et genu flectens
et dicens ei: “ Si vis, potes me mundare ”.
41 Et misertus extendens manum suam tetigit eum et ait illi:
“ Volo, mundare! ”;
42 et statim discessit ab eo lepra, et mundatus est.
43 Et infremuit in eum statimque eiecit illum
44 et dicit ei: “Vide, nemini quidquam dixeris; sed
vade, ostende te sacerdoti et offer pro emundatione tua, quae
praecepit Moyses, in testimonium illis ”.
45 At ille egressus coepit praedicare multum et diffamare
sermonem, ita ut iam non posset manifesto in civitatem introire,
sed foris in desertis locis erat; et conveniebant ad eum undique. |
1
1 Inizio del vangelo di Gesù Cristo,
Figlio di Dio.
2 Come è scritto nel profeta Isaia: Ecco, io mando
il mio messaggero davanti a te, egli ti preparerà la
strada.
3 Voce di uno che grida nel deserto: preparate la strada del
Signore, raddrizzate i suoi sentieri,
4 si presentò Giovanni a battezzare nel deserto, predicando
un battesimo di conversione per il perdono dei peccati.
5 Accorreva a lui tutta la regione della Giudea e tutti gli
abitanti di Gerusalemme. E si facevano battezzare da lui nel
fiume Giordano, confessando i loro peccati.
6 Giovanni era vestito di peli di cammello, con una cintura
di pelle attorno ai fianchi, si cibava di locuste e miele
selvatico
7 e predicava: "Dopo di me viene uno che è più
forte di me e al quale io non son degno di chinarmi per sciogliere
i legacci dei suoi sandali.
8 Io vi ho battezzati con acqua, ma egli vi battezzerà
con lo Spirito Santo".
9 In quei giorni Gesù venne da Nazaret di Galilea e
fu battezzato nel Giordano da Giovanni.
10 E, uscendo dall'acqua, vide aprirsi i cieli e lo Spirito
discendere su di lui come una colomba.
11 E si sentì una voce dal cielo: "Tu sei il Figlio
mio prediletto, in te mi sono compiaciuto".
12 Subito dopo lo Spirito lo sospinse nel deserto
13 e vi rimase quaranta giorni, tentato da satana; stava con
le fiere e gli angeli lo servivano.
14 Dopo che Giovanni fu arrestato, Gesù si recò
nella Galilea predicando il vangelo di Dio e diceva:
15 "Il tempo è compiuto e il regno di Dio è
vicino; convertitevi e credete al vangelo".
16 Passando lungo il mare della Galilea, vide Simone e Andrea,
fratello di Simone, mentre gettavano le reti in mare; erano
infatti pescatori.
17 Gesù disse loro: "Seguitemi, vi farò
diventare pescatori di uomini".
18 E subito, lasciate le reti, lo seguirono.
19 Andando un poco oltre, vide sulla barca anche Giacomo di
Zebedèo e Giovanni suo fratello mentre riassettavano
le reti.
20 Li chiamò. Ed essi, lasciato il loro padre Zebedèo
sulla barca con i garzoni, lo seguirono.
21 Andarono a Cafarnao e, entrato proprio di sabato nella
sinagoga, Gesù si mise ad insegnare.
22 Ed erano stupiti del suo insegnamento, perché insegnava
loro come uno che ha autorità e non come gli scribi.
23 Allora un uomo che era nella sinagoga, posseduto da uno
spirito immondo, si mise a gridare:
24 "Che c'entri con noi, Gesù Nazareno? Sei venuto
a rovinarci! Io so chi tu sei: il santo di Dio".
25 E Gesù lo sgridò: "Taci! Esci da quell'uomo".
26 E lo spirito immondo, straziandolo e gridando forte, uscì
da lui.
27 Tutti furono presi da timore, tanto che si chiedevano a
vicenda: "Che è mai questo? Una dottrina nuova
insegnata con autorità. Comanda persino agli spiriti
immondi e gli obbediscono!".
28 La sua fama si diffuse subito dovunque nei dintorni della
Galilea.
29 E, usciti dalla sinagoga, si recarono subito in casa di
Simone e di Andrea, in compagnia di Giacomo e di Giovanni.
[
30 La suocera di Simone era a letto con la febbre e subito
gli parlarono di lei.
31 Egli, accostatosi, la sollevò prendendola per mano;
la febbre la lasciò ed essa si mise a servirli.
32 Venuta la sera, dopo il tramonto del sole, gli portavano
tutti i malati e gli indemoniati.
33 Tutta la città era riunita davanti alla porta.
34 Guarì molti che erano afflitti da varie malattie
e scacciò molti demòni; ma non permetteva ai
demòni di parlare, perché lo conoscevano.
35 Al mattino si alzò quando ancora era buio e, uscito
di casa, si ritirò in un luogo deserto e là
pregava.
36 Ma Simone e quelli che erano con lui si misero sulle sue
tracce
37 e, trovatolo, gli dissero: "Tutti ti cercano!".
38 Egli disse loro: "Andiamocene altrove per i villaggi
vicini, perché io predichi anche là; per questo
infatti sono venuto!".
39 E andò per tutta la Galilea, predicando nelle loro
sinagoghe e scacciando i demòni.
40 Allora venne a lui un lebbroso: lo supplicava in ginocchio
e gli diceva: "Se vuoi, puoi guarirmi!".
41 Mosso a compassione, stese la mano, lo toccò e gli
disse: "Lo voglio, guarisci!".
42 Subito la lebbra scomparve ed egli guarì.
43 E, ammonendolo severamente, lo rimandò e gli disse:
44"Guarda di non dir niente a nessuno, ma và,
presentati al sacerdote, e offri per la tua purificazione
quello che Mosè ha ordinato, a testimonianza per loro".
45 Ma quegli, allontanatosi, cominciò a proclamare
e a divulgare il fatto, al punto che Gesù non poteva
più entrare pubblicamente in una città, ma se
ne stava fuori, in luoghi deserti, e venivano a lui da ogni
parte. |
2
1 Et iterum intravit Capharnaum post dies,
et auditum est quod in domo esset.
2 Et convenerunt multi, ita ut non amplius caperentur neque
ad ianuam, et loquebatur eis verbum.
3 Et veniunt ferentes ad eum paralyticum, qui a quattuor portabatur.
4 Et cum non possent offerre eum illi prae turba, nudaverunt
tectum, ubi erat, et perfodientes summittunt grabatum, in
quo paralyticus iacebat.
5 Cum vidisset autem Iesus fidem illorum, ait paralytico:
“ Fili, dimittuntur peccata tua ”.
6 Erant autem illic quidam de scribis sedentes et cogitantes
in cordibus suis:
7 “ Quid hic sic loquitur? Blasphemat! Quis potest dimittere
peccata nisi solus Deus? ”.
8 Quo statim cognito Iesus spiritu suo quia sic cogitarent
intra se, dicit illis: “ Quid ista cogitatis in cordibus
vestris?
9 Quid est facilius, dicere paralytico: “Dimittuntur
peccata tua”, an dicere: “Surge et tolle grabatum
tuum et ambula”?
10 Ut autem sciatis quia potestatem habet Filius hominis interra
dimittendi peccata
- ait paralytico - :
11 Tibi dico: Surge, tolle grabatum tuum et vade in domum
tuam ”.
12 Et surrexit et protinus sublato grabato abiit coram omnibus,
ita ut admirarentur omnes et glorificarent Deum dicentes:
“ Numquam sic vidimus! ”.
13 Et egressus est rursus ad mare; omnisque turba veniebat
ad eum, et docebat eos.
14 Et cum praeteriret, vidit Levin Alphaei sedentem ad teloneum
et ait illi: “ Sequere me ”. Et surgens secutus
est eum.
15 Et factum est, cum accumberet in domo illius, et multi
publicani et peccatores simul discumbebant cum Iesu et discipulis
eius; erant enim multi et sequebantur eum.
16 Et scribae pharisaeorum, videntes quia manducaret cum peccatoribus
et publicanis, dicebant discipulis eius: “ Quare cum
publicanis et peccatoribus manducat? ”.
17 Et Iesus hoc audito ait illis: “ Non necesse habent
sani medicum, sed qui male habent; non veni vocare iustos
sed peccatores ”.
18 Et erant discipuli Ioannis et pharisaei ieiunantes. Et
veniunt et dicunt illi: “ Cur discipuli Ioannis et discipuli
pharisaeorum ieiunant, tui autem discipuli non ieiunant? ”.
19 Et ait illis Iesus: “ Numquid possunt convivae nuptiarum,
quamdiu sponsus cum illis est, ieiunare? Quanto tempore habent
secum sponsum, non possunt ieiunare;
20 venient autem dies, cum auferetur ab eis sponsus, et tunc
ieiunabunt in illa die.
21 Nemo assumentum panni rudis assuit vestimento veteri; alioquin
supplementum aufert aliquid ab eo, novum a veteri, et peior
scissura fit.
22 Et nemo mittit vinum novellum in utres veteres, alioquin
dirumpet vinum utres et vinum perit et utres; sed vinum novum
in utres novos ”.
23 Et factum est, cum ipse sabbatis ambularet per sata, discipuli
eius coeperunt praegredi vellentes spicas.
24 Pharisaei autem dicebant ei: “ Ecce, quid faciunt
sabbatis, quod non licet? ”.
