Ego sum Qui sum.
Evangelium secundum Lucam
1
2 3 4 5
6 7 8 |
|
Vangelo secondo Luca
1 2
3 4 5 6
7 8 |
1
1 Quoniam quidem multi conati sunt ordinare
narrationem, quae in nobis completae sunt, rerum, 2 sicut
tradiderunt nobis, qui ab initio ipsi viderunt et ministri
fuerunt verbi,
3 visum est et mihi, adsecuto a principio omnia, diligenter
ex ordine tibi scribere, optime Theophile,
4 ut cognoscas eorum verborum, de quibus eruditus es, firmitatem.
5 Fuit in diebus Herodis regis Iudaeae sacerdos quidam nomine
Zacharias de vice Abiae, et uxor illi de filiabus Aaron, et
nomen eius Elisabeth.
6 Erant autem iusti ambo ante Deum, incedentes in omnibus
mandatis et iustificationibus Domini, irreprehensibiles.
7 Et non erat illis filius, eo quod esset Elisabeth sterilis,
et ambo processissent in diebus suis.
8 Factum est autem, cum sacerdotio fungeretur in ordine vicis
suae ante Deum,
9 secundum consuetudinem sacerdotii sorte exiit, ut incensum
poneret ingressus in templum Domini;
10 et omnis multitudo erat populi orans foris hora incensi.
11 Apparuit autem illi angelus Domini stans a dextris altaris
incensi;
12 et Zacharias turbatus est videns, et timor irruit super
eum.
13 Ait autem ad illum angelus: “ Ne timeas, Zacharia,
quoniam exaudita est deprecatio tua, et uxor tua Elisabeth
pariet tibi filium, et vocabis nomen eius Ioannem.
14 Et erit gaudium tibi et exsultatio, et multi in nativitate
eius gaudebunt:
15 erit enim magnus coram Domino et vinum et siceram non bibet
et Spiritu Sancto replebitur adhuc ex utero matris suae
16 et multos filiorum Israel convertet ad Dominum Deum ipsorum.
17 Et ipse praecedet ante illum in spiritu et virtute Eliae,
ut convertat corda patrum in filios et incredibiles ad prudentiam
iustorum, parare Domino plebem perfectam ”.
18 Et dixit Zacharias ad angelum: “ Unde hoc sciam?
Ego enim sum senex, et uxor mea processit in diebus suis ”.
19 Et respondens angelus dixit ei: “ Ego sum Gabriel,
qui adsto ante Deum, et missus sum loqui ad te et haec tibi
evangelizare.
20 Et ecce: eris tacens et non poteris loqui usque in diem,
quo haec fiant, pro eo quod non credidisti verbis meis, quae
implebuntur in tempore suo ”.
21 Et erat plebs exspectans Zachariam, et mirabantur quod
tardaret ipse in templo.
22 Egressus autem non poterat loqui ad illos, et cognoverunt
quod visionem vidisset in templo; et ipse erat innuens illis
et permansit mutus.
23 Et factum est, ut impleti sunt dies officii eius, abiit
in domum suam.
24 Post hos autem dies concepit Elisabeth uxor eius et occultabat
se mensibus quinque dicens:
25 “ Sic mihi fecit Dominus in diebus, quibus respexit
auferre opprobrium meum
inter homines ”.
26 In mense autem sexto missus est angelus Gabriel a Deo in
civitatem Galilaeae, cui nomen Nazareth,
27 ad virginem desponsatam viro, cui nomen erat Ioseph de
domo David, et nomen virginis Maria.
28 Et ingressus ad eam dixit: “ Ave, gratia plena, Dominus
tecum ”.
29 Ipsa autem turbata est in sermone eius et cogitabat qualis
esset ista salutatio.
30 Et ait angelus ei: “ Ne timeas, Maria; invenisti
enim gratiam apud Deum.
31 Et ecce concipies in utero et paries filium et vocabis
nomen eius Iesum.
32 Hic erit magnus et Filius Altissimi vocabitur, et dabit
illi Dominus Deus sedem David patris eius,
33 et regnabit super domum Iacob in aeternum, et regni eius
non erit finis ”.
34 Dixit autem Maria ad angelum: “ Quomodo fiet istud,
quoniam virum non cognosco? ”.
35 Et respondens angelus dixit ei: “ Spiritus Sanctus
superveniet in te, et virtus Altissimi obumbrabit tibi: ideoque
et quod nascetur sanctum, vocabitur Filius Dei.
36 Et ecce Elisabeth cognata tua et ipsa concepit filium in
senecta sua, et hic mensis est sextus illi, quae vocatur sterilis,
37 quia non erit impossibile apud Deum omne verbum ”.
38 Dixit autem Maria: “ Ecce ancilla Domini; fiat mihi
secundum verbum tuum ”. Et discessit ab illa angelus.
39 Exsurgens autem Maria in diebus illis abiit in montana
cum festinatione in civitatem Iudae
40 et intravit in domum Zachariae et salutavit Elisabeth.
41 Et factum est, ut audivit salutationem Mariae Elisabeth,
exsultavit infans in utero eius, et repleta est Spiritu Sancto
Elisabeth
42 et exclamavit voce magna et dixit: “ Benedicta tu
inter mulieres, et benedictus fructus ventris tui.
43 Et unde hoc mihi, ut veniat mater Domini mei ad me?
44 Ecce enim ut facta est vox salutationis tuae in auribus
meis, exsultavit in gaudio infans in utero meo.
45 Et beata, quae credidit, quoniam perficientur ea, quae
dicta sunt ei a Domino ”.
46 Et ait Maria: “ Magnificat anima mea Dominum,
47 et exsultavit spiritus meus in Deo salvatore meo,
48 quia respexit humilitatem ancillae suae.
Ecce enim ex hoc beatam me dicent omnes generationes,
49 quia fecit mihi magna, qui potens est,
et sanctum nomen eius,
50 et misericordia eius in progenies et progenies
timentibus eum.
51 Fecit potentiam in brachio suo,
dispersit superbos mente cordis sui;
52 deposuit potentes de sede et exaltavit humiles;
53 esurientes implevit bonis et divites dimisit inanes.
54 Suscepit Israel puerum suum, recordatus misericordiae,
55 sicut locutus est ad patres nostros, Abraham et semini
eius in saecula ”.
56 Mansit autem Maria cum illa quasi mensibus tribus et reversa
est in domum suam.
57 Elisabeth autem impletum est tempus pariendi, et peperit
filium.
58 Et audierunt vicini et cognati eius quia magnificavit Dominus
misericordiam suam cum illa, et congratulabantur ei.
59 Et factum est, in die octavo venerunt circumcidere puerum
et vocabant eum nomine patris eius, Zachariam.
60 Et respondens mater eius dixit: “ Nequaquam, sed
vocabitur Ioannes ”.
61 Et dixerunt ad illam: “ Nemo est in cognatione tua,
qui vocetur hoc nomine ”.
62 Innuebant autem patri eius quem vellet vocari eum.
63 Et postulans pugillarem scripsit dicens: “ Ioannes
est nomen eius ”. Et mirati sunt universi.
64 Apertum est autem ilico os eius et lingua eius, et loquebatur
benedicens Deum.
65 Et factus est timor super omnes vicinos eorum, et super
omnia montana Iudaeae divulgabantur omnia verba haec.
66 Et posuerunt omnes, qui audierant, in corde suo dicentes:
“ Quid putas puer iste erit? ”. Etenim manus Domini
erat cum illo.
67 Et Zacharias pater eius impletus est Spiritu Sancto et
prophetavit dicens:
68 “ Benedictus Dominus, Deus Israel,
quia visitavit et fecit redemptionem plebi suae
69 et erexit cornu salutis nobis
in domo David pueri sui,
70 sicut locutus est per os sanctorum,
qui a saeculo sunt, prophetarum eius,
71 salutem ex inimicis nostris
et de manu omnium, qui oderunt nos;
72 ad faciendam misericordiam cum patribus nostris et memorari
testamenti sui sancti,
73 iusiurandum, quod iuravit ad Abraham patrem nostrum, daturum
se nobis,
74 ut sine timore, de manu inimicorum liberati,
serviamus illi
75 in sanctitate et iustitia coram ipso
omnibus diebus nostris.
76 Et tu, puer, propheta Altissimi vocaberis:
praeibis enim ante faciem Domini parare vias eius,
77 ad dandam scientiam salutis plebi eius
in remissionem peccatorum eorum,
78 per viscera misericordiae Dei nostri,
in quibus visitabit nos oriens ex alto,
79 illuminare his, qui in tenebris et in umbra mortis sedent,
ad dirigendos pedes nostros in viam pacis ”.
80 Puer autem crescebat et confortabatur spiritu et erat in
deserto usque in diem ostensionis suae ad Israel. |
1
1 Poiché molti han posto mano a stendere
un racconto degli avvenimenti successi tra di noi,
2 come ce li hanno trasmessi coloro che ne furono testimoni
fin da principio e divennero ministri della parola,
3 così ho deciso anch'io di fare ricerche accurate
su ogni circostanza fin dagli inizi e di scriverne per te
un resoconto ordinato, illustre Teòfilo,
4 perché ti possa rendere conto della solidità
degli insegnamenti che hai ricevuto.
5 Al tempo di Erode, re della Giudea, c'era un sacerdote chiamato
Zaccaria, della classe di Abìa, e aveva in moglie una
discendente di Aronne chiamata Elisabetta.
6 Erano giusti davanti a Dio, osservavano irreprensibili tutte
le leggi e le prescrizioni del Signore.
7 Ma non avevano figli, perché Elisabetta era sterile
e tutti e due erano avanti negli anni.
8 Mentre Zaccaria officiava davanti al Signore nel turno della
sua classe,
9 secondo l'usanza del servizio sacerdotale, gli toccò
in sorte di entrare nel tempio per fare l'offerta dell'incenso.
10 Tutta l'assemblea del popolo pregava fuori nell'ora dell'incenso.
11 Allora gli apparve un angelo del Signore, ritto alla destra
dell'altare dell'incenso.
12 Quando lo vide, Zaccaria si turbò e fu preso da
timore.
13 Ma l'angelo gli disse: "Non temere, Zaccaria, la tua
preghiera è stata esaudita e tua moglie Elisabetta
ti darà un figlio, che chiamerai Giovanni.
14 Avrai gioia ed esultanza e molti si rallegreranno della
sua nascita,
15 poiché egli sarà grande davanti al Signore;
non berrà vino né bevande inebrianti, sarà
pieno di Spirito Santo fin dal seno di sua madre
16 e ricondurrà molti figli d'Israele al Signore loro
Dio.
17 Gli camminerà innanzi con lo spirito e la forza
di Elia, per ricondurre i cuori dei padri verso i figli e
i ribelli alla saggezza dei giusti e preparare al Signore
un popolo ben disposto".
18 Zaccaria disse all'angelo: "Come posso conoscere questo?
Io sono vecchio e mia moglie è avanzata negli anni".
19 L'angelo gli rispose: "Io sono Gabriele che sto al
cospetto di Dio e sono stato mandato a portarti questo lieto
annunzio.
20 Ed ecco, sarai muto e non potrai parlare fino al giorno
in cui queste cose avverranno, perché non hai creduto
alle mie parole, le quali si adempiranno a loro tempo".
21 Intanto il popolo stava in attesa di Zaccaria, e si meravigliava
per il suo indugiare nel tempio.
22 Quando poi uscì e non poteva parlare loro, capirono
che nel tempio aveva avuto una visione. Faceva loro dei cenni
e restava muto.
23 Compiuti i giorni del suo servizio, tornò a casa.
24 Dopo quei giorni Elisabetta, sua moglie, concepì
e si tenne nascosta per cinque mesi e diceva:
25 "Ecco che cosa ha fatto per me il Signore, nei giorni
in cui si è degnato di togliere la mia vergogna tra
gli uomini".
26 Nel sesto mese, l'angelo Gabriele fu mandato da Dio in
una città della Galilea, chiamata Nazaret,
27 a una vergine, promessa sposa di un uomo della casa di
Davide, chiamato Giuseppe. La vergine si chiamava Maria.
28 Entrando da lei, disse: "Ti saluto, o piena di grazia,
il Signore è con te".
29 A queste parole ella rimase turbata e si domandava che
senso avesse un tale saluto.
30 L'angelo le disse: "Non temere, Maria, perché
hai trovato grazia presso Dio.
31 Ecco concepirai un figlio, lo darai alla luce e lo chiamerai
Gesù.
32 Sarà grande e chiamato Figlio dell'Altissimo; il
Signore Dio gli darà il trono di Davide suo padre
33 e regnerà per sempre sulla casa di Giacobbe e il
suo regno non avrà fine".
34 Allora Maria disse all'angelo: "Come è possibile?
Non conosco uomo".
35 Le rispose l'angelo: "Lo Spirito Santo scenderà
su di te, su te stenderà la sua ombra la potenza dell'Altissimo.
Colui che nascerà sarà dunque santo e chiamato
Figlio di Dio.
36 Vedi: anche Elisabetta, tua parente, nella sua vecchiaia,
ha concepito un figlio e questo è il sesto mese per
lei, che tutti dicevano sterile:
37 nulla è impossibile a Dio".