25 Et ait illis: “ Numquam legistis quid fecerit David,
quando necessitatem habuit et esuriit ipse et qui cum eo erant?
26 Quomodo introivit in domum Dei sub Abiathar principe sacerdotum
et panes propositionis manducavit, quos non licet manducare
nisi sacerdotibus, et dedit etiam eis,
qui cum eo erant? ”.
27 Et dicebat eis: “ Sabbatum propter hominem factum
est, et non homo propter sabbatum;
28 itaque dominus est Filius hominis
etiam sabbati ”. |
2
1 Ed entrò di nuovo a Cafarnao dopo
alcuni giorni. Si seppe che era in casa
2 e si radunarono tante persone, da non esserci più
posto neanche davanti alla porta, ed egli annunziava loro
la parola.
3 Si recarono da lui con un paralitico portato da quattro
persone.
4 Non potendo però portarglielo innanzi, a causa della
folla, scoperchiarono il tetto nel punto dov'egli si trovava
e, fatta un'apertura, calarono il lettuccio su cui giaceva
il paralitico.
5 Gesù, vista la loro fede, disse al paralitico: "Figliolo,
ti sono rimessi i tuoi peccati".
6 Seduti là erano alcuni scribi che pensavano in cuor
loro:
7 "Perché costui parla così? Bestemmia!
Chi può rimettere i peccati se non Dio solo?".
8 Ma Gesù, avendo subito conosciuto nel suo spirito
che così pensavano tra sé, disse loro: "Perché
pensate così nei vostri cuori?
9 Che cosa è più facile: dire al paralitico:
Ti sono rimessi i peccati, o dire: Alzati, prendi il tuo lettuccio
e cammina?
10 Ora, perché sappiate che il Figlio dell'uomo ha
il potere sulla terra di rimettere i peccati,
11 ti ordino - disse al paralitico - alzati, prendi il tuo
lettuccio e và a casa tua".
12 Quegli si alzò, prese il suo lettuccio e se ne andò
in presenza di tutti e tutti si meravigliarono e lodavano
Dio dicendo: "Non abbiamo mai visto nulla di simile!".
13 Uscì di nuovo lungo il mare; tutta la folla veniva
a lui ed egli li ammaestrava.
14 Nel passare, vide Levi, il figlio di Alfeo, seduto al banco
delle imposte, e gli disse: "Seguimi". Egli, alzatosi,
lo seguì.
15 Mentre Gesù stava a mensa in casa di lui, molti
pubblicani e peccatori si misero a mensa insieme con Gesù
e i suoi discepoli; erano molti infatti quelli che lo seguivano.
16 Allora gli scribi della setta dei farisei, vedendolo mangiare
con i peccatori e i pubblicani, dicevano ai suoi discepoli:
"Come mai egli mangia e beve in compagnia dei pubblicani
e dei peccatori?".
17 Avendo udito questo, Gesù disse loro: "Non
sono i sani che hanno bisogno del medico, ma i malati; non
sono venuto per chiamare i giusti, ma i peccatori".
18 Ora i discepoli di Giovanni e i farisei stavano facendo
un digiuno. Si recarono allora da Gesù e gli dissero:
"Perché i discepoli di Giovanni e i discepoli
dei farisei digiunano, mentre i tuoi discepoli non digiunano?".
19 Gesù disse loro: "Possono forse digiunare gli
invitati a nozze quando lo sposo è con loro? Finché
hanno lo sposo con loro, non possono digiunare.
20 Ma verranno i giorni in cui sarà loro tolto lo sposo
e allora digiuneranno.
21 Nessuno cuce una toppa di panno grezzo su un vestito vecchio;
altrimenti il rattoppo nuovo squarcia il vecchio e si forma
uno strappo peggiore.
22 E nessuno versa vino nuovo in otri vecchi, altrimenti il
vino spaccherà gli otri e si perdono vino e otri, ma
vino nuovo in otri nuovi".
23 In giorno di sabato Gesù passava per i campi di
grano, e i discepoli, camminando, cominciarono a strappare
le spighe.
24 I farisei gli dissero: "Vedi, perché essi fanno
di sabato quel che non è permesso?".
25 Ma egli rispose loro: "Non avete mai letto che cosa
fece Davide quando si trovò nel bisogno ed ebbe fame,
lui e i suoi compagni?
26 Come entrò nella casa di Dio, sotto il sommo sacerdote
Abiatàr, e mangiò i pani dell'offerta, che soltanto
ai sacerdoti è lecito mangiare, e ne diede anche ai
suoi compagni?".
27 E diceva loro: "Il sabato è stato fatto per
l'uomo e non l'uomo per il sabato!
28 Perciò il Figlio dell'uomo è signore
anche del sabato". |
3
1 Et introivit iterum in synago gam. Et
erat ibi homo habens manum aridam;
2 et observabant eum, si sabbatis curaret illum, ut accusarent
eum.
3 Et ait homini habenti manum aridam: “ Surge in medium
”.
4 Et dicit eis: “ Licet sabbatis bene facere an male?
Animam salvam facere an perdere? ”. At illi tacebant.
5 Et circumspiciens eos cum ira, contristatus super caecitate
cordis eorum, dicit homini: “ Extende manum ”.
Et extendit, et restituta est manus eius.
6 Et exeuntes pharisaei statim cum herodianis consilium faciebant
adversus eum quomodo eum perderent.
7 Et Iesus cum discipulis suis secessit ad mare. Et multa
turba a Galilaea secuta est et a Iudaea
8 et ab Hierosolymis et ab Idumaea; et, qui trans Iordanem
et circa Tyrum et Sidonem, multitudo magna, audientes, quae
faciebat, venerunt ad eum.
9 Et dixit discipulis suis, ut navicula sibi praesto esset
propter turbam, ne comprimerent eum.
10 Multos enim sanavit, ita ut irruerent in eum, ut illum
tangerent, quotquot habebant plagas.
11 Et spiritus immundi, cum illum videbant, procidebant ei
et clamabant dicentes: “ Tu es Filius Dei! ”.
12 Et vehementer comminabatur eis, ne manifestarent illum.
13 Et ascendit in montem et vocat ad se, quos voluit ipse,
et venerunt ad eum.
14 Et fecit Duodecim, ut essent cum illo,
15 et ut mitteret eos praedicare habentes potestatem eiciendi
daemonia:
16 et imposuit Simoni nomen Petrum;
17 et Iacobum Zebedaei et Ioannem fratrem Iacobi, et imposuit
eis nomina Boanerges, quod est Filii tonitrui;
18 et Andream et Philippum et Bartholomaeum et Matthaeum et
Thomam et Iacobum Alphaei et Thaddaeum et Simonem Chananaeum
19 et Iudam Iscarioth, qui et tradidit illum.
20 Et venit ad domum; et convenit iterum turba, ita ut non
possent neque panem manducare.
21 Et cum audissent sui, exierunt tenere eum; dicebant enim:
“ In furorem versus est ”.
22 Et scribae, qui ab Hierosolymis descenderant, dicebant:
“ Beelzebul habet ” et: “ In principe daemonum
eicit daemonia ”.
23 Et convocatis eis, in parabolis dicebat illis: “
Quomodo potest Satanas Satanam eicere?
24 Et si regnum in se dividatur, non potest stare regnum illud;
25 et si domus in semetipsam dispertiatur, non poterit domus
illa stare.
26 Et si Satanas consurrexit in semetipsum et dispertitus
est, non potest stare, sed finem habet.
27 Nemo autem potest in domum fortis ingressus vasa eius diripere,
nisi prius fortem alliget; et tunc domum eius diripiet.
28 Amen dico vobis: Omnia dimittentur filiis hominum peccata
et blasphemiae, quibus blasphemaverint;
29 qui autem blasphemaverit in Spiritum Sanctum, non habet
remissionem in aeternum, sed reus est aeterni delicti ”.
30 Quoniam dicebant: “ Spiritum immundum
habet ”.
31 Et venit mater eius et fratres eius, et foris stantes miserunt
ad eum vocantes eum.
32 Et sedebat circa eum turba, et dicunt ei: “ Ecce
mater tua et fratres tui et sorores tuae foris quaerunt te
”.
33 Et respondens eis ait: “ Quae est mater mea et fratres
mei? ”.
34 Et circumspiciens eos, qui in circuitu eius sedebant, ait:
“ Ecce mater mea et fratres mei.
35 Qui enim fecerit voluntatem Dei, hic frater meus et soror
mea et mater est ”. |
3
1 Entrò di nuovo nella sinagoga.
C'era un uomo che aveva una mano inaridita,
2 e lo osservavano per vedere se lo guariva in giorno di sabato
per poi accusarlo.
3 Egli disse all'uomo che aveva la mano inaridita: "Mettiti
nel mezzo!".
4 Poi domandò loro: "È lecito in giorno
di sabato fare il bene o il male, salvare una vita o toglierla?".
5 Ma essi tacevano. E guardandoli tutt'intorno con indignazione,
rattristato per la durezza dei loro cuori, disse a quell'uomo:
"Stendi la mano!". La stese e la sua mano fu risanata.
6 E i farisei uscirono subito con gli erodiani e tennero consiglio
contro di lui per farlo morire.
7 Gesù intanto si ritirò presso il mare con
i suoi discepoli e lo seguì molta folla dalla Galilea.
8 Dalla Giudea e da Gerusalemme e dall'Idumea e dalla Transgiordania
e dalle parti di Tiro e Sidone una gran folla, sentendo ciò
che faceva, si recò da lui.
9 Allora egli pregò i suoi discepoli che gli mettessero
a disposizione una barca, a causa della folla, perché
non lo schiacciassero.
10 Infatti ne aveva guariti molti, così che quanti
avevano qualche male gli si gettavano addosso per toccarlo.
11 Gli spiriti immondi, quando lo vedevano, gli si gettavano
ai piedi gridando: "Tu sei il Figlio di Dio!".
12 Ma egli li sgridava severamente perché non lo manifestassero.
13 Salì poi sul monte, chiamò a sé quelli
che egli volle ed essi andarono da lui.
14 Ne costituì Dodici che stessero con lui
15 e anche per mandarli a predicare e perché avessero
il potere di scacciare i demòni.
16 Costituì dunque i Dodici: Simone, al quale impose
il nome di Pietro;
17 poi Giacomo di Zebedèo e Giovanni fratello di Giacomo,
ai quali diede il nome di Boanèrghes, cioè figli
del tuono;
18 e Andrea, Filippo, Bartolomeo, Matteo, Tommaso, Giacomo
di Alfeo, Taddeo, Simone il Cananeo
19 e Giuda Iscariota, quello che poi lo tradì.
20 Entrò in una casa e si radunò di nuovo attorno
a lui molta folla, al punto che non potevano neppure prendere
cibo.
21 Allora i suoi, sentito questo, uscirono per andare a prenderlo;
poiché dicevano: "È fuori di sé".
22 Ma gli scribi, che erano discesi da Gerusalemme, dicevano:
"Costui è posseduto da Beelzebùl e scaccia
i demòni per mezzo del principe dei demòni".
23 Ma egli, chiamatili, diceva loro in parabole: "Come
può satana scacciare satana?
24 Se un regno è diviso in se stesso, quel regno non
può reggersi;
25 se una casa è divisa in se stessa, quella casa non
può reggersi.
26 Alla stessa maniera, se satana si ribella contro se stesso
ed è diviso, non può resistere, ma sta per finire.
27 Nessuno può entrare nella casa di un uomo forte
e rapire le sue cose se prima non avrà legato l'uomo
forte; allora ne saccheggerà la casa.
28 In verità vi dico: tutti i peccati saranno perdonati
ai figli degli uomini e anche tutte le bestemmie che diranno;
29 ma chi avrà bestemmiato contro lo Spirito santo,
non avrà perdono in eterno: sarà reo di colpa
eterna".
30 Poiché dicevano: "È posseduto da uno
spirito immondo".
31 Giunsero sua madre e i suoi fratelli e, stando fuori, lo
mandarono a chiamare.
32 Tutto attorno era seduta la folla e gli dissero: "Ecco
tua madre, i tuoi fratelli e le tue sorelle sono fuori e ti
cercano".
33 Ma egli rispose loro: "Chi è mia madre e chi
sono i miei fratelli?".
34 Girando lo sguardo su quelli che gli stavano seduti attorno,
disse: "Ecco mia madre e i miei fratelli!
35 Chi compie la volontà di Dio, costui è mio
fratello, sorella e madre". |
4
1 Et iterum coepit docere ad ma re. Et
congregatur ad eum tur ba plurima, ita ut in navem ascendens
sederet in mari, et omnis turba circa mare super terram erant.
2 Et docebat eos in parabolis multa et dicebat illis in doctrina
sua:
3 “ Audite. Ecce exiit seminans ad seminandum.
4 Et factum est, dum seminat, aliud cecidit circa viam, et
venerunt volucres et comederunt illud.
5 Aliud cecidit super petrosa, ubi non habebat terram multam,
et statim exortum est, quoniam non habebat altitudinem terrae;
6 et quando exortus est sol, exaestuavit et, eo quod non haberet
radicem, exaruit.
7 Et aliud cecidit in spinas, et ascenderunt spinae et suffocaverunt
illud, et fructum non dedit.
8 Et alia ceciderunt in terram bonam et dabant fructum: ascendebant
et crescebant et afferebant unum triginta et unum sexaginta
et unum centum ”.
9 Et dicebat: “ Qui habet aures audiendi, audiat ”.
10 Et cum esset singularis, interrogaverunt eum hi, qui circa
eum erant cum Duodecim, parabolas.
11 Et dicebat eis: “ Vobis datum est mysterium regni
Dei; illis autem, qui foris sunt, in parabolis omnia fiunt,
12 ut videntes videant et non videant,
et audientes audiant et non intellegant,
ne quando convertantur,
et dimittatur eis ”.
13 Et ait illis: “ Nescitis parabolam hanc, et quomodo
omnes parabolas cognoscetis?
14 Qui seminat, verbum seminat.
15 Hi autem sunt, qui circa viam, ubi seminatur verbum: et
cum audierint, confestim venit Satanas et aufert verbum, quod
seminatum est in eos.
16 Et hi sunt, qui super petrosa seminantur: qui cum audierint
verbum, statim cum gaudio accipiunt illud
17 et non habent radicem in se, sed temporales sunt; deinde
orta tribulatione vel persecutione propter verbum, confestim
scandalizantur.
18 Et alii sunt, qui in spinis seminantur: hi sunt, qui verbum
audierunt,
19 et aerumnae saeculi et deceptio divitiarum et circa reliqua
concupiscentiae introeuntes suffocant verbum, et sine fructu
efficitur.
20 Et hi sunt, qui super terram bonam seminati sunt: qui audiunt
verbum et suscipiunt et fructificant unum triginta et unum
sexaginta et unum centum ”.
21 Et dicebat illis: “ Numquid venit lucerna, ut sub
modio ponatur aut sub lecto? Nonne ut super candelabrum ponatur?
22 Non enim est aliquid absconditum, nisi ut manifestetur,
nec factum est occultum, nisi ut in palam veniat.
23 Si quis habet aures audiendi, audiat ”.
24 Et dicebat illis: “ Videte quid audiatis. In qua
mensura mensi fueritis, remetietur vobis et adicietur vobis.
25 Qui enim habet, dabitur illi; et, qui non habet, etiam
quod habet, auferetur ab illo ”.
26 Et dicebat: “ Sic est regnum Dei, quemadmodum si
homo iaciat sementem in terram
27 et dormiat et exsurgat nocte ac die, et semen germinet
et increscat, dum nescit ille.
28 Ultro terra fructificat primum herbam, deinde spicam, deinde
plenum frumentum in spica.
29 Et cum se produxerit fructus, statim mittit falcem, quoniam
adest messis ”.
30 Et dicebat: “ Quomodo assimilabimus regnum Dei aut
in qua parabola ponemus illud?
31 Sicut granum sinapis, quod cum seminatum fuerit in terra,
minus est omnibus seminibus, quae sunt in terra;
32 et cum seminatum fuerit, ascendit et fit maius omnibus
holeribus et facit ramos magnos, ita ut possint sub umbra
eius aves caeli habitare ”.
33 Et talibus multis parabolis loquebatur eis verbum, prout
poterant audire;
34 sine parabola autem non loquebatur eis. Seorsum autem discipulis
suis disserebat omnia.
35 Et ait illis illa die, cum sero esset factum: “ Transeamus
contra ”.
36 Et dimittentes turbam, assumunt eum, ut erat in navi; et
aliae naves erant cum illo.
37 Et exoritur procella magna venti, et fluctus se mittebant
in navem, ita ut iam impleretur navis.
38 Et erat ipse in puppi supra cervical dormiens; et excitant
eum et dicunt ei: “ Magister, non ad te pertinet quia
perimus? ”.
39 Et exsurgens comminatus est vento et dixit mari: “
Tace, obmutesce! ”. Et cessavit ventus, et facta est
tranquillitas magna.
40 Et ait illis: “ Quid timidi estis? Necdum habetis
fidem? ”.
41 Et timuerunt magno timore et dicebant ad alterutrum: “
Quis putas est iste, quia et ventus et mare oboediunt ei?
”. |
4
1 Di nuovo si mise a insegnare lungo il
mare. E si riunì attorno a lui una folla enorme, tanto
che egli salì su una barca e là restò
seduto, stando in mare, mentre la folla era a terra lungo
la riva.
2 Insegnava loro molte cose in parabole e diceva loro nel
suo insegnamento:
3 "Ascoltate. Ecco, uscì il seminatore a seminare.
4 Mentre seminava, una parte cadde lungo la strada e vennero
gli uccelli e la divorarono.
5 Un'altra cadde fra i sassi, dove non c'era molta terra,
e subito spuntò perché non c'era un terreno
profondo;
6 ma quando si levò il sole, restò bruciata
e, non avendo radice, si seccò.
7 Un'altra cadde tra le spine; le spine crebbero, la soffocarono
e non diede frutto.
8 E un'altra cadde sulla terra buona, diede frutto che venne
su e crebbe, e rese ora il trenta, ora il sessanta e ora il
cento per uno".
9 E diceva: "Chi ha orecchi per intendere intenda!".
10 Quando poi fu solo, i suoi insieme ai Dodici lo interrogavano
sulle parabole. Ed egli disse loro:
11"A voi è stato confidato il mistero del regno
di Dio; a quelli di fuori invece tutto viene esposto in parabole,
12 perché: guardino, ma non vedano, ascoltino, ma non
intendano, perché non si convertano e venga loro perdonato".