38 Allora Maria disse: "Eccomi, sono la serva del Signore,
avvenga di me quello che hai detto". E l'angelo partì
da lei.
39 In quei giorni Maria si mise in viaggio verso la montagna
e raggiunse in fretta una città di Giuda.
40 Entrata nella casa di Zaccaria, salutò Elisabetta.
41 Appena Elisabetta ebbe udito il saluto di Maria, il bambino
le sussultò nel grembo. Elisabetta fu piena di Spirito
Santo
42 ed esclamò a gran voce: "Benedetta tu fra le
donne e benedetto il frutto del tuo grembo!
43 A che debbo che la madre del mio Signore venga a me?
44 Ecco, appena la voce del tuo saluto è giunta ai
miei orecchi, il bambino ha esultato di gioia nel mio grembo.
45 E beata colei che ha creduto nell'adempimento delle parole
del Signore".
46 Allora Maria disse: "L'anima mia magnifica il Signore
47 e il mio spirito esulta in Dio, mio salvatore,
48 perché ha guardato l'umiltà della sua serva.
D'ora in poi tutte le generazioni mi chiameranno beata.
49 Grandi cose ha fatto in me l'Onnipotente e Santo è
il suo nome:
50 di generazione in generazione la sua misericordia si stende
su quelli che lo temono.
51 Ha spiegato la potenza del suo braccio, ha disperso i superbi
nei pensieri del loro cuore;
52 ha rovesciato i potenti dai troni, ha innalzato gli umili;
53 ha ricolmato di beni gli affamati, ha rimandato a mani
vuote i ricchi.
54 Ha soccorso Israele, suo servo, ricordandosi della sua
misericordia,
55 come aveva promesso ai nostri padri, ad Abramo e alla sua
discendenza, per sempre".
56 Rimase pertanto Maria presso la cugina per quasi tre mesi
e poi ritornò alla sua casa.
57 Per Elisabetta intanto si compì il tempo del parto
e diede alla luce un figlio.
58 I vicini e i parenti udirono che il Signore aveva esaltato
in lei la sua misericordia, e si rallegravano con lei.
59 All'ottavo giorno vennero per circoncidere il bambino e
volevano chiamarlo col nome di suo padre, Zaccaria.
60 Ma sua madre intervenne: "No, si chiamerà Giovanni".
61 Le dissero: "Non c'è nessuno della tua parentela
che si chiami con questo nome".
62 Allora domandavano con cenni a suo padre come voleva che
si chiamasse.
63 Egli chiese una tavoletta, e scrisse: "Giovanni è
il suo nome". Tutti furono meravigliati.
64 In quel medesimo istante gli si aprì la bocca e
gli si sciolse la lingua e parlava benedicendo Dio.
65 Tutti i loro vicini furono presi da timore, e per tutta
la regione montuosa della Giudea si discorreva di tutte queste
cose.
66 Coloro che le udivano, le serbavano in cuor loro: "Che
sarà mai questo bambino?" si dicevano. Davvero
la mano del Signore stava con lui.
67 Zaccaria, suo padre, fu pieno di Spirito Santo, e profetò
dicendo:
68"Benedetto il Signore Dio d'Israele, perché
ha visitato e redento il suo popolo,
69 e ha suscitato per noi una salvezza potente nella casa
di Davide, suo servo,
70 come aveva promesso per bocca dei suoi santi profeti d'un
tempo:
71 salvezza dai nostri nemici, e dalle mani di quanti ci odiano.
72 Così egli ha concesso misericordia ai nostri padri
e si è ricordato della sua santa alleanza,
73 del giuramento fatto ad Abramo nostro padre
74 di concederci, liberati dalle mani dei nemici, di servirlo
senza timore,
75 in santità e giustizia al suo cospetto, per tutti
i nostri giorni.
76 E tu, bambino, sarai chiamato profeta dell'Altissimo perché
andrai innanzi al Signore a preparargli le strade,
77 per dare al suo popolo la conoscenza della salvezza nella
remissione dei suoi peccati,
78 grazie alla bontà misericordiosa del nostro Dio,
per cui verrà a visitarci dall'alto un sole che sorge
79 per rischiarare quelli che stanno nelle tenebre e nell'ombra
della morte e dirigere i nostri passi sulla via della pace".
80 Il fanciullo cresceva e si fortificava nello spirito. Visse
in regioni deserte fino al giorno della sua manifestazione
a Israele. |
2
1 Factum est autem, in diebus il lis exiit
edictum a Caesare Au gusto, ut describeretur universus orbis.
2 Haec descriptio prima facta est praeside Syriae Quirino.
3 Et ibant omnes, ut profiterentur, singuli in suam civitatem.
4 Ascendit autem et Ioseph a Galilaea de civitate Nazareth
in Iudaeam in civitatem David, quae vocatur Bethlehem, eo
quod esset de domo et familia David,
5 ut profiteretur cum Maria desponsata sibi, uxore praegnante.
6 Factum est autem, cum essent ibi, impleti sunt dies, ut
pareret,
7 et peperit filium suum primogenitum; et pannis eum involvit
et reclinavit eum in praesepio, quia non erat eis locus in
deversorio.
8 Et pastores erant in regione eadem vigilantes et custodientes
vigilias noctis supra gregem suum.
9 Et angelus Domini stetit iuxta illos, et claritas Domini
circumfulsit illos, et timuerunt timore magno.
10 Et dixit illis angelus: “ Nolite timere; ecce enim
evangelizo vobis gaudium magnum, quod erit omni populo,
11 quia natus est vobis hodie Salvator, qui est Christus Dominus,
in civitate David.
12 Et hoc vobis signum: invenietis infantem pannis involutum
et positum in praesepio ”.
13 Et subito facta est cum angelo multitudo militiae caelestis
laudantium Deum et dicentium:
14 “ Gloria in altissimis Deo, et super terram pax in
hominibus bonae voluntatis ”.
15 Et factum est, ut discesserunt ab eis angeli in caelum,
pastores loquebantur ad invicem: “ Transeamus usque
Bethlehem et videamus hoc verbum, quod factum est, quod Dominus
ostendit nobis ”.
16 Et venerunt festinantes et invenerunt Mariam et Ioseph
et infantem positum in praesepio.
17 Videntes autem notum fecerunt verbum, quod dictum erat
illis de puero hoc.
18 Et omnes, qui audierunt, mirati sunt de his, quae dicta
erant a pastoribus ad ipsos.
19 Maria autem conservabat omnia verba haec conferens in corde
suo.
20 Et reversi sunt pastores glorificantes et laudantes Deum
in omnibus, quae audierant et viderant, sicut dictum est ad
illos.
21 Et postquam consummati sunt dies octo, ut circumcideretur,
vocatum est nomen eius Iesus, quod vocatum est ab angelo,
priusquam in utero conciperetur.
22 Et postquam impleti sunt dies purgationis eorum secundum
legem Moysis, tulerunt illum in Hierosolymam, ut sisterent
Domino,
23 sicut scriptum est in lege Domini: “ Omne masculinum
adaperiens vulvam sanctum Domino vocabitur ”,
24 et ut darent hostiam secundum quod dictum est in lege Domini:
par turturum aut duos pullos columbarum.
25 Et ecce homo erat in Ierusalem, cui nomen Simeon, et homo
iste iustus et timoratus, exspectans consolationem Israel,
et Spiritus Sanctus erat super eum;
26 et responsum acceperat ab Spiritu Sancto non visurum se
mortem nisi prius videret Christum Domini.
27 Et venit in Spiritu in templum. Et cum inducerent puerum
Iesum parentes eius, ut facerent secundum consuetudinem legis
pro eo,
28 et ipse accepit eum in ulnas suas et benedixit Deum et
dixit:
29 “ Nunc dimittis servum tuum, Domine,
secundum verbum tuum in pace,
30 quia viderunt oculi mei salutare tuum,
31 quod parasti ante faciem omnium populorum,
32 lumen ad revelationem gentium
et gloriam plebis tuae Israel ”.
33 Et erat pater eius et mater mirantes super his, quae dicebantur
de illo.
34 Et benedixit illis Simeon et dixit ad Mariam matrem eius:
“ Ecce positus est hic in ruinam et resurrectionem multorum
in Israel et in signum, cui contradicetur
35 et tuam ipsius animam pertransiet gladius ut revelentur
ex multis cordibus cogitationes ”.
36 Et erat Anna prophetissa, filia Phanuel, de tribu Aser.
Haec processerat in diebus multis et vixerat cum viro annis
septem a virginitate sua;
37 et haec vidua usque ad annos octoginta quattuor, quae non
discedebat de templo, ieiuniis et obsecrationibus serviens
nocte ac die.
38 Et haec ipsa hora superveniens confitebatur Deo et loquebatur
de illo omnibus, qui exspectabant redemptionem Ierusalem.
39 Et ut perfecerunt omnia secundum legem Domini, reversi
sunt in Galilaeam in civitatem suam Nazareth.
40 Puer autem crescebat et confortabatur plenus sapientia;
et gratia Dei erat super illum.
41 Et ibant parentes eius per omnes annos in Ierusalem in
die festo Paschae.
42 Et cum factus esset annorum duodecim, ascendentibus illis
secundum consuetudinem diei festi,
43 consummatisque diebus, cum redirent, remansit puer Iesus
in Ierusalem, et non cognoverunt parentes eius.
44 Existimantes autem illum esse in comitatu, venerunt iter
diei et requirebant eum inter cognatos et notos;
45 et non invenientes regressi sunt in Ierusalem requirentes
eum.
46 Et factum est, post triduum invenerunt illum in templo
sedentem in medio doctorum, audientem illos et interrogantem
eos;
47 stupebant autem omnes, qui eum audiebant, super prudentia
et responsis eius.
48 Et videntes eum admirati sunt, et dixit Mater eius ad illum:
“ Fili, quid fecisti nobis sic? Ecce pater tuus et ego
dolentes quaerebamus te ”.
49 Et ait ad illos: “ Quid est quod me quaerebatis?
Nesciebatis quia in his, quae Patris mei sunt, oportet me
esse? ”.
50 Et ipsi non intellexerunt verbum, quod locutus est ad illos.
51 Et descendit cum eis et venit Nazareth et erat subditus
illis. Et mater eius conservabat omnia verba in corde suo.
52 Et Iesus proficiebat sapientia et aetate et gratia apud
Deum et homines. |
2
1 In quei giorni un decreto di Cesare Augusto
ordinò che si facesse il censimento di tutta la terra.
2 Questo primo censimento fu fatto quando era governatore
della Siria Quirinio.
3 Andavano tutti a farsi registrare, ciascuno nella sua città.
4 Anche Giuseppe, che era della casa e della famiglia di Davide,
dalla città di Nazaret e dalla Galilea salì
in Giudea alla città di Davide, chiamata Betlemme,
5 per farsi registrare insieme con Maria sua sposa, che era
incinta.
6 Ora, mentre si trovavano in quel luogo, si compirono per
lei i giorni del parto.
7 Diede alla luce il suo figlio primogenito, lo avvolse in
fasce e lo depose in una mangiatoia, perché non c'era
posto per loro nell'albergo.
8 C'erano in quella regione alcuni pastori che vegliavano
di notte facendo la guardia al loro gregge.
9 Un angelo del Signore si presentò davanti a loro
e la gloria del Signore li avvolse di luce. Essi furono presi
da grande spavento,
10 ma l'angelo disse loro: "Non temete, ecco vi annunzio
una grande gioia, che sarà di tutto il popolo:
11 oggi vi è nato nella città di Davide un salvatore,
che è il Cristo Signore.
12 Questo per voi il segno: troverete un bambino avvolto in
fasce, che giace in una mangiatoia".
13 E subito apparve con l'angelo una moltitudine dell'esercito
celeste che lodava Dio e diceva:
14 "Gloria a Dio nel più alto dei cieli e pace
in terra agli uomini che egli ama".
15 Appena gli angeli si furono allontanati per tornare al
cielo, i pastori dicevano fra loro: "Andiamo fino a Betlemme,
vediamo questo avvenimento che il Signore ci ha fatto conoscere".
16 Andarono dunque senz'indugio e trovarono Maria e Giuseppe
e il bambino, che giaceva nella mangiatoia.
17 E dopo averlo visto, riferirono ciò che del bambino
era stato detto loro.
18 Tutti quelli che udirono, si stupirono delle cose che i
pastori dicevano.
19 Maria, da parte sua, serbava tutte queste cose meditandole
nel suo cuore.
20 I pastori poi se ne tornarono, glorificando e lodando Dio
per tutto quello che avevano udito e visto, com'era stato
detto loro.
21 Quando furon passati gli otto giorni prescritti per la
circoncisione, gli fu messo nome Gesù, come era stato
chiamato dall'angelo prima di essere concepito nel grembo
della madre.
22 Quando venne il tempo della loro purificazione secondo
la Legge di Mosè, portarono il bambino a Gerusalemme
per offrirlo al Signore,
23 come è scritto nella Legge del Signore: ogni maschio
primogenito sarà sacro al Signore;
24 e per offrire in sacrificio una coppia di tortore o di
giovani colombi, come prescrive la Legge del Signore.
25 Ora a Gerusalemme c'era un uomo di nome Simeone, uomo giusto
e timorato di Dio, che aspettava il conforto d'Israele;
26 lo Spirito Santo che era sopra di lui, gli aveva preannunziato
che non avrebbe visto la morte senza prima aver veduto il
Messia del Signore.
27 Mosso dunque dallo Spirito, si recò al tempio; e
mentre i genitori vi portavano il bambino Gesù per
adempiere la Legge,
28 lo prese tra le braccia e benedisse Dio:
29"Ora lascia, o Signore, che il tuo servo vada in pace
secondo la tua parola;
30 perché i miei occhi han visto la tua salvezza,
31 preparata da te davanti a tutti i popoli,
32 luce per illuminare le genti e gloria del tuo popolo Israele".
33 Il padre e la madre di Gesù si stupivano delle cose
che si dicevano di lui.
34 Simeone li benedisse e parlò a Maria, sua madre:
"Egli è qui per la rovina e la risurrezione di
molti in Israele, segno di contraddizione
35 perché siano svelati i pensieri di molti cuori.
E anche a te una spada trafiggerà l'anima".
36 C'era anche una profetessa, Anna, figlia di Fanuèle,
della tribù di Aser. Era molto avanzata in età,
aveva vissuto col marito sette anni dal tempo in cui era ragazza,
37 era poi rimasta vedova e ora aveva ottantaquattro anni.
Non si allontanava mai dal tempio, servendo Dio notte e giorno
con digiuni e preghiere.
38 Sopraggiunta in quel momento, si mise anche lei a lodare
Dio e parlava del bambino a quanti aspettavano la redenzione
di Gerusalemme.
39 Quando ebbero tutto compiuto secondo la legge del Signore,
fecero ritorno in Galilea, alla loro città di Nazaret.
40 Il bambino cresceva e si fortificava, pieno di sapienza,
e la grazia di Dio era sopra di lui.
41 I suoi genitori si recavano tutti gli anni a Gerusalemme
per la festa di Pasqua.
42 Quando egli ebbe dodici anni, vi salirono di nuovo secondo
l'usanza;
43 ma trascorsi i giorni della festa, mentre riprendevano
la via del ritorno, il fanciullo Gesù rimase a Gerusalemme,
senza che i genitori se ne accorgessero.
44 Credendolo nella carovana, fecero una giornata di viaggio,
e poi si misero a cercarlo tra i parenti e i conoscenti;
45 non avendolo trovato, tornarono in cerca di lui a Gerusalemme.
46 Dopo tre giorni lo trovarono nel tempio, seduto in mezzo
ai dottori, mentre li ascoltava e li interrogava.
47 E tutti quelli che l'udivano erano pieni di stupore per
la sua intelligenza e le sue risposte.
48 Al vederlo restarono stupiti e sua madre gli disse: "Figlio,
perché ci hai fatto così? Ecco, tuo padre e
io, angosciati, ti cercavamo".
49 Ed egli rispose: "Perché mi cercavate? Non
sapevate che io devo occuparmi delle cose del Padre mio?".
50 Ma essi non compresero le sue parole.
51 Partì dunque con loro e tornò a Nazaret e
stava loro sottomesso. Sua madre serbava tutte queste cose
nel suo cuore.
52 E Gesù cresceva in sapienza, età e grazia
davanti a Dio e agli uomini. |
3
1 Anno autem quinto decimo im perii Tiberii
Caesaris, procu rante Pontio Pilato Iudaeam, tetrarcha autem
Galilaeae Herode, Philippo autem fratre eius tetrarcha Ituraeae
et Trachonitidis regionis, et Lysania Abilinae tetrarcha,
2 sub principe sacerdotum Anna et Caipha, factum est verbum
Dei super Ioannem Zachariae filium in deserto.
3 Et venit in omnem regionem circa Iordanem praedicans baptismum
paenitentiae in remissionem peccatorum,
4 sicut scriptum est in libro sermonum Isaiae prophetae: “
Vox clamantis in deserto: “Parate viam Domini, rectas
facite semitas eius.
5 Omnis vallis implebitur, et omnis mons et collis humiliabitur;
et erunt prava in directa, et aspera in vias planas:
6 et videbit omnis caro salutare Dei” ”.
7 Dicebat ergo ad turbas, quae exibant, ut baptizarentur ab
ipso: “ Genimina viperarum, quis ostendit vobis fugere
a ventura ira?
8 Facite ergo fructus dignos paenitentiae et ne coeperitis
dicere in vobis ipsis: “Patrem habemus Abraham”;
dico enim vobis quia potest Deus de lapidibus istis suscitare
Abrahae filios.
9 Iam enim et securis ad radicem arborum posita est; omnis
ergo arbor non faciens fructum bonum exciditur et in ignem
mittitur ”.
10 Et interrogabant eum turbae dicentes: “ Quid ergo
faciemus? ”.
11 Respondens autem dicebat illis: “ Qui habet duas
tunicas, det non habenti; et, qui habet escas, similiter faciat
”.
12 Venerunt autem et publicani, ut baptizarentur, et dixerunt
ad illum: “ Magister, quid faciemus? ”.
13 At ille dixit ad eos: “ Nihil amplius quam constitutum
est vobis, faciatis ”.
14 Interrogabant autem eum et milites dicentes: “ Quid
faciemus et nos? ”. Et ait illis: “ Neminem concutiatis
neque calumniam faciatis et contenti estote stipendiis vestris
”.
15 Existimante autem populo et cogitantibus omnibus in cordibus
suis de Ioanne, ne forte ipse esset Christus,
16 respondit Ioannes dicens omnibus: “ Ego quidem aqua
baptizo vos. Venit autem fortior me, cuius non sum dignus
solvere corrigiam calceamentorum eius: ipse vos baptizabit
in Spiritu Sancto et igni;
17 cuius ventilabrum in manu eius ad purgandam aream suam
et ad congregandum triticum in horreum suum, paleas autem
comburet igni inexstinguibili ”.
18 Multa quidem et alia exhortans evangelizabat populum.
19 Herodes autem tetrarcha, cum corriperetur ab illo de Herodiade
uxore fratris sui et de omnibus malis, quae fecit Herodes,
20 adiecit et hoc supra omnia et inclusit Ioannem in carcere.
21 Factum est autem, cum baptizaretur omnis populus, et Iesu
baptizato et orante, apertum est caelum,
22 et descendit Spiritus Sanctus corporali specie sicut columba
super ipsum; et vox de caelo facta est: “ Tu es Filius
meus dilectus; in te complacui mihi ”.
23 Et ipse Iesus erat incipiens quasi annorum triginta, ut
putabatur, filius Ioseph, qui fuit Heli,
24 qui fuit Matthat, qui fuit Levi, qui fuit Melchi, qui fuit
Iannae, qui fuit Ioseph,
25 qui fuit Matthathiae, qui fuit Amos, qui fuit Nahum, qui
fuit Esli, qui fuit Naggae,
26 qui fuit Maath, qui fuit Matthathiae, qui fuit Semei, qui
fuit Iosech, qui fuit Ioda,
27 qui fuit Ioanna, qui fuit Resa, qui fuit Zorobabel, qui
fuit Salathiel, qui fuit Neri,
28 qui fuit Melchi, qui fuit Addi, qui fuit Cosam, qui fuit
Elmadam, qui fuit Her,
29 qui fuit Iesu, qui fuit Eliezer, qui fuit Iorim, qui fuit
Matthat, qui fuit Levi,
30 qui fuit Simeon, qui fuit Iudae, qui fuit Ioseph, qui fuit
Iona, qui fuit Eliachim,
31 qui fuit Melea, qui fuit Menna, qui fuit Matthatha, qui
fuit Nathan, qui fuit David,
32 qui fuit Iesse, qui fuit Obed, qui fuit Booz, qui fuit
Salmon, qui fuit Naasson,
33 qui fuit Aminadab, qui fuit Admin, qui fuit Arni, qui fuit
Esrom, qui fuit Phares, qui fuit Iudae,
34 qui fuit Iacob, qui fuit Isaac, qui fuit Abrahae, qui fuit
Thare, qui fuit Nachor,
35 qui fuit Seruch, qui fuit Ragau, qui fuit Phaleg, qui fuit
Heber, qui fuit Sala,
36 qui fuit Cainan, qui fuit Arphaxad, qui fuit Sem, qui fuit
Noe, qui fuit Lamech,
37 qui fuit Mathusala, qui fuit Henoch, qui fuit Iared, qui
fuit Malaleel, qui fuit Cainan,
38 qui fuit Enos, qui fuit Seth, qui fuit Adam, qui fuit Dei. |
3
1 Nell'anno decimoquinto dell'impero di
Tiberio Cesare, mentre Ponzio Pilato era governatore della
Giudea, Erode tetrarca della Galilea, e Filippo, suo fratello,
tetrarca dell'Iturèa e della Traconìtide, e
Lisània tetrarca dell'Abilène,
2 sotto i sommi sacerdoti Anna e Caifa, la parola di Dio scese
su Giovanni, figlio di Zaccaria, nel deserto.
3 Ed egli percorse tutta la regione del Giordano, predicando
un battesimo di conversione per il perdono dei peccati,
4 com'è scritto nel libro degli oracoli del profeta
Isaia: Voce di uno che grida nel deserto: Preparate la via
del Signore, raddrizzate i suoi sentieri!
5 Ogni burrone sia riempito, ogni monte e ogni colle sia abbassato;
i passi tortuosi siano diritti; i luoghi impervi spianati.
6 Ogni uomo vedrà la salvezza di Dio!
7 Diceva dunque alle folle che andavano a farsi battezzare
da lui: "Razza di vipere, chi vi ha insegnato a sfuggire
all'ira imminente?
8 Fate dunque opere degne della conversione e non cominciate
a dire in voi stessi: Abbiamo Abramo per padre! Perché
io vi dico che Dio può far nascere figli ad Abramo
anche da queste pietre.
9 Anzi, la scure è già posta alla radice degli
alberi; ogni albero che non porta buon frutto, sarà
tagliato e buttato nel fuoco".
10 Le folle lo interrogavano: "Che cosa dobbiamo fare?".
11 Rispondeva: "Chi ha due tuniche, ne dia una a chi
non ne ha; e chi ha da mangiare, faccia altrettanto".
12 Vennero anche dei pubblicani a farsi battezzare, e gli
chiesero: "Maestro, che dobbiamo fare?".
13 Ed egli disse loro: "Non esigete nulla di più
di quanto vi è stato fissato".
14 Lo interrogavano anche alcuni soldati: "E noi che
dobbiamo fare?". Rispose: "Non maltrattate e non
estorcete niente a nessuno, contentatevi delle vostre paghe".
15 Poiché il popolo era in attesa e tutti si domandavano
in cuor loro, riguardo a Giovanni, se non fosse lui il Cristo,
16 Giovanni rispose a tutti dicendo: "Io vi battezzo
con acqua; ma viene uno che è più forte di me,
al quale io non son degno di sciogliere neppure il legaccio
dei sandali: costui vi battezzerà in Spirito Santo
e fuoco.
17 Egli ha in mano il ventilabro per ripulire la sua aia e
per raccogliere il frumento nel granaio; ma la pula, la brucerà
con fuoco inestinguibile".
18 Con molte altre esortazioni annunziava al popolo la buona
novella.
19 Ma il tetrarca Erode, biasimato da lui a causa di Erodìade,
moglie di suo fratello, e per tutte le scelleratezze che aveva
commesso,
20 aggiunse alle altre anche questa: fece rinchiudere Giovanni
in prigione.
21 Quando tutto il popolo fu battezzato e mentre Gesù,
ricevuto anche lui il battesimo, stava in preghiera, il cielo
si aprì
22 e scese su di lui lo Spirito Santo in apparenza corporea,
come di colomba, e vi fu una voce dal cielo: "Tu sei
il mio figlio prediletto, in te mi sono compiaciuto".
23 Gesù quando incominciò il suo ministero aveva
circa trent'anni ed era figlio, come si credeva, di Giuseppe,
figlio di Eli,
24 figlio di Mattàt, figlio di Levi, figlio di Melchi,
figlio di Innài, figlio di Giuseppe,
25figlio di Mattatìa, figlio di Amos, figlio di Naum,
figlio di Esli, figlio di Naggài,
26 figlio di Maat, figlio di Mattatìa, figlio di Semèin,
figlio di Iosek, figlio di Ioda,
27 figlio di Ioanan, figlio di Resa, figlio di Zorobabèle,
figlio di Salatiel, figlio di Neri,
28 figlio di Melchi, figlio di Addi, figlio di Cosam, figlio
di Elmadàm, figlio di Er,
29 figlio di Gesù, figlio di Elièzer, figlio
di Iorim, figlio di Mattàt, figlio di Levi,
30 figlio di Simeone, figlio di Giuda, figlio di Giuseppe,
figlio di Ionam, figlio di Eliacim,
31 figlio di Melèa, figlio di Menna, figlio di Mattatà,
figlio di Natàm, figlio di Davide,
32 figlio di Iesse, figlio di Obed, figlio di Booz, figlio
di Sala, figlio di Naàsson,
33 figlio di Aminadàb, figlio di Admin, figlio di Arni,
figlio di Esrom, figlio di Fares, figlio di Giuda,
34 figlio di Giacobbe, figlio di Isacco, figlio di Abramo,
figlio di Tare, figlio di Nacor,
35 figlio di Seruk, figlio di Ragau, figlio di Falek, figlio
di Eber, figlio di Sala,
36 figlio di Cainam, figlio di Arfàcsad, figlio di
Sem, figlio di Noè, figlio di Lamech,
37 figlio di Matusalemme, figlio di Enoch, figlio di Iaret,
figlio di Malleèl, figlio di Cainam,
38 figlio di Enos, figlio di Set, figlio di Adamo, figlio
di Dio. |
4
1 Iesus autem plenus Spiritu Sancto regressus
est ab Iordane et agebatur in Spiritu in deserto
2 diebus quadraginta et tentabatur a Diabolo. Et nihil manducavit
in diebus illis et, consummatis illis, esuriit.