13 Continuò dicendo loro: "Se non comprendete
questa parabola, come potrete capire tutte le altre parabole?
14 Il seminatore semina la parola.
15 Quelli lungo la strada sono coloro nei quali viene seminata
la parola; ma quando l'ascoltano, subito viene satana, e porta
via la parola seminata in loro.
16 Similmente quelli che ricevono il seme sulle pietre sono
coloro che, quando ascoltano la parola, subito l'accolgono
con gioia,
17 ma non hanno radice in se stessi, sono incostanti e quindi,
al sopraggiungere di qualche tribolazione o persecuzione a
causa della parola, subito si abbattono.
18 Altri sono quelli che ricevono il seme tra le spine: sono
coloro che hanno ascoltato la parola,
19 ma sopraggiungono le preoccupazioni del mondo e l'inganno
della ricchezza e tutte le altre bramosie, soffocano la parola
e questa rimane senza frutto.
20 Quelli poi che ricevono il seme su un terreno buono, sono
coloro che ascoltano la parola, l'accolgono e portano frutto
nella misura chi del trenta, chi del sessanta, chi del cento
per uno".
21 Diceva loro: "Si porta forse la lampada per metterla
sotto il moggio o sotto il letto? O piuttosto per metterla
sul lucerniere?
22 Non c'è nulla infatti di nascosto che non debba
essere manifestato e nulla di segreto che non debba essere
messo in luce.
23 Se uno ha orecchi per intendere, intenda!".
24 Diceva loro: "Fate attenzione a quello che udite:
Con la stessa misura con la quale misurate, sarete misurati
anche voi; anzi vi sarà dato di più.
25 Poiché a chi ha, sarà dato e a chi non ha,
sarà tolto anche quello che ha".
26 Diceva: "Il regno di Dio è come un uomo che
getta il seme nella terra;
27 dorma o vegli, di notte o di giorno, il seme germoglia
e cresce; come, egli stesso non lo sa.
28 Poiché la terra produce spontaneamente, prima lo
stelo, poi la spiga, poi il chicco pieno nella spiga.
29 Quando il frutto è pronto, subito si mette mano
alla falce, perché è venuta la mietitura".
30 Diceva: "A che cosa possiamo paragonare il regno di
Dio o con quale parabola possiamo descriverlo?
31 Esso è come un granellino di senapa che, quando
viene seminato per terra, è il più piccolo di
tutti semi che sono sulla terra;
32 ma appena seminato cresce e diviene più grande di
tutti gli ortaggi e fa rami tanto grandi che gli uccelli del
cielo possono ripararsi alla sua ombra".
33 Con molte parabole di questo genere annunziava loro la
parola secondo quello che potevano intendere.
34 Senza parabole non parlava loro; ma in privato, ai suoi
discepoli, spiegava ogni cosa.
35 In quel medesimo giorno, verso sera, disse loro: "Passiamo
all'altra riva".
36 E lasciata la folla, lo presero con sé, così
com'era, nella barca. C'erano anche altre barche con lui.
37 Nel frattempo si sollevò una gran tempesta di vento
e gettava le onde nella barca, tanto che ormai era piena.
38 Egli se ne stava a poppa, sul cuscino, e dormiva. Allora
lo svegliarono e gli dissero: "Maestro, non t'importa
che moriamo?".
39 Destatosi, sgridò il vento e disse al mare: "Taci,
calmati!". Il vento cessò e vi fu grande bonaccia.
40 Poi disse loro: "Perché siete così paurosi?
Non avete ancora fede?".
41 E furono presi da grande timore e si dicevano l'un l'altro:
"Chi è dunque costui, al quale anche il vento
e il mare obbediscono?". |
5
1 Et venerunt trans fretum maris in regionem
Gerasenorum.
2 Et exeunte eo de navi, statim occurrit ei de monumentis
homo in spiritu immundo,
3 qui domicilium habebat in monumentis; et neque catenis iam
quisquam eum poterat ligare,
4 quoniam saepe compedibus et catenis vinctus dirupisset catenas
et compedes comminuisset, et nemo poterat eum domare;
5 et semper nocte ac die in monumentis et in montibus erat
clamans et concidens se lapidibus.
6 Et videns Iesum a longe cucurrit et adoravit eum
7 et clamans voce magna dicit: “ Quid mihi et tibi,
Iesu, fili Dei Altissimi? Adiuro te per Deum, ne me torqueas
”.
8 Dicebat enim illi: “ Exi, spiritus immunde, ab homine
”.
9 Et interrogabat eum: “ Quod tibi nomen est? ”.
Et dicit ei: “ Legio nomen mihi est, quia multi sumus
”.
10 Et deprecabatur eum multum, ne se expelleret extra regionem.
11 Erat autem ibi circa montem grex porcorum magnus pascens;
12 et deprecati sunt eum dicentes: “ Mitte nos in porcos,
ut in eos introeamus ”.
13 Et concessit eis. Et exeuntes spiritus immundi introierunt
in porcos. Et magno impetu grex ruit per praecipitium in mare,
ad duo milia, et suffocabantur in mari.
14 Qui autem pascebant eos, fugerunt et nuntiaverunt in civitatem
et in agros; et egressi sunt videre quid esset facti.
15 Et veniunt ad Iesum; et vident illum, qui a daemonio vexabatur,
sedentem, vestitum et sanae mentis, eum qui legionem habuerat,
et timuerunt.
16 Et qui viderant, narraverunt illis qualiter factum esset
ei, qui daemonium habuerat, et de porcis.
17 Et rogare eum coeperunt, ut discederet a finibus eorum.
18 Cumque ascenderet navem, qui daemonio vexatus fuerat, deprecabatur
eum, ut esset cum illo.
19 Et non admisit eum, sed ait illi: “ Vade in domum
tuam ad tuos et annuntia illis quanta tibi Dominus fecerit
et misertus sit tui ”.
20 Et abiit et coepit praedicare in Decapoli quanta sibi fecisset
Iesus, et omnes mirabantur.
21 Et cum transcendisset Iesus in navi rursus trans fretum,
convenit turba multa ad illum, et erat circa mare.
22 Et venit quidam de archisynagogis nomine Iairus et videns
eum procidit ad pedes eius
23 et deprecatur eum multum dicens: “ Filiola mea in
extremis est; veni, impone manus super eam, ut salva sit et
vivat ”.
24 Et abiit cum illo. Et sequebatur eum turba multa et comprimebant
illum.
25 Et mulier, quae erat in profluvio sanguinis annis duodecim
26 et fuerat multa perpessa a compluribus medicis et erogaverat
omnia sua nec quidquam profecerat, sed magis deterius habebat,
27 cum audisset de Iesu, venit in turba retro et tetigit vestimentum
eius;
28 dicebat enim: “ Si vel vestimenta eius tetigero,
salva ero ”.
29 Et confestim siccatus est fons sanguinis eius, et sensit
corpore quod sanata esset a plaga.
30 Et statim Iesus cognoscens in semetipso virtutem, quae
exierat de eo, conversus ad turbam aiebat: “ Quis tetigit
vestimenta mea? ”.
31 Et dicebant ei discipuli sui: “ Vides turbam comprimentem
te et dicis: “Quis me tetigit?” ”.
32 Et circumspiciebat videre eam, quae hoc fecerat.
33 Mulier autem timens et tremens, sciens quod factum esset
in se, venit et procidit ante eum et dixit ei omnem veritatem.
34 Ille autem dixit ei: “ Filia, fides tua te salvam
fecit. Vade in pace et esto sana a plaga tua ”.
35 Adhuc eo loquente, veniunt ab archisynagogo dicentes: “
Filia tua mortua est; quid ultra vexas magistrum? ”.
36 Iesus autem, verbo, quod dicebatur, audito, ait archisynagogo:
“ Noli timere; tantummodo
crede! ”.
37 Et non admisit quemquam sequi se nisi Petrum et Iacobum
et Ioannem fratrem Iacobi.
38 Et veniunt ad domum archisynagogi; et videt tumultum et
flentes et eiulantes multum,
39 et ingressus ait eis: “ Quid turbamini et ploratis?
Puella non est mortua, sed dormit ”.
40 Et irridebant eum. Ipse vero, eiectis omnibus, assumit
patrem puellae et matrem et, qui secum erant, et ingreditur,
ubi erat puella;
41 et tenens manum puellae ait illi: “Talitha, qum!
” quod est interpretatum: “
Puella, tibi dico: Surge! ” - .
42 Et confestim surrexit puella et ambulabat; erat enim annorum
duodecim. Et obstupuerunt continuo stupore magno.
43 Et praecepit illis vehementer, ut nemo id sciret, et dixit
dari illi manducare. |
5
1 Intanto giunsero all'altra riva del mare,
nella regione dei Gerasèni.
2 Come scese dalla barca, gli venne incontro dai sepolcri
un uomo posseduto da uno spirito immondo.
3 Egli aveva la sua dimora nei sepolcri e nessuno più
riusciva a tenerlo legato neanche con catene,
4 perché più volte era stato legato con ceppi
e catene, ma aveva sempre spezzato le catene e infranto i
ceppi, e nessuno più riusciva a domarlo.
5 Continuamente, notte e giorno, tra i sepolcri e sui monti,
gridava e si percuoteva con pietre.