3 Dixit autem illi Diabolus: “ Si Filius Dei es, dic
lapidi huic, ut panis fiat ”.
4 Et respondit ad illum Iesus: “ Scriptum est: “Non
in pane solo vivet homo” ”.
5 Et sustulit illum et ostendit illi omnia regna orbis terrae
in momento temporis;
6 et ait ei Diabolus: “ Tibi dabo potestatem hanc universam
et gloriam illorum, quia mihi tradita est, et, cui volo, do
illam:
7 tu ergo, si adoraveris coram me, erit tua omnis ”.
8 Et respondens Iesus dixit illi: “ Scriptum est: “Dominum
Deum tuum adorabis et illi soli servies”.
9 Duxit autem illum in Ierusalem et statuit eum supra pinnam
templi et dixit illi: “ Si Filius Dei es, mitte te hinc
deorsum.
10 Scriptum est enim: “Angelis suis mandabit de te,
ut conservent te”
11 et: “In manibus tollent te,
ne forte offendas ad lapidem pedem tuum”.
12 Et respondens Iesus ait illi: “ Dictum est: “Non
tentabis Dominum Deum tuum” ”.
13 Et consummata omni tentatione, Diabolus recessit ab illo
usque ad tempus.
14 Et regressus est Iesus in virtute Spiritus in Galilaeam.
Et fama exiit per universam regionem de illo.
15 Et ipse docebat in synagogis eorum et magnificabatur ab
omnibus.
16 Et venit Nazareth, ubi erat nutritus, et intravit secundum
consuetudinem suam die sabbati in synagogam et surrexit legere.
17 Et tradi tus est illi liber prophetae Isaiae; et
ut revolvit librum, invenit locum, ubi scriptum erat:
18 “ Spiritus Domini super me; propter quod unxit me
evangelizare pauperibus, misit me praedicare captivis remissionem
et caecis visum, dimittere confractos in remissione,
19 praedicare annum Domini acceptum ”.
20 Et cum plicuisset librum, reddidit ministro et sedit; et
omnium in synagoga oculi erant intendentes in eum.
21 Coepit autem dicere ad illos: “ Hodie impleta est
haec Scriptura in auribus vestris ”.
22 Et omnes testimonium illi dabant et mirabantur in verbis
gratiae, quae procedebant de ore ipsius, et dicebant: “
Nonne hic filius est Ioseph? ”.
23 Et ait illis: “ Utique dicetis mihi hanc similitudinem:
“Medice, cura teipsum; quanta audivimus facta in Capharnaum,
fac et hic in patria tua” ”.
24 Ait autem: “ Amen dico vobis: Nemo propheta acceptus
est in patria sua.
25 In veritate autem dico vobis: Multae viduae erant in diebus
Eliae in Israel, quando clausum est caelum annis tribus et
mensibus sex, cum facta est fames magna in omni terra;
26 et ad nullam illarum missus est Elias nisi in Sarepta Sidoniae
ad mulierem viduam.
27 Et multi leprosi erant in Israel sub Eliseo propheta; et
nemo eorum mundatus est nisi Naaman Syrus ”.
28 Et repleti sunt omnes in synagoga ira haec audientes;
29 et surrexerunt et eiecerunt illum extra civitatem et duxerunt
illum usque ad supercilium montis, supra quem civitas illorum
erat aedificata, ut praecipitarent eum.
30 Ipse autem transiens per medium illorum ibat.
31 Et descendit in Capharnaum civitatem Galilaeae. Et docebat
illos sabbatis;
32 et stupebant in doctrina eius, quia in potestate erat sermo
ipsius.
33 Et in synagoga erat homo habens spiritum daemonii immundi;
et exclamavit voce magna:
34 “ Sine; quid nobis et tibi, Iesu Nazarene? Venisti
perdere nos? Scio te qui sis: Sanctus Dei ”.
35 Et increpavit illi Iesus dicens: “ Obmutesce et exi
ab illo! ”. Et cum proiecisset illum daemonium in medium,
exiit ab illo nihilque illum nocuit.
36 Et factus est pavor in omnibus; et colloquebantur ad invicem
dicentes: “ Quod est hoc verbum, quia in potestate et
virtute imperat immundis spiritibus, et exeunt? ”.
37 Et divulgabatur fama de illo in omnem locum regionis.
38 Surgens autem de synagoga introivit in domum Simonis. Socrus
autem Simonis tenebatur magna febri; et rogaverunt illum pro
ea.
39 Et stans super illam imperavit febri, et dimisit illam;
et continuo surgens ministrabat illis.
40 Cum sol autem occidisset, omnes, qui habebant infirmos
variis languoribus, ducebant illos ad eum; at ille singulis
manus imponens curabat eos.
41 Exibant autem daemonia a multis clamantia et dicentia:
“ Tu es Filius Dei ”. Et increpans non sinebat
ea loqui, quia sciebant ipsum esse Christum.
42 Facta autem die, egressus ibat in desertum locum; et turbae
requirebant eum et venerunt usque ad ipsum et detinebant illum,
ne discederet ab eis.
43 Quibus ille ait: “ Et aliis civitatibus oportet me
evangelizare regnum Dei, quia ideo missus sum ”.
44 Et erat praedicans in synagogis Iudaeae. |
4
1 Gesù, pieno di Spirito Santo, si
allontanò dal Giordano e fu condotto dallo Spirito
nel deserto
2 dove, per quaranta giorni, fu tentato dal diavolo. Non mangiò
nulla in quei giorni; ma quando furono terminati ebbe fame.
3 Allora il diavolo gli disse: "Se tu sei Figlio di Dio,
dì a questa pietra che diventi pane".
4 Gesù gli rispose: "Sta scritto: Non di solo
pane vivrà l'uomo".
5 Il diavolo lo condusse in alto e, mostrandogli in un istante
tutti i regni della terra, gli disse:
6"Ti darò tutta questa potenza e la gloria di
questi regni, perché è stata messa nelle mie
mani e io la do a chi voglio.
7 Se ti prostri dinanzi a me tutto sarà tuo".
8 Gesù gli rispose: "Sta scritto: Solo al Signore
Dio tuo ti prostrerai, lui solo adorerai".
9 Lo condusse a Gerusalemme, lo pose sul pinnacolo del tempio
e gli disse: "Se tu sei Figlio di Dio, buttati giù;
10 sta scritto infatti: Ai suoi angeli darà ordine
per te, perché essi ti custodiscano;
11 e anche: essi ti sosterranno con le mani, perché
il tuo piede non inciampi in una pietra".
12 Gesù gli rispose: "È stato detto: Non
tenterai il Signore Dio tuo".
13Dopo aver esaurito ogni specie di tentazione, il diavolo
si allontanò da lui per ritornare al tempo fissato.
14 Gesù ritornò in Galilea con la potenza dello
Spirito Santo e la sua fama si diffuse in tutta la regione.
15 Insegnava nelle loro sinagoghe e tutti ne facevano grandi
lodi.
16 Si recò a Nazaret, dove era stato allevato; ed entrò,
secondo il suo solito, di sabato nella sinagoga e si alzò
a leggere.
17 Gli fu dato il rotolo del profeta Isaia; apertolo trovò
il passo dove era scritto:
18 Lo Spirito del Signore è sopra di me; per questo
mi ha consacrato con l'unzione, e mi ha mandato per annunziare
ai poveri un lieto messaggio, per proclamare ai prigionieri
la liberazione e ai ciechi la vista; per rimettere in libertà
gli oppressi,
19 e predicare un anno di grazia del Signore.
20 Poi arrotolò il volume, lo consegnò all'inserviente
e sedette. Gli occhi di tutti nella sinagoga stavano fissi
sopra di lui.
21 Allora cominciò a dire: "Oggi si è adempiuta
questa Scrittura che voi avete udita con i vostri orecchi".
22 Tutti gli rendevano testimonianza ed erano meravigliati
delle parole di grazia che uscivano dalla sua bocca e dicevano:
"Non è il figlio di Giuseppe?".
23 Ma egli rispose: "Di certo voi mi citerete il proverbio:
Medico, cura te stesso. Quanto abbiamo udito che accadde a
Cafarnao, fàllo anche qui, nella tua patria!".
24 Poi aggiunse: "Nessun profeta è bene accetto
in patria.
25 Vi dico anche: c'erano molte vedove in Israele al tempo
di Elia, quando il cielo fu chiuso per tre anni e sei mesi
e ci fu una grande carestia in tutto il paese;
26 ma a nessuna di esse fu mandato Elia, se non a una vedova
in Sarepta di Sidone.
27 C'erano molti lebbrosi in Israele al tempo del profeta
Eliseo, ma nessuno di loro fu risanato se non Naaman, il Siro".
28 All'udire queste cose, tutti nella sinagoga furono pieni
di sdegno;
29 si levarono, lo cacciarono fuori della città e lo
condussero fin sul ciglio del monte sul quale la loro città
era situata, per gettarlo giù dal precipizio.
30 Ma egli, passando in mezzo a loro, se ne andò.
31 Poi discese a Cafarnao, una città della Galilea,
e al sabato ammaestrava la gente.
32 Rimanevano colpiti dal suo insegnamento, perché
parlava con autorità.
33 Nella sinagoga c'era un uomo con un demonio immondo e cominciò
a gridare forte:
34"Basta! Che abbiamo a che fare con te, Gesù
Nazareno? Sei venuto a rovinarci? So bene chi sei: il Santo
di Dio!".
35 Gesù gli intimò: "Taci, esci da costui!".
E il demonio, gettatolo a terra in mezzo alla gente, uscì
da lui, senza fargli alcun male.
36 Tutti furono presi da paura e si dicevano l'un l'altro:
"Che parola è mai questa, che comanda con autorità
e potenza agli spiriti immondi ed essi se ne vanno?".
37 E si diffondeva la fama di lui in tutta la regione.
38 Uscito dalla sinagoga entrò nella casa di Simone.
La suocera di Simone era in preda a una grande febbre e lo
pregarono per lei.
39 Chinatosi su di lei, intimò alla febbre, e la febbre
la lasciò. Levatasi all'istante, la donna cominciò
a servirli.
40 Al calar del sole, tutti quelli che avevano infermi colpiti
da mali di ogni genere li condussero a lui. Ed egli, imponendo
su ciascuno le mani, li guariva.
41 Da molti uscivano demòni gridando: "Tu sei
il Figlio di Dio!". Ma egli li minacciava e non li lasciava
parlare, perché sapevano che era il Cristo.
42 Sul far del giorno uscì e si recò in un luogo
deserto. Ma le folle lo cercavano, lo raggiunsero e volevano
trattenerlo perché non se ne andasse via da loro.
43 Egli però disse: "Bisogna che io annunzi il
regno di Dio anche alle altre città; per questo sono
stato mandato".
44 E andava predicando nelle sinagoghe della Giudea. |
5
1 Factum est autem, cum turba urgeret illum
et audiret verbum Dei, et ipse stabat secus stagnum Genesareth
2 et vidit duas naves stantes secus stagnum; piscatores autem
descenderant de illis et lavabant retia.
3 Ascendens autem in unam navem, quae erat Simonis, rogavit
eum a terra reducere pusillum; et sedens docebat de navicula
turbas.
4 Ut cessavit autem loqui, dixit ad Simonem: “ Duc in
altum et laxate retia vestra in capturam ”.
5 Et respondens Simon dixit: “ Praeceptor, per totam
noctem laborantes nihil cepimus; in verbo autem tuo laxabo
retia ”.
6 Et cum hoc fecissent, concluserunt piscium multitudinem
copiosam; rumpebantur autem retia eorum.
7 Et annuerunt sociis, qui erant in alia navi, ut venirent
et adiuvarent eos; et venerunt et impleverunt ambas naviculas,
ita ut mergerentur.
8 Quod cum videret Simon Petrus, procidit ad genua Iesu dicens:
“ Exi a me, quia homo peccator sum, Domine ”.
9 Stupor enim circumdederat eum et omnes, qui cum illo erant,
in captura piscium, quos ceperant;
10 similiter autem et Iacobum et Ioannem, filios Zebedaei,
qui erant socii Simonis. Et ait ad Simonem Iesus: “
Noli timere; ex hoc iam homines eris capiens ”.
11 Et subductis ad terram navibus, relictis omnibus, secuti
sunt illum.
12 Et factum est, cum esset in una civitatum, et ecce vir
plenus lepra; et videns Iesum et procidens in faciem rogavit
eum dicens: “ Domine, si vis, potes me mundare ”.
13 Et extendens manum tetigit illum dicens: “ Volo,
mundare! ”; et confestim lepra discessit ab illo.
14 Et ipse praecepit illi, ut nemini diceret, sed: “
Vade, ostende te sacerdoti et offer pro emundatione tua, sicut
praecepit Moyses, in testimonium illis ”.
15 Perambulabat autem magis sermo de illo, et conveniebant
turbae multae, ut audirent et curarentur ab infirmitatibus
suis;
16 ipse autem secedebat in desertis et orabat.
17 Et factum est, in una dierum, et ipse erat docens, et erant
pharisaei sedentes et legis doctores, qui venerant ex omni
castello Galilaeae et Iudaeae et Ierusalem; et virtus Domini
erat ei ad sanandum.
18 Et ecce viri portantes in lecto hominem, qui erat paralyticus,
et quaerebant eum inferre et ponere ante eum.
19 Et non invenientes qua parte illum inferrent prae turba,
ascenderunt supra tectum et per tegulas summiserunt illum
cum lectulo in medium ante Iesum.
20 Quorum fidem ut vidit, dixit: “ Homo, remittuntur
tibi peccata tua ”.
21 Et coeperunt cogitare scribae et pharisaei dicentes: “
Quis est hic, qui loquitur blasphemias? Quis potest dimittere
peccata nisi solus Deus? ”.
22 Ut cognovit autem Iesus cogitationes eorum, respondens
dixit ad illos: “ Quid cogitatis in cordibus vestris?
23 Quid est facilius, dicere: “Dimittuntur tibi peccata
tua”, an dicere: “Surge et ambula”?
24 Ut autem sciatis quia Filius hominis potestatem habet in
terra dimittere peccata — ait paralytico - : Tibi dico:
Surge, tolle lectulum tuum et vade in domum tuam ”.
25 Et confestim surgens coram illis tulit, in quo iacebat,
et abiit in domum suam magnificans Deum.
26 Et stupor apprehendit omnes, et magnificabant Deum; et
repleti sunt timore dicentes: “ Vidimus mirabilia hodie
”.
27 Et post haec exiit et vidit publicanum nomine Levi sedentem
ad teloneum et ait illi: “ Sequere
me ”.
28 Et relictis omnibus, surgens secutus est eum.
29 Et fecit ei convivium magnum Levi in domo sua; et erat
turba multa publicanorum et aliorum, qui cum illis erant discumbentes.
30 Et murmurabant pharisaei et scribae eorum adversus discipulos
eius dicentes: “ Quare cum publicanis et peccatoribus
manducatis et bibitis? ”.
31 Et respondens Iesus dixit ad illos: “ Non egent,
qui sani sunt, medico, sed qui male habent.
32 Non veni vocare iustos sed peccatores in paenitentiam ”.
33 At illi dixerunt ad eum: “ Discipuli Ioannis ieiunant
frequenter et obsecrationes faciunt, similiter et pharisaeorum;
tui autem edunt et bibunt ”.
34 Quibus Iesus ait: “ Numquid potestis convivas nuptiarum,
dum cum illis est sponsus, facere ieiunare?
35 Venient autem dies; et cum ablatus fuerit ab illis sponsus,
tunc ieiunabunt in illis diebus ”.
36 Dicebat autem et similitudinem ad illos: “ Nemo abscindit
commissuram a vestimento novo et immittit in vestimentum vetus;
alioquin et novum rumpet, et veteri non conveniet commissura
a novo.
37 Et nemo mittit vinum novum in utres veteres; alioquin rumpet
vinum novum utres et ipsum effundetur, et utres peribunt;
38 sed vinum novum in utres novos mittendum est.
39 Et nemo bibens vetus vult novum; dicit enim: “Vetus
melius est!” ”. |
5
1 Un giorno, mentre, levato in piedi, stava
presso il lago di Genèsaret
2 e la folla gli faceva ressa intorno per ascoltare la parola
di Dio, vide due barche ormeggiate alla sponda. I pescatori
erano scesi e lavavano le reti.
3 Salì in una barca, che era di Simone, e lo pregò
di scostarsi un poco da terra. Sedutosi, si mise ad ammaestrare
le folle dalla barca.
4 Quando ebbe finito di parlare, disse a Simone: "Prendi
il largo e calate le reti per la pesca".
5 Simone rispose: "Maestro, abbiamo faticato tutta la
notte e non abbiamo preso nulla; ma sulla tua parola getterò
le reti".
6 E avendolo fatto, presero una quantità enorme di
pesci e le reti si rompevano.
7 Allora fecero cenno ai compagni dell'altra barca, che venissero
ad aiutarli. Essi vennero e riempirono tutte e due le barche
al punto che quasi affondavano.
8 Al veder questo, Simon Pietro si gettò alle ginocchia
di Gesù, dicendo: "Signore, allontanati da me
che sono un peccatore".
9 Grande stupore infatti aveva preso lui e tutti quelli che
erano insieme con lui per la pesca che avevano fatto;
10 così pure Giacomo e Giovanni, figli di Zebedèo,
che erano soci di Simone. Gesù disse a Simone: "Non
temere; d'ora in poi sarai pescatore di uomini".
11 Tirate le barche a terra, lasciarono tutto e lo seguirono.
12 Un giorno Gesù si trovava in una città e
un uomo coperto di lebbra lo vide e gli si gettò ai
piedi pregandolo: "Signore, se vuoi, puoi sanarmi".
13 Gesù stese la mano e lo toccò dicendo: "Lo
voglio, sii risanato!". E subito la lebbra scomparve
da lui.
14 Gli ingiunse di non dirlo a nessuno: "Và, mostrati
al sacerdote e fà l'offerta per la tua purificazione,
come ha ordinato Mosè, perché serva di testimonianza
per essi".
15 La sua fama si diffondeva ancor più; folle numerose
venivano per ascoltarlo e farsi guarire dalle loro infermità.
16 Ma Gesù si ritirava in luoghi solitari a pregare.
17 Un giorno sedeva insegnando. Sedevano là anche farisei
e dottori della legge, venuti da ogni villaggio della Galilea,
della Giudea e da Gerusalemme. E la potenza del Signore gli
faceva operare guarigioni.
18 Ed ecco alcuni uomini, portando sopra un letto un paralitico,
cercavano di farlo passare e metterlo davanti a lui.
19 Non trovando da qual parte introdurlo a causa della folla,
salirono sul tetto e lo calarono attraverso le tegole con
il lettuccio davanti a Gesù, nel mezzo della stanza.
20 Veduta la loro fede, disse: "Uomo, i tuoi peccati
ti sono rimessi".
21 Gli scribi e i farisei cominciarono a discutere dicendo:
"Chi è costui che pronuncia bestemmie? Chi può
rimettere i peccati, se non Dio soltanto?".
22 Ma Gesù, conosciuti i loro ragionamenti, rispose:
"Che cosa andate ragionando nei vostri cuori?
23 Che cosa è più facile, dire: Ti sono rimessi
i tuoi peccati, o dire: Alzati e cammina?
24 Ora, perché sappiate che il Figlio dell'uomo ha
il potere sulla terra di rimettere i peccati: io ti dico -
esclamò rivolto al paralitico - alzati, prendi il tuo
lettuccio e và a casa tua".
25 Subito egli si alzò davanti a loro, prese il lettuccio
su cui era disteso e si avviò verso casa glorificando
Dio.
26 Tutti rimasero stupiti e levavano lode a Dio; pieni di
timore dicevano: "Oggi abbiamo visto cose prodigiose".
27 Dopo ciò egli uscì e vide un pubblicano di
nome Levi seduto al banco delle imposte, e gli disse: "Seguimi!".
28 Egli, lasciando tutto, si alzò e lo seguì.
29 Poi Levi gli preparò un grande banchetto nella sua
casa. C'era una folla di pubblicani e d'altra gente seduta
con loro a tavola.
30 I farisei e i loro scribi mormoravano e dicevano ai suoi
discepoli: "Perché mangiate e bevete con i pubblicani
e i peccatori?".
31 Gesù rispose: "Non sono i sani che hanno bisogno
del medico, ma i malati;
32 io non sono venuto a chiamare i giusti, ma i peccatori
a convertirsi".
33 Allora gli dissero: "I discepoli di Giovanni digiunano
spesso e fanno orazioni; così pure i discepoli dei
farisei; invece i tuoi mangiano e bevono!".
34 Gesù rispose: "Potete far digiunare gli invitati
a nozze, mentre lo sposo è con loro?
35 Verranno però i giorni in cui lo sposo sarà
strappato da loro; allora, in quei giorni, digiuneranno".
36 Diceva loro anche una parabola: "Nessuno strappa un
pezzo da un vestito nuovo per attaccarlo a un vestito vecchio;
altrimenti egli strappa il nuovo, e la toppa presa dal nuovo
non si adatta al vecchio.
37 E nessuno mette vino nuovo in otri vecchi; altrimenti il
vino nuovo spacca gli otri, si versa fuori e gli otri vanno
perduti.
38 Il vino nuovo bisogna metterlo in otri nuovi.
39 Nessuno poi che beve il vino vecchio desidera il nuovo,
perché dice: Il vecchio è buono!". |
6
1 Factum est autem in sabbato, cum transiret
per sata, et velle bant discipuli eius spicas et manducabant
confricantes manibus.
2 Quidam autem pharisaeorum dixerunt: “ Quid facitis,
quod non licet in sabbatis? ”.
3 Et respondens Iesus ad eos dixit: “ Nec hoc legistis,
quod fecit David, cum esurisset ipse et qui cum eo erant?
4 Quomodo intravit in domum Dei et panes propositionis sumpsit
et manducavit et dedit his, qui cum ipso erant, quos non licet
manducare nisi tantum sacerdotibus? ”.
5 Et dicebat illis: “ Dominus est sabbati Filius hominis
”.
6 Factum est autem in alio sabbato, ut intraret in synagogam
et doceret; et erat ibi homo, et manus eius dextra erat arida.
7 Observabant autem illum scribae et pharisaei, si sabbato
curaret, ut invenirent accusare illum.
8 Ipse vero sciebat cogitationes eorum et ait homini, qui
habebat manum aridam: “ Surge et sta in medium ”.
Et surgens stetit.
9 Ait autem ad illos Iesus: “ Interrogo vos, si licet
sabbato bene facere an male; animam salvam facere an perdere?
”.
10 Et circumspectis omnibus illis, dixit illi: “ Extende
manum tuam ”. Et fecit; et restituta est manus eius.
11 Ipsi autem repleti sunt insipientia et colloquebantur ad
invicem quidnam facerent Iesu.
12 Factum est autem in illis diebus, exiit in montem orare
et erat pernoctans in oratione Dei.
13 Et cum dies factus esset, vocavit discipulos suos et elegit
Duodecim ex ipsis, quos et apostolos nominavit:
14 Simonem, quem et cognominavit Petrum, et Andream fratrem
eius et Iacobum et Ioannem et Philippum et Bartholomaeum
15 et Matthaeum et Thomam et Iacobum Alphaei et Simonem, qui
vocatur Zelotes,
16 et Iudam Iacobi et Iudam Iscarioth, qui fuit proditor.
17 Et descendens cum illis stetit in loco campestri, et turba
multa discipulorum eius, et multitudo copiosa plebis ab omni
Iudaea et Ierusalem et maritima Tyri et Sidonis,
18 qui venerunt, ut audirent eum et sanarentur a languoribus
suis; et, qui vexabantur a spiritibus immundis, curabantur.
19 Et omnis turba quaerebant eum tangere, quia virtus de illo
exibat et sanabat omnes.
20 Et ipse, elevatis oculis suis in discipulos suos, dicebat:
“ Beati pauperes, quia vestrum est regnum Dei.
21 Beati, qui nunc esuritis, quia saturabimini.
Beati, qui nunc fletis, quia ridebitis.
22 Beati eritis, cum vos oderint homines et cum separaverint
vos et exprobraverint et eiecerint nomen vestrum tamquam malum
propter Filium hominis.
23 Gaudete in illa die et exsultate, ecce enim merces vestra
multa in caelo; secundum haec enim faciebant prophetis patres
eorum.
24 Verumtamen vae vobis divitibus, quia habetis consolationem
vestram!
25 Vae vobis, qui saturati estis nunc, quia esurietis!
Vae vobis, qui ridetis nunc, quia lugebitis et flebitis!
26 Vae, cum bene vobis dixerint omnes homines! Secundum haec
enim faciebant pseudoprophetis patres eorum.
27 Sed vobis dico, qui auditis: Diligite inimicos vestros,
bene facite his, qui vos oderunt;
28 benedicite male dicentibus vobis, orate pro calumniantibus
vos.