6 Visto Gesù da lontano, accorse, gli si gettò
ai piedi,
7 e urlando a gran voce disse: "Che hai tu in comune
con me, Gesù, Figlio del Dio altissimo? Ti scongiuro,
in nome di Dio, non tormentarmi!".
8 Gli diceva infatti: "Esci, spirito immondo, da quest'uomo!".
9 E gli domandò: "Come ti chiami?". "Mi
chiamo Legione, gli rispose, perché siamo in molti".
10 E prese a scongiurarlo con insistenza perché non
lo cacciasse fuori da quella regione.
11 Ora c'era là, sul monte, un numeroso branco di porci
al pascolo.
12 E gli spiriti lo scongiurarono: "Mandaci da quei porci,
perché entriamo in essi".
13 Glielo permise. E gli spiriti immondi uscirono ed entrarono
nei porci e il branco si precipitò dal burrone nel
mare; erano circa duemila e affogarono uno dopo l'altro nel
mare.
14 I mandriani allora fuggirono, portarono la notizia in città
e nella campagna e la gente si mosse a vedere che cosa fosse
accaduto.
15 Giunti che furono da Gesù, videro l'indemoniato
seduto, vestito e sano di mente, lui che era stato posseduto
dalla Legione, ed ebbero paura.
16 Quelli che avevano visto tutto, spiegarono loro che cosa
era accaduto all'indemoniato e il fatto dei porci.
17 Ed essi si misero a pregarlo di andarsene dal loro territorio.
18 Mentre risaliva nella barca, colui che era stato indemoniato
lo pregava di permettergli di stare con lui.
19 Non glielo permise, ma gli disse: "Và nella
tua casa, dai tuoi, annunzia loro ciò che il Signore
ti ha fatto e la misericordia che ti ha usato".
20 Egli se ne andò e si mise a proclamare per la Decàpoli
ciò che Gesù gli aveva fatto, e tutti ne erano
meravigliati.
21 Essendo passato di nuovo Gesù all'altra riva, gli
si radunò attorno molta folla, ed egli stava lungo
il mare.
22 Si recò da lui uno dei capi della sinagoga, di nome
Giàiro, il quale, vedutolo, gli si gettò ai
piedi
23 e lo pregava con insistenza: "La mia figlioletta è
agli estremi; vieni a imporle le mani perché sia guarita
e viva".
24 Gesù andò con lui. Molta folla lo seguiva
e gli si stringeva intorno.
25 Or una donna, che da dodici anni era affetta da emorragia
26 e aveva molto sofferto per opera di molti medici, spendendo
tutti i suoi averi senza nessun vantaggio, anzi peggiorando,
27 udito parlare di Gesù, venne tra la folla, alle
sue spalle, e gli toccò il mantello. Diceva infatti:
28 "Se riuscirò anche solo a toccare il suo mantello,
sarò guarita".
29 E subito le si fermò il flusso di sangue, e sentì
nel suo corpo che era stata guarita da quel male.
30 Ma subito Gesù, avvertita la potenza che era uscita
da lui, si voltò alla folla dicendo: "Chi mi ha
toccato il mantello?".
31 I discepoli gli dissero: "Tu vedi la folla che ti
si stringe attorno e dici: Chi mi ha toccato?".
32 Egli intanto guardava intorno, per vedere colei che aveva
fatto questo.
33 E la donna impaurita e tremante, sapendo ciò che
le era accaduto, venne, gli si gettò davanti e gli
disse tutta la verità.
34 Gesù rispose: "Figlia, la tua fede ti ha salvata.
Và in pace e sii guarita dal tuo male".
35 Mentre ancora parlava, dalla casa del capo della sinagoga
vennero a dirgli: "Tua figlia è morta. Perché
disturbi ancora il Maestro?".
36 Ma Gesù, udito quanto dicevano, disse al capo della
sinagoga: "Non temere, continua solo ad aver fede!".
37 E non permise a nessuno di seguirlo fuorchè a Pietro,
Giacomo e Giovanni, fratello di Giacomo.
38 Giunsero alla casa del capo della sinagoga ed egli vide
trambusto e gente che piangeva e urlava.
39 Entrato, disse loro: "Perché fate tanto strepito
e piangete? La bambina non è morta, ma dorme".
40 Ed essi lo deridevano. Ma egli, cacciati tutti fuori, prese
con sé il padre e la madre della fanciulla e quelli
che erano con lui, ed entrò dove era la bambina.
41 Presa la mano della bambina, le disse: "Talità
kum", che significa:
"Fanciulla, io ti dico, alzati!".
42 Subito la fanciulla si alzò e si mise a camminare;
aveva dodici anni. Essi furono presi da grande stupore.
43 Gesù raccomandò loro con insistenza che nessuno
venisse a saperlo e ordinò di darle da mangiare |
6
1 Et egressus est inde et venit in patriam
suam, et sequuntur il lum discipuli sui.
2 Et facto sabbato, coepit in synagoga docere; et multi audientes
admirabantur dicentes: “ Unde huic haec, et quae est
sapientia, quae data est illi, et virtutes tales, quae per
manus eius efficiuntur?
3 Nonne iste est faber, filius Mariae et frater Iacobi et
Iosetis et Iudae et Simonis? Et nonne sorores eius hic nobiscum
sunt? ”. Et scandalizabantur in illo.
4 Et dicebat eis Iesus: “ Non est propheta sine honore
nisi in patria sua et in cognatione sua et in domo sua ”.
5 Et non poterat ibi virtutem ullam facere, nisi paucos infirmos
impositis manibus curavit;
6 et mirabatur propter incredulitatem eorum.
Et circumibat castella in circuitu docens.
7 Et convocat Duodecim et coepit eos mittere binos et dabat
illis potestatem in spiritus immundos;
8 et praecepit eis, ne quid tollerent in via nisi virgam tantum:
non panem, non peram neque in zona aes,
9 sed ut calcearentur sandaliis et ne induerentur duabus tunicis.
10 Et dicebat eis: “ Quocumque introieritis in domum,
illic manete, donec exeatis inde.
11 Et quicumque locus non receperit vos nec audierint vos,
exeuntes inde excutite pulverem de pedibus vestris in testimonium
illis ”.
12 Et exeuntes praedicaverunt, ut paenitentiam agerent;
13 et daemonia multa eiciebant et ungebant oleo multos aegrotos
et sanabant.
14 Et audivit Herodes rex; manifestum enim factum est nomen
eius. Et dicebant: “ Ioannes Baptista resurrexit a mortuis,
et propterea inoperantur virtutes in illo ”.
15 Alii autem dicebant: “ Elias est ”. Alii vero
dicebant: “ Propheta est, quasi unus ex prophetis ”.
16 Quo audito, Herodes aiebat: “ Quem ego decollavi
Ioannem, hic resurrexit! ”.
17 Ipse enim Herodes misit ac tenuit Ioannem et vinxit eum
in carcere propter Herodiadem uxorem Philippi fratris sui,
quia duxerat eam.
18 Dicebat enim Ioannes Herodi: “ Non licet tibi habere
uxorem fratris tui ”.
19 Herodias autem insidiabatur illi et volebat occidere eum
nec poterat:
20 Herodes enim metuebat Ioannem, sciens eum virum iustum
et sanctum, et custodiebat eum, et, audito eo, multum haesitabat
et libenter eum audiebat.
21 Et cum dies opportunus accidisset, quo Herodes natali suo
cenam fecit principibus suis et tribunis et primis Galilaeae,
22 cumque introisset filia ipsius Herodiadis et saltasset,
placuit Herodi simulque recumbentibus. Rex ait puellae: “
Pete a me, quod vis,
et dabo tibi ”.
23 Et iuravit illi multum: “ Quidquid petieris a me,
dabo tibi, usque ad dimidium regni mei ”.
24 Quae cum exisset, dixit matri suae: “ Quid petam?
”. At illa dixit: “ Caput Ioannis Baptistae ”.
25 Cumque introisset statim cum festinatione ad regem, petivit
dicens: “ Volo ut protinus des mihi in disco caput Ioannis
Baptistae ”.
26 Et contristatus rex, propter iusiurandum et propter recumbentes
noluit eam decipere;
27 et statim misso spiculatore rex praecepit afferri caput
eius. Et abiens decollavit eum in carcere
28 et attulit caput eius in disco; et dedit illud puellae,
et puella dedit illud matri suae.
29 Quo audito, discipuli eius venerunt et tulerunt corpus
eius et posuerunt illud in monumento.
30 Et convenientes apostoli ad Iesum renuntiaverunt illi omnia,
quae egerant et docuerant.
31 Et ait illis: “ Venite vos ipsi seorsum in desertum
locum et requiescite pusillum ”. Erant enim, qui veniebant
et redibant, multi, et nec manducandi spatium habebant.
32 Et abierunt in navi in desertum locum seorsum.
33 Et viderunt eos abeuntes et cognoverunt multi; et pedestre
de omnibus civitatibus concurrerunt illuc et praevenerunt
eos.
34 Et exiens vidit multam turbam et misertus est super eos,
quia erant sicut oves non habentes pastorem, et coepit docere
illos multa.
35 Et cum iam hora multa facta esset, accesserunt discipuli
eius dicentes: “ Desertus est locus hic, et hora iam
est multa;
36 dimitte illos, ut euntes in villas et vicos in circuitu
emant sibi, quod manducent ”.
37 Respondens autem ait illis: “ Date illis vos manducare
”. Et dicunt ei: “ Euntes emamus denariis ducentis
panes et dabimus
eis manducare? ”.
38 Et dicit eis: “ Quot panes habetis? Ite, videte ”.
Et cum cognovissent, dicunt: “ Quinque et duos pisces
”.
39 Et praecepit illis, ut accumbere facerent omnes secundum
contubernia super viride fenum.
40 Et discubuerunt secundum areas per centenos et per quinquagenos.
41 Et acceptis quinque panibus et duobus piscibus, intuens
in caelum benedixit et fregit panes et dabat discipulis suis,
ut ponerent ante eos; et duos pisces divisit omnibus.
42 Et manducaverunt omnes et saturati sunt;
43 et sustulerunt fragmenta duodecim cophinos plenos, et de
piscibus.
44 Et erant, qui manducaverunt panes, quinque milia virorum.
45 Et statim coegit discipulos suos ascendere navem, ut praecederent
trans fretum ad Bethsaidam, dum ipse dimitteret populum.
46 Et cum dimisisset eos, abiit in montem orare.
47 Et cum sero factum esset, erat navis in medio mari, et
ipse solus in terra.
48 Et videns eos laborantes in remigando, erat enim ventus
contrarius eis, circa quartam vigiliam noctis venit ad eos
ambulans super mare et volebat praeterire eos.
49 At illi, ut viderunt eum ambulantem super mare, putaverunt
phantasma esse et exclamaverunt;
50 omnes enim eum viderunt et conturbati sunt. Statim autem
locutus est cum eis et dicit illis: “ Confidite, ego
sum; nolite timere! ”.
51 Et ascendit ad illos in navem, et cessavit ventus. Et valde
nimis intra se stupebant;
52 non enim intellexerant de panibus, sed erat cor illorum
obcaecatum.
53 Et cum transfretassent in terram, pervenerunt Gennesaret
et applicuerunt.
54 Cumque egressi essent de navi, continuo cognoverunt eum
55 et percurrentes universam regionem illam coeperunt in grabatis
eos, qui se male habebant, circumferre, ubi audiebant eum
esse.
56 Et quocumque introibat in vicos aut in civitates vel in
villas, in plateis ponebant infirmos; et deprecabantur eum,
ut vel fimbriam vestimenti eius tangerent; et, quotquot tangebant
eum, salvi fiebant. |
6
1 Partito quindi di là, andò
nella sua patria e i discepoli lo seguirono.
2 Venuto il sabato, incominciò a insegnare nella sinagoga.
E molti ascoltandolo rimanevano stupiti e dicevano: "Donde
gli vengono queste cose? E che sapienza è mai questa
che gli è stata data? E questi prodigi compiuti dalle
sue mani?
3 Non è costui il carpentiere, il figlio di Maria,
il fratello di Giacomo, di Ioses, di Giuda e di Simone? E
le sue sorelle non stanno qui da noi?". E si scandalizzavano
di lui.
4 Ma Gesù disse loro: "Un profeta non è
disprezzato che nella sua patria, tra i suoi parenti e in
casa sua".
5 E non vi potè operare nessun prodigio, ma solo impose
le mani a pochi ammalati e li guarì.
6 E si meravigliava della loro incredulità.
7 Allora chiamò i Dodici, ed incominciò a mandarli
a due a due e diede loro potere sugli spiriti immondi.
8 E ordinò loro che, oltre al bastone, non prendessero
nulla per il viaggio: né pane, né bisaccia,
né denaro nella borsa;
9 ma, calzati solo i sandali, non indossassero due tuniche.
10 E diceva loro: "Entrati in una casa, rimanetevi fino
a che ve ne andiate da quel luogo.
11 Se in qualche luogo non vi riceveranno e non vi ascolteranno,
andandovene, scuotete la polvere di sotto ai vostri piedi,
a testimonianza per loro".
12 E partiti, predicavano che la gente si convertisse,
13 scacciavano molti demòni, ungevano di olio molti
infermi e li guarivano.
14 Il re Erode sentì parlare di Gesù, poiché
intanto il suo nome era diventato famoso. Si diceva: "Giovanni
il Battista è risuscitato dai morti e per questo il
potere dei miracoli opera in lui".
15 Altri invece dicevano: "È Elia"; altri
dicevano ancora: "È un profeta, come uno dei profeti".
16 Ma Erode, al sentirne parlare, diceva: "Quel Giovanni
che io ho fatto decapitare è risuscitato!".
17 Erode infatti aveva fatto arrestare Giovanni e lo aveva
messo in prigione a causa di Erodìade, moglie di suo
fratello Filippo, che egli aveva sposata.
18 Giovanni diceva a Erode: "Non ti è lecito tenere
la moglie di tuo fratello".
19 Per questo Erodìade gli portava rancore e avrebbe
voluto farlo uccidere, ma non poteva,
20 perché Erode temeva Giovanni, sapendolo giusto e
santo, e vigilava su di lui; e anche se nell'ascoltarlo restava
molto perplesso, tuttavia lo ascoltava volentieri.
21 Venne però il giorno propizio, quando Erode per
il suo compleanno fece un banchetto per i grandi della sua
corte, gli ufficiali e i notabili della Galilea.
22 Entrata la figlia della stessa Erodìade, danzò
e piacque a Erode e ai commensali. Allora il re disse alla
ragazza: "Chiedimi quello che vuoi
e io te lo darò".
23 E le fece questo giuramento: "Qualsiasi cosa mi chiederai,
te la darò, fosse anche la metà del mio regno".
24 La ragazza uscì e disse alla madre: "Che cosa
devo chiedere?". Quella rispose: "La testa di Giovanni
il Battista".
25 Ed entrata di corsa dal re fece la richiesta dicendo: "Voglio
che tu mi dia subito su un vassoio la testa di Giovanni il
Battista".
26 Il re divenne triste; tuttavia, a motivo del giuramento
e dei commensali, non volle opporle un rifiuto.
27 Subito il re mandò una guardia con l'ordine che
gli fosse portata la testa.
28 La guardia andò, lo decapitò in prigione
e portò la testa su un vassoio, la diede alla ragazza
e la ragazza la diede a sua madre.
29 I discepoli di Giovanni, saputa la cosa, vennero, ne presero
il cadavere e lo posero in un sepolcro.
30 Gli apostoli si riunirono attorno a Gesù e gli riferirono
tutto quello che avevano fatto e insegnato.
31 Ed egli disse loro: "Venite in disparte, in un luogo
solitario, e riposatevi un pò". Era infatti molta
la folla che andava e veniva e non avevano più neanche
il tempo di mangiare.
32 Allora partirono sulla barca verso un luogo solitario,
in disparte.
33 Molti però li videro partire e capirono, e da tutte
le città cominciarono ad accorrere là a piedi
e li precedettero.
34 Sbarcando, vide molta folla e si commosse per loro, perché
erano come pecore senza pastore, e si mise a insegnare loro
molte cose.
35 Essendosi ormai fatto tardi, gli si avvicinarono i discepoli
dicendo: "Questo luogo è solitario ed è
ormai tardi;
36 congedali perciò, in modo che, andando per le campagne
e i villaggi vicini, possano comprarsi da mangiare".
37 Ma egli rispose: "Voi stessi date loro da mangiare".
Gli dissero: "Dobbiamo andar noi a comprare duecento
denari di pane e dare loro da mangiare?".
38Ma egli replicò loro: "Quanti pani avete? Andate
a vedere". E accertatisi, riferirono: "Cinque pani
e due pesci".
39 Allora ordinò loro di farli mettere tutti a sedere,
a gruppi, sull'erba verde.
40 E sedettero tutti a gruppi e gruppetti di cento e di cinquanta.
41 Presi i cinque pani e i due pesci, levò gli occhi
al cielo, pronunziò la benedizione, spezzò i
pani e li dava ai discepoli perché li distribuissero;
e divise i due pesci fra tutti.
42 Tutti mangiarono e si sfamarono,
43 e portarono via dodici ceste piene di pezzi di pane e anche
dei pesci.
44 Quelli che avevano mangiato i pani erano cinquemila uomini.
45 Ordinò poi ai discepoli di salire sulla barca e
precederlo sull'altra riva, verso Betsàida, mentre
egli avrebbe licenziato la folla.
46 Appena li ebbe congedati, salì sul monte a pregare.
47 Venuta la sera, la barca era in mezzo al mare ed egli solo
a terra.
48 Vedendoli però tutti affaticati nel remare, poiché
avevano il vento contrario, già verso l'ultima parte
della notte andò verso di loro camminando sul mare,
e voleva oltrepassarli.
49 Essi, vedendolo camminare sul mare, pensarono: "È
un fantasma", e cominciarono a gridare,
50 perché tutti lo avevano visto ed erano rimasti turbati.
Ma egli subito rivolse loro la parola e disse: "Coraggio,
sono io, non temete!".
51 Quindi salì con loro sulla barca e il vento cessò.
Ed erano enormemente stupiti in se stessi,
52 perché non avevano capito il fatto dei pani, essendo
il loro cuore indurito.
53 Compiuta la traversata, approdarono e presero terra a Genèsaret.
54 Appena scesi dalla barca, la gente lo riconobbe,
55e accorrendo da tutta quella regione cominciarono a portargli
sui lettucci quelli che stavano male, dovunque udivano che
si trovasse.