29 Ei, qui te percutit in maxillam, praebe et alteram; et
ab eo, qui aufert tibi vestimentum, etiam tunicam noli prohibere.
30 Omni petenti te tribue; et ab eo, qui aufert, quae tua
sunt, ne repetas.
31 Et prout vultis, ut faciant vobis homines, facite illis
similiter.
32 Et si diligitis eos, qui vos diligunt, quae vobis est gratia?
Nam et peccatores diligentes se diligunt.
33 Et si bene feceritis his, qui vobis bene faciunt, quae
vobis est gratia? Si quidem et peccatores idem faciunt.
34 Et si mutuum dederitis his, a quibus speratis recipere,
quae vobis gratia est? Nam et peccatores peccatoribus fenerantur,
ut recipiant aequalia.
35 Verumtamen diligite inimicos vestros et bene facite et
mutuum date nihil desperantes; et erit merces vestra multa,
et eritis filii Altissimi, quia ipse benignus est super ingratos
et malos.
36 Estote misericordes, sicut et Pater vester misericors est.
37 Et nolite iudicare et non iudicabimini; et nolite condemnare
et non condemnabimini. Dimittite et dimittemini;
38 date, et dabitur vobis: mensuram bonam, confertam, coagitatam,
supereffluentem dabunt in sinum vestrum; eadem quippe mensura,
qua mensi fueritis, remetietur vobis ”.
39 Dixit autem illis et similitudinem: “ Numquid potest
caecus caecum ducere? Nonne ambo in foveam cadent?
40 Non est discipulus super magistrum; perfectus autem omnis
erit sicut magister eius.
41 Quid autem vides festucam in oculo fratris tui, trabem
autem, quae in oculo tuo est, non consideras?
42 Quomodo potes dicere fratri tuo: “Frater, sine eiciam
festucam, quae est in oculo tuo”, ipse in oculo tuo
trabem non videns? Hypocrita, eice primum trabem de oculo
tuo et tunc perspicies, ut educas festucam, quae est in oculo
fratris tui.
43 Non est enim arbor bona faciens fructum malum, neque iterum
arbor mala faciens fructum bonum.
44 Unaquaeque enim arbor de fructu suo cognoscitur; neque
enim de spinis colligunt ficus, neque de rubo vindemiant uvam.
45 Bonus homo de bono thesauro cordis profert bonum, et malus
homo de malo profert malum: ex abundantia enim cordis os eius
loquitur.
46 Quid autem vocatis me: “Domine, Domine”, et
non facitis, quae dico?
47 Omnis, qui venit ad me et audit sermones meos et facit
eos, ostendam vobis cui similis sit:
48 similis est homini aedificanti domum, qui fodit in altum
et posuit fundamentum supra petram; inundatione autem facta,
illisum est flumen domui illi et non potuit eam movere; bene
enim aedificata erat.
49 Qui autem audivit et non fecit, similis est homini aedificanti
domum suam supra terram sine fundamento; in quam illisus est
fluvius, et continuo cecidit, et facta est ruina domus illius
magna ”. |
6
1 Un giorno di sabato passava attraverso
campi di grano e i suoi discepoli coglievano e mangiavano
le spighe, sfregandole con le mani.
2 Alcuni farisei dissero: "Perché fate ciò
che non è permesso di sabato?".
3 Gesù rispose: "Allora non avete mai letto ciò
che fece Davide, quando ebbe fame lui e i suoi compagni?
4 Come entrò nella casa di Dio, prese i pani dell'offerta,
ne mangiò e ne diede ai suoi compagni, sebbene non
fosse lecito mangiarli se non ai soli sacerdoti?".
5 E diceva loro: "Il Figlio dell'uomo è signore
del sabato".
6 Un altro sabato egli entrò nella sinagoga e si mise
a insegnare. Ora c'era là un uomo, che aveva la mano
destra inaridita.
7 Gli scribi e i farisei lo osservavano per vedere se lo guariva
di sabato, allo scopo di trovare un capo di accusa contro
di lui.
8 Ma Gesù era a conoscenza dei loro pensieri e disse
all'uomo che aveva la mano inaridita: "Alzati e mettiti
nel mezzo!". L'uomo, alzatosi, si mise nel punto indicato.
9 Poi Gesù disse loro: "Domando a voi: È
lecito in giorno di sabato fare del bene o fare del male,
salvare una vita o perderla?".
10 E volgendo tutt'intorno lo sguardo su di loro, disse all'uomo:
"Stendi la mano!". Egli lo fece e la mano guarì.
11 Ma essi furono pieni di rabbia e discutevano fra di loro
su quello che avrebbero potuto fare a Gesù.
12 In quei giorni Gesù se ne andò sulla montagna
a pregare e passò la notte in orazione.
13 Quando fu giorno, chiamò a sé i suoi discepoli
e ne scelse dodici, ai quali diede il nome di apostoli:
14 Simone, che chiamò anche Pietro, Andrea suo fratello,
Giacomo, Giovanni, Filippo, Bartolomeo,
15 Matteo, Tommaso, Giacomo d'Alfeo, Simone soprannominato
Zelòta,
16 Giuda di Giacomo e Giuda Iscariota, che fu il traditore.
17 Disceso con loro, si fermò in un luogo pianeggiante.
C'era gran folla di suoi discepoli e gran moltitudine di gente
da tutta la Giudea, da Gerusalemme e dal litorale di Tiro
e di Sidone,
18 che erano venuti per ascoltarlo ed esser guariti dalle
loro malattie; anche quelli che erano tormentati da spiriti
immondi, venivano guariti.
19 Tutta la folla cercava di toccarlo, perché da lui
usciva una forza che sanava tutti.
20 Alzati gli occhi verso i suoi discepoli, Gesù diceva:
"Beati voi poveri, perché vostro è il regno
di Dio.
21 Beati voi che ora avete fame, perché sarete saziati.
Beati voi che ora piangete, perché riderete.
22 Beati voi quando gli uomini vi odieranno e quando vi metteranno
al bando e v'insulteranno e respingeranno il vostro nome come
scellerato, a causa del Figlio dell'uomo.
23 Rallegratevi in quel giorno ed esultate, perché,
ecco, la vostra ricompensa è grande nei cieli. Allo
stesso modo infatti facevano i loro padri con i profeti.
24 Ma guai a voi, ricchi, perché avete già la
vostra consolazione.
25 Guai a voi che ora siete sazi, perché avrete fame.
Guai a voi che ora ridete, perché sarete afflitti e
piangerete.
26 Guai quando tutti gli uomini diranno bene di voi. Allo
stesso modo infatti facevano i loro padri con i falsi profeti.
27 Ma a voi che ascoltate, io dico: Amate i vostri nemici,
fate del bene a coloro che vi odiano,
28 benedite coloro che vi maledicono, pregate per coloro che
vi maltrattano.
29 A chi ti percuote sulla guancia, porgi anche l'altra; a
chi ti leva il mantello, non rifiutare la tunica.
30 Dà a chiunque ti chiede; e a chi prende del tuo,
non richiederlo.
31 Ciò che volete gli uomini facciano a voi, anche
voi fatelo a loro.
32 Se amate quelli che vi amano, che merito ne avrete? Anche
i peccatori fanno lo stesso.
33 E se fate del bene a coloro che vi fanno del bene, che
merito ne avrete? Anche i peccatori fanno lo stesso.
34 E se prestate a coloro da cui sperate ricevere, che merito
ne avrete? Anche i peccatori concedono prestiti ai peccatori
per riceverne altrettanto.
35 Amate invece i vostri nemici, fate del bene e prestate
senza sperarne nulla, e il vostro premio sarà grande
e sarete figli dell'Altissimo; perché egli è
benevolo verso gl'ingrati e i malvagi.
36 Siate misericordiosi, come è misericordioso il Padre
vostro.
37 Non giudicate e non sarete giudicati; non condannate e
non sarete condannati; perdonate e vi sarà perdonato;
38 date e vi sarà dato; una buona misura, pigiata,
scossa e traboccante vi sarà versata nel grembo, perché
con la misura con cui misurate, sarà misurato a voi
in cambio".
39 Disse loro anche una parabola: "Può forse un
cieco guidare un altro cieco? Non cadranno tutt'e due in una
buca?
40 Il discepolo non è da più del maestro; ma
ognuno ben preparato sarà come il suo maestro.
41 Perché guardi la pagliuzza che è nell'occhio
del tuo fratello, e non t'accorgi della trave che è
nel tuo?
42 Come puoi dire al tuo fratello: Permetti che tolga la pagliuzza
che è nel tuo occhio, e tu non vedi la trave che è
nel tuo? Ipocrita, togli prima la trave dal tuo occhio e allora
potrai vederci bene nel togliere la pagliuzza dall'occhio
del tuo fratello.
43 Non c'è albero buono che faccia frutti cattivi,
né albero cattivo che faccia frutti buoni.
44 Ogni albero infatti si riconosce dal suo frutto: non si
raccolgono fichi dalle spine, né si vendemmia uva da
un rovo.
45 L'uomo buono trae fuori il bene dal buon tesoro del suo
cuore; l'uomo cattivo dal suo cattivo tesoro trae fuori il
male, perché la bocca parla dalla pienezza del cuore.
46 Perché mi chiamate: Signore, Signore, e poi non
fate ciò che dico?
47 Chi viene a me e ascolta le mie parole e le mette in pratica,
vi mostrerò a chi è simile:
48 è simile a un uomo che, costruendo una casa, ha
scavato molto profondo e ha posto le fondamenta sopra la roccia.
Venuta la piena, il fiume irruppe contro quella casa, ma non
riuscì a smuoverla perché era costruita bene.
49 Chi invece ascolta e non mette in pratica, è simile
a un uomo che ha costruito una casa sulla terra, senza fondamenta.
Il fiume la investì e subito crollò; e la rovina
di quella casa fu grande". |
7
1 Cum autem implesset omnia verba sua in
aures plebis, intra vit Capharnaum.
2 Centurionis autem cuiusdam servus male habens erat moriturus,
qui illi erat pretiosus.
3 Et cum audisset de Iesu, misit ad eum seniores Iudaeorum
rogans eum, ut veniret et salvaret servum eius.
4 At illi cum venissent ad Iesum, rogabant eum sollicite dicentes:
“ Dignus est, ut hoc illi praestes:
5 diligit enim gentem nostram et synagogam ipse aedificavit
nobis ”.
6 Iesus autem ibat cum illis. At cum iam non longe esset a
domo, misit centurio amicos dicens ei: “ Domine, noli
vexari; non enim dignus sum, ut sub tectum meum intres,
7 propter quod et meipsum non sum dignum arbitratus, ut venirem
ad te; sed dic verbo, et sanetur puer meus.
8 Nam et ego homo sum sub potestate constitutus, habens sub
me milites, et dico huic: “Vade”, et vadit; et
alii: “Veni”, et venit; et servo meo: “Fac
hoc”, et facit ”.
9 Quo audito, Iesus miratus est eum et conversus sequentibus
se turbis dixit: “ Dico vobis, nec in Israel tantam
fidem inveni! ”.
10 Et reversi, qui missi fuerant, domum, invenerunt servum
sanum.
11 Et factum est, deinceps ivit in civitatem, quae vocatur
Naim, et ibant cum illo discipuli eius et turba copiosa.
12 Cum autem appropinquaret portae civitatis, et ecce defunctus
efferebatur filius unicus matri suae; et haec vidua erat,
et turba civitatis multa cum illa.
13 Quam cum vidisset Dominus, misericordia motus super ea
dixit illi: “ Noli flere! ”.
14 Et accessit et tetigit loculum; hi autem, qui portabant,
steterunt. Et ait: “ Adulescens, tibi dico: Surge! ”.
15 Et resedit, qui erat mortuus, et coepit loqui; et dedit
illum matri suae.
16 Accepit autem omnes timor, et magnificabant Deum dicentes:
“ Propheta magnus surrexit in nobis ” et: “
Deus visitavit plebem suam ”.
17 Et exiit hic sermo in universam Iudaeam de eo et omnem
circa regionem.
18 Et nuntiaverunt Ioanni discipuli eius de omnibus his.
19 Et convocavit duos de discipulis suis Ioannes et misit
ad Dominum dicens: “ Tu es qui venturus es, an alium
exspectamus? ”.
20 Cum autem venissent ad eum viri, dixerunt: “ Ioannes
Baptista misit nos ad te dicens: “Tu es qui venturus
es, an alium exspectamus?” ”.
21 In ipsa hora curavit multos a languoribus et plagis et
spiritibus malis et caecis multis donavit visum.
22 Et respondens dixit illis: “ Euntes nuntiate Ioanni,
quae vidistis et audistis: caeci vident, claudi ambulant,
leprosi mundantur et surdi audiunt, mortui resurgunt, pauperes
evangelizantur;
23 et beatus est, quicumque non fuerit scandalizatus in me
”.
24 Et cum discessissent nuntii Ioannis, coepit dicere de Ioanne
ad turbas: “ Quid existis in desertum videre? Arundinem
vento moveri?
25 Sed quid existis videre? Hominem mollibus vestimentis indutum?
Ecce, qui in veste pretiosa sunt et deliciis, in domibus regum
sunt.