56 E dovunque giungeva, in villaggi o città o campagne,
ponevano i malati nelle piazze e lo pregavano di potergli
toccare almeno la frangia del mantello; e quanti lo toccavano
guarivano. |
7
1 Et conveniunt ad eum pharisaei et quidam
de scribis venientes ab Hierosolymis;
2 et cum vidissent quosdam ex discipulis eius communibus manibus,
id est non lotis, manducare panes
3 pharisaei enim et omnes Iudaei, nisi pugillo lavent manus,
non manducant, tenentes traditionem seniorum;
4 et a foro nisi baptizentur, non comedunt; et alia multa
sunt, quae acceperunt servanda: baptismata calicum et urceorum
et aeramentorum et lectorum
5 et interrogant eum pharisaei et scribae: “ Quare discipuli
tui non ambulant iuxta traditionem seniorum, sed communibus
manibus manducant panem? ”.
6 At ille dixit eis: “ Bene prophetavit Isaias de vobis
hypocritis, sicut scriptum est: “Populus hic labiis
me honorat, cor autem eorum longe est a me;
7 in vanum autem me colunt
docentes doctrinas praecepta hominum”.
8 Relinquentes mandatum Dei tenetis traditionem hominum ”.
9 Et dicebat illis: “ Bene irritum facitis praeceptum
Dei, ut traditionem vestram servetis.
10 Moyses enim dixit: “Honora patrem tuum et matrem
tuam” et: “Qui maledixerit patri aut matri, morte
moriatur”;
11 vos autem dicitis: “Si dixerit homo patri aut matri:
Corban, quod est donum, quodcumque ex me tibi profuerit”,
12 ultra non permittitis ei facere quidquam patri aut matri
13 rescindentes verbum Dei per traditionem vestram, quam tradidistis;
et similia huiusmodi multa facitis ”.
14 Et advocata iterum turba, dicebat illis: “ Audite
me, omnes, et intellegite:
15 Nihil est extra hominem introiens in eum, quod possit
eum coinquinare; sed quae de homine procedunt, illa sunt,
quae coinquinant hominem! ”.
16
17 Et cum introisset in domum a turba, interrogabant eum discipuli
eius parabolam.
18 Et ait illis: “ Sic et vos imprudentes estis? Non
intellegitis quia omne extrinsecus introiens in hominem non
potest eum coinquinare,
19 quia non introit in cor eius sed in ventrem et in secessum
exit? ”, purgans omnes escas.
20 Dicebat autem: “ Quod de homine exit, illud coinquinat
hominem;
21 ab intus enim de corde hominum cogitationes malae procedunt,
fornicationes, furta, homicidia,
22 adulteria, avaritiae, nequitiae, dolus, impudicitia, oculus
malus, blasphemia, superbia, stultitia:
23 omnia haec mala ab intus procedunt et coinquinant hominem
”.
24 Inde autem surgens abiit in fines Tyri et Sidonis. Et ingressus
domum neminem voluit scire et non potuit latere.
25 Sed statim ut audivit de eo mulier, cuius habebat filia
spiritum immundum, veniens procidit ad pedes eius.
26 Erat autem mulier Graeca, Syrophoenissa genere. Et rogabat
eum, ut daemonium eiceret de filia eius.
27 Et dicebat illi: “ Sine prius saturari filios; non
est enim bonum sumere panem filiorum et mittere catellis ”.
28 At illa respondit et dicit ei: “ Domine, etiam catelli
sub mensa comedunt de micis puerorum ”.
29 Et ait illi: “ Propter hunc sermonem vade; exiit
daemonium de filia tua ”.
30 Et cum abisset domum suam, invenit puellam iacentem supra
lectum et daemonium exisse.
31 Et iterum exiens de finibus Tyri venit per Sidonem ad mare
Galilaeae inter medios fines Decapoleos.
32 Et adducunt ei surdum et mutum et deprecantur eum, ut imponat
illi manum.
33 Et apprehendens eum de turba seorsum misit digitos suos
in auriculas eius et exspuens tetigit linguam eius
34 et suspiciens in caelum ingemuit et ait illi: “ Effetha
”, quod est: “ Adaperire ”.
35 Et statim apertae sunt aures eius, et solutum est vinculum
linguae eius, et loquebatur recte.
36 Et praecepit illis, ne cui dicerent; quanto autem eis praecipiebat,
tanto magis plus praedicabant.
37 Et eo amplius admirabantur dicentes: “ Bene omnia
fecit, et surdos facit audire et mutos loqui! ”. |
7
1 Allora si riunirono attorno a lui i farisei
e alcuni degli scribi venuti da Gerusalemme.
2 Avendo visto che alcuni dei suoi discepoli prendevano cibo
con mani immonde, cioè non lavate
3 i farisei infatti e tutti i Giudei non mangiano se non si
sono lavate le mani fino al gomito, attenendosi alla tradizione
degli antichi,
4 e tornando dal mercato non mangiano senza aver fatto le
abluzioni, e osservano molte altre cose per tradizione, come
lavature di bicchieri, stoviglie e oggetti di rame
5 quei farisei e scribi lo interrogarono: "Perché
i tuoi discepoli non si comportano secondo la tradizione degli
antichi, ma prendono cibo con mani immonde?".
6 Ed egli rispose loro: "Bene ha profetato Isaia di voi,
ipocriti, come sta scritto: Questo popolo mi onora con le
labbra, ma il suo cuore è lontano da me.
7 Invano essi mi rendono culto, insegnando dottrine che sono
precetti di uomini.
8 Trascurando il comandamento di Dio, voi osservate la tradizione
degli uomini".
9 E aggiungeva: "Siete veramente abili nell'eludere il
comandamento di Dio, per osservare la vostra tradizione.
10 Mosè infatti disse: Onora tuo padre e tua madre,
e chi maledice il padre e la madre sia messo a morte.
11 Voi invece dicendo: Se uno dichiara al padre o alla madre:
è Korbàn, cioè offerta sacra, quello
che ti sarebbe dovuto da me,
12 non gli permettete più di fare nulla per il padre
e la madre,
13 annullando così la parola di Dio con la tradizione
che avete tramandato voi. E di cose simili ne fate molte".
14 Chiamata di nuovo la folla, diceva loro: "Ascoltatemi
tutti e intendete bene:
15 non c'è nulla fuori dell'uomo che, entrando in lui,
possa contaminarlo; sono invece le cose che escono dall'uomo
a contaminarlo".
16.
17 Quando entrò in una casa lontano dalla folla, i
discepoli lo interrogarono sul significato di quella parabola.
18 E disse loro: "Siete anche voi così privi di
intelletto? Non capite che tutto ciò che entra nell'uomo
dal di fuori non può contaminarlo,
19 perché non gli entra nel cuore ma nel ventre e va
a finire nella fogna?". Dichiarava così mondi
tutti gli alimenti.
20 Quindi soggiunse: "Ciò che esce dall'uomo,
questo sì contamina l'uomo.
21 Dal di dentro infatti, cioè dal cuore degli uomini,
escono le intenzioni cattive: fornicazioni, furti, omicidi,
22 adultèri, cupidigie, malvagità, inganno,
impudicizia, invidia, calunnia, superbia, stoltezza.
23 Tutte queste cose cattive vengono fuori dal di dentro e
contaminano l'uomo".
24 Partito di là, andò nella regione di Tiro
e di Sidone. Ed entrato in una casa, voleva che nessuno lo
sapesse, ma non potè restare nascosto.
25 Subito una donna che aveva la sua figlioletta posseduta
da uno spirito immondo, appena lo seppe, andò e si
gettò ai suoi piedi.
26 Ora, quella donna che lo pregava di scacciare il demonio
dalla figlia era greca, di origine siro-fenicia.
27 Ed egli le disse: "Lascia prima che si sfamino i figli;
non è bene prendere il pane dei figli e gettarlo ai
cagnolini".
28 Ma essa replicò: "Sì, Signore, ma anche
i cagnolini sotto la tavola mangiano delle briciole dei figli".
29 Allora le disse: "Per questa tua parola và,
il demonio è uscito da tua figlia".
30 Tornata a casa, trovò la bambina coricata sul letto
e il demonio se n'era andato.
31 Di ritorno dalla regione di Tiro, passò per Sidone,
dirigendosi verso il mare di Galilea in pieno territorio della
Decàpoli.
32 E gli condussero un sordomuto, pregandolo di imporgli la
mano.
33 E portandolo in disparte lontano dalla folla, gli pose
le dita negli orecchi e con la saliva gli toccò la
lingua;
34 guardando quindi verso il cielo, emise un sospiro e disse:
"Effatà" cioè: "Apriti!".
35 E subito gli si aprirono gli orecchi, si sciolse il nodo
della sua lingua e parlava correttamente.
36 E comandò loro di non dirlo a nessuno. Ma più
egli lo raccomandava, più essi ne parlavano
37 e, pieni di stupore, dicevano: "Ha fatto bene ogni
cosa; fa udire i sordi e fa parlare i muti!". |
8
1 In illis diebus iterum cum turba multa
esset nec haberent, quod manducarent, convocatis discipulis,
ait illis:
2 “ Misereor super turbam, quia iam triduo sustinent
me nec habent, quod manducent;
3 et si dimisero eos ieiunos in domum suam, deficient in via;
et quidam ex eis
de longe venerunt ”.