26 Sed quid existis videre? Prophetam? Utique, dico vobis,
et plus quam prophetam.
27 Hic est, de quo scriptum est:
“Ecce mitto angelum meum ante faciem tuam,
qui praeparabit viam tuam ante te”.
28 Dico vobis: Maior inter natos mulierum Ioanne nemo est;
qui autem minor est in regno Dei, maior est illo.
29 Et omnis populus audiens et publicani iustificaverunt Deum,
baptizati baptismo Ioannis;
30 pharisaei autem et legis periti consilium Dei spreverunt
in semetipsos, non baptizati ab eo.
31 Cui ergo similes dicam homines generationis huius, et cui
similes sunt?
32 Similes sunt pueris sedentibus in foro et loquentibus ad
invicem, quod dicit:
“Cantavimus vobis tibiis, et non saltastis;
lamentavimus, et non plorastis!”.
33 Venit enim Ioannes Baptista neque manducans panem neque
bibens vinum, et dicitis: “Daemonium habet!”;
34 venit Filius hominis manducans et bibens, et dicitis: “Ecce
homo devorator et bibens vinum, amicus publicanorum et peccatorum!”.
35 Et iustificata est sapientia ab omnibus filiis suis ”.
36 Rogabat autem illum quidam de pharisaeis, ut manducaret
cum illo; et ingressus domum pharisaei discubuit.
37 Et ecce mulier, quae erat in civitate peccatrix, ut cognovit
quod accubuit in domo pharisaei, attulit alabastrum unguenti;
38 et stans retro secus pedes eius flens lacrimis coepit rigare
pedes eius et capillis capitis sui tergebat, et osculabatur
pedes eius et unguento ungebat.
39 Videns autem pharisaeus, qui vocaverat eum, ait intra se
dicens: “ Hic si esset propheta, sciret utique quae
et qualis mulier, quae tangit eum, quia peccatrix est ”.
40 Et respondens Iesus dixit ad illum: “ Simon, habeo
tibi aliquid dicere ”. At ille ait: “ Magister,
dic ”.
41 “ Duo debitores erant cuidam feneratori: unus debebat
denarios quingentos, alius quinquaginta.
42 Non habentibus illis, unde redderent, donavit utrisque.
Quis ergo eorum plus diliget eum? ”.
43 Respondens Simon dixit: “ Aestimo quia is, cui plus
donavit ”. At ille dixit ei: “ Recte iudicasti
”.
44 Et conversus ad mulierem, dixit Simoni: “ Vides hanc
mulierem? Intravi in domum tuam: aquam pedibus meis non dedisti;
haec autem lacrimis rigavit pedes meos et capillis suis tersit.
45 Osculum mihi non dedisti; haec autem, ex quo intravi, non
cessavit osculari pedes meos.
46 Oleo caput meum non unxisti; haec autem unguento unxit
pedes meos.
47 Propter quod dico tibi: Remissa sunt peccata eius multa,
quoniam dilexit multum; cui autem minus dimittitur, minus
diligit ”.
48 Dixit autem ad illam: “ Remissa sunt peccata tua
”.
49 Et coeperunt, qui simul accumbebant, dicere intra se: “
Quis est hic, qui etiam peccata dimittit?”.
50 Dixit autem ad mulierem: “ Fides tua te salvam fecit;
vade in pace! ”. |
7
1 Quando ebbe terminato di rivolgere tutte
queste parole al popolo che stava in ascolto, entrò
in Cafarnao.
2 Il servo di un centurione era ammalato e stava per morire.
Il centurione l'aveva molto caro.
3 Perciò, avendo udito parlare di Gesù, gli
mandò alcuni anziani dei Giudei a pregarlo di venire
e di salvare il suo servo.
4 Costoro giunti da Gesù lo pregavano con insistenza:
"Egli merita che tu gli faccia questa grazia, dicevano,
5 perché ama il nostro popolo, ed è stato lui
a costruirci la sinagoga".
6 Gesù si incamminò con loro. Non era ormai
molto distante dalla casa quando il centurione mandò
alcuni amici a dirgli: "Signore, non stare a disturbarti,
io non son degno che tu entri sotto il mio tetto;
7 per questo non mi sono neanche ritenuto degno di venire
da te, ma comanda con una parola e il mio servo sarà
guarito.
8 Anch'io infatti sono uomo sottoposto a un'autorità,
e ho sotto di me dei soldati; e dico all'uno: Và ed
egli va, e a un altro: Vieni, ed egli viene, e al mio servo:
Fà questo, ed egli lo fa".
9 All'udire questo Gesù restò ammirato e rivolgendosi
alla folla che lo seguiva disse: "Io vi dico che neanche
in Israele ho trovato una fede così grande!".
10 E gli inviati, quando tornarono a casa, trovarono il servo
guarito.
11 In seguito si recò in una città chiamata
Nain e facevano la strada con lui i discepoli e grande folla.
12 Quando fu vicino alla porta della città, ecco che
veniva portato al sepolcro un morto, figlio unico di madre
vedova; e molta gente della città era con lei.
13 Vedendola, il Signore ne ebbe compassione e le disse: "Non
piangere!".
14 E accostatosi toccò la bara, mentre i portatori
si fermarono. Poi disse: "Giovinetto, dico a te, alzati!".
15 Il morto si levò a sedere e incominciò a
parlare. Ed egli lo diede alla madre.
16 Tutti furono presi da timore e glorificavano Dio dicendo:
"Un grande profeta è sorto tra noi e Dio ha visitato
il suo popolo".
17 La fama di questi fatti si diffuse in tutta la Giudea e
per tutta la regione.
18 Anche Giovanni fu informato dai suoi discepoli di tutti
questi avvenimenti. Giovanni chiamò due di essi
19 e li mandò a dire al Signore: "Sei tu colui
che viene, o dobbiamo aspettare un altro?".
20 Venuti da lui, quegli uomini dissero: "Giovanni il
Battista ci ha mandati da te per domandarti: Sei tu colui
che viene o dobbiamo aspettare un altro?".
21 In quello stesso momento Gesù guarì molti
da malattie, da infermità, da spiriti cattivi e donò
la vista a molti ciechi.
22 Poi diede loro questa risposta: "Andate e riferite
a Giovanni ciò che avete visto e udito: i ciechi riacquistano
la vista, gli zoppi camminano, i lebbrosi vengono sanati,
i sordi odono, i morti risuscitano, ai poveri è annunziata
la buona novella.
23 E beato è chiunque non sarà scandalizzato
di me!".
24 Quando gli inviati di Giovanni furono partiti, Gesù
cominciò a dire alla folla riguardo a Giovanni: "Che
cosa siete andati a vedere nel deserto? Una canna agitata
dal vento?
25 E allora, che cosa siete andati a vedere? Un uomo avvolto
in morbide vesti? Coloro che portano vesti sontuose e vivono
nella lussuria stanno nei palazzi dei re.
26 Allora, che cosa siete andati a vedere? Un profeta? Sì,
vi dico, e più che un profeta.
27 Egli è colui del quale sta scritto: Ecco io mando
davanti a te il mio messaggero, egli preparerà la via
davanti a te.
28 Io vi dico, tra i nati di donna non c'è nessuno
più grande di Giovanni, e il più piccolo nel
regno di Dio è più grande di lui.
29 Tutto il popolo che lo ha ascoltato, e anche i pubblicani,
hanno riconosciuto la giustizia di Dio ricevendo il battesimo
di Giovanni.
30 Ma i farisei e i dottori della legge non facendosi battezzare
da lui hanno reso vano per loro il disegno di Dio.
31 A chi dunque paragonerò gli uomini di questa generazione,
a chi sono simili?
32 Sono simili a quei bambini che stando in piazza gridano
gli uni agli altri: Vi abbiamo suonato il flauto e non avete
ballato; vi abbiamo cantato un lamento e non avete pianto!
33È venuto infatti Giovanni il Battista che non mangia
pane e non beve vino, e voi dite: Ha un demonio.
34 È venuto il Figlio dell'uomo che mangia e beve,
e voi dite: Ecco un mangione e un beone, amico dei pubblicani
e dei peccatori.
35 Ma alla sapienza è stata resa giustizia da tutti
i suoi figli".
36 Uno dei farisei lo invitò a mangiare da lui. Egli
entrò nella casa del fariseo e si mise a tavola.
37 Ed ecco una donna, una peccatrice di quella città,
saputo che si trovava nella casa del fariseo, venne con un
vasetto di olio profumato;
38 e fermatasi dietro si rannicchiò piangendo ai piedi
di lui e cominciò a bagnarli di lacrime, poi li asciugava
con i suoi capelli, li baciava e li cospargeva di olio profumato.
39 A quella vista il fariseo che l'aveva invitato pensò
tra sé. "Se costui fosse un profeta, saprebbe
chi e che specie di donna è colei che lo tocca: è
una peccatrice".
40 Gesù allora gli disse: "Simone, ho una cosa
da dirti". Ed egli: "Maestro, dì pure".
41"Un creditore aveva due debitori: l'uno gli doveva
cinquecento denari, l'altro cinquanta.
42 Non avendo essi da restituire, condonò il debito
a tutti e due. Chi dunque di loro lo amerà di più?".
43 Simone rispose: "Suppongo quello a cui ha condonato
di più". Gli disse Gesù: "Hai giudicato
bene".
44 E volgendosi verso la donna, disse a Simone: "Vedi
questa donna? Sono entrato nella tua casa e tu non m'hai dato
l'acqua per i piedi; lei invece mi ha bagnato i piedi con
le lacrime e li ha asciugati con i suoi capelli.
45 Tu non mi hai dato un bacio, lei invece da quando sono
entrato non ha cessato di baciarmi i piedi.
46 Tu non mi hai cosparso il capo di olio profumato, ma lei
mi ha cosparso di profumo i piedi.
47 Per questo ti dico: le sono perdonati i suoi molti peccati,
poiché ha molto amato. Invece quello a cui si perdona
poco, ama poco".
48 Poi disse a lei: "Ti sono perdonati i tuoi peccati".
49 Allora i commensali cominciarono a dire tra sé:
"Chi è quest'uomo che perdona anche i peccati?".
50 Ma egli disse alla donna: "La tua fede ti ha salvata;
và in pace!". |
8
1 Et factum est deinceps, et ipse iter
faciebat per civitatem et ca stellum praedicans et evangelizans
regnum Dei; et Duodecim cum illo
2 et mulieres aliquae, quae erant curatae ab spiritibus malignis
et infirmitatibus: Maria, quae vocatur Magdalene, de qua daemonia
septem exierant,
3 et Ioanna uxor Chuza, procuratoris Herodis, et Susanna et
aliae multae, quae ministrabant eis de facultatibus suis.
4 Cum autem turba plurima conveniret, et de singulis civitatibus
properarent ad eum, dixit per similitudinem:
5 “ Exiit, qui seminat, seminare semen suum. Et dum
seminat ipse, aliud cecidit secus viam et conculcatum est,
et volucres caeli comederunt illud.
6 Et aliud cecidit super petram et natum aruit, quia non habebat
umorem.
7 Et aliud cecidit inter spinas, et simul exortae spinae suffocaverunt
illud.
8 Et aliud cecidit in terram bonam et ortum fecit fructum
centuplum ”. Haec dicens clamabat: “ Qui habet
aures audiendi, audiat ”.
9 Interrogabant autem eum discipuli eius, quae esset haec
parabola.
10 Quibus ipse dixit: “ Vobis datum est nosse mysteria
regni Dei, ceteris autem in parabolis, ut videntes non videant
et audientes non intellegant.
11 Est autem haec parabola: Semen est verbum Dei.
12 Qui autem secus viam, sunt qui audiunt; deinde venit Diabolus
et tollit verbum de corde eorum, ne credentes salvi fiant.
13 Qui autem supra petram: qui cum audierint, cum gaudio suscipiunt
verbum; et hi radices non habent, qui ad tempus credunt, et
in tempore tentationis recedunt.
14 Quod autem in spinis cecidit: hi sunt, qui audierunt et
a sollicitudinibus et divitiis et voluptatibus vitae euntes
suffocantur et non referunt fructum.
15 Quod autem in bonam terram: hi sunt, qui in corde bono
et optimo audientes verbum retinent et fructum afferunt in
patientia.
16 Nemo autem lucernam accendens operit eam vaso aut subtus
lectum ponit, sed supra candelabrum ponit, ut intrantes videant
lumen.
17 Non enim est occultum, quod non manifestetur, nec absconditum,
quod non cognoscatur et in palam veniat.
18 Videte ergo quomodo audiatis: qui enim habet, dabitur illi;
et, quicumque non habet, etiam quod putat se habere, auferetur
ab illo ”.
19 Venerunt autem ad illum mater et fratres eius, et non poterant
adire ad eum prae turba.
20 Et nuntiatum est illi: “ Mater tua et fratres tui
stant foris volentes te videre ”.
21 Qui respondens dixit ad eos: “ Mater mea et fratres
mei hi sunt, qui verbum Dei audiunt et faciunt ”.
22 Factum est autem in una dierum, et ipse ascendit in navem
et discipuli eius, et ait ad illos: “ Transfretemus
trans stagnum ”. Et ascenderunt.