4 Et responderunt ei discipuli sui: “ Unde istos poterit
quis hic saturare panibus in solitudine? ”.
5 Et interrogabat eos: “ Quot panes habetis? ”.
Qui dixerunt: “ Septem ”.
6 Et praecipit turbae discumbere supra terram; et accipiens
septem panes, gratias agens fregit et dabat discipulis suis,
ut apponerent; et apposuerunt turbae.
7 Et habebant pisciculos paucos; et benedicens eos, iussit
hos quoque apponi.
8 Et manducaverunt et saturati sunt; et sustulerunt, quod
superaverat de fragmentis, septem sportas.
9 Erant autem quasi quattuor milia. Et dimisit eos.
10 Et statim ascendens navem cum discipulis suis venit in
partes Dalmanutha.
11 Et exierunt pharisaei et coeperunt conquirere cum eo quaerentes
ab illo signum de caelo, tentantes eum.
12 Et ingemiscens spiritu suo ait: “ Quid generatio
ista quaerit signum? Amen dico vobis: Non dabitur generationi
isti signum ”.
13 Et dimittens eos, iterum ascendens abiit trans fretum.
14 Et obliti sunt sumere panes et nisi unum panem non habebant
secum in navi.
15 Et praecipiebat eis dicens: “ Videte, cavete a fermento
pharisaeorum et fermento Herodis! ”.
16 Et disputabant ad invicem, quia panes non haberent.
17 Quo cognito, ait illis: “ Quid disputatis, quia panes
non habetis? Nondum cognoscitis nec intellegitis? Caecatum
habetis cor vestrum?
18 Oculos habentes non videtis, et aures habentes non auditis?
Nec recordamini,
19 quando quinque panes fregi in quinque milia, quot cophinos
fragmentorum plenos sustulistis? ”. Dicunt ei: “
Duodecim ”.
20 “ Quando illos septem in quattuor milia, quot sportas
plenas fragmentorum tulistis? ”. Et dicunt ei: “
Septem ”.
21 Et dicebat eis: “ Nondum intellegitis? ”.
22 Et veniunt Bethsaida. Et adducunt ei caecum et rogant eum,
ut illum tangat.
23 Et apprehendens manum caeci eduxit eum extra vicum; et
exspuens in oculos eius, impositis manibus ei, interrogabat
eum: “ Vides aliquid? ”.
24 Et aspiciens dicebat: “ Video homines, quia velut
arbores video ambulantes ”.
25 Deinde iterum imposuit manus super oculos eius; et coepit
videre et restitutus est et videbat clare omnia.
26 Et misit illum in domum suam dicens: “ Nec in vicum
introieris ”.
27 Et egressus est Iesus et discipuli eius in castella Caesareae
Philippi; et in via interrogabat discipulos suos dicens eis:
“ Quem me dicunt
esse homines? ”.
28 Qui responderunt illi dicentcs: “ Ioannem Baptistam,
alii Eliam, alii vero unum de prophetis ”.
29 Et ipse interrogabat eos: “ Vos vero quem me dicitis
esse? ”. Respondens Petrus ait ei: “ Tu es Christus
”.
30 Et comminatus est eis, ne cui dicerent de illo.
31 Et coepit docere illos: “ Oportet Filium hominis
multa pati et reprobari a senioribus et a summis sacerdotibus
et scribis et occidi et post tres dies resurgere ”;
32 et palam verbum loquebatur. Et apprehendens eum Petrus
coepit increpare eum.
33 Qui conversus et videns discipulos suos comminatus est
Petro et dicit: “ Vade retro me, Satana, quoniam non
sapis, quae Dei sunt, sed quae sunt hominum ”.
34 Et convocata turba cum discipulis suis, dixit eis: “
Si quis vult post me sequi, deneget semetipsum et tollat crucem
suam et sequatur me.
35 Qui enim voluerit animam suam salvam facere, perdet eam;
qui autem perdiderit animam suam propter me et evangelium,
salvam eam faciet.
36 Quid enim prodest homini, si lucretur mundum totum et detrimentum
faciat animae suae?
37 Quid enim dabit homo commutationem pro anima sua?
38 Qui enim me confusus fuerit et mea verba in generatione
ista adultera et peccatrice, et Filius hominis confundetur
eum, cum venerit in gloria Patris sui cum angelis sanctis
”. |
8
1 In quei giorni, essendoci di nuovo molta
folla che non aveva da mangiare, chiamò a sé
i discepoli e disse loro:
2"Sento compassione di questa folla, perché già
da tre giorni mi stanno dietro e non hanno da mangiare.
3 Se li rimando digiuni alle proprie case, verranno meno per
via; e alcuni di loro vengono di lontano".
4 Gli risposero i discepoli: "E come si potrebbe sfamarli
di pane qui, in un deserto?".
5 E domandò loro: "Quanti pani avete?".
Gli dissero: "Sette".
6 Gesù ordinò alla folla di sedersi per terra.
Presi allora quei sette pani, rese grazie, li spezzò
e li diede ai discepoli perché li distribuissero; ed
essi li distribuirono alla folla.
7 Avevano anche pochi pesciolini; dopo aver pronunziata la
benedizione su di essi, disse di distribuire anche quelli.
8 Così essi mangiarono e si saziarono; e portarono
via sette sporte di pezzi avanzati.
9 Erano circa quattromila. E li congedò.
10Salì poi sulla barca con i suoi discepoli e andò
dalle parti di Dalmanùta.
11 Allora vennero i farisei e incominciarono a discutere con
lui, chiedendogli un segno dal cielo, per metterlo alla prova.
12 Ma egli, traendo un profondo sospiro, disse: "Perché
questa generazione chiede un segno? In verità vi dico:
non sarà dato alcun segno a questa generazione".
13 E lasciatili, risalì sulla barca e si avviò
all'altra sponda.
14 Ma i discepoli avevano dimenticato di prendere dei pani
e non avevano con sé sulla barca che un pane solo.
15 Allora egli li ammoniva dicendo: "Fate attenzione,
guardatevi dal lievito dei farisei e dal lievito di Erode!".
16 E quelli dicevano fra loro: "Non abbiamo pane".
17 Ma Gesù, accortosi di questo, disse loro: "Perché
discutete che non avete pane? Non intendete e non capite ancora?
Avete il cuore indurito?
18 Avete occhi e non vedete, avete orecchi e non udite? E
non vi ricordate,
19 quando ho spezzato i cinque pani per i cinquemila, quante
ceste colme di pezzi avete portato via?". Gli dissero:
"Dodici".
20"E quando ho spezzato i sette pani per i quattromila,
quante sporte piene di pezzi avete portato via?". Gli
dissero: "Sette".
21 E disse loro: "Non capite ancora?".
22 Giunsero a Betsàida, dove gli condussero un cieco
pregandolo di toccarlo.
23 Allora preso il cieco per mano, lo condusse fuori del villaggio
e, dopo avergli messo della saliva sugli occhi, gli impose
le mani e gli chiese: "Vedi qualcosa?".
24 Quegli, alzando gli occhi, disse: "Vedo gli uomini,
poiché vedo come degli alberi che camminano".
25 Allora gli impose di nuovo le mani sugli occhi ed egli
ci vide chiaramente e fu sanato e vedeva a distanza ogni cosa.
26 E lo rimandò a casa dicendo: "Non entrare nemmeno
nel villaggio".
27 Poi Gesù partì con i suoi discepoli verso
i villaggi intorno a Cesarèa di Filippo; e per via
interrogava i suoi discepoli dicendo: "Chi dice la gente
che io sia?".
28 Ed essi gli risposero: "Giovanni il Battista, altri
poi Elia e altri uno dei profeti".
29 Ma egli replicò: "E voi chi dite che io sia?".
Pietro gli rispose: "Tu sei il Cristo".
30 E impose loro severamente di non parlare di lui a nessuno.
31 E cominciò a insegnar loro che il Figlio dell'uomo
doveva molto soffrire, ed essere riprovato dagli anziani,
dai sommi sacerdoti e dagli scribi, poi venire ucciso e, dopo
tre giorni, risuscitare.
32 Gesù faceva questo discorso apertamente. Allora
Pietro lo prese in disparte, e si mise a rimproverarlo.
33 Ma egli, voltatosi e guardando i discepoli, rimproverò
Pietro e gli disse: "Lungi da me, satana! Perché
tu non pensi secondo Dio, ma secondo gli uomini".
34 Convocata la folla insieme ai suoi discepoli, disse loro:
"Se qualcuno vuol venire dietro di me rinneghi se stesso,
prenda la sua croce e mi segua.
35 Perché chi vorrà salvare la propria vita,
la perderà; ma chi perderà la propria vita per
causa mia e del vangelo, la salverà.
36 Che giova infatti all'uomo guadagnare il mondo intero,
se poi perde la propria anima?
37 E che cosa potrebbe mai dare un uomo in cambio della propria
anima?
38 Chi si vergognerà di me e delle mie parole davanti
a questa generazione adultera e peccatrice, anche il Figlio
dell'uomo si vergognerà di lui, quando verrà
nella gloria del Padre suo con gli angeli santi".
|
|
|
1
2 3 4 5
6 7 8 |
1
2 3 4 5
6 7 8 |
|
|
|
|
|