23 Navigantibus autem illis, obdormivit. Et descendit procella
venti in stagnum, et complebantur et periclitabantur.
24 Accedentes autem suscitaverunt eum dicentes: “ Praeceptor,
praeceptor, perimus! ”. At ille surgens increpavit ventum
et tempestatem aquae, et cessaverunt, et facta est tranquillitas.
25 Dixit autem illis: “ Ubi est fides vestra? ”.
Qui timentes mirati sunt dicentes ad invicem: “ Quis
putas hic est, quia et ventis imperat et aquae, et oboediunt
ei? ”.
26 Enavigaverunt autem ad regionem Gergesenorum, quae est
contra Galilaeam.
27 Et cum egressus esset ad terram, occurrit illi vir quidam
de civitate, qui habebat daemonia et iam tempore multo vestimento
non induebatur neque in domo manebat sed in monumentis.
28 Is ut vidit Iesum, exclamans procidit ante illum et voce
magna dixit: “ Quid mihi et tibi est, Iesu, Fili Dei
Altissimi? Obsecro te, ne me torqueas ”.
29 Praecipiebat enim spiritui immundo, ut exiret ab homine.
Multis enim temporibus arripiebat illum, vinciebatur catenis
et compedibus custoditus; et ruptis vinculis, agebatur a daemonio
in deserta.
30 Interrogavit autem illum Iesus dicens: “ Quod tibi
nomen est? ”. At ille dixit: “ Legio ”,
quia intraverunt daemonia multa in eum.
31 Et rogabant eum, ne imperaret illis, ut in abyssum irent.
32 Erat autem ibi grex porcorum multorum pascentium in monte;
et rogaverunt eum, ut permitteret eis in illos ingredi. Et
permisit illis.
33 Exierunt ergo daemonia ab homine et intraverunt in porcos,
et impetu abiit grex per praeceps in stagnum et suffocatus
est.
34 Quod ut viderunt factum, qui pascebant, fugerunt et nuntiaverunt
in civitatem et in villas.
35 Exierunt autem videre, quod factum est, et venerunt ad
Iesum et invenerunt hominem sedentem, a quo daemonia exierant,
vestitum ac sana mente ad pedes Iesu et timuerunt.
36 Nuntiaverunt autem illis hi, qui viderant, quomodo sanus
factus esset, qui a daemonio vexabatur.
37 Et rogaverunt illum omnis multitudo regionis Gergesenorum,
ut discederet ab ipsis, quia timore magno tenebantur. Ipse
autem ascendens navem reversus est.
38 Et rogabat illum vir, a quo daemonia exierant, ut cum eo
esset. Dimisit autem eum dicens:
39 “ Redi domum tuam et narra quanta tibi fecit Deus
”. Et abiit per universam civitatem praedicans quanta
illi fecisset Iesus.
40 Cum autem rediret Iesus, excepit illum turba; erant enim
omnes exspectantes eum.
41 Et ecce venit vir, cui nomen Iairus, et ipse princeps synagogae
erat, et cecidit ad pedes Iesu rogans eum, ut intraret in
domum eius,
42 quia filia unica erat illi fere annorum duodecim, et haec
moriebatur. Et dum iret, a turbis comprimebatur.
43 Et mulier quaedam erat in fluxu sanguinis ab annis duodecim,
quae in medicos erogaverat omnem substantiam suam nec ab ullo
potuit curari;
44 accessit retro et tetigit fimbriam vestimenti eius, et
confestim stetit fluxus sanguinis eius.
45 Et ait Iesus: “ Quis est, qui me tetigit? ”.
Negantibus autem omnibus, dixit Petrus: “ Praeceptor,
turbae te comprimunt et affligunt ”.
46 At dixit Iesus: “ Tetigit me aliquis; nam et ego
novi virtutem de me exisse ”.
47 Videns autem mulier quia non latuit, tremens venit et procidit
ante eum et ob quam causam tetigerit eum indicavit coram omni
populo et quemadmodum confestim sanata sit.
48 At ipse dixit illi: “ Filia, fides tua te salvam
fecit. Vade in pace ”.
49 Adhuc illo loquente, venit quidam e domo principis synagogae
dicens: “ Mortua est filia tua; noli amplius vexare
magistrum ”.
50 Iesus autem, audito hoc verbo, respondit ei: “ Noli
timere; crede tantum, et salva erit ”.
51 Et cum venisset domum, non permisit intrare secum quemquam
nisi Petrum et Ioannem et Iacobum et patrem puellae et matrem.
52 Flebant autem omnes et plangebant illam. At ille dixit:
“ Nolite flere; non est enim mortua, sed dormit ”.
53 Et deridebant eum scientes quia mortua esset.
54 Ipse autem tenens manum eius clamavit dicens: “ Puella,
surge! ”.
55 Et reversus est spiritus eius, et surrexit continuo; et
iussit illi dari manducare.
56 Et stupuerunt parentes eius, quibus praecepit, ne alicui
dicerent, quod factum erat. |
8
1 In seguito egli se ne andava per le città
e i villaggi, predicando e annunziando la buona novella del
regno di Dio.
2 C'erano con lui i Dodici e alcune donne che erano state
guarite da spiriti cattivi e da infermità: Maria di
Màgdala, dalla quale erano usciti sette demòni,
3 Giovanna, moglie di Cusa, amministratore di Erode, Susanna
e molte altre, che li assistevano con i loro beni.
4 Poiché una gran folla si radunava e accorreva a lui
gente da ogni città, disse con una parabola:
5 "Il seminatore uscì a seminare la sua semente.
Mentre seminava, parte cadde lungo la strada e fu calpestata,
e gli uccelli del cielo la divorarono.
6 Un'altra parte cadde sulla pietra e appena germogliata inaridì
per mancanza di umidità.
7 Un'altra cadde in mezzo alle spine e le spine, cresciute
insieme con essa, la soffocarono.
8 Un'altra cadde sulla terra buona, germogliò e fruttò
cento volte tanto". Detto questo, esclamò: "Chi
ha orecchi per intendere, intenda!".
9 I suoi discepoli lo interrogarono sul significato della
parabola.
10 Ed egli disse: "A voi è dato conoscere i misteri
del regno di Dio, ma agli altri solo in parabole, perchè
vedendo non vedano e udendo non intendano.
11 Il significato della parabola è questo: Il seme
è la parola di Dio.
12 I semi caduti lungo la strada sono coloro che l'hanno ascoltata,
ma poi viene il diavolo e porta via la parola dai loro cuori,
perché non credano e così siano salvati.
13 Quelli sulla pietra sono coloro che, quando ascoltano,
accolgono con gioia la parola, ma non hanno radice; credono
per un certo tempo, ma nell'ora della tentazione vengono meno.
14 Il seme caduto in mezzo alle spine sono coloro che, dopo
aver ascoltato, strada facendo si lasciano sopraffare dalle
preoccupazioni, dalla ricchezza e dai piaceri della vita e
non giungono a maturazione.
15 Il seme caduto sulla terra buona sono coloro che, dopo
aver ascoltato la parola con cuore buono e perfetto, la custodiscono
e producono frutto con la loro perseveranza.
16 Nessuno accende una lampada e la copre con un vaso o la
pone sotto un letto; la pone invece su un lampadario, perché
chi entra veda la luce.
17 Non c'è nulla di nascosto che non debba essere manifestato,
nulla di segreto che non debba essere conosciuto e venire
in piena luce.
18 Fate attenzione dunque a come ascoltate; perché
a chi ha sarà dato, ma a chi non ha sarà tolto
anche ciò che crede di avere".
19 Un giorno andarono a trovarlo la madre e i fratelli, ma
non potevano avvicinarlo a causa della folla.
20 Gli fu annunziato: "Tua madre e i tuoi fratelli sono
qui fuori e desiderano vederti".
21 Ma egli rispose: "Mia madre e miei fratelli sono coloro
che ascoltano la parola di Dio e la mettono in pratica".
22 Un giorno salì su una barca con i suoi discepoli
e disse: "Passiamo all'altra riva del lago". Presero
il largo.
23 Ora, mentre navigavano, egli si addormentò. Un turbine
di vento si abbatté sul lago, imbarcavano acqua ed
erano in pericolo.
24 Accostatisi a lui, lo svegliarono dicendo: "Maestro,
maestro, siamo perduti!". E lui, destatosi, sgridò
il vento e i flutti minacciosi; essi cessarono e si fece bonaccia.
25 Allora disse loro: "Dov'è la vostra fede?".
Essi intimoriti e meravigliati si dicevano l'un l'altro: "Chi
è dunque costui che dà ordini ai venti e all'acqua
e gli obbediscono?".
26 Approdarono nella regione dei Gerasèni, che sta
di fronte alla Galilea.
27 Era appena sceso a terra, quando gli venne incontro un
uomo della città posseduto dai demòni. Da molto
tempo non portava vestiti, né abitava in casa, ma nei
sepolcri.
28 Alla vista di Gesù gli si gettò ai piedi
urlando e disse a gran voce: "Che vuoi da me, Gesù,
Figlio del Dio Altissimo? Ti prego, non tormentarmi!".
29 Gesù infatti stava ordinando allo spirito immondo
di uscire da quell'uomo. Molte volte infatti s'era impossessato
di lui; allora lo legavano con catene e lo custodivano in
ceppi, ma egli spezzava i legami e veniva spinto dal demonio
in luoghi deserti.
30 Gesù gli domandò: "Qual è il
tuo nome?". Rispose: "Legione", perché
molti demòni erano entrati in lui.
31 E lo supplicavano che non ordinasse loro di andarsene nell'abisso.
32 Vi era là un numeroso branco di porci che pascolavano
sul monte. Lo pregarono che concedesse loro di entrare nei
porci; ed egli lo permise.
33 I demòni uscirono dall'uomo ed entrarono nei porci
e quel branco corse a gettarsi a precipizio dalla rupe nel
lago e annegò.
34 Quando videro ciò che era accaduto, i mandriani
fuggirono e portarono la notizia nella città e nei
villaggi.
35 La gente uscì per vedere l'accaduto, arrivarono
da Gesù e trovarono l'uomo dal quale erano usciti i
demòni vestito e sano di mente, che sedeva ai piedi
di Gesù; e furono presi da spavento.
36 Quelli che erano stati spettatori riferirono come l'indemoniato
era stato guarito.
37 Allora tutta la popolazione del territorio dei Gerasèni
gli chiese che si allontanasse da loro, perché avevano
molta paura. Gesù, salito su una barca, tornò
indietro.
38 L'uomo dal quale erano usciti i demòni gli chiese
di restare con lui, ma egli lo congedò dicendo:
39"Torna a casa tua e racconta quello che Dio ti ha fatto".
L'uomo se ne andò, proclamando per tutta la città
quello che Gesù gli aveva fatto.
40 Al suo ritorno, Gesù fu accolto dalla folla, poiché
tutti erano in attesa di lui.
41 Ed ecco venne un uomo di nome Giàiro, che era capo
della sinagoga: gettatosi ai piedi di Gesù, lo pregava
di recarsi a casa sua,
42 perché aveva un'unica figlia, di circa dodici anni,
che stava per morire. Durante il cammino, le folle gli si
accalcavano attorno.
43 Una donna che soffriva di emorragia da dodici anni, e che
nessuno era riuscito a guarire,
44 gli si avvicinò alle spalle e gli toccò il
lembo del mantello e subito il flusso di sangue si arrestò.
45 Gesù disse: "Chi mi ha toccato?". Mentre
tutti negavano, Pietro disse: "Maestro, la folla ti stringe
da ogni parte e ti schiaccia".
46 Ma Gesù disse: "Qualcuno mi ha toccato. Ho
sentito che una forza è uscita da me".
47 Allora la donna, vedendo che non poteva rimanere nascosta,
si fece avanti tremando e, gettatasi ai suoi piedi, dichiarò
davanti a tutto il popolo il motivo per cui l'aveva toccato,
e come era stata subito guarita.
48 Egli le disse: "Figlia, la tua fede ti ha salvata,
và in pace!".
49 Stava ancora parlando quando venne uno della casa del capo
della sinagoga a dirgli: "Tua figlia è morta,
non disturbare più il maestro".
50 Ma Gesù che aveva udito rispose: "Non temere,
soltanto abbi fede e sarà salvata".
51 Giunto alla casa, non lasciò entrare nessuno con
sé, all'infuori di Pietro, Giovanni e Giacomo e il
padre e la madre della fanciulla.
52 Tutti piangevano e facevano il lamento su di lei. Gesù
disse: "Non piangete, perché non è morta,
ma dorme".
53 Essi lo deridevano, sapendo che era morta,
54 ma egli, prendendole la mano, disse ad alta voce: "Fanciulla,
alzati!".
55 Il suo spirito ritornò in lei ed ella si alzò
all'istante. Egli ordinò di darle da mangiare.
56 I genitori ne furono sbalorditi, ma egli raccomandò
loro di non raccontare a nessuno ciò che era accaduto.
|
|
|
1
2 3 4 5
6 7 8 |
1
2 3 4 5
6 7 8 |
|
|
|
|
|